12 χρόνια Gazzetta, χιλιάδες αναμνήσεις!

    Gazzetta team
    12 χρόνια Gazzetta, χιλιάδες αναμνήσεις!

    bet365

    Το gazzetta.gr «κλείνει» 12 χρόνια ζωής και οι συντάκτες του εύχονται χρόνια πολλά αποκαλύπτοντας ιστορίες άγνωστες στον κόσμο!

    Ατελείωτες ώρες δουλειάς, άγχη, τηλέφωνα, ρεπορτάζ, σωστά και λάθη, μπινελίκια, αστεία, πειράγματα, πολύ φαγητό, άφθονα γλυκά, τηλεοράσεις στη διαπασών, ελεύθεροι, γάμοι και παιδιά, αλλαγές γραφείων...

    Τι να πρωτογράψει κανείς για το κορυφαίο site της χώρας;

    Το gazzetta.gr «σβήνει» 12 κεράκια στην τούρτα του και οι συντάκτες του προσπαθούν να βάλουν σε σειρά τις σκέψεις και τις λέξεις, για να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και να ευχηθούν «χρόνια πολλά».

    Από τον πιο... δεινόσαυρο, μέχρι το πιο νέο, οι αναμνήσεις, οι στιγμές κι οι εμπειρίες είναι πάρα, μα πάρα πολλές.

     

    Το σίγουρο είναι, όμως, πως χωρίς την δική σας εμπιστοσύνη, αγάπη και στήριξη - άντε κάποιες φορές και τις «κόσμιες» διαφωνίες - το gazzetta.gr δεν θα ήταν εδώ, που βρίσκεται σήμερα.

    Ας περάσει, όμως, ο λόγος σε αυτούς που το ζουν καθημερινά και το (υπο)στηρίζουν, για να φτάνει πάντα στις οθόνες σας όλη η έγκαιρη και έγκυρη επικαιρότητα...

    Δημήτρης Τομαράς: Το «βαθύ» και παλιό Gazzetta στην Κατεχάκη που μας μεγάλωσε και γιγαντώθηκε!

    Το Gazzetta.gr λοιπόν μεγάλωσε. Γιγαντώθηκε. Για μένα που είμαι από τα... μπετά στην Κατεχάκη σε αυτό το Μέσο είναι μία... ζωή ολόκληρη. Από εκείνα τα γραφεία στην Κατεχάκη που μας μεγάλωσαν. Δώδεκα χρόνια λοιπόν. Πως πέρασαν έτσι. Σαν... νεράκι. Για το κορυφαίο ελληνικό αθλητικό portal που ξεκίνησε ως το απόλυτο αουτσάιντερ και έγινε ο μεγάλος πρωταθλητής.

    Από το «βαθύ», παλιό και... ορθόδοξο Gazzetta (αλά παλαιό ΠΑΣΟΚ) της Κατεχάκη στα υπερσύγχρονα γραφεία στην Αγία Παρασκευή. Και κάπου στην μέση τα γραφεία στο Νέο Ηράκλειο. Κάναμε όλοι μας μία μεγάλη και σημαντική διαδρομή.

    Από εκείνα τα πρώτα χρόνια είμαστε και εμείς που συνεχίζουμε. Είναι και άλλα παιδιά που προστέθηκαν στην πορεία ή άλλα που διάλεξαν χωριστούς δρόμους. Από τότε που ξεκινήσαμε μαζί με τον Μάικ, τον Νίκο, τον Θοδωρή και άλλα παιδιά. Το πρώτο ξεκίνημα με τα... τεστ και τις δοκιμές για περίπου ένα δίμηνο προτού πρωτοβγούμε στον... αέρα. Και που λίγο μετά ήρθαν ο Πολ, ο Φώτης και όχι μόνο. Και φυσικά στα ίδια γραφεία τότε (στην Κατεχάκη) μαζί και το katimagiko τότε με τον γίγαντα Παλαί, τον Πέτρο, τον Ηρακλή, τον Γιάννη (Μαντινιώτη που μας άφησε για τις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια) και το υπόλοιπο συντακτικό δυναμικό. Πολλές στιγμές. Άλλες πολύ καλές άλλες πιο δύσκολες. Όλα είναι μέρος της ζωής αλλά το σημαντικό είναι να μην ξεχνάμε το παρελθόν μας διότι πολλές φορές αποτελεί τον δυνατό οδηγό για το μέλλον. Χρονιά πολλά λοιπόν στη Gazzettara και να τα χιλιάσει. Και όσοι θέλετε μπορείτε να θυμηθείτε εδώ το τι είχα γράψει για τα 10 χρόνια.

    * Η πρώτη φωτογραφία που συνοδεύω τούτο εδώ το... αρθράκι έχει από αριστερά προς τα δεξιά σε πρώτο πλάνο τον Χόρχε (Γιώργο), Κάτια, την... αφεντιά μου, τον Κώστα και πίσω από αριστερά προς τα δεξιά Γιάννη, Δημήτρη, Παναγιώτη, Θάνο, Αντώνη, Φώτη και πίσω τον Πολ και τον Μελ. Είναι από τα γραφεία στο Νέο Ηράκλειο. Η δεύτερη φωτογραφία είναι από παρτάρα με Μάικ, Αλέξανδρο, Νίκο, Λευτέρη, Πολ και Δημήτρη.

    Νίκος Αθανασίου: Πού να εξηγώ...

    Όταν το μακρινό 2005 ξεκινούσε το ταξίδι μου στον μαγικό κόσμο της αθλητικής δημοσιογραφίας(λέμε και κανένα αστείο να περνάει η ώρα), δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ, πως το 2020, δεκαπέντε χρόνια μετά, θα ήμουν τόσο περήφανος, θα ένιωθα τόσο μεγάλη αγάπη και «δέσιμο» για ένα μέσο, για μια «δουλειά».

    Μόνο που το Gazzetta για εμάς που βρισκόμαστε εδώ από την πρώτη ημέρα(και όχι μόνο), από τα... μπετά της Κατεχάκη μέχρι το βασίλειο της «Αγίας» με ενδιάμεσο σταθμό την Ηρακλείου, το Gazzetta δεν είναι απλά μια δουλειά, δεν είναι απλά ένα σάιτ, είναι πολλά, πολλά περισσότερα. Είναι το σπίτι μας, είναι το μεράκι μας, είναι το παιδί μας που το βλέπουμε κάθε χρόνο να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, να ψηλώνει και να τρυπά κάθε φορά όλο και ψηλότερα ταβάνια! Το παιδί μας που το πονάμε και το νοιαζόμαστε και φροντίζουμε να είναι πάντα γερό και δυνατό. Είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς, που να εξηγώ, που λέει και το τραγούδι...

