Ας το βουλώσουμε, για να ακούσουμε τις νότες του…

Θυμάμαι τον Γιώργο Καραγκούνη βουρκωμένο να μου λέει: «Ξέρεις γιατί πήραμε το Euro, γιατί είμαστε ταπεινοί…». Πόσο σπουδαίο προτέρημα να μπορείς να είσαι ταπεινός. Θυμάμαι και τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη από μία τηλεοπτική συνέντευξή του πριν από μερικά χρόνια. «Έζησα μία κανονική ζωή όπως όλοι. Ναι, αντιστάθηκα, όπως πάρα πολλοί άλλοι, ναι φυλακίστηκα όπως χιλιάδες άλλοι, ναι έγραψα μουσική όπως έκαναν χιλιάδες άνθρωποι. Έζησα μία κανονική ζωή όπως όλοι, αυτό έχω να πω για τη ζωή μου…».

Τα ξημερώματα, αυτή η τεράστια πηγή έμπνευσης, πολιτισμού, ελευθερίας, έκφρασης, τέχνης, αυτός ο ταπεινός γίγαντας, έκλεισε τα μάτια του, αλλά προφανέστατα δεν έφυγε. Δεν θα τον δει ποτέ κανείς να φεύγει, γιατί θα είναι πάντα εκεί…

Δεν έχω διάθεση να γράψω τίποτα για αυτόν, δεν μου αρμόζει, δεν είναι του μεγέθους μου, να κρίνω ή να μιλήσω για το έργο του, την αξία του, την κληρονομιά του, το παγκόσμιο μουσικό του στίγμα, την τεράστια προσφορά του στη δημοκρατία και την ελευθερία. Πόσο μάλλον δεν μου αρμόζει να τον κρίνω, να σταθώ στα όποια λάθη πιστεύω ότι έκανε, διότι προφανώς έκανε και τέτοια, όπως όλοι οι μεγάλοι του δικού του μεγέθους.

Το μόνο που έχω να καταθέσω είναι αυτό που θα θυμάμαι από εκείνον σε όλη μου την ζωή. Αυτή την εικόνα που δεν έλειψε ποτέ και δεν θα λείψει ποτέ από τα μάτια μου. Ο Μίκης να στέκεται με αυτή την υπέροχη κορμοστασιά, αγέρωχος, χαμογελαστός και τα δύο μεγάλα χέρια του να είναι ανοικτά σαν μία τεράστια αγκαλιά που είναι έτοιμη να χωρέσει μέσα της έναν ολόκληρο λαό.

Και τον χώρεσε, γιατί ήταν τέτοια η αγκαλιά του, τέτοια η διάθεση του, τέτοια η λαχτάρα του και η δίψα για ζωή, τέτοιες οι αρχές του και το ταλέντο του, τέτοιο το μέγεθος του αναστήματος του ανδρός, τέτοια η κουλτούρα του, τέτοιες οι νότες της ψυχής του, που δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Αυτή είναι η εικόνα του Μίκη για εμένα, μία τεράστια αγκαλιά για έναν ολόκληρο λαό, και η αγκαλιά γίνονταν πιο μεγάλη, πιο σφιχτή, κάθε φορά που ο λαός αυτός δυσκολεύονταν, καταπιέζονταν. Και αυτή η αγκαλιά τον ζέσταινε πάντα με την τεράστια μουσική του, αυτή η αγκαλιά τον προστάτευε πάντα με τους στίχους που κατάφερε να μελοποιήσει.

Όταν το πρωί άκουσα πως έκλεισε τα μάτια του, δεν λυπήθηκα. Ενιωσα μία περηφάνεια για τον τρόπο που έζησε και την κληρονομιά που άφησε. Με κυρίευσε το δέος για το μεγαλείο του και όχι η θλίψη για την φυσική απώλειά του.

Και μετά διάβασα, είδα και άκουσα τα σχόλια. Κάποια από αυτά… Πολλά από αυτά… Και είδα ανθρώπους των social media να προσπαθούν να καπηλευτούν το θάνατό του, να μας πουν ότι ήταν δικός τους και όχι των άλλων. Είδα ανθρώπους να του ασκούν κριτική γιατί «ο θάνατος δεν δικαιώνει κανέναν...». Άνθρωποι που δεν σηκώθηκαν από τον καναπέ τους ποτέ για να διεκδικήσουν κάτι, να ασκούν κριτική στον Μίκη γιατί δεν τους άρεσε η τάδε δήλωση του ή η δείνα πράξη του.

Άνθρωποι που νομίζουν ότι 96 χρόνια ζωής γεμάτα από τέτοιες πράξεις και τέτοιες δράσεις, δεν είναι αρκετά για να τον κατατάξουν εκεί που τον έχει ήδη κατατάξει η ιστορία, αλλά θα το πράξουν οι ίδιοι μέσα από ένα ποστ ή ένα τιτίβισμα ή μία πολιτική δήλωση.

Όλοι αυτοί θέλησαν να κρίνουν τον Μίκη. Όλα όσα θαυμαστά έκανε σε 96 χρόνια ζωής. Αυτόν που τα τελευταία χρόνια δεν ταξίδευε στο εξωτερικό φοβούμενος μην κλείσει τα μάτια του για τελευταία φορά μακριά από την Ελλάδα. Τον άνθρωπο, ο οποίος δεν πήγαινε νοσοκομείο γιατί ήθελε να κλείσει τα μάτια του στο σπίτι του, δίπλα στους ανθρώπους του και στον αγαπημένο σκύλο του, ο οποίος από το πρωί θρηνεί τον χαμό του σιωπηλά, βουβά, ξαπλωμένος στο πλατύσκαλο του σπιτιού του. Τον Μίκη, ο οποίος έμενε σε ένα απλό καθημερινό σπίτι σαν τα δικά μας όλα αυτά τα χρόνια. Τον Μίκη, ο οποίος μας είπε ότι «έζησα μία ζωή σαν αυτή που ζουν πάνω κάτω όλοι…» και άφησε εμάς να πούμε…

Σημασία δεν έχει πως βλέπει εκείνος τον τρόπο που έζησε, σημασία έχει, ότι αυτός ο τρόπος, έκανε καλύτερη την ζωή όλων όσων ζούμε σε αυτό το μικρό κομμάτι γης. Όλων…

Ε ας το πούμε αυτό και μετά ας το βουλώσουμε, για να ακούσουμε τις νότες του…