Ο πιο μεγάλος αγώνας του Ενρίκε!

Μαραθώνιος, τρίαθλο και… σερφ!

Σε κάθε εφημερίδα, περιοδικό ή αθλητική ιστοσελίδα υπάρχει η ίδια στήλη. Πού βρίσκονται οι παλαιοί ποδοσφαιριστές; Τι κάνουν τώρα με τη ζωή τους; Πώς ήταν η… ένταξη στο κοινωνικό περιβάλλον μετά το ποδόσφαιρο; Ο Λουίς Ενρίκε χρειαζόταν ιδιαίτερο χειρισμό. Ένα δισέλιδο περιοδικού, ένα σαλόνι εφημερίδας, ένα μεγάλο κείμενο ή μια ολόκληρη τηλεοπτική εκπομπή. Το ανήσυχο πνεύμα που αποτυπωνόταν στο γήπεδο μέσα από την ένταση και το πάθος που είχε στα παιχνίδι του, δεν μπορούσε να ησυχάσει από την ημέρα που το πλήθος τον αποχαιρέτησε όρθιο στο «Καμπ Νου» και τη στιγμή που αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια. Ένιωθε γεμάτος απ’ όσα είχε ζήσει μέσα στα γήπεδα, αλλά μάλλον άδειος από τις προσωπικές εμπειρίες ζωής.

«Ήμουν τυχερός που αφιέρωσα τη ζωή μου σε ό,τι αγαπούσα περισσότερο. Πρέπει να είναι απαίσιο να δουλεύεις σε κάτι που δεν αγαπάς», μονολογούσε στο φινάλε της καριέρας του, όταν πήρε την πρώτη απόφαση για το μέλλον του. Ο Ισπανός μεσοεπιθετικός εγκατέλειψε τα… εγκόσμια και εγκαταστάθηκε στην Αυστραλία! Ο πρώτος του στόχος ήταν να μάθει σερφ και Αγγλικά. Μετά από ένα χρόνο επέστρεψε στην πατρίδα του, όμως συνέχισε να ταξιδεύει. Τώρα, ήθελε να ζήσει το ποδόσφαιρο από την άλλη πλευρά, εκείνη του οπαδού.

«Ήθελα να παρακολουθήσω ματς από την οπτική του φιλάθλου. Πήγα στο «Άνφιλντ» για ένα σπουδαίο ευρωπαϊκό ματς, φόρεσα κουκούλα και καθόμουν στις εξέδρες. Ήταν επιθυμία μου να ακούσω το «you’ll never walk alone». Κάποιος με αναγνώρισε και μου είπε «είσαι ο Λουίς Ενρίκε». Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Πήγα λίγο πιο πέρα κι ευτυχώς δεν με αναγνώρισε άλλος». Η περιοδεία του συνεχίστηκε και με άλλα γήπεδο, όπως το «Celtic Park» και συνεχιζόταν μέχρι να έρθει η επόμενη πρόκληση. Μετά τον Λουίς Ενρίκε πάνω στη σανίδα του σερφ, ήρθαν οι επόμενες εικόνες. Ο Λουίς Ενρίκε να τρέχει, να κολυμπάει, να κάνει ποδήλατο, να δοκιμάζει τα όρια της αντοχής του.

Ξεκίνησε να παίρνει μέρος σε μαραθώνιους. Πρώτα στη Νέα Υόρκη, μετά στη Φλωρεντία, έπειτα στο Άμστερνταμ, με την οικογένειά του να τον περιμένει πάντα στον τερματισμό για να τον αγκαλιάσει. Ακολούθησε το τρίαθλο και η σκληρή προπόνηση που απαιτείται για τέτοιους είδους αθλητισμό. Ο Λουίς Ενρίκε το πήγε και παραπέρα, λαμβάνοντας μέρος στους αγώνες «Ironman», που περιλαμβάνουν 42 χιλιόμετρα τρέξιμο, 180 χιλιόμετρα ποδηλασία και 3,8 χιλιόμετρα κολύμβησης! Στην πρώτη του συμμετοχή τερμάτισε σε 10 ώρες και 19 λεπτά! Δεν του ήταν, όμως, αρκετό. Έβαλε τον πήχη εκεί που ελάχιστοι θα τολμούσαν και κυνήγησε την περιπέτεια στον «Marathon des Sables», τη σκληρότερη περιπέτεια στη γη, όπως περιγράφεται.