    Χρόνια πολλά στον μεγαλύτερο έρωτα της επαγγελματικής μου ζωής, στο δεύτερο σπίτι μου, στην καψούρα μου και μακάρι, πραγματικά μακάρι να είμαστε εδώ και στα 20 χρόνια!

    Δημήτρης Βέργος: Η καλή διάθεση, οι μεταμεσονύχτιες μπύρες και... στης Φιλαδέλφειας τα μέρη!

    Δώδεκα χρόνια gazzetta.gr λοιπόν! Κάθε χρονιά και ένα σκαλοπάτι (ή μάλλον πολλά σκαλοπάτια) ψηλότερα για το εγκυρότερο και πληρέστερο αθλητικό σάιτ της χώρας. Τι είναι το gazzetta.gr; Είναι κάτι που μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε την… τρέλα μας επάγγελμα. Η καλή διάθεση είναι πάντα το… αλατοπίπερο σε αυτό το σάιτ. Και φυσικά οι μεταμεσονύχτιες μπύρες (ή αλλιώς χερούλια) με Γιώργο Ντυμένο τις Πέμπτες μετά το γραφείο. Τώρα, τι μου έχει μείνει πιο πολύ σε εργασιακό επίπεδο τα τελευταία 2,5 χρόνια που ανήκω στο δυναμικό του gazzetta.gr; Η δυνατότητα να καλύψω τη φιέστα της Α.Ε.Κ. στη γειτονιά μας τη Νέα Φιλαδέλφεια τον Μάιο του 2018. Και ευχαριστώ τον αδερφό μου Γιώργο Τσακίρη γι’ αυτό. Όπως και για πολλά ακόμη στο κιτρινόμαυρο ρεπορτάζ, ξέρει αυτός, αν και δεν του αρέσει να γράφω τέτοια! Τα 12 να γίνουν… 112 gazzetta.gr! Και του χρόνου στα 13 να είμαστε όλοι μαζί ξανά εδώ!!!

    Φώτης Καρακούσης: Gazzetta: Το δεύτερο σπίτι μεγάλωσε και γιγαντώθηκε...

    Όταν μου είπαν να γράψω κάτι για τα γενέθλια του gazzetta, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι το πως πέρασαν κιόλας 12 χρόνια. Λίγους μήνες από την πρώτη είδηση που ανέβηκε στο site, με πήρε ο Μιχάλης (Τσαμπάς) τηλέφωνο και με ρώτησε αν ήθελα να συμμετέχω σε αυτή τη νέα προσπάθεια και από τότε μπορώ άνετα να το λέω δεύτερο σπίτι μου.

    Ένα σπίτι που και στα δύο γραφεία, Κατεχάκη και Νέο Ηράκλειο (δεν βάζω τα καινούργια γιατί είμαστε μικρό χρονικό διάστημα) έζησα πολλά. Ζήσαμε πολλά όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί και φυσικά συνεχίζουμε να ζούμε και στην Αγία Παρασκευή. Από αγωνία για την είδηση και ξενύχτια για δηλώσεις και υποδοχές αποστολών από σημαντικές νίκες στην Ευρώπη, μέχρι τον πιο ακραίο χαβαλέ που μπορεί να γίνει σε έναν εργασιακό χώρο.

    Ένα σπίτι στο οποίο είχε βέβαια και την γκρίνια και τις άσχημες στιγμές, τους τσακωμούς λόγω έντασης, αλλά που στο μεγαλύτερο διάστημα το κλίμα ήταν τέτοιο που χωρίς την παραμικρή δόση υπερβολής σε έκανε να φεύγεις να πας να εργαστείς με χαρά γιατί ήξερες πως θα περάσεις ωραία. Γιατί εκτός από την δουλειά θα κάνεις την πλάκα σου, θα βάλεις στο τέρμα το «ώρες, ώρες» του Αντύπα να το ακούνε όλοι και να σε βρίζουνε και θα γυρίσεις στο πρώτο σου σπίτι ήρεμος, εκτός αν έχει χάσει η ομάδα σου ή έχεις πάει κουβά στο στοίχημα (ειδικά το δεύτερο εξαιρετικά πιθανό).

    Ένα σπίτι τέλος που πάνω από όλα είναι οι άνθρωποί του. Ο Μιμάρας, ο Μιχάλης, ο Βασίλης, το Πουλί, ο Πολ, ο Θοδωρής, ο Γιάννης, η Στελλίτσα, ο Νίκος και τόσοι άλλοι που μαζί ξεκινήσαμε στην Κατεχάκη (έστω και αν εγώ πήγα λίγο αργότερα). Στην πορεία προστέθηκαν και άλλοι, κάποιοι έφυγαν αλλά όλοι βοήθησαν στο να φτιαχτεί αυτό το σπίτι που δημοσιογραφικά έχει γιγαντωθεί. Που ο καθένας μας μπορεί να γράφει ό,τι θέλει χωρίς παρεμβάσεις και να το απολαμβάνει γνωρίζοντας πως δουλεύει στο μεγαλύτερο site της χώρας.

    Αλλά επειδή ήδη σας έπρηξα, χρόνια πολλά gazzetta, χρόνια πολλά δεύτερο σπίτι μας. Χρόνια πολλά και καλά σε όλους μας όσοι δουλεύουμε και όσοι το διαβάζετε και όλοι μαζί να ζήσουμε και τα 22 χρόνια και τα 32 και τα 42 και όσο παραπάνω πάει...

    Νίκος Ράλλης: Η πρώτη μου χρονιά στο gazzetta

    Εγώ ξέρω ότι δεν έχω συμπληρώσει ούτε χρόνο στο Gazzetta, δεν πρόλαβα καλά καλά να χορτάσω τον Δημήτρη Τομαρά, και μέσα σε μερικούς μήνες το μόνο που δεν έχει συμβεί είναι να κάνει 40 βαθμούς Κελσίου Μάη μήνα και καπάκια να ξανακατεβάσουμε τα χειμερινά επειδή έχει κρύο. Oh, wait! Σοβαρά τώρα - όχι πολύ, λίγο - η πρώτη χρονιά στο Gazzetta συνέπεσε με την πιο πρωτοφανή εργασιακή συνθήκη που ζήσαμε ποτέ, και ελπίζουμε ότι πάει, τελείωσε. Σε τέτοιες καταστάσεις, ωστόσο, φαίνεται πως οι άνθρωποι-εργαζόμενοι συσπειρώνονται και δένονται περισσότερο. Άντε να βάζουν και μερικά κιλά παραπάνω. Ένα κρατάω σίγουρα από αυτό το ελάχιστο διάστημα που βρίσκομαι στην «παρέα». Για μένα, το πιο σημαντικό. Δεν έχει υπάρξει μία μέρα που να ξυπνήσω και να «ανέβω» για δουλειά βαρυγκομώντας. Ακόμη και τη δουλειά των ονείρων σου να κάνεις, αν την κάνεις νιώθοντας πως θα σου βγει η ψυχή από το στόμα για τους χι ψι λόγους, δεν είναι πια η δουλειά των ονείρων σου. Δεν είναι καν δουλειά. Και οι καιροί είναι πραγματικά δύσκολοι -και πριν τον κορονοϊό- για να έχεις αυτή την τύχη.

