Cold case!

Έρευνα…

Η ιστορία ξεκινάει στο Τέξας. Στη διάσημη πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών, ήταν το σπίτι του Γουίλιαμ Ρίτσαρντ Γκουίν και της Μολίν Χάρις. Ο Ρίτσαρντ Τόμας, ένας από τους τέσσερις γιους του ζευγαριού, γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου του 1981 και από μικρός καταπιάστηκε με εκείνα που του άρεσαν περισσότερο. Τα σπορ και τις μηχανές. Παρότι ο πατέρας του έπαιζε ημιεπαγγελματικά αμερικάνικο ποδόσφαιρο και τα δύο του αδέλφια επίσης έδειχναν να έχουν μια αδυναμία στο ίδιο σπορ, εκείνος προτιμούσε το μπάσκετ. Ίσως γιατί το ύψος του, του έδινε μια μεγαλύτερη έφεση, έστω κι αν το βάρος του (σ.σ. είχε φτάσει να είναι 125 κιλά στο κολέγιο) θα μπορούσε να παραπέμπει στο φούτμπολ ή και στην πάλη, την οποία είχε ως εναλλακτικό αθλητικό σχέδιο.

Το μη αθλητικό περιλάμβανε αυτοκίνητα! «Άρχισα να επισκευάζω αυτοκίνητα όταν ήμουν οκτώ χρονών, βοηθώντας τον πατέρα μου. Μου άρεσε ιδιαίτερα να φτιάχνω μηχανές και έπιασα την πρώτη στα χέρια μου όταν ήμουν εννέα χρονών. Έχει κάτι δημιουργικό η διαδικασία, κάνεις κάτι με τα χέρια σου». Στην πορεία, τα χέρια του θα του χρησίμευαν διαφορετικά. Θα μάθει από μικρός να δουλεύει πάνω στις αρετές του, να εξελίσσει το ταλέντο του και να μην αφήνει τον εαυτό του. «Νομίζω ότι κληρονόμησα το σώμα από τον πατέρα μου, όμως αν δεν δούλευα δε θα μπορούσα να φτάσω σε υψηλό επίπεδο. Έμαθα από μικρή ηλικία ότι πρέπει να προστατεύουμε το σώμα μας. Για μένα, δεν υπάρχουν διακοπές. Ακόμα και το καλοκαίρι προπονούμαι συνεχώς», δηλώνει και τα τελευταία δύο καλοκαίρια πληρώνει έναν από τους καλύτερους personal trainers για να δουλέψει στις κινήσεις του στο low post.

Ίσως για να μοιάζει λίγο περισσότερο στον Κέβιν Γκαρνέτ, ο οποίος είναι το είδωλό του. Γιατί σε γενικές γραμμές, η μόνη τους ομοιότητα είναι ότι αμφότεροι άλλαζαν κολέγιο στα φοιτητικά τους χρόνια. Έστω και για διαφορετικούς λόγους.

Προανάκριση…

Τα χρόνια σε ένα αμερικάνικο κολέγιο συνήθως συνδέονται με όμορφες διηγήσεις, αδελφότητες, πάρτι, ξενύχτια και έντονη σεξουαλική ζωή! Έτσι μεταφέρονται στον κινηματογράφο, έτσι τα περιγράφουν όσοι τα έχουν ζήσει. Τα βιογραφικά των αθλητών είναι μια παράλληλη διήγηση, γεμάτη αριθμούς, ρεκόρ, διακρίσεις, τίτλους. Ο R.T. Γκουίν εμπίπτει σε διαφορετική κατηγορία. Εκβιασμοί, ηχογραφημένες συνομιλίες, αποβολή, αστυνομία, FBI, ανάκριση, φόνος… Όλα εκείνα που τον στιγμάτισαν συνέβησαν από τα 18 ως τα 23 του χρόνια.

