Στο Βελιγράδι; Και γιατί, παρακαλώ;

Το Βελιγράδι φιλοξένησε το φάιναλ-φορ της Euroleague, για πρώτη και μοναδική μέχρι τώρα φορά, το 2018. Μόλις πριν από τέσσερα χρόνια.

Πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η Ρεάλ Μαδρίτης των 200 εκδρομέων και ηττημένη φιναλίστ η Φενέρμπαχτσε, με μαύρο άλογο τη Ζαλγκίρις και απογοητευμένη τέταρτη την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Ο Λούκα Ντόντσιτς κέρδισε το MVP σε μια από τις τελευταίες ευρωπαϊκές παραστάσεις του, αλλά ήταν μάλλον απογοητευτικός, αφού έπαιζε περισσότερο για τον εαυτό του και για τους κατασκόπους από το Αμέρικα.

Οι κουμπάροι έφυγαν από την πατρίδα του «Ζοτς» απογοητευμένοι. Και ο μικρούλης Λούκα, από την όχι τόσο μακρινή Σλοβενία, φόρεσε το στέμμα. Δεύτερο μέσα σε 9 μήνες.

Το φάιναλ-φορ επιστρέφει στο Βελιγράδι μετά από μία τετραετία, με απόφαση που ελήφθη μόλις δυόμιση μήνες πριν το τζάμπολ των ημιτελικών. Γιατί, όμως; Γιατί Βελιγράδι;

Η επιλογή, φοβάμαι, είναι λάθος σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Και σωστή σε κανένα, απολύτως.

Αυτό που σκεφτόμουν τον Μάιο του 2018 πατώντας το καθαγιασμένο παρκέ της «Μπεογκράντσκα» το έγραψα σταράτα στα κείμενά μου και αμαρτίαν ουκ έχω.

Στο φάιναλ-φορ του Βελιγραδίου, κόντρα στα προγνωστικά και στις διαβεβαιώσεις, ένιωθα ότι δεν υπήρχε η παραμικρή συμμετοχή από τους ντόπιους.

Βρισκόμουν στη Σερβία, στην κοιτίδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, και Σέρβο δεν έβλεπα πουθενά. Στις κερκίδες, που δεν ήταν καν γεμάτες, σχεδόν όλοι ήταν ξένοι, βασικά Τούρκοι και Λιθουανοί.

Στα έγκατα του σταδίου, σερβικά μιλούσαν μόνο κάποιοι εθελοντές. Στους δρόμους και στα στέκια της πόλης, δεν συζητούσε για το μπάσκετ κανείς.

Για τους Σέρβους, που είναι ούνα φάτσα ούνα ράτσα με ελόγου μας, και ας βαστάει από αλλού η σκούφια τους, η Euroleague εκείνης της χρονιάς ολοκληρώθηκε με τον αποκλεισμό του Ερυθρού Αστέρα. Όπως κάθε χρόνο, άλλωστε.

Μας αρέσει να τους αποθεώνουμε για το φίλαθλο πνεύμα τους, αλλά στην πραγματικότητα οι Σέρβοι είναι σαν εμάς: οπαδοί όχι του αθλητισμού, αλλά της νίκης. Και της εθνικής ψωροπερηφάνειας, όταν μιλάμε για τα «πλάβι» χρώματα.

Ας μη κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Στο χρυσό Ευρωμπάσκετ του 2005, το αχανές γήπεδο το γέμισαν οι Έλληνες. Και κάμποσοι «Γιούγκοι» που είχαν αγοράσει εισιτήρια νωρίς, ποντάροντας στην παρουσία της δικής τους ομάδας στα τελικά.

Εάν από κάποιο θαύμα προκριθεί στο φάιναλ-φορ του 2022 η αγαπημένη τους Τσρβενα Ζβέζντα, τότε ναι, το φάιναλ-φορ θα έχει σουξέ. Όπως θα έχουν και οι τελικοί του Eurocup, εφ’ όσον φτάσει εκεί η Παρτίζαν του Ομπράντοβιτς.

Ειδάλλως, οι Σέρβοι θα ασχοληθούν ξανά με το μπάσκετ όταν σημάνει η ώρα των τελικών της Αδριατικής Λίγκας, δλαδή των φλογερών ντέρμπι του Καλεμέγκνταν.

Όχι με το μπάσκετ, αλλά με τη μεταξύ τους κόντρα, σαν Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός ή, για να ακουμπήσω σωστότερα τον τύπον των ήλων, Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ.

