Ο αρχηγός της Γαλλίας, ο εκπληκτικός Ντιό

Ο ήχος της μπάλας να χτυπάει πότε στο τσιμέντο του δρόμου και πότε στην μπασκέτα που υπήρχε στην αυλή του σπιτιού ήταν μονότονος… Ίσως αρκετά ενοχλητικός για τους γείτονες. Ήταν από εκείνα τα παιχνίδια που δεν ήξερες πότε θα τελειώσουν. Από εκείνα τα παιχνίδια που δε θα διέκοπτε ποτέ η μαμά επειδή το φαγητό είναι έτοιμο! Και πώς να ήταν, αφού η μαμά έπαιζε! «Με κέρδιζε με τόση ευκολία όταν ήμουν μικρός», παραδέχεται χωρίς ντροπή ο Μπορίς Ντιό που είχε την τύχη και την ατυχία να έχει αντίπαλο μια από τις καλύτερες σέντερ στην ιστορία του γαλλικού μπάσκετ. Η Ελίζαμπεθ Ριφιό και ο πατέρας του, Ισά Ντιό, γνωρίστηκαν στην ακαδημία αθλητισμού της Γαλλίας. Εκείνη έπαιζε μπάσκετ κι εκείνος ήταν άλτης του ύψους. Ο Μπορίς ήταν το δεύτερο παιδί τους, που γεννήθηκε στις 16 Απριλίου του 1982.

Κληρονόμησε το ταλέντο της μαμάς του και όχι μόνο. Πήρε ακόμα και μια μικρή καρδιακή δυσλειτουργία, αφού πάσχει από βραδυκαρδία, κάτι που του δίνει, ωστόσο, μεγαλύτερη αντοχή. Από μικρός υπήρχαν πράγματα που τον κέντριζαν στη ζωή που είχε ζήσει η μητέρα του. Η Ελίζαμπεθ απαγορευόταν να ασχολείται με τα σπορ ως παιδί, επειδή είχε αναιμία. Στον πρώτο χρόνο της στο πανεπιστήμιο την εντόπισε ένας προπονητής και την έστειλε στο Insep, όπου και ξεκίνησε η καριέρα της. Έπαιξε επαγγελματικά, έπαιξε στην Εθνική ομάδα, πληρωνόταν από τη Γαλλία, όμως τα παράτησε όλα για τον Μπόρις και τον Μάρτιν, ο οποίος είχε έρθει στη ζωή ως πρωτότοκος το 1978.

«Θεωρώ ότι όλη της η ζωή ήταν μια θυσία. Όταν έπαιζε, θυσίαζε τα πάντα για το μπάσκετ κι όταν γεννηθήκαμε τα έβαλε όλα στην αναμονή για μας». Η Ελίζαμπεθ έμεινε σπίτι… Κι όχι μόνο για να παίζει μονά με τα παιδιά της, αλλά για να τους εξασφαλίσει τα προς το ζην, αφού μετά την αποφοίτηση ο πατέρας τους – με τον οποίο δεν είχαν παντρευτεί – γύρισε στη Σενεγάλη για να ασκήσει το επάγγελμα του δικηγόρου. Το μπάσκετ δεν της έμεινε ποτέ ως απωθημένο. Ίσα-ίσα, μέχρι την ηλικία των δέκα ετών σχεδόν απέτρεπε τα παιδιά της από τον αθλητισμό, τουλάχιστον με την έννοια της ομάδας.

«Πολλοί πιστεύουν ότι έπρεπε να προπονώ τα παιδιά μου. Απαντούσα πως είναι πολύ μικρά. Κανένα παιδί δεν πρέπει να προπονείται σε ένα άθλημα αποκλειστικά πριν από την ηλικία των δέκα ετών», επέμενε, όμως όταν εμφανίστηκε η Dream Team του 1992, ήταν δύσκολο να προβάλει περαιτέρω αντίσταση. «Νομίζω ήταν πιο εύκολο να ταυτιστούν με τους μαύρους Αμερικανούς παίκτες, παρά με την ξανθιά Γαλλίδα μαμά τους», διηγείται με τον Μάρτιν να είναι ο πρώτος που άφησε το ποδόσφαιρο για το μπάσκετ και με τον Μπορίς, που ασχολούταν με τζούντο, ξιφασκία και τένις να τον ακολουθεί. Ο μικρός Ντιό θα επέλεγε τον Μάτζικ Τζόνσον ως το είδωλό του και ξαφνικά θα ξενυχτούσε στην Ευρώπη για να βλέπει τους αγώνας τον Λέικερς με τους Σέλτικς.