Μέχρι να έρθει η ώρα για να επιλέξει κολέγιο, είχε αλλάξει τρία λύκεια. «Είναι ενδεικτικό του χαρακτήρα του και της νοοτροπίας που έχει ο ίδιος και ο πατέρας του», θα έλεγε ο υπεύθυνος του αθλητικού προγράμματος στο κολέγιο του Νέου Μεξικού, όταν θα ένιωθε ότι έπρεπε να απολογηθεί. Μετά την πρώτη του χρονιά εκεί, ο Ρίτσαρντ αποφάσισε ότι ήθελε να φύγει. «Ο προπονητής μου, μου είπε πως αν δεν μείνω θα καταστρέψει την κολεγιακή μου καριέρα. Θα φροντίσει, ώστε κανένα άλλο σχολείο να μην με δεχτεί», έλεγε τότε ο Γκουΐν, που είχε σηκώσει μπαϊράκι μαζί με έναν ακόμα συμπαίκτη του και φυσικά τον πατέρα του, ο οποίος τον ακολουθούσε σε κάθε του βήμα. Η απάντηση του προπονητή του ήταν σκληρή:

«Τον έθεσα προ των ευθυνών του για τη συμπεριφορά του εκτός γηπέδου και συμφωνήσαμε να φύγει. Ο R.T. θα μπορούσε να είναι πολύτιμο μέλος του αθλητικού μας προγράμματος, όμως πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι απέναντι σε όσα πρεσβεύουμε. Οι μπασκετικές του ικανότητες δεν έχουν σχέση με την απόφασή μας».

Η ιστορία συνεχίζεται στο Τέξας. Ο R.T. ήθελε να βρεθεί και πάλι κοντά στο σπίτι του για να βλέπει πιο συχνά τη μητέρα του, η οποία εκείνη την εποχή είχε μόλις διαγνωστεί με καρκίνο. Σε ένα πανεπιστήμιο με 29 ελληνικές αδελφότητες και μια διάσημη ομάδα, ο νεαρός τότε φόργουορντ χρειάστηκε να περιμένει λίγο καιρό για να μπορέσει να παίξει και σιγά-σιγά πάλευε για να φτιάξει το όνομά του. 7,3 πόντους και 4,3 ριμπάουντ τον πρώτο χρόνο, 10,6 πόντους και 5,6 ριμπάουντ τον δεύτερο… Στο τέλος της δεύτερης χρονιάς όλα θα άλλαζαν! Και ξαφνικά η καθημερινότητα του R.T. Γκουίν θα έμοιαζε με επεισόδιο αμερικάνικης αστυνομικής σειράς.

Ένας μαθητής και συμπαίκτης του Γκουίν εξαφανίζεται με έναν κολλητό του, ο οποίος εν συνεχεία προκύπτει ότι ήταν ο δολοφόνος του. Ο προπονητής ζητάει από τους παίκτες να πουν ψέματα για να καλύψουν τις δικές του ατασθαλίες και σε μια πρόταση… «Murder of Patrick Dennehy case». Ο Κάρλτον Ντότσον, ο οποίος στην πορεία εκτός από ένοχος βρέθηκε και ψυχολογικά άρρωστος (είχε παραισθήσεις και ψύχωση) ήταν η αιτία να βρεθεί η αστυνομία στο κολέγιο και κατόπιν ανακρίσεων να βρεθούν δεκάδες αθλητικές παραβάσεις. Οι φήμες για χρήση μαριχουάνας και αλκοόλ έδιναν κι έπαιρναν με τον θύτη και το θύμα να παρουσιάζονται ως χρήστες ινδικής κάνναβης και τον Γκουίν να μνημονεύεται αργότερα συχνά ως αλκοολικός.
Εκείνη την εποχή ήταν μάρτυρας. Ψευδομάρτυρας, αφού έκανε ακριβώς ό,τι του είπε ο προπονητής του και βρέθηκε κατηγορούμενος. «Είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Αντιλαμβανόμουν πως αυτό που θα έκανα ήταν λάθος, όμως πάντα είχα συνηθίσει να κάνω ό,τι μου λένε, ειδικά οι μεγαλύτεροι. Ήταν περίεργο. Ακόμα δεν ξέρω γιατί συμφώνησα να το κάνω, υποθέτω από σεβασμό», ήταν η απολογία για το γεγονός ότι προσπάθησε – κατόπιν εντολής – να παρουσιάσει το θύμα ως έμπορο ναρκωτικών. Ο λόγος; Ο προπονητής της ομάδας πλήρωνε τα ύψους σχεδόν 10.000 δολαρίων δίδακτρα του Ντένεχι, κάτι που φυσικά απαγορεύεται στο NCAA.

