Οι άθικτοι!

Όργωνε το… χορτάρι!

«Η μεγαλύτερη ευτυχία μου είναι ότι κατόρθωσα να πραγματοποιήσω το δικό μου όνειρο, αλλά και του πατέρα μου. Να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής». Ο μικρός Ντάνιελ και ο Ντομίνγκος είχαν πολύ χρόνο για συζητήσεις… Έστω κι αν το τέταρτο παιδί της οικογένειας, που είχε γεννηθεί στις 6 Μαΐου του 1983, ήταν μόλις τεσσάρων ετών, όταν συνόδευε τον πατέρα του στη δουλειά. Μόλις το ξυπνητήρι του πατέρα χτυπούσε στις 4 τα ξημερώματα, ο Ντάνι πεταγόταν από το κρεβάτι του. Μαζί ξεκινούσαν για ένα χωριό, περίπου 30 χιλιόμετρα μακριά από το Ζουαζέιρο ώστε να δουλέψουν τη γη. Μαζί όργωναν, μαζί θέριζαν, μαζί αντιμετώπιζαν τις δύσκολες εποχές της ξηρασίας ή των έντονων βροχοπτώσεων.

Στο διάλειμμα από τη δουλειά ο Ντάνι είχε το χρόνο να διαμορφώνει την προσωπικότητά του. Πάντα γελαστός, πάντα έτοιμος να κάνει πλάκα και έτοιμος να γίνει σταρ. «Δεν είχε αφήσει τοίχο στο σπίτι που να μην είχε υπογράψει το όνομά του», διηγούνται τα αδέλφια του, ενώ το ίδιο συνέβη με τα λιγοστά βιβλία που πέρασαν από τα χέρια του – ολοκλήρωσε μόνο την πρωτοβάθμια εκπαίδευση – όπως και με όλα τα τετράδια. «Προετοιμάζω την υπογραφή μου για την ημέρα που θα με ξέρει όλος ο κόσμος», έλεγε ο μικρός, που είχε μάθει δίπλα στον πατέρα του πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το μεροκάματο και φρόντιζε με όποια δουλειά μπορούσε να βοηθάει οικονομικά την οικογένειά του. Τουλάχιστον, μέχρι να μπορέσει να την… εξασφαλίσει.

Το ποδόσφαιρο δεν ήταν δύσκολο να μπει στη ζωή του. Για τη Βραζιλία μιλάμε, άλλωστε, όπου κάθε παιδί, σε κάθε γειτονιά διασκεδάζει με μια μπάλα. Εκείνο που ήταν δύσκολο, όμως, ήταν να μπει στη ζωή του με τη μορφή αθλήματος και όχι διασκέδασης. Η κοντινότερη ακαδημία ήταν μακριά από το χωριό του και τρόπος μετάβασης δεν υπήρχε. Η λύση ήρθε από τον πατέρα του. Ο Ντομίνγκο Άλβες κατόρθωσε να ξεκινήσει τη δική του ακαδημία στο χωριό του Σαλίτρε, όπου εργαζόταν ως αγρότης κι έτσι ο γιος του εντάχθηκε σε αυτή στην ηλικία των 10 ετών. Στην αρχή έπαιζε ως δεύτερος ή ως ακραίος επιθετικός, όμως επειδή δε σκόραρε συχνά μεταφέρθηκε στην άμυνα.

Ο μικρός ως αμυντικός πλέον είχε είδωλό του τον Καφού, έγραψε γράμμα στην Εθνική Βραζιλίας του 1994 παρακαλώντας τους να κατακτήσουν το κύπελλο και ονειρευόταν μια μέρα να παίξει στη Σάο Πάολο. Δε γίνονται πάντα όλα τα όνειρα πραγματικότητα…