    Πολύδωρος Παπαδόπουλος: Η Βάπτιση του... νέου Δημήτριου

    Πετύχαμε, ξεχωρίσαμε, τα καταφέραμε, κι όλα αυτά σε μια… ντουζίνα χρόνια! Τα μαλλιά άσπρισαν, η ψυχοθεραπεία συνεχίζεται, όμως οι καλύτερες στιγμές θα μείνουν πάντα στο μυαλό μας και θα μας συνοδεύουν σε όλα τα ταξίδια μας. Βιβλίο δεκάδων σελίδων θα έγραφα με ατάκες και σκηνικά. Είπαμε, πορευόμαστε με περηφάνια και δεν ξεχνάμε! Τι δεν θα ξεχάσω ποτέ; Τον βαφτισιμιό μου! Ένα στρουμπουλό αγοράκι, βάρους 100+ κιλών (δεν θα μάθω ποτέ), με καρδιά… μαρουλιού, φιλότιμο κι έτοιμο να κάνει μέχρι και… επέμβαση ανοιχτής καρδιάς. Ο Δημήτρης Τομαράς είναι παντού και ξέρει τα πάντα. Έτσι, άρχισαν όλα…

    Βάπτιση είναι η τελετουργική βύθιση στο νερό ενός ανθρώπου, που σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας πνευματικής πορείας! Είναι η τέλεση του βαπτίσματος, του μυστηρίου της εκκλησίας, με το οποίο ένα βρέφος γίνεται χριστιανός, με παράλληλη ονοματοδοσία!

    Κι αν αυτός ο χριστιανός δεν είναι βρέφος; Θα τον ξαναβαπτίσουμε και θα του κάνουμε ξανά ονοματοδοσία! Ναι, αυτή η αντιτουριστική φάτσα, ο αδελφός μου, Δημήτρης Τομαράς, τον Φεβρουάριο του 2008 με έκανε ξανά Νονό! Τι ευτυχία Θεέ μου!

    Για να φτάσουμε όμως στη βάπτιση χρειάστηκε να ανέβει η πίεση στο 18, μιας και ξέρει όσο λίγοι πως να σε τρελάνει με μια… κουναβίσια ατάκα του.
    Υπήρχε τρόπος να εξιλεωθεί; Θα γινόμασταν ξανά φίλοι; Ευτυχώς, το μπερδεμένο μου μυαλό είχε τη λύση! Μια νέα ονοματοδοσία, που θα τον φώτιζε, θα του άλλαζε τις κακές συνήθειες, θα τον έκανε ακόμα πιο φιλόδοξο. Ναι, το Gazzetta.gr έχει τελέσει και το μυστήριο της βάπτισης στα γραφεία του!
    «Θα χαρούμε πολύ να σας έχουμε κοντά μας στη βάπτιση του συναδέλφου μας που θα γίνει την 23η Φεβρουαρίου και ώρα 20.30 στον ιερό ναό του… Gazzetta.gr (Κατεχάκη 7, 3ος όροφος)» έγραφε η πρόσκληση και όλοι ήταν εκεί.

    Ο… νέος Δημήτριος βαπτίστηκε με δόξα και τιμή, άλλαξε συνήθειες, έγινε πιο λαμπερός (στην καράφλα) και τα βήματα του σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο για την κορυφή έγιναν βαρύγδουπα και σταθερά (λόγω των κιλών). Εγω πάλι, δεν έγινα καλύτερος άνθρωπος, αλλά δεν ξέχασα ποτέ την ευθύνη που έχει ο Νονός! Λαμπάδα, αυγό σοκολατένιο, φαναράκι για το Πάσχα και αρκετά… σουβλάκια καθ΄όλη τη διάρκεια της χρονιάς.
    Μήτσο, το έγραψα και στα δέκατα γενέθλια, αλλά δεν έγινε κάτι! Θα το ξαναγράψω… Ελπίζω στα 20 χρόνια μας στο Gazzetta.gr να είσαι παντρεμένος. Σαρρή το στοίχημα χάθηκε, ελπίζω όχι και τα καλά κορίτσια για τον ΤΟΜ!

    Νίκος Ζέρβας: Ανεβαίνοντας στη πρώτη ομάδα

    Ακριβώς αυτή τη περίοδο, πριν 3 χρόνια, πέρασα τη πόρτα του Gazzetta, ερχόμενος από έναν εντελώς διαφορετικό χώρο. Στις πρώτες μου μέρες στο site αισθανόμουν σαν παιδί για πρώτη φορά σε Luna Park. Σαν παίκτης από τις ακαδημίες που τον ανέβασαν στη πρώτη ομάδα για προπονήσεις. Δούλευα μαζί με ανθρώπους που διάβαζα τα κείμενά τους για χρόνια. Που τους άκουγα στο ραδιόφωνο και τους παρακολουθούσα στην τηλεόραση. Κοιτούσα συνεχώς γύρω μου και η κάθε στιγμή της δουλειάς φάνταζε τότε στα μάτια μου συναρπαστική. Το κάθε θέμα που ανέβαινε στο site, το κάθε post που ανέβαινε στο Facebook. Οι συνεντεύξεις, τα ρεπορτάζ, η αδρεναλίνη για να ανέβει η είδηση όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ζούσα πως είναι όταν εργάζεσαι σε κάτι που για χρόνια ήταν το χόμπι σου, στον ελεύθερο χρόνο σου. Όταν ο παίκτης από τις ακαδημίες όμως, παίρνει μόνιμη θέση στο ρόστερ της πρώτης ομάδας, μετά από λίγο η "εμπειρία" γίνεται καθημερινότητα. Γίνεται τρόπος ζωής. Μπορεί στη συνέχεια να χάνει λίγο από τη μαγεία της, αλλά γίνεται κομμάτι του εαυτού σου. Όπου και αν σε οδηγήσει μετά το ταξίδι σου, η πρώτη σου ομάδα δε γίνεται να βγει ποτέ από τη καρδιά σου.

    Γιώργος Ντυμένος: Μεγαλώνει το gazzetta, μεγαλώνουμε κι εμείς μαζί του

    Όταν λες 12 χρόνια ισοδυναμεί με μία ζωή… Τα 8 και κάτι ήταν σαν αναγνώστης-ανταγωνιστής. Σεβασμός. Respect. Αυτά αισθανόμουν. Τα αλλά από μέσα, ακόμη ένα κύτταρο του ζωντανού του οργανισμού. Το καταλαβαίνεις σαν όνομα. Λες δουλεύω στο Gazzetta, σου λένε όλοι το ξέρουν. Το brand name του δυνατό και πρέπει να βάλεις τα δυνατά σου να μην το αλλοιώσεις. Να φανείς αντάξιός του. Μέρα με την μέρα, στιγμή με τη στιγμή, να βάζεις το λιθαράκι σου ώστε να επιβεβαιώνει τα όσα το συνοδεύουν.

