Μίλτος Τεντόγλου, όπως λέμε Καρλ Λιούις

Ο Μίλτος Τεντόγλου έγινε «αυτοκράτορας» και στη Ρώμη, τρίτο διαδοχικό χρυσό μετάλλιο στο μήκος σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, κάτι που κανείς άλλος δεν έχει πετύχει.

«Ο Φουρλάνι θα είναι θαύμα έστω και να με πλησιάσει στη Ρώμη» δήλωνε στο Gazzetta ο Τεντόγλου, παραμονές του ταξιδιού στη Ρώμη και βέβαια με τέτοια απόδοση στο «Ολίμπικο» το βράδυ του Σαββάτου (8/6), μόνο ο Καλρ Λιούις θα μπορούσε να ξεπεράσει τον Έλληνα Ολυμπιονίκη.

Τα άλματα του Τεντόγλου στα 8.42μ. και στα 8.49μ., στα 8.45μ, οκ τα έχουμε ξαναδεί, όμως το 5ο και το 6ο που έβαλε «σημάδι» στα 8.65μ., ήταν το κάτι άλλο, σαν ένα έργο τέχνης.

Το μυαλό μας πήγε αρκετά πίσω στον χρόνο, στον κορυφαίο αγώνα όλων των εποχών που έχουν δει τα ματάκια μας, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Τόκιο, στις 30 Αυγούστου 1991, με πρωταγωνιστές τους Μάικ Πάουελ και Καρλ Λιούις.

Νικητής ήταν ο Πάουελ με το παγκόσμιο ρεκόρ των 8,95μ. που αντέχει μέχρι σήμερα, έχοντας ακόμη άλματα στα 7.85μ, 8.54μ, και 8.29μ.

Εμάς, όμως, ο Τεντόγλου μάς θύμισε τον Καρλ Λιούις και τη σταθερότητα που είχε εκείνο το βράδυ με... εξωγήινα άλματα, άσχετα αν κατετάγη 2ος.

Ο Λιούις άρχισε τον τελικό με 8.68μ., και συνέχισε με άκυρο, 8.83μ (με ευνοϊκό άνεμο), 8.91μ. (με ευνοϊκό άνεμο), 8.87μ. και 8.84μ.

Κι αν βιαστείτε να πείτε πως δεν μπορεί να γίνει σύγκριση, απλά να γράφουμε ότι τα δύο άλματα του Τεντόγλου στα 8.65μ. έγιναν με κόντρα άνεμο -0,3 μ./δ. Αν είχε ευνοϊκό άνεμο, έστω και 1 μ./δ. πού θα προσγειωνόταν άραγε;