Μια τρελή πορεία…

Το σχολείο δεν είχε και μεγάλο ενδιαφέρον για τον Ντάνι Άλβες. Στα 13 του χρόνια αποφάσισε να μετακομίσει με τον αδελφό του κοντά στην ποδοσφαιρική ακαδημία του Ζουαζέιρο, όπου δύο χρόνια αργότερα τον ανακάλυψαν. «Στην πρώτη προπόνηση που τον είδα, κατάλαβα ότι πρέπει να προωθηθεί κατευθείαν στην πρώτη ομάδα», θυμάται ο Κλαούντιο Καρνέιρο, γενικός διευθυντής τότε του συλλόγου. Κι όταν εκείνος κάλεσε τον Χοσέ Κάρλος Κεϊρόζ για να δει την ομάδα του, ο τελευταίος αποφάσισε επιστρέφοντας να τον πάρει μαζί του στη Μπαχία…

«Ήμουν τυχερός. Ο δεξιός ακραίος ήταν τραυματισμένος, το ίδιο και ο αναπληρωματικός του κι έτσι έμενα μόνο εγώ. Έπαιξα ένα σπουδαίο παιχνίδι και ήμουν man of the match», δηλώνει ο Ντάνι Άλβες, ο οποίος στο ντεμπούτο του είχε μια ασίστ και ένα κερδισμένο πέναλτι. Ήταν 18 χρονών όταν πήρε για πρώτη φορά φανέλα βασικού και έκτοτε δεν την έδωσε ποτέ πίσω… «Νομίζω πως με δεδομένο το ταλέντο του και την έλλειψη ποιότητας στη συγκεκριμένη θέση, ο Ντάνιελ είναι υποψήφιος να παίξει στην Εθνική ομάδα στο κοντινό μέλλον», έλεγε ο τεχνικός του και το ταλέντο του δε μπορούσε να μείνει κρυφό. Μόλις ένα χρόνο θα έπαιζε στην πρώτη κατηγορία της Βραζιλίας πριν έρθει η επόμενη μεταγραφή. Έστω και με τη μορφή δανεισμού, σε πρώτη φάση!

Η σύντομη καριέρα του στη χώρα του, του άφησε το απωθημένο της Σάο Πάολο, αλλά και της Μπαχία. «Ήταν η ομάδα που με σύστησε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ο μόνος τρόπος να το ανταποδώσω είναι να ολοκληρώσω σε αυτή την ομάδα την καριέρα μου. Ας πούμε πως μόνο έτσι μπορώ να τους ευχαριστήσω που με έκαναν επαγγελματία ποδοσφαιριστή».

Μαθήματα ισπανικών…

Ο Χοσέ Μαρία Ντελ Νίδο είναι ο πιο πετυχημένος πρόεδρος στην ιστορία της Σεβίλλης. Και η επιτυχία του συνδυάζεται τόσο με τις κατακτήσεις τίτλων, όσο και με την οικονομική εξασφάλιση της ομάδας του. Όταν απέκτησε τον Ντάνι Άλβες ως δανεικό πλήρωσε κάτι λιγότερο από 500 χιλιάδες ευρώ για ένα χρόνο. Το επόμενο καλοκαίρι κι αφού ο Βραζιλιάνος αμυντικός είχε παίξει σε έντεκα ματς, έκανε παζάρια ώστε να ρίξει τη ρήτρα αγοράς του. Κατόρθωσε να πληρώσει 848 χιλιάδες ευρώ έναντι 1,2 εκ. που προβλεπόταν και πανηγύριζε, αφού όπως δήλωνε «η πραγματική του αξία είναι πενταπλάσια». Ο 21χρονος τότε Ντάνι υπέγραφε για 4,5 χρόνια και ο πανέξυπνος Ντελ Νίδο έβαζε ρήτρα στο συμβόλαιό του ύψους 60 εκ. ευρώ!