    Η σχέση αμφίδρομη. Μεγαλώνει εκείνο, μεγαλώνεις και εσύ. Ίσως σε γεμίζει και άγχος. Τι ίσως, πολύ. Όταν κάνεις λάθη (πάντα για αυτή τη λέξη θα υπάρχει πληθυντικός στη δουλειά που διαλέξαμε), αισθάνεσαι μ%@$. Τους κρεμάς όλους. Αλλά έτσι είναι.

    Οι τσακωμοί, οι εντάσεις, η καζούρα, τα νεύρα και τα γέλια αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας. Ό,τι δηλαδή συμβαίνει σε μία οικογένεια. Με τα πάνω και τα κάτω μας. Αλλά αυτό είναι το καλό. Το ωραίο. Μετά να πηγαίνεις για μπύρες και να τα συζητάς. Να κάνεις πλάκα, να τη δέχεσαι… Για τις ισπανικές σειρές με τον Δον Αλεχάντρο, τις βολές του τίμιου γίγαντα, για μία φάση, ένα πέναλτι, για τα στενά της Μαδρίτης που μεγάλωσαν οι μισοί και τα σοκάκια του Μάντσεστερ που κατάγονται άλλοι, για το τοτέμ του γραφείου (το απόλυτο must που είναι και μπασκετμπολίστας!), για τον μπούμπη, το κούλικο, και τα χερούλια που ακολουθούν (ξέρουν αυτοί).

    Δόξα το Θεώ έχω να λέω πως έκανα φίλους, όχι επειδή περνάμε πολλές ώρες μαζί σε ένα γραφείο, αλλά επειδή λέμε και ορισμένες κουβέντες παραπάνω. Πολύ σημαντικό. Όταν βρίσκεσαι σε έναν χώρο περισσότερο και από το σπίτι σου, ως ένα βαθμό, κάτι σημαίνει. Αν δεν γουστάρεις, δεν το κάνεις κιόλας.

    Ίσως το πιο σημαντικό είναι πως δεν αισθάνεσαι εργαζόμενος, με τη στενή έννοια του όρου. Δεν βαράς κάρτα, δεν κάνεις αγγαρεία. Αυτό πιστώνεται σε όλους. Από μέσα, μέχρι έξω, όπως λέμε. Υγεία να έχουμε, να περάσουν και άλλα χρόνια, να γελάμε, να τσακωνόμαστε, να πίνουμε αλκοόλ και να το ευχαριστιόμαστε…

    Μπούμπηδες, να είμαστε καλά!

    Υ.Γ. Κάτι προσωπικό, ξέρει εκείνος: Ένας φίλος γνωρίζει ποιος είσαι, καταλαβαίνει πού ήσουν, αποδέχεται αυτό που έχεις γίνει και, ακόμα, σου επιτρέπει ευγενικά να εξελιχθείς (Ουίλιαμ Σέξπιρ).

    Παναγιώτης Δαλαταριώφ: Το καταφύγιο της καθημερινής μας τρέλας, η εξέλιξή μας

    Το gazzetta, το gazzetta μας, το gazzetta σας γιορτάζει 12 χρόνια ζωής. Και το 2032 θα γίνει 24 ετών.

    Σ' αυτά τα 12 χρόνια το τι έχει καταφέρει αυτό το Μέσο, το βλέπουμε και το βλέπετε στις οθόνες των pc's, των κινητών και των tablets μας. Για τον καθένα ξεχωριστά το gazzetta σημαίνει κάτι άλλο. Για μένα προσωπικά το gazzetta σημαίνει εξέλιξη. Πέρα από το τον τρόπο που οι άνθρωποι του εξελίσσουν καθημερινά τον τρόπο παρουσίασης μιας είδησης, ενός αφιερώματος, μίας συνέντευξης, το gazzetta σηματοδοτεί και την εξέλιξή μας σε προσωπικό επίπεδο. Πριν 5,5 περίπου χρόνια προσωπικά μπήκα ελεύθερος και σήμερα είμαι πατέρας. Κι άλλα παιδιά σαν εμένα σ' αυτό το Μέσο παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, δημιούργησαν οικογένεια. Το gazzetta είναι το καταφύγιο της καθημερινής μας τρέλας. Το μέσο που αποτελεί την καλύτερη ψυχοθεραπεία μας! Καλά να 'μαστε να... τρελαινόμαστε, λοιπόν!

    Κάτια Πετροπούλου: Δεν είναι ένα, δύο, δέκα πράγματα...

