Τρέξε Μαζί μου: Για την ελπίδα και το φως που εκπέμπουν τα άτομα με αναπηρία

• «Όταν τρέχω, νιώθω ότι δεν είμαι ανάπηρος»
• Παρέα με τη Γιούλικα Σκαφιδά
• «Ο κόσμος δεν ξέρει πώς να συμπεριφερθεί απέναντι σε ένα Α.με.Α.»
• «Ένα όνειρο είναι να μπορεί να αυτοεξυπηρετείται»

Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού, όχι βεβαίως. Τα άτομα με αναπηρία είναι συνάνθρωποί μας που αξίζουν και δικαιούνται τον απόλυτο σεβασμό, τη μέγιστη αγάπη μας, εφόσον θέλουμε να λέμε πως ζούμε σε μια κοινωνία με τη μεγαλύτερη δυνατή δικαιοσύνη και αλληλεγγύη.

Τα παιδιά ή τους ενήλικες με ειδικές ανάγκες, που ζουν σε ένα καροτσάκι, τους βλέπουμε καθημερινά. Τους θαυμάζουμε όταν επιλέγουν το δύσκολο δρόμο, να προσπαθούν και να πετυχαίνουν στόχους.

Στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, στην περίπτωσή μας, όλο και αυξάνονται τα αμαξίδια με Α.με.Α., που λαμβάνουν μέρος στον κορυφαίο δρομικό αγώνα, έστω κι αν ακόμα στη χώρα μας βρισκόμαστε ακόμα στα πρώτα βήματα.

Η εικόνα ενός κοριτσιού, στο αμαξίδιο με το σκυλάκι της, τη Μαλού, στα πόδια της, μου έμεινε από την πρώτη στιγμή που την είδα στην κλασική διαδρομή, μερικά χρόνια πριν.

Και λίγο μετά τον φετινό Αυθεντικό Μαραθώνιο συνάντησα τη Μαριλένα, με τον πατέρα της στο τρένο. Έπιασα αμέσως συζήτηση με τον Βασίλη Γερογιάννη και τον άφησα, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για μια πιο αναλυτική συζήτηση, για ένα νέο κίνημα που όλο και μεγαλώνει.

Τρέξιμο για άτομα με αναπηρία.

«Με τη χαρά της συμμετοχής υποστηρίζουμε τη διαφορετικότητα, τη συμπερίληψη, την αισιοδοξία, για να σκορπίσουμε αυτά τα μηνύματα και σε άλλα Άτομα με Αναπηρία» διαβάζουμε στην κεντρική σελίδα του «Τρέξε Μαζί μου» (trexe.gr).

Ο Βασίλης Γερογιάννης με τον υπό ίδρυση σύλλογο «Τρέξε Μαζί μου» μιλά στο Gazzetta για τα βιώματά του με τη Μαριλένα, πώς γεννήθηκε η ιδέα να τρέχει σπρώχνοντας το αμαξίδιο με την κόρη του, για τα σχέδια που υπάρχουν, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν-γνωστές λίγο πολύ σε όλους μας-τα άτομα με αναπηρία στη χώρα μας.

Και βέβαια σε αυτό το πεδίο δραστηριοποιούνται επίσης οι Δρομείς Ελπίδας (The Hope Runners), οι MDA Finish Liners και σύλλογος «Ιωνάς 20007», κυρίως για δρομείς με χειρήλατο αμαξίδιο. *Η μικρή Μαριλένα πόσο ετών είναι;

«Η Μαριλένα δεν είναι παιδί, πλέον είναι ενήλικη, 18 ετών. Ξεκινήσαμε να τρέχουμε μαζί το 2014. Το πρόβλημα ήταν εκ γενετής, γεννήθηκε πρόωρα, ήταν ένα σοκ για εμάς, πάσχει από ένα σπάνιο σύνδρομο, το σύνδρομο Οκαμότο, είναι η τέταρτη περίπτωση παγκοσμίως. Είναι ένας συνδυασμός προβλημάτων με τα νεφρά, με το έντερο, με την καρδιά, είναι και νευρολογικής φύσεως, έχει χαλαρή τετραπληγία και νοητική στέρηση».

*Πώς το αντιμετωπίσατε τα πρώτα χρόνια;

«Ήταν πολύ δύσκολο, ήταν και το πρώτο μας παιδί, νοσηλευόταν αρκετά συχνά. Για να καταλάβετε, ήταν στην εντατική με διασωλήνωση, μετά τον ένα μήνα νοσηλεύτηκε στο Παίδων, τη φέραμε στο σπίτι τριών μηνών.

