Getting away with it…

Σαν «σήμερα»…

28 Απριλίου 1993… Μια ημερομηνία μπορεί να έχει διαφορετικές ερμηνείες. Για τον ουδέτερο παρατηρητή, σοκ. Για τον πρωταγωνιστή, πόνος. Για τους αυτόπτες μάρτυρες, πανικός. Για τη σύζυγο, αγωνία. Για το παιδί… Απορία. Ο Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς ήταν μόλις τριών ετών, όταν ο πατέρας του με μια απόφαση δευτερολέπτων θα σημάδευε τη ζωή όλων όσων ήταν γύρω του και κυρίως τη δική του. Ήταν ακόμα ο πιτσιρικάς, που σύμφωνα με διηγήσεις, δεν κοιμόταν τα βράδια, αν δεν επέστρεψε στο σπίτι ο Μπόμπαν για να τον βάλει για ύπνο. Τότε, δεν ήξερε τι είχε συμβεί. Θα περνούσαν ακόμα εννέα χρόνια για να το μάθει. Λίγο πριν μπει στην εφηβεία και λίγο πριν αποφασίσει να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του. Στο ίδιο γήπεδο, όπου εκείνος έχασε την ικανότητα να παίζει μπάσκετ. Έχασε την ικανότητα να περπατάει.

«Ήταν σε μια άσχετη στιγμή, όταν ήμουν 12 χρονών. Είχε πάει καλεσμένος σε μία εκπομπή και κάποια στιγμή, ενώ μίλαγε, έδειξαν τη φάση… Σοκαρίστηκα. Μέχρι τότε δεν ήξερα πως είχε συμβεί και βλέποντας το περιστατικό, έπαθα σοκ… Νόμιζα ότι κάποιος μου έκανε πλάκα, ότι δεν είναι αληθινό». Ο Βλάντο μπήκε απότομα στον κόσμο των ενηλίκων. Και ακόμα πιο απότομη και μάλλον βίαιη για το χαρακτήρα ενός εφήβου ήταν η συνέχεια.

28 Ιουνίου 2006… Εν πλω, με προορισμό τη Ρόδο μια ακόμα ημερομηνία, δεκάδες ακόμα διαφορετικά συναισθήματα. Για τον αναγνώστη της είδησης, ανατριχίλα. Για τον πρωταγωνιστή, ο τελευταίος πόνος. Για τους αυτόπτες μάρτυρες, πανικός. Για τον καπετάνιο, ύστατη προσπάθεια. Για την πρώην σύζυγο, δάκρυα. Για τον κόσμο, αναμνήσεις. Για το παιδί… Απορία. Ο Βλαδίμηρος ήταν 16 ετών, όταν έχασε τον πατέρα του. Δεν είχε προλάβει να τον γνωρίσει όπως όσοι τον περιέγραφαν στα πρώτα χρόνια που έπαιξε ο μπαμπάς του στον Πανιώνιο. Θα τον αγαπήσει ως παίκτη μέσα από τα χιλιάδες «Μπόμπαν, Μπόμπαν» που θα ακούει μέχρι και σήμερα στη Νέα Σμύρνη. Θα τον αγαπήσει, όμως, κυρίως για εκείνο που πραγματικά ήταν…

«Ήταν αληθινός πατέρας! Παρ’ όλες τις δυσκολίες, στάθηκε δίπλα μου ως αληθινός πατέρας. Με καθοδηγούσε σε όλα πλην του μπάσκετ, όπου εκεί η επιθυμία του ήταν να παλέψω, να «χτυπηθώ» μόνος μου χωρίς να έχω το… μαξιλαράκι ασφαλείας που άκουγε στο όνομά του. Και εγώ τον θαύμαζα πολύ σαν παίκτη. Όμως κάθε φορά που φωνάζουν το όνομά του δεν τον κοιτάζω σαν τον πατέρα μου, αλλά σαν μπασκετμπολίστα. Ήταν μεγάλος παίκτης. Νιώθω πολύ όμορφα. Αντιπροσωπεύει ένα όνομα, τον αθλητισμό και προκαλεί μεγάλο θαυμασμό». Ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς σημάδεψε με τον τραυματισμό του μια ολόκληρη δεκαετία στο ελληνικό μπάσκετ. Ο Βλάντο θα ξεκινούσε εκείνη την εποχή με το όνειρο να κάνει το ίδιο.