    Η αλήθεια είναι ότι έγραφα κι έσβηνα, έγραφα κι έσβηνα, γιατί είναι από εκείνες τις φορές που οι σκέψεις είναι τόσες πολλές και δεν μπορούν να μπουν σε τάξη. 12 χρόνια gazzetta, λοιπόν... 8-10 χρόνια από τότε που ονειρευόμουν να μπορέσω να εργαστώ για το κορυφαίο αθλητικό - και όχι μόνο - site της χώρας και (περίπου) 4 που είμαι μέλος τελικά αυτής της όμορφης οικογένειας. Ναι, οικογένειας! Γιατί στις οικογένειες και θα χαρείς και θα κλάψεις και θα γελάσεις (πολύ) και θα μπινελικωθείς και θα αγκαλιαστείς και θα συζητήσεις και θα φας μαζί με τον άλλον! Το τελευταίο ειδικά δεν γινόταν να το ξεχάσω. Γι' αυτό θα μιλήσω «επιγραμματικά» για το τι είναι το gazzetta.gr για μένα...
    - Το άνοιγμα του app με το που ανοίξει το μάτι, αλλά και πριν τον ύπνο. Φυσικά και στην διάρκεια της ημέρας.
    - Οι μέρες που περιμένεις εναγωνίως έναν αγώνα (τον πιο κρίσιμο μέχρι τον επόμενο) για να δεις αν τελικά η αγαπημένη σου ομάδα θα νικήσει (ή έστω αυτή που έχεις παίξει στο στοίχημα, ξέρεις εσύ).
    - Και μιας και είπαμε στοίχημα, οι φορές που στοιχηματίζουμε μεταξύ μας διάφορα, με τον χαμένο να κερνά καφέδες ή φαγητό.
    - Οι μέρες που θα χαρείς για ένα αποκλειστικό ή ένα καλό θέμα, αλλά και που θα μουτρώσεις (και πεισμώσεις) μετά από μία γκάφα ή τα βράδια με τα ατελείωτα ξενύχτια, για να παραδώσεις κάτι την επόμενη ημέρα.
    - Πολύ ΑΕΚ. Πολύ, όμως. Ευρωπαϊκά, κύπελλα, χαρές και λύπες, ξενύχτια, τηλεφωνήματα, ψάξιμο, ρεπορτάζ, θέματα, συνεντεύξεις, τα πηγαινέλα στο ΟΑΚΑ, η είσοδος στο γήπεδο της Αγιά Σοφιάς πριν καν αυτό ολοκληρωθεί, τσίπουρα με τον Τσακίρη και συζητήσεις με τον Βέργο τι γίνεται σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο.
    - Και μιας και είπαμε για ΑΕΚ. Φυσικά η αποστολή στο Μπούργος. Δύο στόχοι σε ένα: πρώτο ταξίδι στην Ισπανία και αποστολή με την ομάδα. Και θα τολμήσω να πω με τα καλύτερα παιδιά που θα μπορούσαν να συνυπάρξουν σε ομάδα.
    - Τα διλήμματα του Αθανασίου (αν τον συναντήσετε ποτέ, πείτε του να σας βάλει ένα) με τα οποία φροντίζει καλωσορίζει ειδικά τους νέους στο γραφείο.
    - Τα... αυτογκόλ, της κολώνας του site, του υπέρτατου Τομ. Α, και οι λάθος παραγγελίες στους καφέδες που έκανε στα παλιά γραφεία. Στα καινούρια, έρχεται με δικό του.
    - Οι «ευχές» του Μελάγιες για παράταση στο παιχνίδι που γράφεις, πριν καν αρχίσει αυτό, (άτιμη Βενέτσια με έχεις «φάει») και τα γούρια του πριν από ματς του Ολυμπιακού.
    - Τα FaceTime των Τσακίρη, Αθανασίου και Τσαμπά με τα παιδιά τους, για να μπορέσουν κάπως να εκμηδενίσουν την απόσταση και να είναι ακόμα κι έτσι δίπλα τους, για να τους πουν καληνύχτα πριν πάνε για ύπνο.
    - Τα νέα γραφεία στα οποία - ναιιιι - μπορούμε επιτέλους να δούμε αν βρέχει, χιονίζει, έχει ήλιο και πολλά ακόμα αφού έχουμε παραθυράρες και ο χώρος είναι τεράστιος!
    - Η ευκαιρία να μάθεις δίπλα στους καλύτερους και να συναναστρέφεσαι με άτομα που κάποτε μόνο τα διάβαζες και πλέον είναι μέρος της καθημερινότητάς σου.
    - Τα δώρα που φέρνουν κάθε φορά οι υπόλοιποι από διακοπές ή ταξίδια στο εξωτερικό.
    - Τα παρακαλητά στον Τσίγκα για θέματα με βίντεο. Τουλάχιστον ήρθε ο Σφενδυλάκης και ο Χρήστος και συνεννοούμαστε!
    - Τα νέα του Δάλα(ταριώφ) ότι θα γίνει πατέρας κι η αντίδραση «καλά, σοβαρά, θα γίνεις εσύ πατέρας τώρα;» (έχει γίνει χαλί να τον πατήσει η κόρη του κι ακόμα δεν είναι ούτε τριών μηνών).
    - Τα «έλα, έλα, πάμε, γρήγορα, γρήγορα» του Σαούλη.
    - Το «Ρούσσοοοοο» στο Ρούσσο (όποιος έχει δει τον Τιμωρό, θα καταλάβει).
    - Τα «μπούρου μπούρου» με την Τόνια τα πρωινά.
    - Τα ανατριχιαστικά «κούλικοοο» και «γκίλι γκίλι γκίλι» του Ντυμένου - με αδυναμία στον Καρφή - και η όρεξη που έχει, όταν θέλει να... μιλήσει για μπάσκετ!
    - Οι στεναχώριες για όσους αποχώρησαν, αλλά και η υποδοχή στα νέα μέλη, προσπαθώντας να νιώσουν όσο πιο καλά γίνεται.
    - Τα «αλλάζεις φώτο σε αυτό; Κόψε μου μια φώτο γρήγορα. Έβαλες pic στον τίτλο; Δεν έβαλες όμως vid. Σού έφυγε ένα γράμμα. Καλά ρε Ζάλιαρη τι lead είναι αυτό 5 σειρές; Στο κείμενο, δηλαδή τι θα γράψεις; Σωτηρόόό κάνε ένα refresh. Ρε Κάτια σταμάτα να βρίζεις πια. Τομ, πάλι αυτογκόλ; Σε 1' ανεβαίνει. Καλημέρα/καληνύχτα κ@υλ@κι@ μου! Κάντε λίγο ησυχία πια. Ωχ, με κουράσατε. Τι ζούμε Θέε μου; ΝΠΔΒ, Καλά πήγε αυτό, Ποιος; Αυτός 1-0».
    - Αλλά και ερωτήσεις του στυλ «Τι θα φάμε σήμερα; Θα παραγγείλουμε τίποτα; Πεινάει κανείς; Τι γλυκά έφερες; Θα πάρουμε καφέ;».
    - Τα «Αμάν μωρέ Κάτια χαμήλωσε την φωνή, δεν ακούς;». «Όχι, κάνετε φασαρία κι έχω να γράψω».
    - (Από την ανάποδη) «Α, μπα, εσείς τώρα δηλαδή δεν ακούτε και την έχετε δυνατά;» (Πολύδωρος θέλοντας να το παίξει σοβαρός) «Έχουμε live κοπελιά» (Δεν έχει...).
    - Η... ανησυχία του Καρακούση. Ο τύπος μασάει καλαμάκι, τραγουδάει, σφυρίζει, βγάζει ήχους, χτυπάει ρυθμικά πόδι, άντε και κανά καπάκι στο γραφείο.
    - Ο καημός του Μαρούδα πότε θα έρθει Κυριακή να πάει στο Βέρτη. Βρήκε και συμπαίκτη τη Λιόντου τώρα.
    - Η ημέρα που τρομάξαμε για τον Ζάλιαρη, κι ας λέει κρύα αστεία (αυτό που ακολουθεί είναι από τα καλά του, δεν μπορώ να πω).
    - Η ανακάλυψη ενός νέου «κόσμου» στην διάρκεια της καραντίνας και οι γνώσεις γύρω από αυτόν.
    - Και για όσους ξέρουν... Ε Τομ, Τομ, Τομ, Τομ, Τομ... <3
    (Είχα κι άλλα, αλλά να μιλήσουν κι οι υπόλοιποι. Στα επόμενα γενέθλια τα άλλα. Η φώτο είναι φετινή από το Χριστουγεννιάτικο πάρτι. Φυσικά με Τομ).

