Ιτούδης: «Ευχαριστώ τον προπονητή που με έδιωξε από το ποδόσφαιρο»

Πολύ πριν φορέσουν κοστούμι και γραβάτα οι προπονητές των ομάδων της Euroleague ήταν φίλαθλοι, παίκτες και γενικότερα λάτρεις του μπάσκετ.

Η διοργανώτρια Αρχή ζήτησε από όλους να περιγράψουν την πρώτη τους επαφή με το μπάσκετ.

Ο Δημήτρης Ιτούδης ήταν ο πρώτος που έγραψε στο euroleague.net:

«Συνήθως έπαιζα ποδόσφαιρο γιατί ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιριστής και μάλιστα αρκετά καλός. Οπότε ασχολήθηκα με το ποδόσφαιρο. Ενας από τους προπονητές μου συνεχώς ε κορόιδευε για το μαλλί μου, είχα μακριά μαλλιά αφου ήταν της μόδας αν έπαιζες ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή.

Ο προπονητής με φώναζε... φιλόσοφο. Απαντούσα πάντα στην κριτική του και δεν του άρεσε κι έτσι σιγά σιγά με απομάκρυνε από το ποδόσφαιρο όταν ήμουν 15 ετών. Εκείνη την εποχή η Εθνική Ελλάδας, ο Άρης κι ο ΠΑΟΚ έπαιζαν καλό μπάσκετ και έτσι το γύρισα σε αυτό.

Προσπαθούσα να βρω βιντεοκασέτες του Τζορτζ Γκέρβιν, του Τζούλιους Έρβινγκ, του Μπέρναρντ Κινγκ και όλων των σπουδαίων σκόρερ εκείνης της εποχής στο ΝΒΑ. Δεν υπήρχε ίντερνετ τότε. Περιμένα από το βίντεο κλαμπ της γειτονιάς να φέρει μία κασέτα με κάποιο All Star game ή με κάποια αναμέτρηση Λέικερς εναντίον Σέλτικς. Μου είχαν πάρει βίντεο οι γονείς μου δώρο το 1985. Η εθνική της χώρας μου το 1987 έκανε θαύματα κατακτώντας το Eurobasket με τους Γκάλη, Γιαννάκη, Χριστοδούλου, Φασούλα. Όλοι βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν τη νίκη μας. Τότε ερωτεύτηκα το μπάσκετ.

Ενα από τα πρώτα βιβλία που διάβασα ήταν το «Αυτό είναι το μπάσκετ». Εγραφε για το πως σουτάρεις, πως ντριμπλάρεις, πως διδάσκεις τα μικρά παιδιά. Με ενδιέφερε.

Ο πρώτος μου προπονητής ήταν ο Παύλος Περισόπουλος. Δάσκαλος στο επάγγελμα. Μας έδειξε πως να πασάρουμε, πως να κινούμαστε, πως να κάνουμε σκριν κι έτσι ξεκίνησαν.

Θυμάμαι με τους φίλους μου ξημεροβραδιαζόμασταν στο γήπεδο. Μας τσίμπαγαν κουνούπια και βλέπαμε με τη λάμπα του δρόμου. Είχα βάλει και μία μπασκέτα στο δωμάτιο μου. Δεν είχα μπάλα μπάσκετ κι έπαιζα με αυτή του ποδοσφαίρου.

Η μητέρα μου μου φώναζε πως καθυστερούσα να γυρίσω σπίτι.

Με άγγιξε η επιτυχία του 1987, αλλά σίγουρα πρέπει να ευχαριστήσω τον προπονητή μου τότε που με έδιωξε από το ποδόσφαιρο κι αγάπησα το μπάσκετ».