Αγαπάς την Εθνική; Απόδειξη!

Εάν ανάλογοι αγώνες προηγούμενων «παραθύρων» έδειχναν για το (όποιο) μέλλον της (όποιας) Εθνικής μπάσκετ απλώς χρήσιμοι, η χθεσινή αναμέτρηση με τη Λευκορωσία (77-67) ήταν κρίσιμη.

Σε όλα τα επίπεδα: βαθμολογικό, αγωνιστικό, πνευματικό, μελλοντολογικό!

Πιθανή ήττα θα την έφερνε νωρίς νωρίς σε τροχιά αποκλεισμού από το Μουντομπάσκετ 2023, με όσα αυτό συνεπάγεται.

Και συνεπάγεται πολλά, εφ’ όσον οι μεγάλες διοργανώσεις είναι συγκοινωνούντα δοχεία και η μία αποτυχία φέρνει την άλλη.

Φοβάμαι ότι τυχόν απουσία από το χρονικά μεταβατικό Παγκόσμιο Κύπελλο της Άπω Ανατολής μπορεί να είναι η αρχή του τέλους, το οποίο βέβαια όλο έρχεται και όλο στον δρόμο μένει.

Όσοι διακονούν το άθλημα γνωρίζουν καλά, ότι το «βάθος» στα παιδικοεφηβικά είναι σχεδόν ανύπαρκτο, εξ ου και τα εισαγωγικά στη λέξη.

Η ωραία βιτρίνα κρύβει επιμελώς την έλλειψη ταλέντου και προγραμματισμού στις μικρότερες ηλικίες, σε συνδυασμό με το μεράκι των ουκ ολίγων μερακλήδων, αλλά η γύμνια δεν γίνεται να μείνει για πάντα κρυφή.

Η Ελλάδα έχει να βγάλει παίκτη με κλάση και προσωπικότητα από τη γενιά του Παπαπέτρου, ο οποίος είναι πια 27,5 ετών.

Όσους ανδρώθηκαν μπασκετικά σε ξένους τόπους, από τους Αντετοκούνμπο μέχρι τον Ντόρσεϊ και παλαιότερα τον Καλάθη, τους αφήνω στην άκρη, με τον προφανή αστερίσκο.

Πού θα βρισκόμασταν, ως Εθνική ομάδα, εάν ποντάραμε αποκλειστικά στην εγχώρια παραγωγή;

Η «επίσημη αγαπημένη» μπορεί να κατακτήσει ακόμα και μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 2022, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα προκριθεί στα τελικά του επόμενου, πόσο μάλλον στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.

Κακά τα ψέματα, ο χθεσινός αγώνες κερδήθηκε χάρη στα «χιλιόμετρα» του Λεωνίδα Κασελάκη, ο οποίος έφερε μαζί του στόφα Εuroleague και ξεχώριζε όπως η μύγα μέσα στο γάλα, ιδίως στα ζόρια.

Παρόμοια πείρα και σκληράδα φέρνει μαζί του και ο Δημήτρης Αγραβάνης, που μπορεί να είναι μανιαμούνιας και να γκρινιάζει συνέχεια, αλλά μοιάζει αναντικατάστατος για την Εθνική των «παραθύρων».

Ο αμούστακος Παναγιώτης Καλαϊτζάκης μπορεί να έκανε ντεμπούτο (αργοπορημένο, εάν ρωτάτε εμένα), αλλά τα 29’ συμμετοχής του στο Eurocup με τη Λιετκαμπέλις, με μέσο όρο 14,6 πόντους, του έδωσαν πατήματα και σιγουριά.

Ο Μιχάλης Λούντζης άργησε να βρει ρυθμό, ωστόσο είναι ο ίδιος παίκτης που στις προπονήσεις του Ολυμπιακού μαρκάρει τον Σλούκα, τον Ντόρσεϊ και τον ΜακΚίσικ.

Δεν είναι όμως εύκολο να βγουν αποτελέσματα έτσι, απέναντι σε Εθνικές ομάδες που κατεβάζουν τα «πρώτα» τους και διακρίνονται από ομοιογένεια και πείρα.

Η Εθνική του Νοεμβρίου ανέδειξε ως συνήθως 1-2 παίκτες νέας εσοδείας (όπως ο ευπατρίδης Κωστής Γόντικας), αλλά ως ομάδα δεν ήταν ανώτερη της Μ.Βρετανίας και της Λευκορωσίας, ακριβώς επειδή της λείπουν στελέχη με πείρα και αυτοπεποίθηση πρωταγωνιστή.