    Γιώργος Τσακίρης: Οικογενειακά γενέθλια με μπόλικο συναίσθημα...

    Τι να θυμηθώ - τι να ξεχάσω... Μέσα σε δώδεκα χρόνια ιστορίας ενός site υπάρχει στο... περίπου κάτι παραπάνω από το ένα τρίτο της ζωής μας και αυτό το κομμάτι έχει τα πιο σημαντικά γεγονότα

    Τη λέξη «οικογένεια» δύσκολα θαρρώ τη συναντά κανείς στον εργασιακό του χώρο. Ειδικά στα ΜΜΕ, σε οποιοδήποτε μέσο, ωστόσο αν καταφέρεις να το πετύχεις αυτό, τότε δεδομένα μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, θα μετατραπεί αυτό το μέσο στο top στο χώρο του και θα παίζει... μπάλα επιπέδου Champions League! Αυτό ισχύει για το gazzetta.gr και επειδή είναι λίγο - πολύ κάτι που μπορεί κανείς να αμφισβητήσει, αφού γράφω για το site στο οποίο εργάζομαι άρα δεν θα μπορούσα να τα σημειώσω διαφορετικά, έχω αποδείξεις και μπόλικο συναίσθημα για να επιβεβαιώσω όσα σας αναφέρω.

    Η επιτυχία του gazzetta.gr που συνιστά το κορυφαίο μέσο ενημέρωσης στο διαδίκτυο είναι βασίζεται στο οικογενειακό κλίμα που υφίσταται από την πρώτη μέρα που ήρθα και το συνάντησα διότι εγώ δεν ήμουν από την πρώτη ώρα λειτουργίας του. Από το 2010 και μετά όμως, έχω κλείσει δέκα απ' τα δώδεκα χρόνια σε αυτή την οικογένεια και οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ για όσα μου έχει δώσει. Κι είναι πολλά και φυσικά δεν εννοώ το ποσό στο τέλος του μήνα!

    Σε αυτά τα χρόνια το gazzetta.gr με στήριξε στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Όταν ο πατέρας μου έδινε τη μάχη του αλλά ήταν δεδομένο ότι δεν θα την κερδίσει. Το μέσο με βοήθησε τους μήνες που ο πατέρας μου ήταν στο νοσοκομείο να έχω τη δυνατότητα να είμαι δίπλα του, να ξενυχτώ στο κρεβάτι του «Γεννηματάς» και να βοηθάω τη μητέρα μου και τ' αδέρφια μου σε μια πολύμηνη και επίπονη διαδικασία. Δεν γινόταν να πάψω να εργάζομαι, μα το πόσο πλάτη μου έβαλε το... μαγαζί, δεν υπάρχει! Να τους έχει ο Θεός καλά, όλους, για όση βοήθεια και στήριξη πρόσφεραν σε μένα και την οικογένειά μου...

    Όλα αυτά τότε στην Κατεχάκη, σε δυο διαμερίσματα που έμοιαζαν γραφεία, αλλά μέσα είχαν την απόλυτη έννοια της λέξης οικογένειας μεταξύ των ατόμων που εργαζόμασταν σε αυτό. Κι έπειτα ήρθε το Ηράκλειο. Είχαμε μπει ήδη στους... ομίλους του Champions League σαν μέσο και έπρεπε να αλλάξουμε... έδρα! Αναβάθμιση επιπέδου πέντε αστέρων για όλους μας. Στην οικογένεια προστέθηκαν και άλλα μέλη όπου για την ομάδα ήταν σημαντικοί παίκτες για την απογείωσή της. Έτσι κι έγινε!

    Εκεί στο Ηράκλειο έζησα ένα δεύτερο χτύπημα που μου δημιούργησε τεράστιο πόνο. Η ΑΕΚ υποβιβάστηκε... Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την περίοδο επίσης. Τη στήριξη όλων των συναδέλφων και το σεβασμό που έδειξε το μέσο στη μεγαλύτερη Κυρία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν ήταν εύκολο να το διαχειριστώ, καθόλου, όμως με βοήθησαν όλοι. Κι ας ήθελαν να με πειράξουν για τον υποβιβασμό. Όλοι περίμεναν να το ξεπεράσω πρώτα για να με... γλεντήσουν! Αυτό το κάνουν στις οικογένειες και το αντιλαμβάνονται μόνο άνθρωποι που σε γνωρίζουν καλά και καταλαβαίνουν τον πόνο σου... Μετά βέβαια άρχισαν τα... ανέκδοτα για τις... διασταυρώσεις με τις οποίες παίζαμε! Τους το έλεγα όμως «όταν θα γυρίσουμε θα τα πούμε για τα καλά» και τα είπαμε βεβαίως - βεβαίως.

    Πλέον είμαστε σε νέα γραφεία, φύγαμε κι απ' το Ηράκλειο, δεν χωρούσε την οικογένεια και πολύ περισσότερο έπρεπε να παίξουμε μπάλα σε ένα γήπεδο αντάξιο της κορυφής που ανήκει στο gazzetta.gr. 12 χρόνια και πλέον παρά το γεγονός ότι στην πορεία έφυγαν κάποιοι και άλλοι ήρθαν, παραμένουμε μια οικογένεια, με μπόλικη αγάπη για τον διπλανό μας, με γνώμονα το καλό του μέσου και με επιθυμία να μη χαλαρώσουμε και χάσουμε την εμπιστοσύνη των εκατομμυρίων αναγνωστών μας.

    Χρόνια πολλά στην οικογένειά μας... Σε όλους εκείνους που έβαλαν στο παρελθόν και εκείνους που συνεχίζουν να το κάνουν, ένα λιθαράκι για να σημειωθεί αυτή η απίθανη επιτυχία. Η κορυφή κατακτήθηκε σχετικά εύκολα το ότι παραμείναμε σε αυτή τόσα χρόνια και συνεχίζουμε είναι το δύσκολο. Αλλά αποδείχτηκε ότι δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο!

    Σοφία Λιόντου: Μόλις 9 μήνες στο gazzetta και ήδη πολλά τα συναισθήματα…

    Στο gazzetta δεν έχω κλείσει ακόμα ένα χρόνο, αλλά από την πρώτη μέρα ένιωσα όμορφα, οικεία, παρεΐστικα, οικογενειακά. Με έκαναν όλοι να νιώσω έτσι. Σ’ αυτούς τους 9 μήνες (και κάτι) προφανώς δεν έχω ζήσει όσα οι παλιότεροι, αλλά έχω ακούσει τόσα πολλά που είναι σαν να ήμουν από πάντα σ’ αυτή την οικογένεια. Σκέτη, χωρίς εισαγωγικά. Έχω ζήσει βέβαια σ’ αυτό το διάστημα από μετακόμιση γραφείων, μέχρι πανδημία και Γενάρη μέσα στον Μάη. Αν μπορούσα να περιγράψω με λίγες λέξεις το gazzetta θα έλεγα πως είναι ενημέρωση, ευκαιρίες (που σου δίνονται απλόχερα), εξέλιξη, παρέα, οικογένεια, σπίτι και… γλυκά. Ναι, το gazzetta βλάπτει σοβαρά την δίαιτα!