Θα τολμήσει Έλληνας φίλαθλος να κυκλοφορήσει στο Βελιγράδι με αυτοκίνητο που θα φέρει αθηναϊκές πινακίδες, εφ’ όσον προκριθεί στο φάιναλ-φορ η ταξιαρχία του Μπαρτζώκα;

Εγώ, πάντως, όχι. Καταλαβαίνετε πού το πάω. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι να μπλέξουμε από σπόντα με το χουλιγκαναριό των όρθοντοξ μπράδερς.

Αλλά το εισπρακτικό και αγωνιστικό σκέλος είναι παρονυχίδα. Άλλωστε είδαμε και στο παρελθόν κάμποσα φάιναλ-φορ με υποτυπώδη συμμετοχή της διοργανώτριας χώρας.

Μετά τη νίλα του Λονδίνου, το Βερολίνο των γνωστικών με το μπάσκετ γκασταρμπάιτερ και των Γερμανών που τυγχάνουν πραγματικοί φίλαθλοι μοιάζει με παράδεισο.

Οι λόγοι που οδήγησαν τη διοργανώτρια αρχή σε μετάθεση της έδρας και στην επιλογή του Βελιγραδίου αναφέρθηκαν μόνο υπαινικτικά, γιατί μπάζουν άφθονο νερό.

Η Γερμανία, που δεν αστειεύεται στην καταπολέμηση της πανδημίας ή σε οτιδήποτε άλλο, απαγορεύει την είσοδο σε ανεμβολίαστους, εκτός αν αυτοί παρουσιάσουν αρνητικό τεστ των τελευταίων 72 ωρών.

Η συμμετοχή σε μαζικά «πάρτι» με προσέλευση άνω των 2.000 θεατών στη γερμανική πρωτεύουσα επιτρέπεται μόνο σε όσους έχουν εμβολιαστεί ή νοσήσει πρόσφατα (το λεγόμενο «μοντέλο 2G»).

Με άλλα λόγια, φάιναλ-φορ στο Βερολίνο σημαίνει φάιναλ-φορ αποκλειστικά για εμβολιασμένους ή νοσήσαντες. Οι υπόλοιποι θα έμεναν εκτός νυμφώνος.

«Δεν πρόκειται να ρισκάρουμε πιθανή απουσία των παικτών μας από το φάιναλ-φορ», ξεκαθάρισε ο Τζόρντι Μπερτομέου, οριστικοποιώντας την από καιρό φημολογούμενη αλλαγή.

«Το υγειονομικό πρωτόκολλο των Γερμανών, εάν παραταθεί, θα εμπόδιζε την πρόσβαση ενός μεγάλου αριθμού φιλάθλων και ενδεχομένως κάποιων αθλητών», αναφέρεται στο σχετικό φιρμάνι.

Το πρωτόκολλο εισόδου στη Σερβία είναι παρόμοιο με τη Γερμανίας και μάλιστα λίγο αυστηρότερο, αφού το τεστ για τους ανεμβολίαστους πρέπει να διενεργηθεί τις τελευταίες 48 ώρες πριν την άφιξη (και όχι 72).

Φαίνεται όμως ότι η τοπική κυβέρνηση έδωσε διαβεβαιώσεις ότι το φάιναλ-φορ του Βελιγραδίου θα είναι για όλους: ανεμβολίαστους (με τεστ) και εμβολιασμένους. Θεατές και αθλητές. Χωρίς περιορισμούς στον αριθμό των εισιτηρίων.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που κατόρθωσα με επιδέξιες ντρίμπλες να μαζέψω, ο Ολυμπιακός δεν έχει στις τάξεις του ανεμβολίαστο παίκτη, ενώ στον Παναθηναϊκό υπάρχουν τουλάχιστον τρεις (Έλληνες και αλλοδαποί).

Μη μου ζητάτε ονόματα, δεν επιτρέπεται να τα γράψω, αν και με τρώει το χέρι μου. Άλλωστε ο Παναθηναϊκός δεν θα πάει στο Βελιγράδι. Για το δελτίο εμβολιασμού στις ξένες ομάδες, όρκο δεν παίρνω.

Η θεοσεβούμενη Σερβία είναι -και σε αυτόν τον τομέα- σαν την Ελλάδα: παριστάνει ότι έχει νικήσει την πανδημία, ενώ στην πραγματικότητα σιγοβράζει.