Σαν άλλοτε…

Η ζωή του ξεκίνησε στο Βελιγράδι στις 3 Μαρτίου του 1990. Αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια ουδέτερη ημερομηνία. Το μπάσκετ δεν ήταν προτεραιότητά του… Στην Κύπρο, όπου βρέθηκε να ζει με τη μητέρα του μετά το διαζύγιο της Ντραγκάνα με τον Μπόμπαν, πειραματιζόταν όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του. «Έπαιζα στην ΑΕΛ ποδόσφαιρο», θα έλεγε ο Βλάντο, που φυσιολογικά χωρούσε μόνο κάτω από τα γκολπόστ, ενώ την ίδια εποχή δοκίμαζε την τύχη του και στο πόλο. Η αλλαγή και η απόφαση να ασχοληθεί με το μπάσκετ, ήρθε – και εκείνη – με βίαιο, αλλά σίγουρα πιο χιουμοριστικό τρόπο.

«Έφαγα μια μπάλα στα... αχαμνά. Να φανταστείς έκλαιγα μια μέρα από τον πόνο και έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ με το μπάσκετ», είχε πει σε συνέντευξή του για την απόφαση να ασχοληθεί πιο σοβαρά με την πορτοκαλί μπάλα. Ήταν σχεδόν το ίδιο διάστημα, που ένα ακόμα γεγονός τον έκανε να σκεφτεί το μέλλον του στα χνάρια του – εν ζωή ακόμα – πατέρα του. «Αυτό που με έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη μου, ήταν το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι που έγινε προς τιμήν του Σάσα Τζόρτζεβιτς, στο οποίο συμμετείχε όλη η «ελίτ» του σερβικού μπάσκετ. Είχα πάει μαζί με τον πατέρα μου και ήταν πραγματικά μία αξέχαστη εμπειρία. Τότε είπα μέσα μου, ότι «θέλω κι εγώ, κάποτε, να ζήσω αυτές τις χαρές». Ήταν στις 3 Ιουλίου του 2005, ένα χρόνο πριν επέλθει το μοιραίο.

Στους μήνες που ακολούθησαν, ο Βλάντο Γιάνκοβιτς άρχισε να εμφανίζεται στο χάρτη του ελληνικού μπάσκετ. Επέστρεψε στην Ελλάδα με τη μητέρα του και παρά το ενδιαφέρον των αιωνίων να τον εντάξουν στις ακαδημίες τους, εκείνος προτίμησε τον Πανιώνιο. Οι σχέσεις των γονιών του ομαλοποιήθηκαν, εκείνος για ένα χρόνο τους είχε αμφότερους κοντά του και παρά το θάνατο του πατέρα του, δεν σταμάτησε ποτέ να εξελίσσεται. Ήθελε να αποκτήσει το δικό του όνομα, έστω κι αν το επώνυμό του πάντα θα παρέπεμπε στον πατέρα του. «Ήταν ένα μεγάλο εμπόδιο να κουβαλάω το όνομα του πατέρα μου. Με γέμιζε πίεση που δεν άντεχα. Συνέχεια αναρωτιόμουν, γιατί σε μένα; Γιατί να με ξέρουν μόνο γι’ αυτό;».

Η πίεση έγινε μεγαλύτερη από τον Σεπτέμβριο του 2006. Τότε, σε τουρνουά στη μνήμη του Μπόμπαν, ο Φάνης Χριστοδούλου – το πρώτο πρότυπο του Βλάντο – θα έλεγε… «Θα συνεχίσει ο γιος του και θα γίνει καλύτερος από εκείνον. Ο μικρός Γιάνκοβιτς έχει μέλλον και μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά».

Σαν παραμύθι…

Η ταχύτητα ήταν ιλιγγιώδης. Διακρίσεις με τις μικρές ομάδες του Πανιώνιου, διεθνείς κλήσεις, τίτλοι με την Εθνική ομάδα. Την ελληνική Εθνική ομάδα, που επέλεξε ο Βλάντο Γιάνκοβιτς χωρίς δεύτερη σκέψη. «Ήταν δική μου επιλογή, πολύ απλά γιατί εδώ έμαθα μπάσκετ, εδώ μεγάλωσα άσχετα αν γεννήθηκα και κατάγομαι από την Σερβία». Στη γενέτειρά του επιστρέφει τα καλοκαίρια για να δει τους συγγενείς του. Στις λίγες μέρες που ξεκουράζεται, αφού ειδικότερα τα τελευταία τρία χρόνια έχει κάνει τεράστια προσπάθεια προκειμένου να εξελιχθεί ως αθλητής και ως παίκτης. Ίσως επειδή όταν τα φώτα της δημοσιότητας από τα εκπληκτικά κατορθώματα της Εθνικής Εφήβων και Νέων έσβησαν, ο Βλάντο κατάλαβε ότι δεν είχε κάνει τίποτα…