    Όταν περνούσα την πόρτα των γραφείων στο Νέο Ηράκλειο (σκέτο Ηράκλειο για μένα είναι μόνο αυτό του νησιού μου, της Κρήτης) για να εργαστώ στο κορυφαίο site της χώρας, δεν φανταζόμουν πως τους επόμενους μήνες δεν θα πω ούτε μια φορά «βαριέμαι να πάω στην δουλειά». Ναι, (για μένα) η δουλειά μας είναι χόμπι που γίνεται επάγγελμα και στο gazzetta το ζεις αυτό. Με τα άγχη, τις δυσκολίες, τα ευχάριστα και τα αστεία της. Και πως να μην νιώσεις ωραία, όταν μπαίνεις στο γραφείο και βλέπεις τον Τσακ (τον Τσακίρη ντε) να μιλάει για την ΑΕΚ, τον Δημήτρη Τομαρά (ναι είμαι κι εγώ φαν του και πως θα μπορούσα να μην είμαι), τον Βέργο που θα μιλήσεις για το live στο γήπεδο και το γούρι (ξέρει αυτός), την Κάτια που θα «σκαρώσουμε» μαζί καμιά καινούρια ιδέα, τον Μαρούδα που θα αναλύσεις το καινούριο τραγούδι του Βέρτη (σωστά τα λέει η Κάτια), τον Σωτηρόπουλο με τον ελληνικό του καφέ καθημερινά σε συγκεκριμένη ώρα σαν…αντιβίωση κι όλα τα άλλα παιδιά. Και αν το καλοσκεφτείς, όλα αυτά σε μόλις 9 μήνες!

    Χρόνια πολλά λοιπόν στο εγκυρότερο και πληρέστερο αθλητικό σάιτ της χώρας, στο gazzetta μας/σας, με την ευχή να είναι πολλά πολλά ακόμα!

    Νίκος Μαρούδας: Ευτυχώς που υπάρχεις

    Φτάσαμε να γιορτάσουμε και τα 12 χρόνια μας! Μια ντουζίνα χρόνια, από τα οποία έχω ζήσει τα 10 από αυτά! Για μένα λοιπόν είναι τα 10α γενέθλια που ζω, πότε πέρασαν τα ρημάδια! Όλα μοναδικά, όλα ξεχωριστά. Κάθε χρόνο, εκατομμύρια αναμνήσεις. Από την πρώτη μέρα στη Κατεχάκη, κι ας εργαζόμουν τότε για άλλο site του ομίλου, μέχρι και την τελευταία που βρέθηκα στα νέα γραφεία της Αγίας Παρασκευής.

    12 χρόνια, τρεις αλλαγές γραφείων, μία δική μου αποχώρηση κι επιστροφή κι αυτό εξαιτίας της... μαμάς πατρίδας! Τι να πρωτοθυμηθείς, τι να πρωτογράψεις για το gazzetta! Τον Μιμάρα τον Τομαρά, την σημαία αυτού του site; Τις εκατομμύρια ώρες που έχουμε περάσει μπροστά από έναν υπολογιστή με χιόνια και με καύσωνες; Τα αμέτρητα βράδια με παρέα το... μισητό για εμένα ΝΒΑ; Τις ατελείωτες «μάχες» αγάπης με τον Βασίλη κάτι κρύα χειμωνιάτικα βράδια; Την ευκαιρία που μου έδωσε να βρεθώ στο εξωτερικό και να ζήσω αποστολές προετοιμασίας κι ευρωπαϊκών αγώνων;

    Είναι τόσα κι άλλα τόσα που δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι απ' όλα αυτά. Φυσικά και πολλά νεύρα και πολλές εντάσεις, αλλά στο τέλος μένει η αγάπη γι' αυτό το δεύτερο σπίτι μου τα τελευταία 10 χρόνια. Gazzetta χρόνια σου πολλά κι σε ευχαριστούμε που υπάρχεις και κάνεις καλύτερη την ζωή μας κάθε μέρα. Γεροί και χωρίς κορονοϊό να γιορτάσουμε του χρόνου το... τυχερό 13άρι όλοι μαζί και σε 8 χρόνια να κλείσουμε μια 20ετία που θα μας έχει αλλάξει όλους, ολοκληρωτικά!

    Δημήτρης Ρούσσος: Εδώ που μεγαλώνουμε και ζούμε

    12 χρόνια Gazzetta. Για τον υπογράφοντα πέντε, αλλά οι αναδρομές στο παρελθόν, οι ιστορίες από τους «παλιούς» και σπαρταριστές και μη αναμνήσεις είναι συνήθεις και αρκετές για να σε κάνουν να νομίζεις ότι είσαι εκεί από τα «μπετά». Μια ωραία ιστορία, επαγγελματική και όχι μόνο, αφού συχνά οι δημοσιογράφοι (αρέσκονται να) νομίζουν πως κάνουν μια δουλειά που διαφέρει από τις άλλες. Όχι καλύτερη απαραίτητα, αλλά ξεχωριστή. Έτσι ένα σάιτ που «ζει» με την επικαιρότητα, δεν μπορεί παρά να συνδέει τη ζωή με τη δουλειά. Γι’ αυτό και το γραφείο είναι το δεύτερο σπίτι, χωρίς εισαγωγικά. Στα παλιά γραφεία, μέχρι και ρούχο άφηνε ο υπογράφων, για τις… κρύες νύχτες του καλοκαιριού με το air condition στο φουλ! Και στο ψυγείο μπορεί να περισσεύει κάποιο φρούτο ή γλυκό από την προηγούμενη μέρα. Από την πρώτη μέρα στο Gazzetta μέχρι την τελευταία πριν τον στρατό, από την «επανεκκίνηση» 9 μήνες μετά μέχρι το «αντίο» στα γραφεία της Ηρακλείου, από το «καλημέρα» στο νέο κτίριο μέχρι τους παλιούς και τους νέους συναδέλφους, αυτή η ζωή περιλαμβάνει τα πάντα. «Ζεστασιά», οικειότητα, τυπικότητες, συγκινήσεις, ρουτίνα, λίγες εντάσεις, αρκετή πλάκα και Τομαρά παντός καιρού. Και στα 100.

    Γιώργος Κούβαρης: Δημιουργούμε, μαθαίνουμε, δεν σταματάμε ποτέ!

    «Happy birthday to you, happy birthday to you, happy birthday dear Gazzetta, happy birthday to you...».

