«Θα τα πούμε στο Βελιγράδι»

Ο αγώνας του Μονάχου ήταν -όπως και οι δύο προηγούμενοι, με την Εφές και την Αρμάνι στο Φάληρο- μία μπανανόφλουδα, ορατή από χιλιόμετρα βεβαίως, που θα μπορούσε να εκτροχιάσει τον Ολυμπιακό στο κρισιμότερο βιράζ της Euroleague.

Μετά από αυτό το κρίσιμο 3/3, και αν βγουν από τη μέση οι ενοχλητικοί οι Ρώσοι, οι Πειραιώτες πατούν και με τα δύο πόδια στην τετράδα και ετοιμάζονται να φωταγωγήσουν το ΣΕΦ για τα πλέι-οφ.

Όποιος και αν είναι ο αντίπαλος στα προημιτελικά, θα κληθεί μάλλον να βγάλει κάστανα από μία φωτιά που είχε χρόνια να κάψει με τόση ένταση.

Στα τρέχα-γύρευε-πόσα παιχνίδια που υπολείπονται, ο Ολυμπιακός (16-9), θα πρέπει να κυνηγήσει και την Αρμάνι (18-8), ώστε να έχει «επιλογές» όταν γίνει η μοιρασιά των κλήρων.

Την πρωταθλήτρια Εφές δεν τη θέλει κανένας για αντίπαλο στα προημιτελικά, αλλά όλοι οι υπόλοιποι που σήμερα βρίσκονται από την 5η θέση και κάτω μοιάζουν βατοί, ιδίως σε περιβάλλον οικείο.

Κρίμα που δεν έφυγαν ηττημένοι οι Ιταλοί απόψε από την Αθήνα. Παρακολουθώντας το ματς με το ένα μάτι, σας διαβεβαιώ ότι η νίκη τους στο ΟΑΚΑ ήταν τελικά οριακή.

Πολύ αμφιβάλλω αν ο Παναθηναϊκός έχει διάθεση να κάνει δώρα στον προαιώνιο εχθρό του, αλλά μία νίκη των «πρασίνων» επί της Αρμάνι θα ήταν ευχής έργο και για τις δύο ομάδες μας.

Κάθε μία θα είχε και διαφορετικό λόγο για να την πανηγυρίσει.

Ο Ολυμπιακός ζορίστηκε στο Μόναχο, πριν φτάσει στο τελικό 88-98, επειδή μετέτρεψε το παιχνίδι σε γυμναστικές επιδείξεις, αντί μάχης χαρακωμάτων.

«Ας παίξουμε ελεύθερα και ας κερδίσει όποιος βάλει περισσότερα», έμοιαζε να λέει στους Γερμανούς με την αμυντική συμπεριφορά του στο πρώτο μισό.

Αλλά τέτοιο παιχνίδι δεν μπορεί να το κερδίσουν οι Πειραιώτες, όσο επιθετικό ταλέντο και αν διαθέτουν. Ακόμα και στη μεγάλη μέρα του Τάιλερ Ντόρσεϊ!

Ο Ολυμπιακός νίκησε όχι γιατί έφτασε τους 98 πόντους, αλλά επειδή αφοσιώθηκε στην άμυνα μετά την ανάπαυλα και πέταξε νύχια στην δ’ περίοδο, όταν τα 3 λάθη των Γερμανών έγιναν 7.

Η 25άρα του Ντόρσεϊ και οι 17 πόντοι του Βεζένκοφ αποτελούν την εύκολη ανάγνωση, αλλά το σακούλι το γέμισαν οι παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο για να στηρίξουν τους βασικούς, ιδίως στην τελική ευθεία του αγώνα.

Όπως έγραφα και μετά τον τελικό του Κυπέλλου: «Ο έβδομος, ο όγδοος, ο ένατος…».

Τα τρία τρίποντα του Γιαννούλη Λαρεντζάκη, που επιτέλους νίκησε τη γκίνια του, ήταν το ένα βαρύτερο από το άλλο: στο 50-40, στο 79-82, στο 85-93.

Τα δύο κλεψίματα του Σακίλ ΜακΚίσικ στην δ’ περίοδο θύμισαν στους Γερμανούς ότι οι μέρες της λιακάδας είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.

Τα τελειώματα του Χασάν Μάρτιν έκαναν τους πάντες να ξεχάσουν τη ρέντα του Ρούμπιτ και την ευκολία με την οποία οι Γερμανοί έφταναν στην πλάτη του Φαλ.

Ο Κώστας Σλούκας έδειξε και πάλι τη μεθοδικότητα και την υπομονή που έγινε πυλώνας επιτυχίας για την Εθνική στην Κωνσταντινούπολη, ενώ ο Σάσα Βεζένκοφ έβγαλε απνευστί άλλο ένα πληθωρικό 20λεπτο οργιαστικής δράσης.

«Ο Ντόρσεϊ μας σκότωσε», είπε αμέσως μετά τη λήξη ο Αντρέα Τρινκιέρι. Ναι, αλλά ο Ελληνοαμερικανός δεν έπαιξε καθόλου στην δ’ περίοδο και άφησε το ματς σε εύθραυστη ισορροπία (71-73). Και ήταν και σχετικά εύκολος στόχος στην άμυνα, όσο βρισκόταν στο παρκέ.

Εγώ θα έλεγα ότι τη Μπάγερν την εκτέλεσε ο Σλούκας, με τις 7 ασίστ του στο δεύτερο μέρος και τις τέλειες επιλογές του.

Παλιά λέγαμε ότι οι ψηλοί του Ολυμπιακού χρωστούν το μισό ψωμί τους στον Σπανούλη, οπότε έφτασε η ώρα της φυσικής διαδοχής.

Αλήθεια, πόσο απέχει ο Κώστας Σλούκας από τον Νικ Καλάθη, στη λίστα της φαιάς ουσίας;

Τις προάλλες, στα Λιόσια, είδα μετά από καιρό τους αδελφούς Αγγελόπουλους. «Είχα να πατήσω σε γήπεδο πέντε χρόνια», τους είπα στο πλαίσιο της εθιμοτυπικής μη-χειραψίας.

«Ναι, αλλά τώρα θα έρθεις», απάντησε ο Γιώργος Αγγελόπουλος. Πού θα έρθω, στους τελικούς της Basket League; «Όχι βέβαια. Στο φάιναλ-φορ! Στο Βερολίνο».

Βερολίνο δεν υπάρχει πλέον (εκτός αν μιλάμε για τελικά Ευρωμπάσκετ), αλλά οι λέξεις «φάιναλ», «φορ» και «Ολυμπιακός» χωράνε στην ίδια φράση για πρώτη φορά εδώ και μία άγονη πενταετία.