Τα βεγγαλικά που ζεσταίνουν

Στο ντεμπούτο του Κώστα Παπανικολάου στην Α1, ήμουν ο σπίκερ της τηλεόρασης. Αν δεν μου παίζει περίεργα παιχνίδια η μνήμη, ήταν η πρεμιέρα της περιόδου 2008-09, Άρης-Ολυμπιακός στο φλογισμένο Αλεξάνδρειο. Ο τολμηρός προπονητής έβαλε τον μικρό στην βασική πεντάδα ή ίσως πρώτη αλλαγή.

Ήταν ο Αντρέα Ματσόν. Του Άρη. Στον Άρη έπαιζε ο Παπανικολάου, όχι στον Ολυμπιακό.

Ο Κώστας Σλούκας παρέδωσε τα διαπιστευτήριά του τη σεζόν 2010-11. «Είναι κοντός αυτός, δεν θα κάνει καριέρα», μου έλεγε ο Συρίγος στα διαλείμματα των μεταδόσεων. Ο μικρός ξεπέρασε τα 23 λεπτά συμμετοχής, έβαλε μ.ο. 8 πόντους (που έγιναν 10 στα πλέι-οφ) και σε κάποιο παιχνίδι πλησίασε το τριπλ-νταμπλ.

Με τη φανέλα του Άρη. Στον Άρη έπαιζε τότε ο Θεσσαλονικιός Σλούκας και όχι στον Ολυμπιακό. Έστω, δανεικός.

Τη χρονιά 2014-15, ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ αναδείχθηκε MVP και πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, με μέσο όρο 18 πόντων. Του ελληνικού πρωταθλήματος, όχι του βουλγαρικού ούτε του κυπριακού. Ανδρών και όχι νέων.

Τότε, όμως, έπαιζε δεν φορούσε κόκκινα, αλλά κιτρινα. Με τα χρώματα του Άρη βγήκε MVP στα 19 του ο Βεζένκοφ. Δεν προέκυψε από παρθενογένεση, ο παιχταράς που σαρώνει τώρα την Ευρώπη.

Στη σύνθεση του Άρη, την προηγούμενη χρονιά (2013-14) βρίσκει κανείς και το όνομα του Γιαννούλη Λαρεντζάκη. Ο Άρης –που έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου- ήταν τόσο καλός, τόσο φιλόδοξος, ώστε είχε την πολυτέλεια να στείλει τον νεαρό διεθνή εξορία στη Ρόδο. Δανεικό και, όπως αποδείχθηκε αγύριστο.

Ναι, στον Άρη ανήκε ο Λαρεντζάκης τότε. Όχι στον Ολυμπιακό. Σε ηλικία όχι 16 ετών, αλλά 21. Στην ίδια ομάδα με Βεζένκοφ, Μήτογλου, Μποχωρίδη, Γκίκα, Αθηναίου και καμιά δεκαριά ακόμη Ελληνόπουλα.

Χθες, 24 Οκτωβρίου του σωτηρίου έτους 2022, ο Ολυμπιακός των Βεζένκοφ, Παπανικολάου, Σλούκα και Λαρεντζάκη σάρωσε τον Άρη στο αγαπημένο «Νίκος Γκάλης», υπενθυμίζοντας πόσο βαθύ είναι το χάσμα που χωρίζει πια τις δύο ομάδες. «Είναι η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης», είπαν πολλοί. Για τον Ολυμπιακό, του οποίου ο -δικαίως παινεμένος- ελληνικός πυρήνας αποτελείται από τέσσερις πρώην παίκτες του Άρη.

Καταλαβαίνετε πού το πάω, έτσι; Την ίδια ώρα που η κερκίδα ζει ακόμη με ψευδαισθήσεις μεγαλείου και αρνείται την κριτική επειδή «όλοι σας τρώτε ψωμί χάρη στην Αρειανάρα μας», ο Άρης έχει μετατραπεί σε κέντρο διερχομένων παικτών, με μοναδικό στόχο την επιβίωση.

Η περιστασιακή παρουσία ταλέντων που δεν τα χωράει ο τόπος, όπως ο Βεζένκοφ ή ο Παπανικολάου ή ο Μήτογλου ή ακόμα και ο Μποχωρίδης για τα δεδομένα του τωρινού Άρη, ας μη γυρίσουμε στα χρόνια του Σχορτσανίτη, είναι μάννα εξ ουρανού, όχι επειδή μπορεί να δρομολογήσει την αναγέννηση του μισοπεθαμένου αυτοκράτορα, αλλά για τα εκατομμύρια που θα φέρει στο αραχνιασμένο ταμείο.

Τα στατιστικά του εκάστοτε Νετζήπογλου το Αλεξάνδρειο τα μετράει όχι σε πόντους και ριμπάουντ, αλλά σε ευρώ. Και αν κάτσει κανένας Αμερικανός, ικανός να φέρει στην ομάδα έσοδα από ρήτρα αποδέσμευσης στα μισά της χρονιάς, για να φύγει σε καμιά Ρωσία, τόσο το καλύτερο.