«Είναι μπερδεμένο να φεύγεις από τη χώρα σου. Έπρεπε να πάω σε μια άλλη χώρα πολύ μικρός και να μπω σε ένα διαφορετικό ρυθμό. Αυτό το κομμάτι είναι το δυσκολότερο, αφού κατά τα άλλα, το ποδόσφαιρο είναι ίδιο παντού. Ήταν ρίσκο να φύγω τόσο μικρός, αλλά δικαιώθηκα», διηγείται ο Ντάνιελ Άλβες για την απόφασή του να πάει στη Σεβίλλη, όπου το ντεμπούτο του ήταν μάλλον εφιαλτικό. «Θα το χαρακτήριζα γλυκόπικρο. Ήταν πολύ ιδιαίτερη στιγμή για μένα, όμως ο κόσμος αποδοκίμαζε». Στις 23 Φεβρουαρίου του 2003 εισήχθη στην Primera Division, σε μια Σεβίλλη που τότε τερμάτισε στην 10η θέση.

«Αυτός ο σύλλογος μου έδωσε τη δυνατότητα να ωριμάσω ως αθλητής, ως άνθρωπος και ως επαγγελματίας. Όταν πήγα δεν ήταν μια ομάδα που την υπολόγιζαν στην Ευρώπη. Μέχρι να φύγω κατακτήσαμε δύο κύπελλα ΟΥΕΦΑ. Μεγαλώσαμε μαζί». Ο Ντάνι Άλβες γινόταν χρόνο με το χρόνο καλύτερος, έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης τόσο το 2006, όσο και το 2007, κατέκτησε το ισπανικό κύπελλο το 2007, όπως και το ισπανικό σούπερ καπ την ίδια σεζόν. Τότε ήταν που ένιωσε ότι δεν είχε κάτι περισσότερο να προσφέρει στη Σεβίλλη και προσπάθησε να αποχωρήσει.

Η Τσέλσι είχε ανοικτή την αγκαλιά της και τον περίμενε. Δίπλα της περίμεναν και τον Ντελ Νίδο 36 εκ. ευρώ για να τον παραχωρήσει, όμως ο πρόεδρος της Σεβίλλης τα βρήκε λίγα. «Από σεβασμό και μόνο, πρέπει να μελετήσει την πρόταση. Έχω φερθεί τέλεια στη Σεβίλλη τα 4,5 χρόνια που είμαι εδώ και απαιτώ να κάνουν το ίδιο και να εκτιμήσουν την προσφορά», δήλωνε ο Ντάνι Άλβες σε μια εποχή που το γυαλί με την ισπανική ομάδα και τον πρόεδρός της έμοιαζε να έχει ραγίσει. Ο Άλβες αρνήθηκε εκείνη την εποχή να ταξιδέψει στην Αθήνα για να παίξει με την ΑΕΚ και τραβούσε το σκοινί στα άκρα. Εκείνο που ανέτρεψε τα δεδομένα και τον έκανε να παίξει για έναν ακόμα χρόνο στη Σεβίλλη, ήταν ο θάνατος του Αντόνιο Πουέρτα, ο οποίος σημάδεψε όλους τους παίκτες των Ανδαλουσιάνων.

Νωρίτερα, είχε προχωρήσει σε ακόμα μια πράξη που τότε συζητήθηκε. Το 2005 δέχτηκε να πάρει την ισπανική υπηκοότητα, ώστε να μπορεί να παίξει στην Εθνική, σε περίπτωση που στη Βραζιλία επέμεναν να τον αγνοούν. «Ήταν μια προοπτική που εξέτασα. Αν έβλεπα πως ο προπονητής της Βραζιλίας δε με υπολόγιζε όσο θα ήθελα, θα έπαιζα στην Ισπανία. Αλλά ευχαριστώ το Θεό που το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα», είχε σχολιάσει για το γεγονός.