Στο Μαρόκο και στο κομμάτι του που καλύπτεται από την έρημο Σαχάρα οι δρομείς πρέπει να τρέξουν 245 χιλιόμετρα σε έξι μέρες, σε έξι διαφορετικά στάδια, το μεγαλύτερο των οποίων είναι 91 χιλιόμετρα! Η θερμοκρασία την ημέρα κυμαίνεται στους 45 βαθμούς και οι συμμετέχοντες είναι υποχρεωμένοι καθ’ όλη τη διάρκεια να κουβαλάνε το σακίδιό τους, βάρους περίπου δέκα κιλών, ενώ οι διοργανωτές του συμβουλεύουν να φοράνε ένα νούμερο μεγαλύτερο παπούτσι, λόγω του πρηξίματος των άκρων από τη ζέστη. «Είναι μια δοκιμασία με τον εαυτό σου. Σε εχθρικό περιβάλλον, σε ακατάλληλες θερμοκρασίες και κουβαλώντας όλες τις προμήθειές σου. Απαγορεύεται να αφήσεις οτιδήποτε πίσω σου ή να κάνεις μπάνιο σε αυτό το διάστημα. Το πολύ-πολύ να βουρτσίσεις τα δόντια σου. Είναι μια προσωπική περιπέτεια».

Ο Λουίς Ενρίκε την πέρασε και αυτή. Με δεδομένες τις αντοχές του στο μετά το ποδόσφαιρο, όλα όσα είχαν γίνει πριν φαντάζουν παιχνιδάκι…

Ανάμεσα σε δύο κόσμους!

«Ήταν πάντα αδύνατος, αλλά ταυτόχρονα πολύ δυνατός». Η περιπέτεια του Λουίς Ενρίκε με τη μπάλα ξεκίνησε από τα κλειστά γήπεδα και το ποδόσφαιρο σάλας. Οι γονείς του, Νέλι και Λουΐς, τον πήγαν στην Χεϊτόσα και σε ηλικία έντεκα ετών το όνειρό του έγινε πραγματικότητα. Η Σπόρτινγκ Χιχόν πρόσεξε το ταλέντο του, όμως ήταν μια εποχή που δεν έδινε ιδιαίτερη βάση στις ακαδημίες. Ο «Λούτσο», όπως είναι το χαϊδευτικό του, έφυγε στα 14 του χρόνια από την ομάδα της καρδιάς του, πήγε στην Deportivo La Brana και λίγο έλειψε μετά να γίνει το… έγκλημα!

Η Οβιέδο παρακολουθεί τον Ενρίκε, που ενδιάμεσα έχει κληθεί και στην Εθνική Αστουριών και ο Ευγκένιο Πριέτο θα τον προσεγγίσει για την απόκτησή του. Ο Ισπανός και η οικογένειά του, που έμεναν στο κέντρο του Χιχόν, βρισκόταν σε πανικό. «Γνώριζα τη μητέρα του, που δούλευε ως μοδίστρα. Μου είπε ότι ο γιος της θέλει να παίξει στη Σπόρτινγκ, αλλά έχει πρόταση από την Οβιέδο». Οι μηχανισμοί λειτούργησαν όπως έπρεπε και μέσα στις επόμενες ώρες η διοίκηση της ομάδας του Χιχόν βρισκόταν σπίτι του. «Μας έκανε να περιμένουμε μέχρι τη μία τα ξημερώματα για να γυρίσει ο πατέρας του, πριν υπογράψει συμβόλαιο». Άξιζε τον κόπο.

