Η νίκη του Φρανκ Λάμπαρντ

The… family ground!

Υπάρχουν κάποιες οικογένειες με ποδοσφαιρική παράδοση. Και μετά, υπάρχει κι εκείνη του Φρανκ Λάμπαρντ. Ο πατέρας του, γνωστός με το ίδιο όνομα αλλά ως πρεσβύτερος έπαιξε σχεδόν είκοσι χρόνια στη Γούεστ Χαμ, έκλεισε την καριέρα του στην Σάουθεντ και είχε δύο διεθνείς συμμετοχές με την Εθνική Αγγλίας. Ο θείος του είναι ο Χάρι Ρέντκναπ. Πολύ γνωστός ποδοσφαιριστής και σπουδαίος προπονητής. Ξάδελφος του, ο γιος του Χάρι, ο Τζέιμι. Έπαιξε έντεκα χρόνια στη Λίβερπουλ, πριν φύγει για την Τότεναμ και κλείσει την καριέρα του στη Σαουθάμπτον. Οι οικογενειακές συγκεντρώσεις ήταν λίγο διαφορετικές από εκείνες των υπόλοιπων οικογενειών. Ο πίσω κήπος προφανώς και είχε το παρατσούκλι «stadium», οι συζητήσεις είχαν πρώτο και δεύτερο ημίχρονο και στη θεματολογία οι γυναίκες μάλλον περίσσευαν.

«Λατρεύαμε να μιλάμε για ποδόσφαιρο. Η μητέρα μου, η θεία μου και οι αδελφές μου προσπαθούσαν να μας πείσουν να αλλάξουμε θέμα, όμως ποτέ δεν τα κατάφερναν. Ήμουν ακόμα παιδί όταν όλοι μαζί παίζαμε στον κήπο και οι αγώνες μας ήταν εκπληκτικοί. Ο μπαμπάς μου και ο Χάρι που ήταν κάποτε επαγγελματίες και μετά προπονητές και ο Τζέιμι που ήταν μεγαλύτερός μου και καταξιωμένος παίκτης της Λίβερπουλ. Ήταν το πρώτο είδωλο που είχα και ένιωθα τυχερός που έπαιζα μαζί του». Ο Φρανκ Λάμπαρντ, γεννημένος στις 20 Ιουνίου του 1978 ήταν ο Βενιαμίν αυτής της οικογένειας. Ήταν προορισμένος για να συνεχίσει την παράδοση, με αποτέλεσμα η πίεση να είναι συχνά μεγαλύτερη απ’ όση ένα παιδί θα άντεχε.

«Ο πατέρας μου ήταν πολύ σκληρός μαζί μου. Με πήγαινε να κάνω έξτρα προπόνηση, τη στιγμή που εγώ δεν ήθελα. Ήθελα να πάω βόλτα με τους φίλους μου. Με δίδαξε τη σωστή νοοτροπία, όμως εκείνη την εποχή εγώ νευρίαζα μαζί του. Δεν ήθελα να με πιέζει τόσο πολύ, τόσο νωρίς. Μου έλεγε ότι δεν πειράζει να χάσεις ένα πέναλτι, αλλά πειράζει να μην γυρίσεις πίσω στην άμυνα ή να μην είσαι συγκεντρωμένος. Και τα ίδια τώρα… τραβάει ο ανιψιός μου, ο Στάνλεϊ».

Η επιμονή του πατέρα του να δημιουργήσει έναν ικανό ποδοσφαιριστή, οδήγησε από παιδί τον Φρανκ στην… αγκαλιά της μαμάς του. «Πολλές φορές καθόμουν στο μπάνιο κι έκλαιγα, ειδικά όταν ο μπαμπάς μου με είχε πιέσει πολύ. Ερχόταν μέσα και πάντα ήξερε τι πρέπει να μου πει», εξομολογείται ο άσος της Σίτι, που έπρεπε να ισορροπήσει ανάμεσα στην έντονη επιθυμία του πατέρα του και τα δικά του «πιστεύω». «Δεν πίστευα ότι θα καταφέρω να γίνω επαγγελματίας. Στην εφηβεία μου είχα πολλά σκαμπανεβάσματα, τόσο μέσα όσο κι έξω από το γήπεδο».