Σύμφωνα με τη λίστα που δημοσιεύουν καθημερινά οι New York Times, το ποσοστό των πλήρως εμβολιασμένων στη χώρα έχει κολλήσει στο απογοητευτικό 47%. Οι τριπλοεμβολιασμένοι είναι μόλις 27 στους εκατό.

Δεν το λες και ανοσία αγέλης, έτσι; Οι αντίστοιχοι δείκτες για την Ελλάδα είναι 70 και 50 τοις εκατό. Για τη Γερμανία, 76 και 57.

Ο αριθμός των θανάτων την τελευταία εβδομάδα ανεβάζει τη Σερβία στο Top-25 της παγκόσμιας λίστας ανά εκατομμύριο πληθυσμού, λίγο πιο χαμηλά από την αφεντομουτσουνάρα μας.

Όλο το φθινόπωρο, η Σερβία χαρακτηριζόταν από τα ξένα ΜΜΕ ως «το νέο hot-spot της πανδημίας», ομοθυμαδόν με την υπόλοιπη Βαλκανική.

Η συμπεριφορά των πολιτών στο Βελιγράδι χαρακτηρίζεται από ένα προκλητικό laissez-faire, που θυμίζει αρκετά το δικό μας, αλλά είναι ακόμη χειρότερο.

Έλεγχος πιστοποιητικών δεν γίνεται πουθενά αν και επιβάλλεται από το νόμο, αποστάσεις δεν τηρούνται, οι μάσκες αποτελούν διακοσμητικό στοιχείο.

Kαι τα κλειστά γήπεδα γεμίζουν του σκασμού, όπως στον πρόσφατο τελικό του Κόρατς, όπως ονομάζεται πλέον το Κύπελλο Σερβίας. Ερυθρός Αστέρας - Παρτίζαν, για να μη ψάχνετε.

Όσο για την τακτική της τοπικής κυβέρνησης, αρκεί να θυμηθούμε τα χάδια της προς τον Νόβακ Τζόκοβιτς, την ίδια εποχή που ο κορυφαίος τενίστας αντιμετώπιζε την παγκόσμια -πλην Λακεδαιμονίων- κατακραυγή.

Αξίζει, αλήθεια, αυτό το κλείσιμο του ματιού από πλευράς μπάσκετ στους αρνητές και στους ανεύθυνους;

Σε μία μάζωξη 15-20 χιλιάδων ανθρώπων από τις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα, θα περίμενε κανείς περισσότερη αυστηρότητα στην τήρηση των υγειονομικών πρωτοκόλλων και όχι επιπόλαιη χαλάρωση.

Μπορεί οι κατά τόπους αρχές να βαυκαλίζονται ότι «η κατάσταση βελτιώνεται» και να αφήνουν λίγο λίγο τα γκέμια, αλλά αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές την τελευταία τραγική διετία. Και δεν είχε καλό τέλος.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο στοιχείο που προσθέτει ερωτηματικά. Όψιμο, αλλά πιο σοβαρό από τη φονική πανδημία.

Η Σερβία είναι η μοναδική νομίζω χώρα, στην οποία γίνονται μαζικές διαδηλώσεις υπέρ όχι της Ουκρανίας, αλλά του ιμπεριαλιστικού πολέμου του Πούτιν!

Και δεν είναι μόνο μια χούφτα παράξενοι ψεκασμένοι, αυτοί που αλλοιθωρίζουν προς τη Μόσχα. Η στάση τους υποδαυλίζεται και από το ήξεις-αφίξεις της τοπικής κυβέρνησης.

Επισήμως η Σερβία έχει καταδικάσει εκούσα άκουσα την εισβολή στην Ουκρανία. Ωστόσο δεν συμφώνησε σε κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία, καθώς τη θεωρεί στενή σύμμαχο και φίλη.

Δεν υπάρχει παρατηρητής ικανός να ξεμπερδέψει εξ αποστάσεως το ακροδεξιό κουβάρι αυτού του βρώμικου πολέμου, αλλά υποτίθεται ότι η διεθνής κοινότητα είναι ενωμένη ενάντια στο εισβολέα και συμπαραστέκεται στον ουκρανικό λαό που δοκιμάζεται.

Γιατί λοιπόν πρέπει το μπάσκετ να πάει κόντρα στο ρεύμα και να συμπορευτεί με τα τύμπανα, μέρες που είναι;