Ο δολοφόνος τιμωρήθηκε – όταν ήταν πλέον σε ψυχολογική κατάσταση να δικαστεί – με ποινή 35 χρόνια φυλάκισης, ο προπονητής Ντέιβ Μπλις με δεκαετή αποκλεισμό, οι δύο βοηθοί του με πέντε και εφτά χρόνια έκαστος και ο τρίτος – χάρη στον οποίο αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο – μπήκε στη μαύρη λίστα όλων των προπονητών και δεν κατάφερε να δουλέψει ξανά, παρά μόνο μια χρονιά. Όσο για τον Γκουίν. Παρότι τα… γράμματα δεν ήταν το καλύτερό του επέστρεψε για να αποφοιτήσει, αλλά έμοιαζε και εκείνος καταδικασμένος.

Ετυμηγορία…

Η δική του… ποινή κάθειρξης έμοιαζε να είναι ο εξοστρακισμός. Μετά το κολέγιο ξεκίνησε η ευρωπαϊκή του εμπειρία, με ενδιάμεσες στάσεις τα καλοκαίρια στο Τέξας, όπου πλέον έχει χτίσει το δικό του σπίτι και μαζεύει λεφτά για πισίνα! Ο πρώτος σταθμός ήταν η Φινλανδία, όπου βρέθηκε τον Νοέμβριο του 2004 και ακολούθησε η Σουηδία. «Η καλύτερη χρονιά μου ήταν η δεύτερη, όταν έπαιξα στη Σουηδία. Είχαμε μια φανταστική ομάδα και εκπληκτική σχέση με τους συμπαίκτες», θα δήλωνε και θα μιλούσε και για κάποιες βραδιές πόκερ στις οποίες ποτέ δεν έχασε και φυσικά στο αγωνιστικό κομμάτι. «Εκεί έκανα ρεκόρ με εννέα στα έντεκα τρίποντα! Και παρότι συνολικά τα στατιστικά μου ήταν καλύτερα στη Φινλανδία, στη Σουηδία το απόλαυσα».
Ήταν τόσος γεμάτος ο χειμώνας του, που εν αντιθέσει με ό,τι συνηθίζεται από τους παίκτες, δεν γύρισε το καλοκαίρι στην πατρίδα του. Κάτι που αποδείχθηκε η σοφότερη κίνηση της ζωής του. Σε μια από τις πόλεις που επισκέφτηκαν γνώρισε την Μαλίν, με την οποία ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα, παντρεύτηκαν λίγα χρόνια μετά και τώρα έχουν έναν γιο τεσσάρων ετών και έναν μόλις ενός έτους. Η μισή Σουηδέζα (από τον πατέρα της) και μισή Γερμανίδα (από τη μητέρα της) σύζυγός του μπορεί πλέον και τον ακολουθεί όπου παίζει, κάτι που στις αρχές δεν μπορούσε να κάνει αφού ήταν μοντέλο και γύριζε τον κόσμο για φωτογραφήσεις.

Ίσως από ‘κει να ζήλεψε ο Γκουίν και άρχισε να γυρίζει την Ευρώπη. Έμεινε στη Γερμανία ενάμιση χρόνο πριν τον διώξουν για πειθαρχικό παράπτωμα, έπαιξε στην Ουκρανία όπου κατέκτησε το πρωτάθλημα παρέα με τον Ραμέλ Κάρι στην Αζόβμας και πριν επιστρέψει, δοκίμασε στη Γαλλία, όπου μάλλον έγινε λάθος κατανομή ρόλων. «Όταν ήρθα, ήθελαν στην ουσία έναν διαφορετικό παίκτη από αυτό που είμαι. Τώρα, όμως, που ξέρω τι θέλουν και γνωρίζοντας τι μπορώ εγώ να κάνω, πιστεύω ότι μπορώ να προσαρμοστώ στο ρόλο, χωρίς να αλλάξω το παιχνίδι μου», έλεγε τον Ιανουάριο του 2011, όντας παίκτης της Λιμόζ, όμως λίγο καιρό μετά έφευγε για να αποκτηθεί τον Μάρτιο από την Ferro-Zntu, όπου παίζει μέχρι και σήμερα και αποτελεί τον πρωταγωνιστή. Ένα ρόλο που δεν χρειάζεται να παίξει στον Παναθηναϊκό. Του αρκεί να είναι και κομπάρσος. Τέτοιος ήταν, άλλωστε, και στο καλοκαίρι που σημάδεψε τη ζωή του.