    Και αφού είπαμε το τραγουδάκι και σβήσαμε τα κεράκια για τα 12 γενέθλια του αγαπημένου μας gazzetta.gr, να (μας) ευχηθώ πολλές ακόμα επιτυχίες στα χρόνια που έρχονται. Και ξέρετε. Δεν θα είναι και λίγες. Έτσι; Άλλωστε το gazzetta ήταν μια συνήθεια που πλέον έχει γίνει λατρεία για τους περισσότερους φιλάθλους. Δεν το λέω μόνο εγώ, το μαρτυρούν και οι αριθμοί!

    Προσωπικά δεν ήμουν από τα «μπετά» στο site (όπως φαντάζομαι θα έχουν γράψει πολλοί συνάδελφοι, sic) αλλά αισίως κλείνω μια τετραετία γεμάτη από έντονα συναισθήματα, συγκινήσεις, αγωνία, χαρά, τσακωμοί, καζούρα, ικανοποίηση και φιλικές σχέσεις οι οποίες δεν μένουν μόνο μέσα στα στενά πλαίσια του επαγγελματικού κύκλου. Και όχι. Δεν τα λέω για να τα... πω. Η φωτογραφία του μπασκετικού team να χλαπακιάζει και να μπεκροπίνει σύσσωμο, αποτυπώνει του λόγου το αληθές.

    Πριν ακόμα δεχτώ την πρόταση για να γίνω μέλος αυτής της «ομάδας-οικογένειας» θαύμαζα την δουλειά που γινόταν ως συνάδελφος και αναγνώστης. Και από τη στιγμή που πέρασα την πόρτα στα γραφεία της Λεωφόρου Ηρακλείου (μέχρι και σήμερα που βρεθήκαμε στα σύγχρονα γραφεία της Μεσογείων), κατάλαβα το πόσο δίκιο είχα. Υπάρχει μεράκι για αυτό που γίνεται. Και πιστεύω ότι το αποτέλεσμα αποτυπώνεται με τον πλέον εμφατικό τρόπο στις οθόνες του κινητού σας, του tablet σας ή του σταθερού υπολογιστή στο σπίτι ή στη δουλειά σας.

    Το gazzetta.gr είναι ένα απέραντο πεδίο δημιουργίας. Από το να καλύψεις ένα αθλητικό γεγονός, να κάνεις μια έρευνα, να φτιάξεις ένα αφιέρωμα, να στήσεις ένα ωραίο θέμα και να πάρεις μια «δυνατή» συνέντευξη, μέχρι να γράψεις για ελεύθερα θέματα (κινηματογράφο, τηλεόραση, καλλιτεχνικά, πολιτιστικά, κοινωνικά) στο αγαπημένο σας Weekend. Αν μη τι άλλο σε... πωρώνει (μην πω καμιά άλλη λέξη και κοπεί από τη λογοκρισία) για να παρουσιάσεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Και πιστέψτε με: Αυτό θα συνεχίσει να γίνεται επί καθημερινής βάσης. Άλλωστε ακόμα «βαδίζουμε» στην εφηβεία μας. Έχουμε ακόμα χρόνια μπροστά μας. Καλά να είμαστε και έχετε να δείτε πολλά όμορφα πράγματα στο μέλλον...

    Χρόνια πολλά gazzettaρα!

    Κώστας Σωτηρόπουλος: La Remontada

    Ήταν 8 Μαρτίου του 2017. Βραδιά Champions League. Απ' αυτές που λες «Θα ξεμπερδέψω νωρίς (σ.σ νωρίς για τα δεδομένα ενός ωραρίου που τελειώνει στις 00:00) σήμερα αγάπη μου, θα τα πούμε κατά τη 1...». Ο λόγος ήταν τα 4 της Παρί στην Μπαρτσελόνα την ημέρα των ερωτευμένων, δύο εβδομάδες νωρίτερα. Δεν υπήρχαν περιθώρια για ανατροπή. Στο μυαλό μου τουλάχιστον. Όχι όμως στο μυαλό ενός αγαπητού συνάδελφου.

    Κατά την αποχώρηση του από το γραφείο και αφού του εξέφρασα την χαρά μου που μια βραδιά Champions League θα τελειώσει χωρίς δράματα, έλαβα την ευχή (και κατάρα).

    «Άντε και στην ανατροπή της Μπαρτσελόνα ρε».

    Τότε γέλασα και ξεστόμισα απειλές πως αν επιβεβαιωθεί η επιθυμία του, θα του κάνω και θα του ράνω. Αποχώρησε και εγώ συνέχισα την δουλειά μου, με μια μονάχα σκέψη στο μυαλό μου. Σε ποιο μπαρ θα πιω το ποτό μου μετά το πέρας της βάρδιας.

    .

    .

    .

    .

    Ο Σέρχι Ρομπέρτο κάνει το 6-1 και οι σκηνές στο γραφείο θυμίζουν Αποκάλυψη. Άλλοι ουρλιάζουν, άλλοι πανηγυρίζουν, άλλοι βρίζουν, άλλοι τρέχουν πάνω κάτω κι εγώ καρφωμένος μπροστά στον υπολογιστή μου σκέφτομαι το ποτό που δεν θα πιω, την κοπέλα μου που πρέπει να ακυρώσω και την «ευχή» του καλού συναδέλφου. Φαινόταν τρελό, αλλά δεν ήταν.

    Στην πραγματικότητα ήταν άλλη μια μέρα στην δουλειά. Μια δουλειά γεμάτη τρέλες. Το Gazzetta έχει ζήσει αμέτρητες απ' αυτές στα 12 του χρόνια και αισθάνομαι περήφανος που έχω συμμετάσχει σε κάμποσες απ' αυτές στα - κοντά - 6 χρόνιας παρουσίας μου εδώ μέσα.

    Χρόνια μας πολλά.

    Κωνσταντίνος Ζάλιαρης: Με Gazzetta δεν μπλέκει... ούτε ο κορονοϊός

    Gazzetta είναι αυτό που όταν άτομα γύρω σου λένε συνεχώς "πωωω, αύριο πάλι δουλειά", εσύ δεν καταλαβαίνεις τη γκρίνια τους... Ή μάλλον τη σέβεσαι και σκέφτεσαι αμέσως τα δικά σου. Γιατί είναι ωραίο να κάνεις κάτι που πραγματικά επέλεξες στη ζωή σου. Μετράω αισίως 5,5 χρόνια στο site, περάσαμε στρατό, πανδημία, ατυχίες (για όσους ξέρουν, τόσος χώρος ρε διάολε, εκεί έπρεπε να βρεθεί το έπιπλο;), πολλή δουλειά, πολλούς χαβαλέδες και συνεχίζουμε... Υγεία να 'χουμε, να μένουμε όρθιοι (back-to-back εσωτερικό αστείο!).

    Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

     

    Τελευταία Νέα