Καταλανός από χρυσάφι…

Τα λεφτά δε διέφεραν σε τίποτα από το προηγούμενο καλοκαίρι. Όμως, το timing ήταν τέτοιο που δε γινόταν πάλι να παιχτεί το ίδιο σίριαλ. Ο Ντελ Νίδο πήρε τα 35 εκ. ευρώ της Μπαρτσελόνα και ο Ντάνι Άλβες έγινε εκείνη τη στιγμή η δεύτερη πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, πίσω από τον Ρίο Φέρντιναντ. «Ευχαριστώ πάρα πολύ που ήμουν μέρος της ανάπτυξης της Σεβίλλης και που άνοιξαν οι πόρτες για ένα σύλλογο του μεγέθους της Μπαρτσελόνα», ήταν η αποχαιρετιστήρια δήλωσή του, με δάκρυα στα μάτια, αλλά και μεγάλες ευθύνες για το μέλλον.

«Η Μπαρτσελόνα πλήρωσε για μένα περισσότερα λεφτά απ’ όσα έδωσε για να πάρει τον Ροναλντίνιο και ο κόσμος δεν άργησε να το επισημάνει. Με αυτό τον τρόπο μεγάλωσαν την πίεση σε μένα και τις προσδοκίες του κόσμου». Ο Ντάνι Άλβες είχε μπροστά του μια μεγάλη πρόκληση. Ο Χουάν Λαπόρτα των καλωσόριζε ως «το καλύτερο δεξί μπακ του κόσμου» και το συνολικό κόστος της μεταγραφής του τον καθιστούσε την τρίτη ακριβότερη κίνηση που είχαν κάνει οι Καταλανοί στην ιστορία τους ως εκείνη τη στιγμή. Ο Βραζιλιάνος έπρεπε να ανταποκριθεί…

Στο φινάλε της πρώτης του σεζόν μάλλον δεν τα είχε πάει άσχημα. Κατέκτησε το πρωτάθλημα, το κύπελλο, το Champions League, το ευρωπαϊκό Super Cup, το ισπανικό σούπερ καπ, στο διηπειρωτικό, ενώ αναδείχθηκε καλύτερο δεξί μπακ στην Ισπανία και καλύτερο δεξί μπακ της Ευρώπης! Κάθε χρόνο γινόταν καλύτερος, κάθε χρόνο γινόταν πιο πολύτιμος για την ομάδα του, κάθε χρόνο κέρδιζε τίτλους και όταν τέθηκε ζήτημα για το συμβόλαιό του, η Μπαρτσελόνα να έκλεισε άμεσα. Τον Μάρτιο του 2011 υπέγραψε επέκταση ως το 2015, με ρήτρα αποδέσμευσης 150 εκ. ευρώ, η οποία θα μειώνεται κατά 25 εκ. ευρώ κάθε χρόνο.

«Το να βρίσκομαι σε αυτό το σύλλογο για τόσα χρόνια μοιάζει με όνειρο. Παίζω σε μια από τις πιο επιθυμητές ομάδες στον κόσμο, την εποχή που γράφει ιστορία. Το πιο σημαντικό είναι ότι είμαι ευτυχισμένος εδώ. Είναι προνόμιο και χαρά μου να βρίσκομαι εδώ», δήλωσε μετά τη συμφωνία, η οποία του αποφέρει περίπου 7 εκ. ευρώ ετησίως!

Κιθαρίστας ή πιλότος…

Μακριά από την αγαπημένη του δεξιά πλευρά στο γήπεδο, υπάρχουν πολλές πλευρές του Ντάνι Άλβες που έχουν ενδιαφέρον. Με τη σύζυγό του Ντίνα χώρισαν το 2011, αφού παρά τα δύο τους παιδιά δεν κατόρθωσαν να μείνουν μαζί. «Πολλές φορές είμαι κουρασμένος στο γήπεδο, αλλά το κρύβω. Κουράζομαι πιο πολύ όταν παίζω με τα παιδιά μου. Στο ποδόσφαιρο μπορείς και να ξεκουραστείς κάποια στιγμή. Τα παιδιά δε θα σκεφτούν αν ο μπαμπάς τους είναι κουρασμένος ή όχι», είχε πει σε παλαιότερες όμορφες οικογενειακές στιγμές, δηλώνοντας πως δε θα ήθελε ο γιος του να γίνει ακολουθήσει το δικό του δρόμο.

