Η δικαίωση που ήρθε με 4 χρόνια καθυστέρηση

Τέσσερα χρόνια και 4 μήνες είναι μεγάλο διάστημα για μια τενίστρια που έχει υπάρξει για μήνες στο Τop5, χωρίς τίτλο.

Δεν είναι ότι το… στέρησε κάποιος από την Μαρία Σάκκαρη. Η ίδια το στέρησε από τον εαυτό της. Ποτέ δεν κρύφτηκε βέβαια πίσω από το δάχτυλό της και παραδέχτηκε στο παρελθόν και τα λάθη της και το ψυχολογικό βάρος που ένιωθε πως είχε συνεχώς πάνω της.

Αποκορύφωμα αυτό το ξέσπασμά της μετά τον αποκλεισμό στο US Open όπου κλαίγοντας, έλεγε πως θα σταματήσει για φέτος. Ισως να της έκανε καλό αυτό, αλλά τελικά… κάτι άλλο, καλύτερο, έμελλε να βγει από αυτή την ιστορία, σε λιγότερο από ένα μήνα απόσταση μάλιστα (ήταν 28 Αυγούστου).

Η Σάκκαρη πήγε στο Σαν Ντιέγκο εντελώς μόνη της, με σκοπό να παίξει ένα τουρνουά για να δει τι πρέπει να αλλάξει η ίδια. Και ήρθε η… Γουαδαλαχάρα.

Δεν υπήρχε καλύτερο timing για την Μαρία. Ενα 1000αρι τουρνουά με πολλές απουσίες καθώς μόλις 2 εβδομάδες μετά το US Open και με Ασιατικό tour να ακολουθεί, οι περισσότερες τοπ παίκτριες απέφυγαν το Μεξικό φέτος.

Αυτό σε καμία περίπτωση δεν μειώνει την επιτυχία της Μαρίας φυσικά. Πολύ απλά γιατί το… δείχνουν τα 4 χρόνια άνευ τίτλου. Εχει παίξει σε τελικούς τουρνουά πολύ υποδυέστερους. Ναι, είχε βατές αντιπάλους στο Μεξικό, αλλά είχε και μία απρόβλεπτη Τζιόρτζι και μία Καρολίν Γκαρσία που πάντα της έβγαζε το… λάδι. Αποτέλεσμα; Στο γήπεδο που λατρεύεται περισσότερο από κάθε άλλο (εξαιρώ την «ελληνική» Μελβούρνη), να φτάσει στην κατάκτηση του τροπαίου, χωρίς να χάσει μάλιστα σετ!

Στην Γουαδαλαχάρα έχει κάνει υπερβάσεις. Εχει πάει τρεις φορές και σε όλες ήταν στα ημιτελικά. Πρώτα στο WTA Finals, μετά πέρυσι στο 1000αρι τουρνουά και φέτος που το κατέκτησε κιόλας.

Η Γουαδαλαχάρα… αλλάζει καριέρες γενικά. Για όσους δεν θυμούνται, σε εκείνο το βπριν δύο χρόνια, η Σάκκαρη κέρδιζε την Σβιόντεκ στη φάση των ομίλων, με την Πολωνή στο match point της Μαρίας να ξεσπά σε κλάματα, πιστεύοντας πως ίσως τελικά να μην μπορεί να έχει την καριέρα που ονειρεύεται. Μετά από αυτό, άλλαξε όλη την ομάδα της, προπονητή και τα αποτελέσματα είναι γνωστά…

Πίσω στην Μαρία όμως και το… αύριο.

Καιρό λέγαμε πως χρειάζεται έναν τίτλο για να ξεκολλήσει και να αλλάξει λίγο την κατάσταση. Αργησε, αλλά ήρθε ο τίτλος και την στιγμή που τον είχε περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Πλέον, στα 28 της, πιο ώριμη ηλικία ίσως, μπορεί να «χτίσει» πάνω σε αυτό και να σβήσει μια για πάντα την «ταμπέλα» της τενίστριας που δεν μπορεί να κερδίσει τίτλους. Δεν είναι λίγοι που την κριτικάρουν γι’ αυτό, θεωρώντας… άδικο το ότι ήταν μόνιμα στην 5αδα του κόσμου χωρίς τρόπαιο. Λες και είναι λίγο να παίζει συνεχώς σε ημιτελικούς. Λες και δεν υπήρξαν και… Νο1 που δεν πήραν ποτέ grand slam… Κουβέντα να γίνεται.

Η Μαρία είδε… φως και αυτή είναι η ουσία. Τώρα στο χέρι της είναι να αλλάξουν τα πάντα. Προς το καλύτερο…

ΥΓ: Ο Τομ Χιλ είναι πάντα στο πλευρό της. Παρά την κριτική, παρά την αμφισβήτηση. Δέχτηκε να προστεθούν άτομα στην ομάδα μήπως αλλάξει κάτι (κι ας τους... πούλησαν, αφήνοντας την Μαρία με την απορία), στάθηκε δίπλα στην Σάκκαρη σε όλα τα «θέλω» της. Η αγκαλιά της στο τέλος του αγώνα στον προπονητή της, τα λέει όλα. Ισόβιος προπονητής...

YΓ2: Είναι ίσως η πρώτη φορά που με εξαίρεση τον τελικό (λογικό λόγω και του σχετικού άγχους) είδαμε μία Σάκκαρη να χαμογελά σε όλη την διάρκεια του τουρνουά, ακόμη και σε στιγμές των αγώνων που δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα. Εμελλε να κλάψει τελικά λόγω... κούπας. Αλλη ψυχολογία, άλλη... Μαρία. Αυτή που θέλουμε να βλέπουμε.