Αυτό είναι το σύγχρονο όνειρο των μικρομεσαίων ομάδων της Basket League: όχι να βγουν στην Ευρώπη χάρη σε κάποιον Άλφα Ντιαλό ή Τζέριαν Γκραντ ή Μάικ Τζέιμς, αλλά να μοσχοπουλήσουν τον νυμφίο Μάρτιο μήνα σε πλούσια ξένη ομάδα που ψάχνει άμεσα ενισχύσεις.

Για ποια Ευρώπη, μιλάμε, άλλωστε; Δύο εβδομάδες τώρα, κουδουνίζουν στο μυαλό μου τα λόγια του Κύπριου μεγαλοπαράγοντα Πάρι Παπαέλληνα: «Για κάθε εκτός έδρας αγώνα που δίνει ο Κεραυνός Στροβόλου στο FIBA Europe Cup, βάζουμε από την τσέπη μας 25 χιλιάδες ευρώ».

Στη Θεσσαλονίκη θα σας πουν ότι «το ελληνικό πρωτάθλημα πέθανε όταν έκλεισαν οι πόρτες της Euroleague». Πάει να πει, όταν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός εξασφάλισαν βρέξει χιονίσει τα δύο εγγυημένα συμβόλαια. Φοβάμαι ότι πρόκειται για ανιστόρητη υπεραπλούστευση. Προτού κατεβάσει τα ρολά ο Μπερτομέου, οι ελληνικές συμμετοχές στην Euroleague δεν ήταν μόνο δύο, αλλά τρεις ή και τέσσερις.

Δεν χρειάζεται δα να είναι κάποιος τέρας μνήμης για να θυμηθεί τις σχετικά πρόσφατες συμμετοχές του Άρη, του Πανιωνίου, της ΑΕΚ (που μάλιστα ήταν ιδρυτικό στέλεχος της ULEB), του Αμαρουσίου, του ΠΑΟΚ. Οι ομάδες που είχαν το δικαίωμα συμμετοχής αλλά το απαρνήθηκαν επειδή «δεν το άντεχαν» είναι πολύ περισσότερες από μία και περιλαμβάνουν ακόμα και τον ξεχασμένο σήμερα Ηρακλή. Aφήστε, γιατί δεν γεννηθήκαμε χτες.

Ο υδροκεφαλισμός των εν Αθήναις (και Πειραιεί) «αιωνίων» ήταν εν μέρει αίτιο της κατάρρευσης, εν μέρει αποτέλεσμά της. Λίγο ως πολύ, το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης ακολούθησε τη γενική παρακμή της ετερόφωτης ελληνικής περιφέρειας, όπου ακόμα και τα «μαγαζιά γωνία» είναι μισοφωτισμένα ή σκοτεινά.

Το ταβάνι βρίσκεται χαμηλά και τα σύννεφα δεν γίνεται να φύγουν χωρίς κόστος και σπασμένα αυγά. Το μπάσκετ που ταιριάζει στη χρεοκοπημένη Ελλάδα είναι μάλλον αυτό του Άρη, του ΠΑΟΚ, της Πάτρας και της (4ης αν θυμάστε, στην περυσινή Λίγκα, μόλις προ τετραμήνου) Λάρισας, παρά το πλουμιστό του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού.

Τα περασμένα μεγαλεία, που διηγώντας τα κλαις. Και που αναζωπυρώνονται με πυροτεχνήματα, όπως η νίκη του Άρη επί του Παναθηναϊκού στην πρεμιέρα. Πόση ζέστα πια να βγάλει ένα βεγγαλικό;

Σημειώνω, αντί υστερόγραφου, ότι ο Άρης των δεκάδων ban και των πολυάριθμων ποινών για επεισόδια των οπαδών του (με τρανό παράδειγμα αυτά του Τορίνου στον τελικό με την Εφές Πίλσεν το 1993) χρωστάει ιστορικά τη μισή του αναπνοή στις μεσολαβήσεις του Βασιλακόπουλου προς τη FIBA. Και όμως, στις τελευταίες εκλογές οσμίστηκε προς τα πού φυσούσε ο άνεμος και ψήφισε Λιόλιο.

Καλύτερα να μην αναλύσω το γιατί και τα πώς, όπως τα έμαθα από ακριτομυθίες μακριά από τα μικρόφωνα, διότι θα κλάψουν μανούλες για την κατάντια ορισμένων. Μερικά πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται στο γυμνό μάτι. Στο ελληνικό μπάσκετ του 2022, το σημαντικότερο στοίχημα επιβίωσης είναι να σκαρφαλώνει επιδέξια κάποιος σε άρματα, κάθε φορά και διαφορετικού χρώματος, δίχως να χάνει την ισορροπία του.