Στο τέλος της ημέρας, όμως, το ποδόσφαιρο ήταν ό,τι ήξερε καλύτερα να κάνει η οικογένειά του. Ο Φρανκ μεγάλωσε το Έσσεξ και περιγράφει τον εαυτό του ως ένα παιδί που «πίστευε ότι το Harrods είναι στην άλλη άκρη του κόσμου», θαύμαζε τον Πολ Γκασγκόιν και είχε την αφίσα του κολλημένη στον τοίχο, είχε τελετουργικό στο σπίτι του κάθε φορά που έπαιζε ο τελικός του FA Cup στην τηλεόραση, χάζευε με την Εθνική Αγγλίας και είδε τα γκολ του Ντιέγκο Μαραντόνα το 1986 να στοιχειώνουν τις σκέψεις του. Όπως στοίχειωσε το όνομά του τα πρώτα χρόνια της καριέρας του.

Όταν… έσπασε η παράδοση!

Οι πόρτες άνοιγαν πιο εύκολα. Το παραδέχτηκε ο ίδιος ο Φρανκ Λάμπαρντ μετέπειτα στην καριέρα του. Έκλειναν, όμως, και στο πρόσωπό του. Με πολύ σκληρό τρόπο, όταν μιλάμε για έναν έφηβο που δεν καταλαβαίνει απαραίτητα γιατί όλοι γύρω του βγάζουν τέτοια κακία απέναντί του. Στα 16 του χρόνια καθόταν στο ίδιο πάνελ με τον προπονητή και θείο του Χάρι Ρέντκναπ κι άκουσε τον πατέρα ενός συμπαίκτη του να τον κατηγορεί ότι παίζει μόνο και μόνο εξαιτίας του ονόματός του. Ο Φρανκ ήθελε να κρυφτεί σε μια γωνία. Στα 19 του χρόνια άκουσε κόσμο να ζητωκραυγάζει επειδή έσπασε το πόδι του.

«Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και πολύ. Ήταν 15 Μαρτίου του 1997 και παίζαμε εκτός έδρας με την Άστον Βίλα. Κόλλησε το πόδι μου στο χορτάρι και κατάλαβα αμέσως ότι έσπασε. Όταν με μετέφεραν εκτός αγωνιστικού χώρου, άκουσα από την πλευρά των οπαδών μου πανηγυρισμούς. Ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγει, ήθελα να κάνω εμετό». Ο Φρανκ Λάμπαρντ σκέφτηκε να τα παρατήσει. «Δεν αξίζει κανείς τέτοια συμπεριφορά. Εκείνη τη στιγμή πέρασε από το μυαλό μου να τα παρατήσει και να δουλεύω με τους φίλους μου κάθε μέρα εννέα με πέντε. Καλύτερα απ’ το να σε κακομεταχειρίζονται 30.000 άνθρωποι κάθε εβδομάδα».

Δεν ήταν, άλλωστε, πως δε θα είχε επιλογές στη ζωή του. Ο Φρανκ αποφοίτησε από το Μπρέντγουντ ως μαθητής του άριστα και με έντεκα επαίνους! Έχει iq πάνω από 150, κάτι που συμβαίνει με ένα ποσοστό περίπου 10% και ήταν εξαιρετικός στα λατινικά. Θα μπορούσε να γίνει δικηγόρος, όπως οι ήρωες που παρακολουθούσε μεγαλώνοντας στο «L.A. Law». Άντ’ αυτού προτίμησε το ποδόσφαιρο, επειδή όπως λέει ήταν η μεγάλη του αγάπη. Και αντί της Τότεναμ, της Άρσεναλ και της Έβερτον που επίσης τον ήθελαν όταν ήταν μικρός, εκείνος προτίμησε τη Γουέστ Χαμ. Ήταν, εξάλλου, οπαδός της από παιδί!

Το 1994 πήγε στα «σφυριά», το 1995 υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο και προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα, με τον Χάρι Ρέντκναπ να επιμένει για την αξία του ανιψιού του κόντρα σε όλες τις κραυγές των… αδικημένων γονέων. «Ο Φρανκ Λάμπαρντ έχει όλα τα στοιχεία να γίνει παίκτης παγκοσμίου κλάσης». Τα είχε, αλλά πρώτα έπρεπε να κάνει το αγροτικό του. «Ήταν μια σκληρή εμπειρία, αλλά με τη διδακτική έννοια. Μου άνοιξε τα μάτια. Το ποδόσφαιρο στο σε αυτό το επίπεδο, ακόμα και σε χαμηλότερη κατηγορία, ήταν εντελώς διαφορετικό. Ήταν αντρικό! Πλέναμε εμείς τα ρούχα μας, ενώ και οι συνθήκες ήταν δύσκολες. Πρέπει να έβρεχε σχεδόν κάθε μέρα».

