Γαλάζια ανάσα σε κενό οξυγόνου

Η φημολογούμενη στρατολόγηση του Νίκου Ζήση σε πόστο μάνατζερ της Εθνικής μπάσκετ ήταν ακλόνητο στάνταρ, από τη μέρα που ο ίδιος αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του.

«Μακάρι, Νίκο, το θέλω και εγώ πολύ», ήταν η απάντησή του, όταν του ευχήθηκα «να σε ξαναδούμε σύντομα στα μπλε», τον περασμένο Μάιο. Χωρίς περιστροφές και διπλωματικά ήξεις-αφίξεις.

Οι εκλογές της Ομοσπονδίας απείχαν τέσσερις μήνες, αλλά στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν έπαιζε ρόλο η αλλαγή φρουράς.

Ο Ζήσης έχει μόνο φίλους, οι πάντες εκτιμούν την αξία και το ήθος του και ο δίαυλος ήταν από την πρώτη στιγμή ανοιχτός.

Άλλωστε, ούτε ο μέχρι τώρα μάνατζερ ήταν «παιδί του σωλήνα». Παρά τις άναρθρες κραυγές των κακοθελητών, η Εθνική δεν ήταν μαγαζάκι του Βασιλακόπουλου τα τελευταία χρόνια.

Το δίδυμο Σκουρτόπουλου-Κώτση δούλεψε (αποτελεσματικά) όχι με την αμέριστη ευλογία της προηγούμενης διοίκησης, αλλά σαν ανεξάρτητη νησίδα, με σλάλομ ανάμεσα σε κάθε λογής εμπόδια.

Ο Λιόλιος έκανε το αυτονόητο, ώστε να διασφαλιστεί το μίνιμουμ που εξαρχής υποσχόταν: να μείνει η Εθνική ομάδα στα δικά της παιδιά και μακριά από παραγοντισμούς.

Το ντουέτο Ντικούδη-Ζήση, με τις 144+273 γαλάζιες αναμνήσεις που προσεχώς θα αυγατίσουν ακόμα περισσότερο, αναπνέει μπλε ανάσα.

Tην αντικατάσταση του Θανάση Σκουρτόπουλου τη θεωρώ απολύτως αδικαιολόγητη και ενδεχομένως δηλωτική διαπλοκής.

Αυτό όμως θα μου επιτρέψετε να το αναπτύξω αναλυτικά -και με στοιχεία- σε επόμενο σημείωμα, υπενθυμίζοντας εδώ απλώς όσα έγραψα προ ημερών.

Σπεύδω να διευκρινίσω, ότι η παραπάνω παράγραφος δεν αποτελεί αιχμή ενάντια στον Σωτήρη Μανωλόπουλο, τον οποίο (όπως και τον Στέφανο Δέδα) θεωρώ εξαιρετικά ικανό για τον ρόλο που αναλαμβάνει και …συνολικά.

Ο Μανωλόπουλος είναι από τους κορυφαίους Έλληνες προπονητές και δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι θα πετύχει στο έργο του.

Πιστεύω μάλιστα ότι θα μπορούσε να μείνει και να μακροημερεύσει στον Παναθηναϊκό, τότε που τον ανέλαβε προσωρινά σε ρόλο υπηρεσιακού.

Θα με βρει να στέκομαι δίπλα του -με κριτική διάθεση φυσικά- όπως όλοι οι Ομοσπονδιακοί προπονητές. Μακάρι να γίνει από Σωτήρης, σωτήρας.

Η κατάσταση στο ελληνικό μπάσκετ είναι ασφυκτική και το κενό ολοένα λιγοστεύει. Από τη βάση της πυραμίδας μέχρι την κορυφή της.

Η δεξαμενή είναι ολόαδεια και τα όποια σχέδια (κυρίως των Σκουρτόπουλου, Κώτση) για αναδιάρθρωση και αναζωπύρωση του ημιθανούς αναπτυξιακού προγράμματος σκοντάφτουν σε πιθανά και απίθανα εμπόδια.