Ο Γκίκας, ο Γιαννόπουλος και ο Ρογκαβόπουλος είναι αναμφισβήτητα καλοί παίκτες, αλλά στα δύσκολα του Προμηθέα η μπάλα πάει στα χέρια των Αμερικανών. Στο Λαύριο δεν θα σουτάρει ο Μουράτος ή ο Κακλαμανάκης, αλλά ο Κάρτερ.

Ας μη ξεχνάμε, ότι στα «παράθυρα» της προηγούμενης τετραετίας υπήρχε και Μπουρούσης και Βασιλόπουλος και Αθηναίου και Μαργαρίτης και Λαρεντζάκης και Μήτογλου και Μάντζαρης (σχεδόν όλοι παρόντες στο ματς του 2017 με την Αγγλία στο Λέστερ).

Επιπλέον, μονάδες όπως ο Λούντζης και ο Καββαδάς είχαν στα πόδια τους παιχνίδια και όχι μόνο προπονήσεις.

Αστεία αστεία, ακόμα και η υπηρεσιακή Εθνική του χειμώνα ανανεώθηκε μέσα από τις σάρκες της!

Μελετήστε τα ονόματα που προανέφερα και θα δείτε ότι αρκετοί διακριθέντες της αμέσως προηγούμενης χειμερινής φουρνιάς πήραν προβιβασμό στους «αιωνίους». Δεν είναι καθόλου ασήμαντο.

Εάν η Εθνική του 2021-23 ξεκινούσε με 0-2, θα έβλεπε από νωρίς τις πλάτες όλων, προτού μάλιστα αναμετρηθεί με την έτερη «βαριά φανέλα» του Ομίλου.

Τώρα είναι ισόβαθμη στο 1-1 όχι μόνο με τους τρεις συνοδοιπόρους της (Τουρκία. Μ.Βρετανία, Λευκορωσία), αλλά και με δύο από τους μνηστήρες από τον Όμιλο που θα διασταυρωθεί με τον δικό μας στην επόμενη φάση: με τη Σερβία και με τη νικήτρια του σημερινού αγώνα Λεττονίας-Σλοβακίας.

Η μοναδική ομάδα από τις 8 αυτής της αγκύλης που ξεκίνησε με 2-0 είναι το Βέλγιο, ενώ θα προκύψει και μία με 0-2 (μάλλον η Σλοβακία).

Από τις οχτώ ομάδες που αναφέρθηκαν στις προηγούμενες αράδες, θα πάνε στο Μουντομπάσκετ οι τρεις. Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου μεταφέρονται (όλα) στον δεύτερο.

Για καλή μας τύχη, η Τουρκία δεν μπορεί πια να ξεφορτωθεί την ήττα της πρεμιέρας από τους Λευκορώσους.

Και οι Βέλγοι όμως θα κουβαλήσουν μαζί τους τη μεγάλη νίκη επί των Σέρβων, τους οποίους κόντεψαν να νικήσουν και οι Λεττονοί.

Βάλτε τα κάτω και θα δείτε ότι η πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο θα κριθεί σε μία νίκη πάνω, μία ήττα κάτω. Ίσως και στις ισοβαθμίες, διπλές και τρίδιπλες.

Τα παραπάνω σημαίνουν ότι οι δύο απανωτές αναμετρήσεις του Φεβρουαρίου με την Τουρκία μπορεί να αποδειχθούν καθοριστικής σημασίας.

Με ισάριθμες νίκες λογικά πάμε …Ινδονησία (και Ιαπωνία και Φιλιππίνες), με ισάριθμες ήττες οδεύουμε προς αποκλεισμό. Ναι, από τόσο νωρίς.

Κρατήστε σημειώσεις τώρα. Θα σας χρειαστούν.

Ο αγώνας Ελλάδας-Τουρκίας έχει προγραμματιστεί να διεξαχθεί Παρασκευή, 25 Φεβρουαρίου, ενώ το Τουρκία-Ελλάδα, τρεις μέρες αργότερα (28/2), ημέρα Δευτέρα.

Δευτέρα. Όχι Πέμπτη, όχι Παρασκευή. Ούτε καν Σαββατοκύριακο.