Είχαμε δυσκολίες να τις δώσουμε τροφή, είχε σχιστία υπερώας, είχε συχνές ουρολοιμώξεις, δεν υπήρχε κάποιος να μας καθοδηγήσει, για τους γιατρούς η περίπτωσή της ήταν κάτι άγνωστο, ύστερα από δύο, τρία χρόνια έγινε η διάγνωση αυτή.

Πηγαίνει σε ειδικό σχολείο, συνεχίζει τις θεραπείες, έχει κάνει αρκετές επεμβάσεις, αλλά είναι δυνατή, οπότε αυτός είναι ο πραγματικός μαραθώνιος της ζωής, τα 42 χλμ. του μαραθώνιου είναι διασκέδαση».

*Και η δική της δύναμη, δίνει δύναμη και σε εσάς

«Ναι, εννοείται».

*Έχετε άλλα παιδιά;

«Ναι άλλα δύο. Μάλιστα όταν γεννήθηκε η Μαριλένα μάς είχαν πει να μην κάνουμε άλλα παιδιά, γιατί δεν γνώριζαν τι είναι, αν και δεν είχε αποδειχθεί πως ήταν κάτι κληρονομικό. Δεν τους ακούσαμε και καλά κάναμε. Μετά από ενάμιση χρόνο, το 2006, γεννήθηκε η Εβελίνα και μετά ο Αλέξανδρος, που είναι σήμερα εννέα ετών».

«Όταν τρέχω, νιώθω ότι δεν είμαι ανάπηρος»

*Πώς ήρθε η ιδέα για το τρέξιμο;

«Εγώ δεν είχα καμία σχέση με το τρέξιμο και τον στίβο, μπάσκετ έπαιζα στα φοιτητικά μου χρόνια. Όταν παντρεύτηκα και ειδικότερα με τη γέννηση της Μαριλένας δεν είχα χρόνο και μυαλό να ασχοληθώ με τον αθλητισμό.

Κάποια στιγμή είδα ένα βίντεο από την ομάδα Χόιτ, τον Ντικ και τον γιο του Ρικ, από τις ΗΠΑ, που άρχισαν από το τρέξιμο και έφθασαν να κάνουν τρίαθλο (Team Hoyt). Ο γιος του ήταν επίσης τετραπληγικός, αλλά το μυαλό του δούλευε και σπούδασε.

Το 1977 έγινε ένας αγώνας πέντε χιλιομέτρων και ο Ρικ είπε στον πατέρα του πως ήθελε να συμμετέχει. Πήραν μέρος στον αγώνα και μετά ο είπε στον πατέρα του, “όταν τρέχω, νιώθω ότι δεν είμαι ανάπηρος”.

Σιγά-σιγά άρχισαν να τρέχουν όλο και σε μεγαλύτερες αποστάσεις, έφθασαν στο μαραθώνιο, ενώ έκαναν και αγώνα IRONMAN στο τρίαθλο. Στην κολύμβηση ο πατέρας είχε δεμένο στο σώμα του με σχοινί μια φουσκωτή βάρκα στην οποία βρισκόταν το παραπληγικό παιδί και την τραβούσε. Στην ποδηλασία είχε διαμορφώσει μια ειδική θέση για το παιδί στο μπροστινό μέρος του ποδηλάτου. Είχα δει ένα βίντεο με τον πατέρα να τρέχει και να σπρώχνει το αναπηρικό καροτσάκι και αμέσως σκέφθηκα, “θα το κάνω κι εγώ μια ημέρα με τη Μαριλένα”».

*Και πώς το όνειρο πήρε σάρκα και οστά;

«Αρχικά είπα να τρέξω μόνος μου έναν μαραθώνιο, να δω αν μπορώ να τα καταφέρω. Το 2012 εμπνευσμένος από το βίντεο της ομάδας Χόιτ, άρχισα να τρέχω, πέντε, δέκα χιλιόμετρα, μισό μαραθώνιο, έβλεπα πως πήγαινε καλά, αυτό με βοηθούσε και ψυχολογικά, γιατί το τρέξιμο είναι και μια διέξοδος.

