Ο Νίκος Ζήσης μίλησε για τον Τρινκιέρι και την Εθνική

Στον πρώτο ημιτελικό του Βελιγραδίου, το καμάρι του μακρινού Ταταρστάν, γνώρισε την πιο βαριά ήττα (63-52) της εφετινής σεζόν και ο 30χρονος Έλληνας διεθνής point-guard δεν έβαλε καλάθι (2π., 5ρ., 4ασ. με 0/4 σουτ σε 29’). Αίφνης, ο δρόμος της επιστροφής της ομάδας του στην Ευρωλίγκα, μέσω της κατάκτησης του Eurocup, άρχισε να γεμίζει εμπόδια και γι’ αυτό αποφάσισε να αναλάβει δράση.

Ο λόγος για το Νίκο Ζήση, που μόνο στο δεύτερο ημίχρονο του επαναληπτικού αγώνα που έγινε επί ρωσικού εδάφους, “φόρτωσε” το καλάθι του Ερυθρού Αστέρα με συνολικά 26 πόντους (4ρ., 5ασ. με 4/4 βολ., 5/8 διπ. & 4/6 τριπ. σε 38’) και ουσιαστικά υπέγραψε τη νίκη-πρόκριση (84-67) στον τελικό της διοργάνωσης, που θα διεξαχθεί σε διπλούς αγώνες σε Βαλένθια (01/05) και Καζάν (07/05). Ακολούθησε ένα ταξίδι-αστραπή στην Θεσσαλονίκη για να “υποδεχθεί” τον δεύτερο γιο που του χάρισε πριν από λίγες μέρες η σύζυγός του και το gazzetta.gr τον εντόπισε στα μέσα (Κωνσταντινούπολη) του δρόμου της επιστροφής στη Ρωσία.

«Έχει γίνει πολύ καλή δουλειά απ‘ όλους και το πιο σημαντικό είναι ότι, πέρα από τα αποτελέσματα που αποτελούν πάντα αυτοσκοπό, η έως τώρα πορεία μας χαρακτηρίζεται από διάρκεια, συνέπεια και σταθερότητα! Κι όλα αυτά, με νέο προπονητή και πολλούς καινούριους παίκτες σε συνδυασμό με την προσθαφαίρεση δύο ξένων κατά την... μετάβαση από το Eurocup στην VTB-League και πίσω! Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όλη τη χρονιά, όμως, είναι οι συνεχείς και πολύ μακρινές μετακινήσεις... Σχεδόν για κάθε εκτός έδρας παιχνίδι, είμαστε αναγκασμένοι να αλλάζουμε συνήθως δύο αεροπλάνα και να ταξιδεύουμε 6-8 ώρες για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Το έως τώρα αποτέλεσμα, όμως, είναι κάτι περισσότερο από ικανοποιητικό, οπότε τα εύσημα ανήκουν σε όλους! Χωρίς ακόμη, βέβαια, να έχουμε πετύχει κάτι...»

«Τις τελευταίες μέρες πριν από το παιχνίδι είχαμε μεγάλη πίεση, γιατί η κατάκτηση του τροπαίου και η επιστροφή στην Ευρωλίγκα είναι ο βασικός στόχος της χρονιάς! Είχαμε και την ατυχία με τον τραυματισμό του Ίαν (σ.σ.: Βουγιούκας), που είναι ο καλύτερος ψηλός μας στο ένας εναντίον ενός, έλλειπε και η οικογένειά μου λόγω της γέννας, οπότε μέσα στο γήπεδο, μου βγήκε όλη η ενέργεια που ήταν συσσωρευμένη μέσα μου και έπιασα καλή απόδοση! Με βοήθησε πολύ, όμως και ο τρόπος που παίξαμε και κάποιοι συμπαίκτες μου, αλλά και ο προπονητής μου, που πραγματικά μου έχει μεγάλη εμπιστοσύνη και με προτρέπει να παίρνω σημαντικές αποφάσεις σε κρίσιμες στιγμές, είτε στην εκτέλεση, είτε στην δημιουργία...»

«Καταλαβαίνω τι εννοείς, αλλά οι Ρώσοι δεν ασχολούνται και πολύ μ‘ αυτά τα πράγματα! Θα κάνουν τις συνεντεύξεις τους και τέλος! Πιο πολύ τα δικά μας (σ.σ.: ελληνικά) media κυνηγάνε το κάτι παραπάνω και ψάχνουν το κάτι διαφορετικό...»

«Πολλά μπορούμε να πούμε σχετικά με την αποτυχία στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ, ωστόσο, πιστεύω ότι ο κ. Τρινκιέρι δεν μπορεί κριθεί συνολικά, μόνο με βάση τα πεπραγμένα του πέρυσι στην Σλοβενία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι τελείως διαφορετικό να έχει κάποιος την ευθύνη μίας Εθνικής ομάδας για δύο μήνες, σε σχέση με το να προπονεί έναν σύλλογο για μία ολόκληρη σεζόν. Στην Ούνικς, ο coach είχε όλον τον χρόνο να βάλει την σφραγίδα του, να περάσει τις αρχές του, να διορθώσει λάθη που έβλεπε, να δει την ομάδα να προοδεύει και σε γενικές γραμμές να επιμεληθεί, όπως ο ίδιος ήθελε την δουλειά του! Το μέχρι στιγμής αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα... Στην Εθνική, τα πάντα άλλαξαν μετά τον τραυματισμό του Βασίλη (σ.σ.: Σπανούλη) με αποτέλεσμα να χάσουμε τον προσανατολισμό μας και να αποτύχουμε οικτρά... Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι ο Τρινκιέρι, είναι άδικο να κριθεί μόνο από ένα τουρνουά 17 ημερών!»

«Το ‘χω πει πολλές φορές, ότι όσο θα με καλεί και θα με χρειάζεται, εγώ θα είμαι εκεί! Κακά τα ψέματα, έτσι όπως εξελίχθηκε η καριέρα μου, η Εθνική, παρ’ όλο που δεν είναι σύλλογος, είναι η αγαπημένη μου ομάδα, η ομάδα με την οποία είμαι και θα είμαι μόνιμα, ταυτισμένος συναισθηματικά! Έχουμε μπροστά μας το Παγκόσμιο πρωτάθλημα, αλλά θα πρέπει να περιμένουμε να μάθουμε την απόφαση της ομοσπονδίας για το νέο προπονητή, για να πούμε περισσότερα...»