Καταλαβαίνετε πού το πάω, έτσι;

Ειδικά σε αυτό το ματς, που μπορεί να ανοίξει ή να κλείσει τον ορίζοντα για τα επόμενα 2-3 έτη, η Εθνική θα πρέπει να παίξει όσο πληρέστερη γίνεται.

Με Σλούκα, Καλάθη, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Παπαγιάννη, Λαρεντζάκη, Πρίντεζη, Μήτογλου εάν είναι υγιής. Όχι με σύνθεση ανάγκης. Με όλη την αγάπη και την εκτίμηση στα παιδιά του Νιούκασλ και της Θεσσαλονίκης.

Είμαι βέβαιος ότι οι Τούρκοι θα κηρύξουν τη δική τους πανστρατιά εκείνες τις μέρες για να κατατροπώσουν τους Έλληνες, ξεκινώντας από τον …Λάρκιν, που μάλιστα αγωνίστηκε και ήταν καθοριστικός στο χθεσινό Τουρκία-Μ.Βρετανία 84-67.

Σημειωτέον ότι την εβδομάδα που ακολουθεί αυτούς τους δύο αγώνες, oι ομάδες μας παίζουν αμφότερες Παρασκευή για την Euroleague: .Παναθηναικός-Αρμάνι και Μπάγερν-Ολυμπιακός (4 Μαρτίου).

Mπορώ να το τραβήξω και ακόμα πιο μακριά, αν αγαπάτε. Προσδεθείτε, γιατί μπορεί να σας πέσει κομματάκι βαρύ.

Την Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου ο Ολυμπιακός παίζει με την Αρμάνι εντός έδρας, δηλαδή στο Φάληρο, δηλαδή δυό βήματα από το γήπεδο όπου θα διεξαχθεί την επόμενη βραδιά ο αγώνας Ελλάδας-Τουρκίας.

Γιατί να μη δώσουν οι παίκτες του δύο αγώνες σε δύο μέρες, όπως έκανε ο εξαίρετος Σενγκέλια για το διπλό χατίρι της ΤΣΣΚΑ και της Εθνικής Γεωργίας;

Αυτός μάλιστα ταξίδεψε ενδιάμεσα, τρεις ώρες πτήση Μόσχα - Τιφλίδα. Έπαιξε 32+33 λεπτά και οδήγησε τις ομάδες του σε δύο πολύ δύσκολες νίκες.

Χωρίς τον Σενγκέλια, το 2-0 της ΤΣΣΚΑ και της Εθνικής Γεωργίας δεν θα ήταν 2-0. Ρωτήστε και τον Ηλία Ζούρο ή τον Δημήτρη Ιτούδη, αν δεν με πιστεύετε.

Ας μη ξεχνάμε, ότι στα Ευρωμπάσκετ και στα Μουντομπάσκετ οι παίκτες αγωνίζονται δύο και τρεις και τέσσερις βραδιές σερί. Δεν είναι ποδόσφαιρο εδώ.

Μισό λεπτό, πάει ακόμα πιο πέρα το τροπάριο εάν χρειαστεί. Μη κοιτάζετε αλλού, έχει κι άλλο.

Την Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου παίζουν όχι μόνο Ελλάδα-Τουρκία, αλλά και Παναθηναϊκός-Ερυθρός Αστέρας, για την 27η αγωνιστική της Euroleague, σε ματς ενδεχομένως αδιάφορο.

Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να φορέσουν τα πράσινα και όχι τα γαλάζια εκείνο το βράδυ οι «πράσινοι» διεθνείς; Εάν βεβαίως το παιχνίδι έχει βαθμολογική σημασία, που μακάρι να έχει, το πράγμα αλλάζει.

Συνολικά, όμως, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Ούτε για τον Ολυμπιακό και για τον Παναθηναϊκό ούτε για τον Βαγγέλη Λιόλιο ούτε για τους ίδιους τους αθλητές.

Εάν μιλάμε στ’ αλήθεια για νέα εποχή, χωρίς άλλοθι και υπεκφυγές, Δήμο μου, Νίκο μου, η Εθνική ομάδα πρέπει να γίνει απόλυτη προτεραιότητα. Για ό-λ-ο-υ-ς.

Και όποιος την αγαπάει στ’ αλήθεια καλείται να το αποδείξει όχι με παχιά λόγια, αλλά με πράξεις στο παρκέ.