Το 2013 έτρεξα τον πρώτο μαραθώνιο μόνος μου εδώ στην κλασική διαδρομή. Λίγες ημέρες πριν είχα διαβάσει πως θα έπαιρνε μέρος ένα αμαξίδιο. Ήταν ο Αχιλλέας Τσακιλτσίδης από την Πτολεμαΐδα, που είχε κατασκευάσει το αμαξίδιο για έναν γείτονά του, τον Γιαννάκη, που είχε μυϊκή δυστροφία.

Μέσα στον κόσμο δεν τους είδα, τότε για τον ΣΕΓΑΣ ήταν κάτι πρωτόγνωρο, του επέτρεψαν να πάρουν μέρος, όμως τους έβαλαν να ξεκινήσουν από το τέλος, που αυτό έχει μια δυσκολία.

Ο Αχιλλέας ήταν γρήγορος και τον συνάντησα στο 40ό χλμ. Θυμάμαι ήμουν διαλυμένος, μέχρι που τους είδα δίπλα μου και ξαφνικά μου έδωσαν δύναμη, άρχισα να τρέχω μαζί τους, πιάσαμε την κουβέντα και δώσαμε την υπόσχεση πως στον επόμενο μαραθώνιο, με τη Μαριλένα θα τρέχαμε μαζί.

Τότε είπα, πρέπει να βρω ένα αμαξίδιο, στο εμπόριο δεν υπήρχε κάτι, υπήρχαν μόνο από την ομάδα Χόιτ στις ΗΠΑ, επικοινώνησα μαζί τους, όμως το συνολικό κόστος με τελωνείο, μεταφορικά ήταν απαγορευτικό, κάπου στα 5.000 δολάρια τότε, δεν μπορούσα να το καλύψω.

Μια εβδομάδα μετά τον μαραθώνιο παρακολούθησα μια εκπομπή για το αυτοκίνητο, όπου ο Δημήτρης Κορρές παρουσίαζε το αυτοκίνητό του, το Project 4 και μετά παρουσίασε ένα μικρό ηλεκτρικό αυτοκίνητο, που άνοιγε πίσω και έμπαινε το Α.με.Α. μαζί με το αμαξίδιο.

Σκέφθηκα ότι για να μπορεί να κατασκευάσει ένα αυτοκίνητο αυτός ο άνθρωπος και έχει ευαισθησία με τα Α.με.Α., θα μπορούσε να φτιάξει ένα αμαξίδιο. Ο σκοπός ήταν να τρέξουμε στον μαραθώνιο “Μέγας Αλέξανδρος” στη Θεσσαλονίκη την άνοιξη του 2014.

Συναντηθήκαμε, του εξήγησα τι ήθελα, μου έφτιαξε μέσα σε λεπτά ένα σχέδιο, όταν το ρώτησα πόσο θα στοιχίσει, μου απάντησε “τίποτα”.

Μου είχε πει ότι αντί να παραγγείλουμε δύο μέτρα σωλήνα εξάτμισης αυτοκινήτου, θα παραγγείλουμε δέκα. Έκανε αφιλοκερδώς και τον σχεδιασμό και την κατασκευή».

*Από τι υλικό κατασκευάστηκε;

«Από σωλήνα εξάτμισης, είναι ανοξείδωτο υλικό. Δημιούργησε ένα πρωτότυπο σχέδιο για να βρεθεί η σωστή θέση αυτού που κάθεται, ώστε να βρεθούν οι ανάλογες προσαρμογές που θα βοηθούσαν σε μελλοντικές κατασκευές. Έχει και αναρτήσεις για να είναι άνετο για τον άτομο που είναι σε αυτό.

Δύο τρεις ημέρες πριν από τον μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης συναρμολογήθηκε, χωρίς να το έχουμε δοκιμάσει. Θυμάμαι, οι διοργανωτές, ο Τρίτων Θεσσαλονίκης, μας έβαλαν να εκκινήσουμε πρώτοι, κάτι ιδιαίτερα τιμητικό.

Το λέω, χωρίς να παρεξηγηθώ, εδώ ο ΣΕΓΑΣ μετά από αρκετά χρόνια μας έκανε μια ειδική εκκίνηση από το 5ο μπλοκ. Φέτος μας έβαλαν από το 8ο, είχαμε 9.000 κόσμο μπροστά μας και ήταν πολύ δύσκολο να τρέξουμε όπως θέλουμε».

