Ο καζαμίας δείχνει... μετάλλιο

Για το ελληνικό μπάσκετ, το 2021 ήταν χρονιά Λιόλιου (εντός των τειχών), χρονιά Αντετοκούνμπο (στον υπόλοιπο γαλαξία) και χρονιά Γέλοβατς (σε κάποιον άλλο κόσμο. Το 2022 θα είναι έτος Εθνικής ομάδας, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια.

Ναι, αυτοσχέδιος καζαμίας είναι αυτό που ανυποψίαστοι ανοίξατε. Μιας και μου έδωσαν το ακαταδίωκτο για να γράφω εδώ ό,τι μου κατέβει στην κούτρα, ακόμα και προβλέψεις, αποφασίζω να ξανοιχτώ και να αποθέσω τον σβέρκο μου στον ντορβά.

Η Εθνική μας θα κατακτήσει μετάλλιο τον Σεπτέμβριο στο Ευρωμπάσκετ (Μιλάνο, Βερολίνο).

Αρκεί να…

Ναι, ξέρω. Είναι πολλά τα «αρκεί να» και ακόμα περισσότερες οι απογοητεύσεις της τελευταίας 12ετίας, από τότε που άρχισε να φυλλορροεί ο παντοδύναμος άξονας Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Σπανούλη.

Αστερίσκοι αγωνιστικοί, εξωαγωνιστικοί, παραγοντικοί, μεταφυσικοί, αστερίσκοι για κάθε γούστο. Εγώ θα ακουμπήσω τους υπόλοιπους στην άκρη και θα βάλω στην εξίσωση έναν και μοναδικό.

Αρκεί να είμαστε πλήρεις και με προπονητή αντάξιο του έμψυχου υλικού.

Πλήρεις, πάει να πει με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο σε θέση στρατηλάτη.

Πλήρεις, πάει να πει με Καλάθη και με Σλούκα.

Πλήρεις, πάει να πει με τους δύο «Παπ» και τον Θανάση.

Πλήρεις, πάει να πει με Μήτογλου και Παπαγιάννη και Πρίντεζη.

Πλήρεις, πάει να πει με Ντόρσεϊ και Λαρεντζάκη.

Πόσοι είναι αυτοί, έντεκα; Ο δωδεκάτος ας είναι ο πιο φορμαρισμένος του πρωταθλήματος ή των «παραθύρων». Ή κάποιος νεότερος, σαν τον Ρογκαβόπουλο ή τους Καλαϊτζάκηδες. Ή και τον τρίτο Αντετοκούνμπο.

Έτσι κι αλλιώς, ενδεικτικά είναι τα ονόματα που αναφέρω. Όταν γράφω «πλήρεις» εννοώ να μην έχουμε κάποια κομβική απώλεια. Να είμαστε όλοι συστρατευμένοι και αδιαπραγμάτευτα στραμμένοι προς την ίδια κατεύθυνση.

Να αποφύγουμε παρατράγουδα του τύπου «δεν στέλνω τους παίκτες μου στην Εθνική σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη διαιτησία των τελικών». Να μείνει, διάβολε, η ομάδα στο απυρόβλητο.

Με Νίκο Ζήση και Δήμο Ντικούδη στις επάλξεις. Και Βασίλη Σπανούλη, αν γίνεται. Με τη λοιπή Ομοσπονδία να κάθεται στην μπάντα χωρίς να ανακατεύεται.

Με τα φράγκα των χορηγών, τα διόλου λίγα, να επενδύονται (όχι σε τσάρτερ της χαράς, αλλά) στην προετοιμασία της ομάδας και στην άνεση των αθλητών.

Με ταπεινότητα και δίχως ψευδαισθήσεις μεγαλείου. Φάρος της νέας Εθνικής ομάδας πρέπει να είναι όχι ο Βαγγέλης Λιόλιος, αλλά ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Στην ανάγκη, ας διαλέξει αυτός τον νέο προπονητή.

Τρόπος του λέγειν το τελευταίο, αλλά …όχι εντελώς. Πόσο «λάθος» θα ήταν να αναλάβει την Εθνική μας εν όψει Ευρωμπάσκετ κάποιος από τους βοηθούς του Μπουντενχόλζερ στους Μιλγουόκι Μπακς;

«Εντελώς» θα πείτε, και θα έχετε άδικο. Μπορεί να παίζεται άλλο μπάσκετ στο ΝΒΑ, κάπως ασύμβατο με την εδώ πεπατημένη, αλλά η Εθνική Ελλάδας του 2022 θα χρειαστεί να παίξει το μπάσκετ του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να είναι ελεύθερος από υποχρεώσεις τον Αύγουστο - Σεπτέμβριο ο Ρικ Πιτίνο. Σκέφτεστε κανέναν καλύτερο;

Όπως αντιλαμβάνεστε από τα συμφραζόμενα, δεν πολυπιστεύω το σενάριο Ιτούδη, αυτό που ο Λιόλιος πλασάρει από τότε που πρωτοκάθισε στη μεγάλη καρέκλα (ή μάλλον, ακόμα νωρίτερα).