Ο Λουίς Ενρίκε έκανε ντεμπούτο στην Primera Division στις 24 Σεπτεμβρίου του 1989 και από τα πρώτα του ματς ξεχώριζε για το ταλέντο και το πάθος του. «Το μόνο που σκεφτόμουν στο πρώτο μου παιχνίδι ήταν μη χτυπήσω! Μετά ένιωθα πιο άνετα και θυμάμαι το πρώτο μου γκολ. Ήταν ένας οπαδός στην κερκίδα που έβριζε από το πρώτο λεπτό. Μόλις σκόραρα πήγα στο μέρος του και του είπα «για σένα χοντρέ»». Κάπως έτσι θα κυλούσε όλη η καριέρα του. Με πολλά γκολ, ακόμα περισσότερο πάθος και τις δύο μεγαλύτερες ομάδες της Ισπανίας στην καρδιά. Γιατί παρότι ταυτίστηκε με την Μπαρτσελόνα, δεν έχει ξεχάσει τη Ρεάλ.

«Πέρασα όμορφα στη Μαδρίτη και πάντα θα είναι στην καρδιά μου», παραδεχόταν όταν είχαν σιγήσει πια στ’ αυτιά του οι αποδοκιμασίες. Στη Ρεάλ έπαιξε από το 1991 ως το 1996, κατακτώντας ένα πρωτάθλημα κι ένα κύπελλο πριν πάρει την απόφαση να πάει στην Βαρκελώνη. Εκεί και κόντρα στην αρχική δυσπιστία έχτισε το δικό του μύθο. Κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, δύο κύπελλα, ένα κύπελλο ΟΥΕΦΑ και ένα ευρωπαϊκό σούπερ καπ, πριν αποχωρήσει για να δώσει τη σκυτάλη στις γενεές που έβλεπε να έρχονται. Στο αντίο του στις 16 Μαΐου του 2004 το χειροκρότημα που τον ακολουθούσε στην αλλαγή του, τού θύμιζε όλες τις μεγάλες και περίεργες στιγμές που είχε ζήσει.

Τους τίτλους που πήρε, την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, τη σπασμένη μύτη του στο Μουντιάλ του 1996, τις αποδοκιμασίες – λέγεται πως μόνο ο Φίγκο στη Βαρκελώνη έχει αποδοκιμαστεί πιο έντονα – στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» όταν επέστρεψε ως αντίπαλος… Ίσως να ήταν όλα αυτά τα συναισθήματα που τον οδήγησαν στην αναζήτηση νέων προκλήσεων. Πριν φορέσει τη φόρμα του προπονητή!

Από χόμπι επάγγελμα!

Όταν ξεκινούσε να παίζει ποδόσφαιρο, δεν πίστευε ποτέ ότι θα φτάσει τόσο ψηλά. «Ήμουν 21 ετών και δεν με είχαν καλέσει ούτε καν στην Εθνική. Και το λέω αυτό για να σταματήσουμε να πιέζουμε τόσο τα νέα παιδιά». Ομοίως, λοιπόν, και με το επάγγελμα του προπονητή. «Δεν είμαι ιδιαίτερα παθιασμένος με αυτό. Δεν είναι όπως όταν έπαιζα. Είναι ωραία, όμως υπάρχουν πολλά σ’ αυτή τη δουλειά που δεν μ’ αρέσουν. Αυτή τη στιγμή δεν έχω στόχο να κερδίσω τίτλους ή να είμαι ο καλύτερος προπονητής. Ούτε εγγυώμαι ότι θα το κάνω για όλη μου τη ζωή», έλεγε στο ξεκίνημα της καριέρας του, όμως τρώγοντας έρχεται η όρεξη.