Στα κλεφτά θα άνοιγε καμιά φορά τη ντουλάπα της μαμάς του και βλέποντας όλες τις παλαιές φανέλες της κρεμασμένες θα έκανε τα δικά του όνειρα. «Ήθελα να γίνω σαν εκείνη, αλλά περισσότερο με ένοιαζε να κάνω μια καριέρα όπως η δική της, παρά να της μοιάσω στο αγωνιστικό στυλ», δήλωνε, παρότι η Ελίζαμπεθ ήταν πρωτοπόρος για την εποχή της, εισάγοντας στο jump shoot στο γυναικείο μπάσκετ. Η μαμά του έπρεπε να δεχτεί την επιλογή του παιδιού της. Τα μονά στο σπίτι συνεχίστηκαν με μεγαλύτερη ένταση. Μέχρι που κάποια στιγμή σταμάτησαν απότομα. «Μόλις ψήλωσα λίγο κι έγινα πιο γρήγορος, την κέρδισα. Από εκείνη την ημέρα σταμάτησε να παίζει μαζί μου!!».

Ακαδημία… πρωταθλητών!

Η πορεία του έμοιαζε προαποφασισμένη, χωρίς ωστόσο να υπάρχει ξεκάθαρος στόχος. «Δεν ήταν κάτι που είχα αποφασίσει για εκείνον. Ούτε κάτι που ο ίδιος ήθελε σίγουρα. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ που θα έφτανε», ομολογεί η Ελίζαμπεθ για τον Μπορίς που είχε φτιάξει το όνομά του, όταν θα ερχόταν η στιγμή να ενταχθεί και εκείνος στο Insep. «Η μαμά του ήταν μια από τις καλύτερες παίκτριες μπάσκετ όλων των εποχών. Όταν ήρθε, όλοι τον γνωρίζαμε. Και λέγαμε θα είναι καλός, θα έχει μπασκετική ευφυΐα», προλογίζει ο Τόνι Πάρκερ, για τον φίλο και κουμπάρο του, με τον οποίο γνωρίζονται από τα 15 τους χρόνια.

Με τον μικρόσωμο γκαρντ των Σπερς θα γίνονταν συγκάτοικοι και θα άρχισαν να μοιράζονται τα όνειρά τους. «Μπορείς να φανταστείς τι έχει συμβεί;», έλεγε σε συνέντευξή του ο Ντιό το περασμένο καλοκαίρι… «Πριν 15 χρόνια ήμασταν μαζί με τον Πάρκερ στο INSEP και απλά ονειρευόμασταν να παίξουμε στο ΝΒΑ. Τότε ήταν τρελό, ελάχιστοι Ευρωπαίοι τα είχαν καταφέρει. Και ονειρευόμασταν να παίξουμε μαζί. Ποτέ δεν συζητήσαμε να κατακτήσουμε και τίτλο». Η ακαδημία τους έμαθε να αγαπάνε την Εθνική Γαλλίας, να παίζουν με τη τρίχρωμη φανέλα, να κατακτούν τίτλους.

Όπως το 2000 όταν κατέκτησαν παρέα το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κάτω των 18 ετών και άρχισαν να κάνουν γνωστό το όνομά τους και πέρα από τη γηραιά ήπειρο. Ο Μπορίς Ντιό, που είχε ξεκινήσει από την JS Μπορντό – ομάδα που μετέπειτα αγόρασε- , θα παίζει ως τότε στην Τουλούζ και το 2001 θα πάρει μεταγραφή στην Ορτέζ. Εκεί θα έρθουν τα καλύτερα. Θα παίξει στην πρώτη κατηγορία, θα παίξει στην Ευρωλίγκα, θα κατακτήσει το πρωτάθλημα στην πρώτη του χρονιά και το 2003 θα ψηφιστεί ως καλύτερος παίκτης της Γαλλίας. Ο Μπορίς που στην εφηβεία του είχε αρνηθεί να πάει σε πανεπιστήμιο στην Αμερική, τώρα θα δει όλες τις πόρτες να ανοίγουν μπροστά του.

Από 3D, no D!

Το καλοκαίρι του 2003, ο κολλητός του Τόνι Πάρκερ πανηγύριζε τον πρώτο του τίτλο στο ΝΒΑ. Το ΝΒΑ παραληρούσε για τον Λεμπρόν Τζέιμς που ήταν νούμερο ένα στο ντραφτ και ο Μπορίς Ντιό ζούσε το δικό του όνειρο από τη θέση… 21 που τον έστελνε στην Ατλάντα. Ήταν και πάλι η ώρα της Ελίζαμπεθ… «Ποτέ δεν του έδωσα συμβουλή ως παίκτρια. Εμπιστευόμουν τους προπονητές του να το κάνουν αυτό. Πάντα μισούσα τον τρόπο που προσπαθούν κάποιοι γονείς να καθοδηγήσουν τα παιδιά τους. Εγώ ήμουν η μαμά του. Του είπα να προσέχει τη ζωή του, τη συμπεριφορά του και τέτοια πράγματα».