Ο νέος πρόεδρος της ΕΟΚ ταξίδεψε στη Μόσχα ντυμένος με σχολή καμικάζι, αλλά έφερε στις αποσκευές της επιστροφής μισόλογα που ήταν λιγότερο και από μισά.

«Είχαμε μία εποικοδομητική συζήτηση με τον Βατούτιν» και τα τοιαύτα, λες και είχε μιλήσει με τον αρχιεπίσκοπο πασών των Ρωσιών για θέματα φιλοσοφικά.

Η ΤΣΣΚΑ δεν είναι πρόθυμη να φορέσει χωρίς κέρδος κέρατα, αφού η απουσία του προπονητή της στην κρίσιμη περίοδο της προετοιμασίας μπορεί να γίνει νάρκη για το υπόλοιπο της σεζόν.

Ο Δημήτρης Ιτούδης ασφαλώς θέλει να κοουτσάρει τον κορυφαίο μπασκετμπολίστα του πλανήτη και δυνητικά να γίνει εθνικός ήρως, αλλά δεν πρόκειται να κινήσει ούτε γη ούτε ουρανό για να δρομολογήσει καταστάσεις.

Φοβάμαι ότι η υπόθεση μπορεί να χρονίσει. Αλλά ξέχασα, «παίκτες έχουμε, δεν χρειαζόμαστε προπονητή».

Δεν το είπε ο Λιόλιος, ο Βασιλακόπουλος το ξεστόμισε, αλλά τους ίδιους παίκτες είχαμε και τότε και τους προσγειώναμε στα γραφεία των Follie Follie με ελικόπτερα.

Θου κύριε φυλακή τω στόματί μου, για τη συγκεκριμένη συνεργασία. Όχι ότι κρύβει σκάνδαλο, αλλά δεν παύει να αποτελεί μπίζνα με μετέπειτα φυλακόβιους.

Όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις με σαλιωμένο δάχτυλο στον αέρα για να διαβάζουν τους ανέμους καταλαβαίνουν που το πάω.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος εργάζεται θαμμένος κάτω από ένα βουνό από ήττες και δεν αποκλείεται να βρεθεί σύντομα χωρίς δουλειά. Ο μη γένοιτο, προσθέτω.

Σημειωτέον ότι τον θόρυβο τον προκαλούν κυρίως ποδοσφαιράκηδες (ναι, υπάρχουν και στο Τελ Αβίβ), αφού οι νοήμονες μπασκετικοί καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο είναι να σταθεί όρθια όλο το χειμώνα μία ομάδα που δεν έκανε φθινοπωρινή προετοιμασία.

Και άλλωστε δεν νομίζω άλλωστε ότι οι Ισραηλινοί θέτουν ασυμβίβαστο σε προπονητή που επιθυμεί να εργαστεί παράλληλα σε εθνική ομάδα (όπως συνέβαινε με τον Όντεντ Κάτας).

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι ο Σφαιρόπουλος –με την πολυετή θητεία στην Εθνική Ελλάδας- αποτελεί μία προφανή λύση, εάν το σαφάρι για τον Ιτούδη αποτελέσει κυνήγι ανεμομύλων.

Λύση ποιοτική υπεράνω αμφισβητήσεων και με αμελητέα οπαδική απόχρωση. Όχι πιο έντονη από την αντίστοιχη του Ιτούδη.

Μπορεί το όνομα του Σφαιρόπουλου να ακουστεί πολύ τις επόμενες εβδομάδες στα άδυτα της ΕΟΚ. Και δεν είναι γέννημα της φαντασίας μου το συγκεκριμένο σενάριο, άσχετα αν αυτή είναι ενίοτε γόνιμη.

Για τα «παράθυρα», βέβαια, έχουμε Ομοσπονδιακό προπονητή τον Σωτήρη Μανωλόπουλο. Σε, αίφνης, full-time απασχόληση, μετά την απόλυσή του από το Περιστέρι.

Όσοι εμπλέκονται στην υπόθεση Εθνική ομάδα, πρόθυμοι και απρόθυμοι, θα κληθούν να παρουσιάσουν ένα πρώτο δείγμα συσπείρωσης, στους δύο αγώνες του Φεβρουαρίου με την Τουρκία.

Μία εβδομάδα μετά το φάιναλ-φορ του Κυπέλλου Ελλάδας. Πώς είπατε; Ναι, ο ηττημένος του Ηρακλείου θα φωνάζει ακόμα για παράγκες και για χαγιάτια.

Κάπου εκεί θα ξεκινήσουν τα «αρκεί να» εν όψει Σεπτεμβρίου. Διότι στα εύκολα είναι όλα εύκολα.