Νανο… τεχνολογία!

Μη με ξυπνάς απ’ τις… έξι!

Η Μάλαγα είναι για εκείνον το καλύτερο μέρος του κόσμου. Μαζί, πιθανόν, με τη Μπαρτσελόνα (σ.σ. αν και οπαδός της Ρεάλ) την οποία χαρακτηρίζει εξίσου ιδανικό προορισμό, όμως εκεί που μεγάλωσε, εκεί θέλει πάντα να επιστρέφει. Στον ήλιο, στη θάλασσα, στα παιδικά του όνειρα και στη μαμά του να φωνάζει! Ο Μαριάνο Γκονζάλες Μαρότο, όπως είναι το πλήρες του όνομα δεν είχε το ψώνιο, όπως τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου του 1984, ωστόσο δεν ήταν το ποδόσφαιρο η μοναδική του έννοια. Ίσως γιατί δεν ήταν το ταλέντο του τέτοιο που θα του επέτρεπε στην Ισπανία να φαντασιώνεται ότι θα γίνει ο νέος Ρομπέρτο Κάρλος, αφού ο Βραζιλιάνος αμυντικός ήταν το πρότυπό του.

Στην Φουεντζιρόλα, την πρώτη ομάδα που έπαιξε ποδόσφαιρο, η απασχόληση έμοιαζε πιο πολύ ερασιτεχνική. Ο Νάνο αποφοιτώντας από το σχολείο, έπιασε δουλειά και συνέχιζε να παίζει ποδόσφαιρο, περισσότερο ως παράλληλη απασχόληση παρά σαν επαγγελματική αποκατάσταση. Τα πράγματα θα άλλαζαν, όταν σε ηλικία 20 ετών πήρε την πρώτη του μεταγραφή. «Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως είναι κάτι που θέλω να το κάνω επαγγελματικά», θα πει, έστω κι αν χρειάστηκε διπλό… ξυπνητήρι για να το καταλάβει. «Τότε ήταν, επίσης, που έπρεπε κάθε μέρα να τσακώνομαι με τη μαμά μου επειδή αργούσα να ξυπνήσω για να πάω στη δουλειά».

Η Μαρμπέλα, μια εξίσου μικρή ομάδα στην περιφέρεια της Ανδαλουσίας έπαιζε στη Β’ Εθνική Ισπανίας (τρίτη την τάξει κατηγορία) και ήταν η πρώτη φορά που ο Νάνο πήρε ευκαιρίες. Άφησε στην άκρη τη δουλειά του ή ακόμα και την σκέψη να γίνει από μικρός προπονητής και άρχισε να αφοσιώνεται στο ποδόσφαιρο, διατηρώντας παράλληλα όλα εκείνα τα στοιχεία που τον κάνουν να απολαμβάνει μια μέρα. Τον ήλιο, τη μουσική, τις πλάκες με τους φίλους του και τα ψώνια, που τα χαρακτηρίζει ως τη μεγάλη του αδυναμία. Προϊόντος του χρόνου θα είχε την ευκαιρία να τα εξασκήσει σε πολλές πόλεις της Ισπανίας.

Το μέτρημα…

Ένα. Δύο. Τρεις. Τέσσερις. Πέντε. Έξι. Εφτά. Οκτώ. Λίγο πριν τελειώσουν τα δάκτυλα των χεριών του, ολοκληρώνεται και η καταμέτρηση. Ο Παναθηναϊκός θα ήταν η δέκατη ομάδα στην καριέρα του Νάνο, με οκτώ ισπανικές να τον έχουν κάνει άσο στον εγχώριο τουρισμό. Ειδικά, όταν μιλάμε για τη Secunda Division και τις περιφέρειές της. «Έχω παίξει στο νότιο γκρουπ με τη Μαρμπέλα, στο γκρουπ της Μεσογείου με τη Γέιδα, στο βόρειο με την Οβιέδο και στης Μαδρίτης με την Κατρατζένα», διηγούταν με χιούμορ ο Ισπανός αμυντικός, του οποίου η καριέρα κατηγόρησε τη στιγμή που έμοιαζε έτοιμη να εκτοξευθεί.

Η μεγάλη ευκαιρία τού ήρθε σε ηλικία 22 ετών. Η Νάστικ, που έκανε πορεία πρωταθλητισμού στη δεύτερη κατηγορία, τον απέκτησε και ο μικρός βρέθηκε μπροστά σε μια τεράστια πρόκληση. Με προπονητή τον Λουίζ Σέζαρ Σαμπέρδο, τον οποίο χαρακτηρίζει ως τον καλύτερο που είχε στην καριέρα του, και ορισμένους γνωστούς συμπαίκτες όπως ο Χαβιέρ Πορτίγιο ή ο Αρίζα Μακουκούλα, ο Νάνο ετοιμαζόταν να παίξει σε πολύ υψηλό στο ισπανικού ποδόσφαιρο.