*Αλήθεια, πόσο δύσκολος είναι ο χειρισμός του ανάμεσα στον κόσμο;

«Δεν είναι εύκολο αν είσαι μόνος σου, χρειάζεσαι έναν οδηγό να σου ανοίγει τον δρόμο, αλλά και πάλι έχει τη δυσκολία του, γιατί εκεί που έχεις ένα ρυθμό και μια ροή, μπορεί ξαφνικά να χρειαστεί να στρίψεις, να κόψεις, αλλά τόσα χρόνια που το κάνουμε δεν έχει συμβεί κάτι.

Ελπίζω, αν κάτσουμε από τώρα σε ένα τραπέζι και συζητήσουμε με τον ΣΕΓΑΣ το θέμα με τα αμαξίδια και τα χειρήλατα, θα υπάρξει μια λύση. Ήδη, όπως έχω μάθει, ο σύλλογος “Ιωνάς” έχει ήδη έτοιμη μια πρόταση για τα χειρήλατα, ώστε στο μέλλον να μην υπάρχουν αποκλεισμοί.

Εμείς από το 2014 και με αρχή τη Θεσσαλονίκη και μετά στην Αθήνα συμμετέχουμε ανελλιπώς στον μαραθώνιο. Αυτό που είχα στο μυαλό μου είναι κάθε χρόνο να είμαστε περισσότεροι, το καταφέρνουμε, φέτος πήραμε μέρος 15 αμαξίδια, τα περισσότερα που έχουν τρέξει στον Αυθεντικό Μαραθώνιο».

Παρέα με τη Γιούλικα Σκαφιδά

*Το «Τρέξε Μαζί μου» πόσες συμμετοχές είχε;

«Το “Τρέξε Μαζί μου” με τα έξι αμαξίδια που πήραν μέρος, ήμασταν η πολυπληθέστερη ομάδα και συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε. Συν τη Γιούλικα Σκαφιδά επτά. Για κάθε αμαξίδιο έχουμε δύο συνοδούς για λόγους ασφαλείας».

*Με τη Γιούλικα Σκαφιδά πώς προέκυψε η συνεργασία σας;

«Η Γιούλικα έψαχνε αμαξίδιο, με άτομο που να συμμετέχει, να σπρώχνει τις ρόδες με τα χέρια, ήταν φίλες με την Ποθητή Κυνηγοπούλου και έτρεξαν. H Ποθητή καθηλώθηκε ξαφνικά στο αμαξίδιο από μία αυτοάνοση ασθένεια, αρχικά είπαν να συμμετέχουν σε έναν αγώνα πέντε χιλιομέτρων, ενθουσιάστηκαν και αποφάσισαν να τρέξουν και στον μαραθώνιο. Έτσι ήρθε μαζί μου σε επαφή για το αμαξίδιο, συμμετείχαμε και στο Spetses Mini Marathon και στο Navarino Challenge».

*Η ιδέα για το «Τρέξε Μαζί μου» πώς γεννήθηκε;

«Μετά το πρώτο αμαξίδιο θέλαμε να φτιάξουμε κι άλλο, ο Κορρές μάς έδωσε τα σχέδια, έψαχνα να βρω κάποιον κατασκευαστή. Είδα ένα άρθρο για ποδήλατα που διπλώνουν, του Στάθη Στασινόπουλου, έτσι αποκτήσαμε το δεύτερο αμαξίδιο, στοίχισε γύρω στα 1.500 ευρώ, τυπώσαμε μπλουζάκια για να μαζέψουμε τα χρήματα. Σε αυτό μας βοήθησε η Μαρία Πολύζου για να το διαφημίσουμε.

Σκοπός μας ήταν να αποκτήσουμε περισσότερα αμαξίδια, να το μεγαλώσουμε όλο αυτό, γιατί η χαρά που νιώθουν τα παιδιά και τα μηνύματα που περνάμε είναι σπουδαία.

Πάντα με έτρωγε να δημιουργήσουμε ένα σύλλογο, είχαμε μαζευτεί όλοι γύρω από ένα τραπέζι, να κάνουμε κάτι κοινό, αλλά έβλεπα πως δεν καταλήγαμε κάπου. Οπότε μαζί με τους Γιώργο Παπαδάκη, Παύλο Λουκάκη, Αχιλλέα Τσακιλτσίδη και Θωμά Ρούμπα είπαμε να δημιουργήσουμε ένα σύλλογο για να μπορούμε να προχωρήσουμε. Αυτή τη στιγμή προχωράμε στην ίδρυση της εταιρείας και του συλλόγου.