Ο Φρανκ Λάμπαρντ γύρισε σοφότερος και πιο έτοιμος από τη Σουόνσι και το 1996 έπαιξε για πρώτη φορά με τη φανέλα της Γουέστ Χαμ. Στις 31 Ιανουαρίου έκανε το ντεμπούτο του σε αγώνα της Premier League και χρόνο με το χρόνο καθιερωνόταν στα «σφυριά», με εξαίρεση φυσικά τη σεζόν που έσπασε το πόδι του. Η καλύτερη χρονιά του ήταν το 1999-2000, όταν και η διοίκηση του συλλόγου έσπευσε να επεκτείνει το συμβόλαιό του ως το 2005, γνωρίζοντας μάλλον τη συνέχεια. Ένα καλοκαίρι μετά, άνοιξε η πόρτα. Ο Χάρι Ρέντκναπ έφυγε πρώτος. Ο πρεσβύτερος Φρανκ Λάμπαρτ ακολούθησε. Ο μικρός ήταν εκείνος που την έκλεισε.

Το… άλλο Λονδίνο!

Εκείνο που νόμιζε ότι βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου, θα ερχόταν η στιγμή να το ανακαλύψει. Το άλλο Λονδίνο και τη διαφορετική ζωή του ποδοσφαιριστή. Η Τσέλσι θα δαπανούσε περίπου 11 εκ. λίρες για να αποκτήσει τον Φρανκ Λάμπαρντ που ενδιάμεσα είχε χριστεί διεθνής με την Εθνική Αγγλίας. «Θυμάμαι την κριτική που δέχτηκα για την απόφασή μου. Η Τσέλσι, όμως, με πήρε κοντά της και με φρόντισε. Δεν ήταν εύκολο να πάω στην άλλη πλευρά του Λονδίνου και ήξερα εκ των προτέρων – από τα παραδείγματα του Ντεφόε και του Ινς – πώς θα μου συμπεριφερθούν». Οι αποδοκιμασίες των οπαδών της Γουέστ Χαμ δεν θα ήταν το μοναδικό πρόβλημα του Λάμπαρντ στην πρώτη του διετία στην Τσέλσι.

Μαζί με τα λεφτά και τη φήμη, ήρθαν και όλα εκείνα τα λάθη στα οποία υποπίπτουν οι ποδοσφαιριστές. Ο Άγγλος μέσος μαζί με τον Τζόντι Μόρις και τον Τζον Τέρι θα τιμωρηθούν με πρόστιμο τους μισθούς δύο εβδομάδων επειδή κυκλοφορούσαν μεθυσμένοι και προσέβαλαν Αμερικανούς τουρίστες λίγες ώρες μετά τη συντριβή των δίδυμων πύργων το 2001. «Το θέαμα ήταν αηδιαστικό. Προσπαθούσαμε να παρηγορήσουμε τους Αμερικανούς που έμεναν στο ξενοδοχείο μας κι εκείνοι κυκλοφορούσαν ημίγυμνοι, μεθυσμένοι και γελοιοποιούσαν την κατάσταση», περιέγραφε υπάλληλος του ξενοδοχείο για την εποχή που κάθε άλλο παρά περήφανο κάνει τον Λάμπαρντ να αισθάνεται.

«Έκανα πολλά λάθη στην πορεία. Λάθη που κάνουν όλα τα παιδιά στην ηλικία μου. Απλά, ένας υπάλληλος της τράπεζας δε θα δει το σφάλμα του να γίνεται πρωτοσέλιδο». Ο Φρανκ μαζί με τον Ρίο Φέρντιναντ και τον Κίερον Ντάιερ ήταν… άτυποι πρωταγωνιστές και στο ντοκιμαντέρ «Σεξ, ποδοσφαιριστές και ταινίες» με σκηνές από διακοπές τους στην Αγία Νάπα. Όλα αυτά μάλλον καθυστέρησαν την αγωνιστική του πρόοδο, μέχρι που χτύπησε το καμπανάκι.

Το 2003 ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς αγόρασε την Τσέλσι και τα 11 εκ. λίρες που είχαν ξοδευτεί για τον Λάμπαρντ δύο χρόνια πριν, έμοιαζαν ψίχουλα. «Όταν ήρθε ο Ρόμαν, κοιτούσα γύρω μου και σκεφτόμουν «θα αρχίσουν να έρχονται τα βαριά ονόματα». Έτσι κι έγινε… Κλοντ Μακελελέ, Χουάν Σεμπάστιαν Βερόν και «μου φαινόταν σα να έπαιρνε η ομάδα κάθε μέρα κι έναν καινούργιο μέσο», σχολίασε ο Λάμπαρντ, που βρισκόταν σε σοκ. «Θυμάμαι ότι καθόμουν στον πάγκο στο πρώτο μας ματς για το Champions League. Δίπλα μου ήταν ο Τζον και ο Εϊντούρ. Σκεφτόμουν πως δεν είμαι σίγουρος ότι μ’ αρέσει η επανάσταση της Τσέλσι».