«Ήταν κάτι το εκπληκτικό. Καταρχήν, για πρώτη φορά με αναγνώριζαν στο δρόμο και για πρώτη φορά ήμουν τόσο μακριά από το σπίτι μου», θα έλεγε αργότερα για την εμπειρία του, που εντός γηπέδων δεν πήγε όπως θα την ήθελε. «Πήγα στην Ταραγόνα με ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο και έμεινα έξω για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και πάλι, όμως, ήταν χαρούμενος που έκανε το ντεμπούτο μου στη Secunda Division και προφανώς το γεγονός ότι τερματίσαμε πρώτοι ήταν φανταστικό».

Η συνέχεια στην καριέρα του δεν θα τον έβρισκε πολύ μακριά από την Ταραγόνα. Έμεινε Καταλωνία κι έζησε ένα άλλο όνειρο, που πρακτικά ποτέ δεν είχε κάνει. Έστω κι αν δίπλα σε εκείνο που φαντασιώνονται εκατομμύρια παιδιά, υπήρχε το «B». «Αυτός ο σύλλογος είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Μια εντελώς άλλη ιστορία. Στον τρόπο που σου συμπεριφέρονται, στις εγκαταστάσεις, στα μίντια, σε όλα. Είναι κάτι μοναδικό», δηλώνει για την Μπαρτσελόνα, με τη δεύτερη ομάδα της οποίας είχε εφτά συμμετοχές τη σεζόν 2006-07. «Και πάλι ήμουν τραυματίας. Έπαθα μια συντριπτική θλάση στον τετρακέφαλο και χρειάστηκε να μείνω δύο μήνες έξω». Το διάστημα που έμεινε στη Βαρκελώνη ήταν αρκετό για να εκτιμήσει το ταλέντο του Μπόγιαν και του Τζιοβάνι Ντος Σάντος.

Ακολούθησε η Κόρδοβα, η Γέιδα και η Κατρατζένα. «Είναι δύσκολο να αλλάζει περιβάλλον κάθε χρόνο και να πηγαίνεις σε άλλο μέρος με την αβεβαιότητα των συνθηκών. Ταξίδεψα πολύ στην Ισπανία και στο Οβιέδο είναι η πρώτη φορά στην καριέρα μου που μένω στην ίδια ομάδα για δύο σεζόν». Πριν την Ρεάλ Οβιέδο, είχε περάσει από τα… θαυματουργά χέρια του Φάμπρι στην Κατρατζένα και από την Κάντιθ. Στο Πριγκιπάτο των Αστουριών, όμως, θα έβρισκε όσα ήθελε.

«Το βήμα που έκανα σε αυτή την ομάδα με ωρίμασε ποδοσφαιρικά», εξομολογούταν και η αγάπη του αποδεικνύεται από το γεγονός ότι πλέον είναι κάτοχος μικρού μεριδίου μετοχών του συλλόγου. «Νιώθω ότι σε αυτό το σύλλογο ήμουν σε όλη μου τη ζωή». Ο Νάνο έπαιξε δύο γεμάτες σεζόν κι έκανε τα καλύτερα παιχνίδια του μετά την άφιξη του Πατσέτα τον Φεβρουάριο του 2011. Με τον Ισπανό τεχνικό η Οβιέδο που βρισκόταν στο φάρμα του υποβιβασμού έκανε σπουδαία παιχνίδια κι έφτασε να τερματίσει στην έκτη θέση. «Όλα άλλαξαν μετά την άφιξή του. Κατόρθωσε να αλλάξει κι εμένα».

Το καλοκαίρι του 2012 η Πονφεραντίνα τού έδωσε την ευκαιρία να παίξει και πάλι στη δεύτερη κατηγορία και αποφάσισε να την αδράξει. Έμεινε ένα χρόνο πριν έρθει το καλοκαίρι η πρόκληση του Παναθηναϊκού.

Ελληνικός… ήλιος!

«Όταν μου του πρότειναν οι εκπρόσωποί μου, δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Είναι μια μοναδική ευκαιρία να ζήσω εμπειρίες σε ένα μεγάλο σύλλογο στην Ευρώπη. Εμπειρίες που θα ήταν δύσκολο να ζήσω στην Ισπανία». Ο Βασίλης Τσιάρτας ήταν εκείνος που πρότεινε τον Νάνο στον Παναθηναϊκό και η συνεργασία προχώρησε, παρά τις απειλές της τελευταίας του ισπανικής ομάδας, η οποία επέμενε ότι δεν ήταν ελεύθερος. Ο 28χρονος αμυντικός απολαμβάνει στην Ελλάδα τον ήλιο, το φαγητό, ενώ αποφεύγει να μιλάει για την κρίση, αφού τα ίδια πάνω-κάτω ζούσε και στην Ισπανία.

Προτιμά να ασχολείται με όσα συμβαίνουν μέσα στο γήπεδο, ώστε να εκπληρώσει τη μεγάλη του φιλοδοξία που είναι να παίξει σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. «Θα έδινα τα πάντα για να το καταφέρω». Ίσως όχι τα πάντα, αλλά κάτι έδωσε και χθες!