Η επιτυχία για έναν μαραθωνοδρόμο είναι να σταθεί στην αφετηρία, έτσι και για εμάς μεταφορικά αυτός ήταν ο στόχος μας όταν αρχίσαμε αυτή την προσπάθεια και πιστεύω πως στο μέλλον θα καταφέρουμε πολλά και περισσότερα, ευαισθητοποιήθηκαν κάποιες εταιρείες να μας στηρίξουν και βάλαμε μπροστά να φτιάξουμε και άλλα πέντε αμαξίδια».

*Η Μαριλένα πώς το ζει;

«Στον πρώτο αγώνα ενθουσιάστηκε, αν και δεν μιλάει πολύ καλά καταλαβαίνεις τα συναισθήματά της, χάρηκε από τον κόσμο, τα χειροκροτήματα, το μετάλλιο, τη μουσική. Ήταν κάτι μοναδικό. Όταν καταφέραμε και φτιάξαμε δεύτερο αμαξίδιο και έτρεξε μαζί με τον συμμαθητή της τον Άγγελο, η χαρά της ήταν ακόμα μεγαλύτερη».

*Κάνετε μαζί προπονήσεις με το αμαξίδιο;

«Πού και πού πηγαίνουμε μαζί στο ΟΑΚΑ, το πρόγραμμά της είναι αρκετά βαρύ, έχει καθημερινά τις υποχρεώσεις της σε ειδικό σχολείο ως το απόγευμα, μετά έχει θεραπείες. Είναι μια διέξοδος και το πιο σημαντικό είναι μια ασχολία που μπορούμε να κάνουμε μαζί.

Δηλαδή, ένας γονιός που έχει παιδί με αναπηρία δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα μαζί. Το τρέξιμο δίνει μια ευκαιρία να κάνω κάτι μαζί με τη Μαριλένα και να χαρούμε, ακόμα να καμαρώσεις για την επιτυχία της, που μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά συμμετέχει στον αγώνα.

Και για εμένα είναι μια διέξοδος, μετά είναι τα μηνύματα που περνάμε, ότι τα πάντα είναι δυνατά. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να τρέξω μαραθώνιο μόνος μου, πόσο μάλλον σπρώχνοντας ένα αμαξίδιο με τη Μαριλένα.

Όταν τα βλέπει αυτό κάποιος εντυπωσιάζεται, αλλά αν το επεξεργαστεί λίγο καταλαβαίνει πως μια δυσκολία μπορεί να την ξεπεράσει. Με έχει βοηθήσει να ξεπερνώ όποια δυσκολία έρχεται. Οι πραγματικοί μαραθώνιοι είναι της ζωής, στην καθημερινότητά μας».

«Ο κόσμος δεν ξέρει πώς να συμπεριφερθεί απέναντι σε ένα Α.με.Α.»

*Έχετε βρεθεί απέναντι σε συμπεριφορές που να σας ενόχλησαν;

«Να πω ένα παράδειγμα, αν πας στην παιδική χαρά με ένα παιδάκι με αμαξίδιο, καταρχάς δεν υπάρχουν πολλές παιδικές χαρές οργανωμένες για παιδιά με αμαξίδιο, αν πας και βάλεις το παιδί σου στην κούνια, σε κοιτούν λίγο περίεργα.

Δεν ρίχνω το φταίξιμο σε αυτούς, δεν γνωρίζουν πώς να συμπεριφερθούν, υπάρχει ένας φόβος. Μάλιστα πρόσφατα ένας συμφοιτητής μου μού αποκάλυψε πως όταν με πρωτοείδε με το αμαξίδιο, δεν ήξερε πώς να με πλησιάσει, τι να πει. Μια δυσκολία, λοιπόν, είναι αυτή ότι ο κόσμος δεν ξέρει πώς να συμπεριφερθεί.

Μετά με τις θέσεις παρκαρίσματος, με τις ράμπες που αντιμετωπίζουν όλοι όσοι έχουν βρίσκονται σε αναπηρικό αμαξίδιο ή έχουν παιδιά με κινητικό πρόβλημα.

Εντάξει, εγώ έχω τη δύναμη να σηκώσω το αμαξίδιο, κάποιος άλλος, μια μητέρα, μπορεί να βρεθεί σε αδιέξοδο. Αποτέλεσμα όλου αυτού, τα Α.με.Α. να μένουν στο σπίτι συνέχεια, να μη βγαίνουν έξω, για αυτό δεν βλέπουμε άτομα με ειδικές ανάγκες στο δρόμο.