Στα 18 του χρόνια ήταν σύμβολο της Εθνικής Εφήβων που κατέκτησε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στον Πύργο. Ο ίδιος υπέστη κάταγμα στο μετατάρσιο από το τρίτο ματς και πήρε το βραβείο ήθους από την FIBA. Αργότερα, ήταν εκ των πρωταγωνιστών στην κατάκτηση δύο αργυρών και ακόμα ενός χρυσού μεταλλίου της Εθνικής ομάδας. Κάτι, όμως, του έλειπε… «Είχα φθάσει σε ένα σημείο που έβλεπα ότι θα μείνω με την «ταμπέλα» του ταλέντου. Αποφάσισα ότι πρέπει να το αλλάξω. Ενώ σαν άνθρωπος είχα ωριμάσει νωρίς, μπασκετικά άργησα. Δεν είχα βλέπετε ένα πατέρα να μου πει κάνε αυτό, κάνε εκείνο. Να με ταρακουνήσει. Τώρα συναντήθηκαν οι δύο μου εαυτοί κι όλα πάνε καλά. Πρέπει να νοιώσεις άσχημα για να ξυπνήσεις. Πριν τρία χρόνια είπα στον εαυτό μου: Ξύπνα! Όταν φτάσεις στο αδιέξοδο αναγκάζεσαι να το κάνεις».

Ο Βλάντο ξύπνησε… Άφησε πίσω του την ανωριμότητα που συνήθως ακολουθεί τα αγόρια λίγο μετά την ενηλικίωση, ξέχασε το πρόγραμμα που περιλαμβάνει «κοπέλες, καφέδες, εξόδους κλπ.», όπως ο ίδιος τα περιέγραψε και επικεντρώθηκε στο μπάσκετ. «Υπήρχε ένα μεγάλο διάστημα στη ζωή μου, που παραμελούσα το μπάσκετ. Που δεν ήταν βασική μου προτεραιότητα. Μου άρεσε να ζω πιο έντονα τη ζωή μου. Την εποχή που ανέβηκα για πρώτη φορά στο αντρικό, δεν είχα ούτε στόχους, ούτε νοοτροπία αθλητή, ούτε τίποτα». Η αλλαγή έγινε εμφανής στο γήπεδο, έγινε εμφανής και στο σώμα του, αφού το ψιλόλιγνο αγόρι με την ανύπαρκτη μυϊκή μάζα, περνούσε ώρες στο γυμναστήριο.

Άρχισε να πλησιάζει στα είδωλά του, τουλάχιστον νοητικά. Στον Φάνη Χριστοδούλου, τον Πέτζα Στογιάκοβιτς, τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα, τον Σάσα Τζόρτζεβιτς, ακόμα και τον Αντρέι Κιριλένκο. Αποκτούσε το δικαίωμα να ονειρεύεται σαν εκείνους, αφού πρώτα δούλευε όπως αυτοί. Όταν, άλλωστε, επέστρεφε από τη Σερβία, όπου το 2008-09 έπαιξε δανεικός στην Μέγκα Βιζούρα, ο Ηλίας Λιανός ήξερε τι υποδεχόταν πίσω… «Έχει ωριμάσει τώρα, του πήρε αρκετό καιρό, αλλά δούλεψε πολύ σκληρά. Πλέον έχει κάνει τις μεγάλες ομάδες να τον έχουν στη λίστα τους».

Σαν έρθει η μέρα…

Ήταν 19 Ιουνίου του 2008 όταν υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο με τον Πανιώνιο. Τέσσερα χρόνια μετά και έπειτα από το τέλος της πρώτης του ουσιαστικά γεμάτης σεζόν με τους κυανέρυθρους, έμοιαζε να έχει φτάσει η στιγμή. Ο Βλάντο Γιάνκοβιτς εκτόξευσε το χρόνο συμμετοχής του και τα νούμερά του, όμως ένας τραυματισμός στο πόδι – ο δεύτερος σοβαρός στην καριέρα του – τάραζε τις σχέσεις του με τον Πανιώνιο. Το περασμένο καλοκαίρι έμοιαζε σχεδόν αναπόφευκτο να χωρίσουν οι δρόμοι τους. Ο 22χρονος φόργουορντ θα αποφασίσει με δική του πρωτοβουλία να χειρουργηθεί στη Θεσσαλονίκη κάτι που θα προκαλέσει την οργισμένη αντίδραση του Πανιωνίου.