Από την αλλεργία του νεαρού νεοέλληνα σε οτιδήποτε έχει να κάνει με σκληρή δουλειά μέχρι το σχολείο, την οικογένεια και τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου των συλλόγων.

Στη βιτρίνα φιγουράρουν όλοι κι όλοι καμιά 30αριά παίκτες, ενώ τα αμπάρια είναι άδεια και το επίπεδο των μικρών Εθνικών ομάδων καθρεφτίζει τη λειψανδρία.

Ο προσγειωμένος θα πει ότι αυτά είναι τα πραγματικά μέτρα και σταθμά μίας χώρας χρεοκοπημένης σε όλα τα επίπεδα και θα έχει δίκιο. Ποιοι είμαστε, για να θέλουμε κούπες και μετάλλια;

Υπάρχει ωστόσο -έστω σε μικρές ποσότητες- μεράκι, έμφυτο ταλέντο και πάνω απ’ όλα το λίπασμα της λεγόμενης «ελληνικής σχολής», την οποία ο Ζήσης και ο Ντικούδης (και ο Μανωλόπουλος) ενσαρκώνουν απόλυτα.

Η πρόσληψη του Ζήση, σε πόστο έμμισθο θέλω να πιστεύω, είναι μια πρώτη ένδειξη ότι εκπονείται σχέδιο μακρόπνοο. Σε αυτή τη φάση, όμως, προέχει το «τώρα».

Δυστυχώς, στην Εθνική των «παραθύρων» που εδώ και 4 χρόνια βγάζει από τη μύγα ξίγκι, ο Ζήσης και ο Ντικούδης θα χρησίμευαν περισσότερο ως παίκτες παρά ως παράγοντες.

Ένας πιθανός αποκλεισμός από το Μουντομπάσκετ 2023 θα είναι καταστροφικός για τη συνέχεια του εγχειρήματος, αφού θα σημάνει οριστική αποστρατεία της γενιάς των 30άρηδων (Σλούκας, Καλάθης, Παπανικολάου κ.ο.κ.), χωρίς να υπάρχουν ανάλογης αξίας εφεδρείες.

Όπως αντιλαμβάνεστε, οι ξενιτεμένοι αδελφοί Αντετοκούνμπο και ιδίως ο Γιάννης δεν μπορούν να θεωρηθούν σημείο αναφοράς για το μέλλον της Εθνικής, αφού η παρουσία τους στα καλοκαιρινά τουρνουά δεν μπορεί να θεωρηθεί αυτονόητη.

Και για ποια καλοκαιρινά τουρνουά μιλάμε, εάν από το Ευρωμπάσκετ 2022 πηδήξουμε κατ’ ευθείαν στο Προολυμπιακό του 2024, που ως συνήθως -εάν προκριθούμε- θα μας βρει αποδεκατισμένους λόγω Ιουνίου;

Στον επόμενο τόνο, μετά το 2022, μπορεί το ημερολόγιο να γράφει 2025. Tότε μπορεί να μην υπάρχει ούτε …Λιόλιος.

Στα «παράθυρα» που έρχονται, σε λιγότερο από 1,5 μήνα, η Εθνική Ανδρών θα κληθεί να δώσει ένα δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι με τη Μ.Βρετανία (πρεμιέρα με …Λέστερ, όπως το 2017) και ένα φαινομενικά ευκολότερο, με τη Λευκορωσία στη Θεσσαλονίκη.

Στον ίδιο Όμιλο ανήκει η Τουρκία και προκρίνονται στην επόμενη φάση τρεις, μεταφέροντας τα μεταξύ τους αποτελέσματα.

Εκεί θα τις περιμένουν τρεις από τις Σερβία, Βέλγιο, Λετονία, Σλοβακία. Συνολικά, θα πάνε στο Μουντομπάσκετ 2023 τρεις από τις παραπάνω 8 ομάδες.

Για την πλήρη Εθνική Ελλάδας, έστω απέναντι σε πλήρεις αντιπάλους, η πρόκριση θα ήταν ασφαλώς εφικτή, αν και όχι αυτονόητη.