«Φυσικά και θα κάνουν ό,τι θέλουν, όμως δική μου επιθυμία είναι να γίνουν κάτι άλλο. Ο κόσμος πιστεύει ότι οι ποδοσφαιριστές έχουν μια υπέροχη ζωή, όμως στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολη. Υπάρχουν πολλά που έχουμε θυσιάσει». Εκείνος επιλέγει ως εναλλακτικό επαγγελματικό προσανατολισμό τα μονοθέσια, αφού είναι τρελός για Φόρμουλα Ένα και θα ήθελε να γίνει πιλότος, ενώ διδάχτηκε κιθάρα μέσω διαδικτύου. Είναι συλλέκτης εμφανίσεων τόσο από αντιπάλους, όσο και δικών του από τα σπουδαία ματς στα οποία κατέκτησε κάποιο έπαθλο, ενώ έχει τρέλα με τα τατουάζ.

Το πιο χαρακτηριστικό είναι εκείνο στο δεξί του αστράγαλο, με τον διάσημο Συλβέστερ να κυνηγάει τον Τουίτι. «Ο Συλβέστερ είναι έτοιμος να τον πιάσει, όμως ο μικρός θα βρει έναν τρόπο να τον ξεγελάσει. Έτσι είναι και στο ποδόσφαιρο. Οι μικροί τύπου κάνουν κουμάντο. Είμαστε σε μια εποχή όπου οι έξυπνοι παίκτες που ξεπερνούν σε ευφυΐα το μέσο όρο, είναι και εκείνοι που κάνουν τη διαφορά».

Πάντα πηδάει τρεις φορές πριν μπει στον αγωνιστικό χώρο και μπαίνει με το δεξί, ενώ παρότι πιστεύει στο Θεό, έχει τις αντιρρήσεις του με τη θρησκεία. Ο ίδιος, πάντως, φέρθηκε σαν κάτι παραπάνω από καλός Χριστιανός που έχει δύο χιτώνες και προσφέρει τον ένα… «Ο Ντάνι προσφέρθηκε να γίνει δότης για τη μεταμόσχευση που έπρεπε να κάνω», αποκάλυψε τον προηγούμενο Σεπτέμβριο ο Ερίκ Αμπιντάλ, με τον οποίο ο Βραζιλιάνος αμυντικός έχει πολύ καλή σχέση. «Η σχέση μας ξεπερνάει τα όρια του ποδοσφαίρου. Το ξέρει και το ξέρω. Μιλάμε για τα πάντα και πρόκειται για έναν εξαιρετικό άνθρωπο. Ήμασταν γείτονες και η πρώην γυναίκα του είναι ακόμα φίλη με τη δική του», θα συμπλήρωνε ο Γάλλος αμυντικός για την κίνηση του άλλοτε συμπαίκτη του.

Ο Ντάνι Άλβες δεν εξέθεσε ο ίδιος το γεγονός, το οποίο έμεινε κρυφό για περίπου έξι μήνες. «Η επιθυμία μου ήταν απλά να τον βοηθήσω, λόγω του θαυμασμού μου για τον Έρικ και της αγάπης μου για την οικογένειά του. Δεν είναι απολύτως ακριβές ότι θα έπρεπε να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Θα ήταν μια κίνηση με ρίσκο, όμως όταν μιλάμε για μια ανθρώπινη ζωή, το ποδόσφαιρο έχει μικρή σημασία. Θα έβρισκα κάτι άλλο να κάνω». Ο αδελφός του Αμπιντάλ ήταν εκείνος που, τελικά, προσφέρθηκε ως δότης, όμως και πάλι ο Άλβες βρήκε τον τρόπο να μην ξεχαστεί ο φίλος του. Άλλαξε το νούμερο στη φανέλα του και από το νούμερο 2, έκανε… άλμα στο 22! Ίσως γιατί νιώθει ότι παίζει για δύο!