«Έτσι εξηγείται και η συνεχής κωλυσιεργία στην πρόταση μας για επέκταση του συμβολαίου του. Προκαλεί, τουλάχιστον απογοήτευση, μια τέτοια κυνική συμπεριφορά εκ μέρους ενός αθλητή , τον οποίο η ΚΑΕ από την ηλικία των 16 ετών ενέταξε στο δυναμικό της, παρέχοντας του την μέγιστη δυνατή οικονομική, ηθική και αθλητική υποστήριξη», θα αναφέρει μεταξύ άλλων η ΚΑΕ σε ανακοίνωσή της, όμως σταδιακά οι σχέσεις των δύο πλευρών θα αποκατασταθούν. Στις 2 Αυγούστου, ο Βλάντο θα υπογράψει νέο μονοετές συμβόλαιο, παρότι κάποια στιγμή έμοιαζε να είναι πολύ κοντά στον Ολυμπιακό.

«Η αλήθεια είναι ότι είχαν γίνει κάποιες μικρές συζητήσεις, αλλά δεν προχώρησε σε κάτι πιο σοβαρό γιατί είχα αποφασίσει από μόνος μου να μην μπω σε μια τέτοια διαδικασία», παραδέχτηκε αργότερα και εξήγησε τους λόγους που αποφάσισε να παραμείνει στην πλατεία. «Ήταν η καλύτερη επιλογή για μένα και για την καριέρα μου ήταν να μείνω στον Πανιώνιο. Υπήρχαν πολλοί λόγοι που με οδήγησαν σε αυτήν την επιλογή. Τόσο ο πρόεδρος, ο κ. Λιανός, όσο και επειδή είμαι Πανιώνιος. Πολύ περισσότερο, όμως, έπαιξε ρόλο το περυσινό μου χειρουργείο. Δεν ήταν σωστό να φύγω από την ομάδα Αυτό που με ενδιέφερε πρωτίστως ήταν να φτιάξω τη σχέση μου με τον Πανιώνιο, τον πρόεδρο και τους οπαδούς της ομάδας. Εκεί ανήκω. Εκεί έχω μεγαλώσει και αυτό ήταν το σωστό να κάνω».

Ακόμα ένας χρόνος πέρασε… Ο Βλάντο Γιάνκοβιτς ήταν και πάλι καλύτερος από πέρυσι, αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του δεύτερου γύρου του πρωταθλήματος, θα είναι το καλοκαίρι στην Εθνική ομάδα, όμως όπως φαίνεται θα πρέπει να αποχαιρετήσει τον αγαπημένο του Πανιώνιο. Εκείνος που αν είχε λεφτά θα αγόραζε και θα έδινε απεριόριστο μπάτζετ στο τεχνικό δίδυμο… Ίβκοβιτς-Ομπράντοβιτς. «Οι οπαδοί μου λένε μείνε, μην φύγεις. Μου λένε πως αυτή είναι η ομάδα σου, η ομάδα του πατέρα σου, αυτός θα ήθελε να μείνεις. O Πανιώνιος με βοήθησε πολύ, είναι η οικογένειά μου. Αυτό δεν αλλάζει, αλλά κάποιες φορές στη ζωή όλα είναι ένας κύκλος, κι όταν κλείνει ο ένας, προχωράς στον επόμενο. Το να αφήνεις την οικογένειά σου, δεν είναι βέβαια εύκολο».

Ο Βλάντο ήθελε να ξεφύγει από τη σκιά του Μπόμπαν και να μην μείνει ο γιος του μπαμπά του. Θα ήθελε, όμως, να είναι ακόμα εκείνο το παιδί που περιμένει τον μπαμπά του για να κοιμηθεί. Εκείνον, που όπως κάποτε είπε ο Γιώργος Κατσιφαράκης… «Περίμενε να δει τον γιο του, τον Βλαδίμηρο, να γίνεται μεγάλος παίκτης. Να ξεπεράσει κιόλας τα δικά του κατορθώματα στο παρκέ». Τελευταίο σαν. Σα να είσαι εδώ…