Την Ημέρα της Αναπηρίας είχαμε βρεθεί με τη Μαριλένα στο κέντρο και έπρεπε να χρησιμοποιήσω το τρένο, σε δύο σταθμούς το ασανσέρ ήταν εκτός λειτουργίας. Αναγκάστηκα σηκώνοντας το αμαξίδιο σιγά-σιγά να ανεβοκατέβω τα σκαλοπάτια. Αντίθετα στο εξωτερικό βλέπεις, βλέπεις τα Α.με.Α,. να κινούνται και μόνα τους. Όλο αυτό είναι τραγικό, με τι αυτοπεποίθηση να βγει ο άλλος έξω και να κυκλοφορήσει».

*Το κράτος είναι δίπλα σας, πώς αντιμετωπίζει τα άτομα με αναπηρία;

«Είναι μια μεγάλη κουβέντα, θα σας πω και εδώ μια δυσκολία, ένα πρόβλημα, που είναι η πιστοποίηση της αναπηρίας. Πρέπει να περάσει από μια επιτροπή για να εγκρίνει το ποσοστό αναπηρίας που έχεις, ορίζουν ένα ποσοστό για ένα έτος και μετά πρέπει να πας και να ξαναπάς. Είναι μια ταλαιπωρία που τώρα τελευταία έχει διορθωθεί μετά από πέντε, έξι ανανεώσεις. Για τη Μαριλένα συγκεκριμένα μας έδωσαν εφόρου ζωής, Είναι ένα άγχος να μπορείς να ανανεώνεις την αναπηρία.

Κάτι που έγινε πρόσφατα και δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, είναι ένα πιλοτικό πρόγραμμα, που λέγεται “Προσωπικός Βοηθός”, που το έχει κάνει η Δόμνα Μιχαηλίδου (υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων), για 1000 άτομα Α.με.Α στην Αττική, που σου δίνει τη δυνατότητα να έχεις έναν προσωπικό βοηθό που θα προσέχει και θα φροντίζει το άτομο με αναπηρία στο σπίτι, έτσι ώστε οι γονείς να μπορούν να είναι λίγο πιο ελεύθεροι να ασχολούνται με άλλα πράγματα, είναι κάτι που έλειπε για χρόνια. Είναι κάτι που βρίσκεται σε φάση εξέλιξης.

Τα ιατρικά έξοδα είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Επειδή έχουμε γυρίσει όλα τα δημόσια νοσοκομεία και οι υποδομές τους είναι χάλια, μπορεί να υπάρχουν καλοί γιατροί, αλλά δυστυχώς για τέτοιες περιπτώσεις το σύστημα δεν είναι ακόμα έτοιμο».

«Ένα όνειρο είναι να μπορεί να αυτοεξυπηρετείται»

*Τι όνειρα κάνετε για τη Μαριλένα;

«Όνειρα… Το άγχος που έχουν όλο οι γονείς με Α.με.Α είναι τι θα γίνει όταν φύγει ο γονιός από τη ζωή. Ένα όνειρο είναι να μπορεί να αυτοεξυπηρετείται, είναι δύσκολο στην περίπτωση της Μαριλένας, για αυτό άλλωστε κάναμε και το τρίτο παιδί τον Αλέξανδρο, για να υπάρχει μια ισορροπία και να μην πέσει όλο το βάρος στην αδελφή της. Με το “Τρέξε Μαζί μου” ο σκοπός μας είναι να μπορέσουν να νιώσουν τη χαρά της συμμετοχής όλο και περισσότερα παιδιά»

*Με το «Τρέξε Μαζί μου» στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας συμμετείχαν οι: 1.Μαρία – Χριστίνα Τζαβάρα (Α.με.Α.) - Παναγιώτης Καρούτζος, 2.Δήμητρα Λουκάκη (Α.με.Α.) – Ανδρέας Αρχοντίδης, Τάσος Μουστάκης, 3.Μάριος Ψαραδέλλης (Α.με.Α.) – Ασημίνα Ιγγλέζου, Αχιλλέας Τσακιλτσίδης, 4.Ευθύμης Σιούπουλης (Α.με.Α.) – Θωμάς Ρούμπας, 5.Μαριλία Παπαδάκη (Α.με.Α.) – Ανδρέας Ευθυμίου, Χαράλαμπος Παγιαννίδης, 6.Μαριλένα Γερογιάννη (Α.με.Α.) – Κατερίνα Κατώπης, Βαγγέλης Προδρόμου.