Το ξεκίνημα στο ΝΒΑ δεν ήταν ιδανικό, όμως ούτε απογοητευτικό. «Ο στόχος μου ήταν να προσαρμοστώ και θεωρώ ότι το έκανα πετυχημένα», θα πει το καλοκαίρι του 2004, όμως η δεύτερη χρονιά θα είναι καταστροφική. Η Ατλάντα θα κάνει μόνο 13 νίκες, ο προπονητής του ήθελε να παίζει μόνο με συστήματα απομόνωσης, κάτι που ο Ντιό δεν άντεχε... Το καλοκαίρι είπε στον προπονητή του πως «δεν μπορώ να παίξω για σένα» και αποχώρησε. Ο Μάικ Ντ’ Αντόνι είδε στον Μπορίς εκείνα που άλλοι δεν μπορούσαν να δουν και τον πήρε στο Φοίνιξ. Εκεί θα έπαιρνε το παρατσούκλι «3D» από τις λέξεις drive, dish, defend και από πλέι μέικερ θα έπαιζε σέντερ (!!) λόγω των τραυματισμών των βασικών παικτών.

«Λάτρευα το παιχνίδι μας εκεί. Παίζαμε γρήγορα, παίζαμε έξυπνα και ομαδικά. Διαβάζαμε το παιχνίδι και βρίσκαμε πάντα τον ελεύθερο παίκτη», θα πει στο τέλος της πρώτης του σεζόν, που θα τον βρει με τον τίτλο του πιο βελτιωμένου παίκτη με 13,3 πόντους, 6,9 ριμπάουντ και 6,2 ασίστ στο πρωτάθλημα. Ο προπονητής του θα του το έλεγε ξεκάθαρα… «Το πιο βασικό πράγμα που έχω να σου πω είναι ότι δεν βλέπω κανένα λόγο για να μην είναι ο στόχος σου να είσαι ανάμεσα στους καλύτερους παίκτες του πρωταθλήματος. Τόσο καλός είσαι». Το πρόβλημα με τον Μπορίς δεν ήταν ποτέ το ταλέντο του. Στην αρχή δεν ήταν καν το σώμα του.

Υπάρχει, άλλωστε, μια ανέκδοτη ιστορία που τον θέλει να φτάνει στο γυμναστήριο με κάλτσα, σαγιονάρα κι έναν καπουτσίνο στο χέρι για να κάνει μέτρηση επιτόπιου άλματος. Ο Μπορίς ρώτησε ποιος πήδηξε πιο ψηλά. Του έδειξαν το σημείο που έφτασε ο Στάουντμαϊρ και ο Γάλλος απλά άφησε τον καφέ του, πήδηξε ως εκεί που είχε φτάσει ο συμπαίκτης του, πήρε ξανά τον καφέ στο χέρι κι έφυγε λέγοντας… «Δεν ήταν και τόσο δύσκολο τελικά». Τα αθλητικά του προσόντα χάθηκαν στην πορεία. Κυρίως όταν χάθηκε η διάθεσή του για μπάσκετ. Μετά από τρεις πετυχημένες σεζόν στο Φοίνιξ έφυγε για το Σάρλοτ. Εκεί πήρε κιλά, έγινε ανέκδοτο για το ΝΒΑ και παράτησε τον εαυτό του.

«Απλά δεν μπορώ να τον πείσω να κάνει προπόνηση, είναι σκληρό για μένα», έλεγε ο προπονητής του για εκείνη την εποχή, ενώ πίσω στη Γαλλία η μαμά του αναγκαζόταν να βλέπει τα παιχνίδια στο mute για να μην ακούει τις ειρωνείες και τις κακίες των σχολιαστών. Η καριέρα του άλλαξε εκ νέου το 2012. Οι Σαν Αντόνιο αποφάσισαν τον Μάρτιο να τον εντάξουν στην ομάδα τους για το υπόλοιπο της σεζόν με την εγγύηση του Τόνι Πάρκερ για την αξία του. «Είναι ο απόλυτος ομαδικός παίκτης. Απλά, χρειάζεται το σωστό σύστημα και είναι ιδανική συμπλήρωση για μας. Όταν με ρώτησαν οι Σπερς για να τον πάρουν, δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι θα ταιριάξει».