Το ορεκτικό ήταν στην Μπαρτσελόνα B, όπου διαδέχτηκε το 2008 τον Πεπ Γκουαρντιόλα που έφευγε για την πρώτη ομάδα. Τα αποτελέσματα της δουλειάς του Λουίς Ενρίκε ήταν εντυπωσιακά, καθώς με ένα μείγμα έμπειρων και νέων παιδιών έφτασε σε τρία χρόνια από την τρίτη κατηγορία στα πλέι οφ για την άνοδο στην Primera Division. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν μπορούσε βάσει νόμου να γίνει, όμως ο βετεράνος επιθετικός είχε κατορθώσει κάτι που κανένας προκάτοχός του δεν είχε κάνει.

Το κυρίως πιάτο ήταν ακόμα γευστικό. Η Ρόμα τού κατέθεσε πρόταση όχι απλά για να αναλάβει την τεχνική της ηγεσία, αλλά για να αλλάξει ολόκληρη τη φιλοσοφία της ομάδας. Ήταν μια πρόκληση και για τον ίδιο, που κάποτε δήλωνε «το ιταλικό ποδόσφαιρο είναι ό,τι πιο βαρετό μπορείς να φας στη μούρη». «Θέλουμε να ενώσουμε το στυλ της Μπαρτσελόνα με το ιταλικό. Στοχεύουμε να χτίσουμε ένα νέο τρόπο που θα βλέπουμε ποδόσφαιρο στη Ρόμα, όμως είναι πολύπλοκο να το καταφέρουμε και χρειαζόμαστε χρόνο».

Στη θεωρεία όλοι έχουν χρόνο, όπως υποσχόταν ο Βάλτερ Σαμπατίνι. Στην πορεία ο Λουίς Ενρίκε οδήγησε την ιταλική ομάδα σε μια καταστροφική χρονιά και φυσικά έφυγε μια αγωνιστική πριν το τέλος του campionato. Οι συστάσεις του Μπουρντίσο, που έλεγε για τον «Λούτσο» πως «μάθαμε πολλά από τον προπονητής μας και βελτιωθήκαμε ως άνθρωποι, αλλά και ως παίκτες», αλλά και του Φραντσέσκο Τότι, με τον οποίο είχαν έρθει σε ρήξη στην αρχή, ήταν το καλύτερο συμπλήρωμα για το βιογραφικό του.

«Ο coach ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, πιστός και αληθινός που θα σου ό,τι έχει στο μυαλό του. Είναι ένας άνθρωπος που μπορείς να στηριχθείς για πάντα», δήλωνε ο εμβληματικός αρχηγός της Ρόμα λίγο πριν ο Λουίς Ενρίκε αφήσει την Ιταλία για να επιστρέψει στην Ισπανία. Στην πατρίδα του, όπως δηλώνει, δεν πρόκειται ποτέ να δουλέψει στην Οβιέδο ή στη Ρεάλ Μαδρίτης, όμως η Θέλτα ήταν μια πολύ καλή περίπτωση.

Υπέγραψε στις 8 Ιουνίου του 2013 και παρότι τον Αύγουστο και κατόπιν της επιδείνωσης της υγείας του Τίτο Βιλανόβα υπήρχαν φήμες ότι η Μπαρτσελόνα να πληρώσει τη ρήτρα στη Θέλτα για να τον προσλάβει, ο Ισπανός έμεινε μέχρι τέλους στο Βίγκο. Πήρε μαζί του αρκετούς παίκτες που είχε συνεργαστεί στην Βαρκελώνη και κατόρθωσε στο τέλος να πανηγυρίσει την παραμονή στην κατηγορία μέσα από την ένατη θέση, αλλά και μια μεγάλη νίκη επί της Ρεάλ που της στερούσε τον τίτλο.

Όταν στις 16 Μαΐου ανακοίνωνε την αποχώρησή του από τη Θέλτα, όλοι γνώριζαν λίγο-πολύ ποιος θα είναι ο προορισμός του. Όπως κάποτε έλεγαν οι Ισπανοί δημοσιογράφοι στο μυαλό του Λουίς Ενρίκε είναι μόνο «μια δουλειά!». Κι όπως ίσως θα απαντούσε, ο ίδιος με το μότο που υπάρχει και στο blog του… «Αν το θέλεις, τότε το μπορείς»!