Μαζί με την ομάδα του, όμως, θα μεγάλωνε και ο Φρανκ Λάμπαρντ. Οι περιστάσεις θα απαιτούσαν να φτάσει στο επίπεδο που μπορούσε και θα το έκανε. Το 2005 θα κατακτούσε το πρωτάθλημα με την Τσέλσι και θα σάρωνε τους ατομικούς τίτλους. Κορυφαίος παίκτης της Premier League, Άγγλος παίκτης της χρονιάς και δεύτερος στην κατάταξη της «Χρυσής μπάλας», πίσω από τον Ροναλντίνιο. «Νομίζω ότι ήταν η χρονιά που επιτέλους έφτασα! Αλλά αν μιλάμε για την καλύτερη σεζόν της καριέρας μου ατομικά θα επέλεγα το 2008-09».

Στην Τσέλσι πέρασε πάνω από μια δεκαετία. Αρκετά χρόνια για να ενώνει διαφορετικές γενιές. Θεωρεί τον Τζιανφράκο Τζόλα, αλλά και τον Γουέιν Ρούνεϊ ως τους πιο χαρισματικούς συμπαίκτες που είχε, τον Τσάβι και τον Ινιέστα τους δυσκολότερους μέσους και τον Λιονέλ Μέσι τον δυσκολότερο αντίπαλο γενικά. Εξυμνεί σε κάθε ευκαιρία τον Ζοσέ Μουρίνιο και τρέμει ακόμα όταν θυμάται το πέναλτι που εκτέλεσε απέναντι στην Μπάγερν στον τελικό του Champions League.

«Ήταν η πιο αγχωτική εμπειρία της ζωής μου. Και ο Μανουέλ Νόιερ φαίνεται τεράστιος απέναντί σου μπροστά στο τέρμα. Είχαμε, ήδη, χάσει ένα πέναλτι. Είχα στο μυαλό μου να στείλω τη μπάλα ψηλά, ακριβώς εκεί που πήγε». Ο Φρανκ Λάμπαρτ σήκωσε το βαρύτιμο τρόπαιο μαζί με τον Τζον Τέρι το 2012, σήκωσε το Europa League το 2013, ενώ οι τίτλοι του συμπληρώνονται με τρία πρωταθλήματα, τέσσερα FA Cup, δύο Λιγκ Καπ και δύο Community Shields. Ένας από τους σπουδαιότερους τίτλους ήρθε στις 11 Μαΐου του 2013, όταν έγινε πρώτος σκόρερ της Τσέλσι όλων των εποχών. Το αφιέρωσε στη μητέρα του, την οποία είχε χάσει από πνευμονία.

«Έπαθα μεγάλο σοκ όταν την έχασα. Και δε νομίζω ότι θα το ξεπεράσω ποτέ. Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα που ένιωσα. Το απόλυτο κενό μέσα μου. Έχασα τη μητέρα μου και την καλύτερή μου φίλη. Ήταν τα πάντα για εμένα και τις αδελφές μου. Ήταν εκεί για μας κάθε φορά που την χρειαζόμασταν». Η Πατ έφυγε από τη ζωή του 2008. Ο Φρανκ Λάμπαρντ που έχει δύο κόρες στην εφηβεία, έχει χωρίσει από την πρώτη του γυναίκα Έλεν Ρίβας και είναι αρραβωνιασμένος με την Κριστίν Μπλίκλεϊ, αφιερώνει έκτοτε κάθε του επιτυχία στη μητέρα του.

Όπως η σειρά παιδικών βιβλίων που έγραψε και κυκλοφορούν από πέρυσι. Σε κάθε τεύχος ο Φράνκι και η παρέα του μεταφέρονται σε μια διαφορετική εποχή και αντιμετωπίζουν τους αντίστοιχους ήρωες. Μούμιες, ιππότες, πειρατές, δράκους, καουμπόης, Ρωμαίους μονομάχους… Στο τέλος πάντα κερδίζουν! Ίσως το επόμενο τεύχος να βρει τον Φράνκι και την παρέα του απέναντι σε φαντάσματα του παρελθόντος. Όπως εκείνα που αντιμετώπισε χθες ο Φρανκ Λάμπαρντ. Όπως εκείνα που κέρδισε χθες.