Ο Μπορίς κέρδισε και πάλι τον σεβασμό. Το καλοκαίρι του 2012 κέρδισε κανονικό συμβόλαιο για δύο χρόνια έναντι 9 εκ. δολαρίων και μέσα στα επόμενα χρόνια θα γινόταν πολύτιμη μονάδα για τα σπιρούνια. Το αποκορύφωμα θα ήταν η φετινή σεζόν. Η παρουσία του ήταν τόσο επιβλητική, που μετά από έναν αγώνα στις αρχές της χρονιάς, ο Τιμ Ντάνκαν έλεγε στους δημοσιογράφους ότι θα δεχτεί ερωτήσεις μόνο για τον Ντιό. Στα πλέι οφ θα είναι από τους πιο πολύτιμους παίκτες του Σαν Αντόνιο στην πορεία προς τον τίτλο και το καλοκαίρι θα υπογράψει τριετή ανανέωση έναντι 22 εκ. δολαρίων.

Το γεγονός, μάλιστα, ότι την υπέγραψε εν πλω, έφερε στο προσκήνιο μερικές από τις τρέλες του. Όπως ότι κολύμπησε μια λίμνη για να παραβρεθεί σε ένα μπάτσελορ πάρτι απρόσκλητος, όπως ότι στο Σάρλοτ πούλησε το αμάξι του για να κυκλοφορεί με segway, όπως η μανία που έχει με τη φωτογραφία και την σκηνοθεσία! Έχει γυρίσει, μάλιστα, μικρού μήκους φιλμ με πρωταγωνιστές τους συμπαίκτες του και εκπληκτικές ομοιότητες με τα έργα του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Με μια υποσημείωση.. Όταν του τόνισαν ότι πλησιάζει το όριο της παρωδίας από την αντιγραφή, αναρωτήθηκε ποιος είναι ο Αμερικανός σκηνοθέτης.

«Τον γνωρίζω από παιδί και δεν τον είδα ποτέ να βλέπει ταινίες, πόσω μάλλον παλαιές. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα μπορούσε να αντιγράψει έναν τόσο διάσημο σκηνοθέτη», έσπευσε προς υπεράσπισή του ο Τόνι Πάρκερ που ήταν πρωταγωνιστής μαζί με τον Μανού Τζινόμπιλι στην ταινία «Οι νυχτερίδες»!! Οι ταινίες του επηρέασαν σε τέτοιο βαθμό τους Σπερς που σε κάποιο σημείο αναγκάστηκαν να διώξουν τον Στέφεν Τζάκσον επειδή είχε παίξει το ρόλο του δολοφόνου στο ντους!

Το όνειρο ζωής!

Οι συμβουλές της μαμάς του φαίνεται ότι έπιασαν τόπο. Ο Μπορίς Ντιαό, με αχίλλειο πτέρνα την αδυναμία στο φαγητό και στο κρασί, ουδέποτε άλλαξε προσωπικότητα. Μια πρόσφατη έρευνα στο ΝΒΑ έδειξε ότι μαζί με τον Λουίς Σκόλα είναι τα τελευταία 13 χρόνια οι πιο συνεπείς παίκτες στις Εθνικές τους ομάδες. «Πρέπει να καταλάβετε κάτι. Πρώτον, λατρεύουμε το μπάσκετ. Δεύτερον, λατρεύουμε να παίζουμε όλοι μαζί. Ξεκινήσαμε από τα 13, 14 μας χρόνια και κάθε χρόνο θέλουμε να παίζουμε. Το συναίσθημα που νιώσαμε το 2000 ήταν τέτοιο που μας έκανε να ψάχνουμε να το ζήσουμε ξανά».

Πέρυσι το κατάφεραν! Μετά από χρόνια σταδιακής προόδου, έφτασαν στην κορυφή της Ευρώπης. Ο Μπορίς χάρισε σε κάθε μέλος της ομάδας ένα ρολόι αξίας 8.000 ευρώ, ειδικά φτιαγμένο για την περίσταση. «Ήθελα να το θυμόμαστε. Το μετάλλιο είναι ωραίο, αλλά το βλέπω μόνο στο σπίτι μου στο Μπορντό. Το ρολόι είναι εκεί να μας το υπενθυμίζει διαρκώς».

Το καλοκαίρι, ο παλιόφιλός του αποφάσισε να ξεκουραστεί. Για τον Μπορίς δεν τέθηκε ποτέ θέμα. «Ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Έχω όλο τον χρόνο να ξεκουραστώ όταν σταματήσω. Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι να διαχειρίζεσαι την καριέρα σου. Είναι μια πιθανότητα να έχω πιο σύντομη καριέρα, επειδή παίζω κάθε καλοκαίρι και ίσως να παίξω ένα-δύο χρόνια λιγότερα από κάποιον άλλο. Αλλά το προτιμώ έτσι. Προτιμώ να παίζω με την Εθνική ομάδα κι ας χάσω την τελευταία χρονιά της καριέρας μου, που έτσι κι αλλιώς συνήθως με το ζόρι βγαίνει». Αρχηγός!