Για την υπηρεσιακή Εθνική που θα παραταχθεί χωρίς παίκτες του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, των άλλων ομάδων της Euroleague και φυσικά του ΝΒΑ, θα μου επιτρέψετε να θεωρήσω το εγχείρημα πάρα πολύ δύσκολο.

Τα αποτελέσματα της εποχής Σκουρτόπουλου (15-3 αν μετράω σωστά) μας καλόμαθαν, αλλά ήταν και λίγο «παρά φύσιν», με το συμπάθιο.

Και κάθε νίλα, π.χ. μία ήττα από τους επικίνδυνους Βρετανούς στην πρεμιέρα, μπορεί να κοστίσει ακριβά.

Δεν ωφελεί και δεν αρκεί να βλαστημάμε τη FIBA και την Euroleague για το σχίσμα, την αδιαλλαξία και την τερατογένεση των «παραθύρων».

Η ΕΟΚ οφείλει να βάλει τα δυνατά της για να παραταχθεί η Εθνική όσο γίνεται πιο αξιόμαχη στους προκριματικούς αγώνες του Μουντομπάσκετ 2023.

Εφ’ όσον μιλάμε για νέα πνοή και νέο άνεμο, με πνεύμα συνεργασίας εκατέρωθεν, οι Ζήσης-Ντικούδης θα πρέπει να σπάσουν τα στεγανά και να καλέσουν παίκτες της Εuroleague για τους αγώνες με Λευκορωσία (που πέφτει Κυριακή, 28/11) και κυρίως με Τουρκία εκτός (που θα γίνει Δευτέρα, 28/2).

Στο τρίτο «παράθυρο», που προγραμματίστηκε (προσοχή, δεν είναι πλάκα) για τις 30 Ιουνίου και 3 Ιουλίου, θα πρέπει να κληθούν όλοι ανεξαιρέτως οι θεωρητικά διαθέσιμοι, όπως έγινε εν πολλοίς για εκείνο το ματς με τη Γεωργία στην Τιφλίδα τον Σεπτέμβριο του 2018, που κερδήθηκε με καλάθι του Κώστα Παπανικολάου στην εκπνοή.

Σε αυτά τα παιχνίδια θα διεκδικηθεί η βαθμολογική μαγιά της πρόκρισης, ενώ το ελληνικό μπάσκετ θα κληθεί να υπενθυμίσει τη δυναμική του.

Δεν είναι θέμα μόνο αγωνιστικό, αλλά και οργανωτικό και διοικητικό και ηθικό. Και δεν θα έχουμε Βασιλακόπουλο, για να του ρίξουμε το ανάθεμα τυχόν αποτυχίας.

Αμφιβάλλει κανείς ότι οι Τούρκοι θα παραταχθούν πλήρεις στο ντέρμπι της Δευτέρας 28 Φεβρουαρίου; Μέχρι που θα το μετατρέψουν σε εθνικό ζήτημα, ιδίως αν έχουν ηττηθεί επί ελληνικού εδάφους τρεις μέρες νωρίτερα.

Θα είναι πέρα για πέρα άκυρο να πάμε εμείς να πάρουμε την Πόλη με «αναπληρωματικούς», εφ’ όσον δεν υπάρχουν αγώνες Euroleague τρεις μέρες πριν και τρεις μέρες μετά.

Τα εθνικά πρωταθλήματα θα έχουν φυσικά ρεπό εκείνο το Σαββατοκύριακο, ενώ οι λοιπές ευρωπαϊκές διοργανώσεις διακόπτονται τις μέρες των Εθνικών ομάδων. Ακόμα και το Eurocup.

Εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία και σιδερένιο κεφάλι σε όλους τους νεοφώτιστους, προπονητές, παράγοντες και φυσικά παίκτες. Θα τους χρειαστεί.

Την άλλη όψη του νομίσματος θα την ψηλαφίσουμε τις επόμενες ημέρες. Σε μερικούς μερικούς δεν θα αρέσει καθόλου.