Και στο τέλος δεν κερδίζει κανείς

Το λίπασμα για να ανθίσει ένα ντέρμπι συναρπαστικά αμφίρροπο και κρεμασμένο σε μία κοκκινοπράσινη κλωστή τοποθετήθηκε όχι σήμερα, αλλά τις τελευταίες δύο εβδομάδες: με τα σκαμπανεβάσματα του αίφνης κακόκεφου Ολυμπιακού, με την κατακόρυφη άνοδο και τις απανωτές νίκες του Παναθηναϊκού, με τους ανέμους και τους κυματισμούς που έφεραν τις δύο ομάδες σε διπλανές βάρκες.

Ο Μάιος και ο Ιούνιος μπορεί να φέρουν μαζί τους διαφορετικό κλίμα, αλλά ο Ολυμπιακός του Δεκέμβρη έχει πρωτοβρόχια, ενώ ο Παναθηναϊκός άνοιξη. Ήταν, λοιπόν, επόμενο να κοιταχτούν οι δύο «αιώνιοι» στα μάτια και να ακροβατήσουν στο τεντωμένο σχοινί.

Ο Ολυμπιακός κρατάει σφιχτά στα χέρια του το πλεονέκτημα έδρας για τα πλέι-οφ, αλλά ένα ανάποδο κυματάκι της τελευταίας στιγμής θα μπορούσε να μετατρέψει τους «πράσινους» σε φαβορί. Το παρ’ ολίγον νικητήριο σουτ του Ντουέιν Μπέικον έγινε υπό προϋποθέσεις καλές και πάντως όχι χειρότερες από αυτές του τρίποντο που μείωσε το σκορ σε 67-66.

Έχω την εντύπωση μάλιστα ότι στο ξεκίνημα της φάσης ο Σάσα Βεζένκοφ πήγε να κάνει φάουλ (για να μειωθεί το ρίσκο του «μπαμ και κάτω» σουτ), αλλά τράβηξε τα χέρια όταν είδε τον Αμερικανό να ξεφεύγει. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να έβλεπε τις πλάτες των αντιπάλων του στο τελευταίο δεκάλεπτο (από το 51-50 του Ουόκαπ και μετά), αλλά τις έβλεπε από απόσταση επαφές και ανέπνεε στον σβέρκο των αντιπάλων του.

Σε ματς των 65-70 πόντων, ευνοείται συνήθως αυτός που υστερεί σε ποιότητα, όπερ και εγένετο απόψε. Άλλο αν το ροζ φύλλο κατέληξε τελικά στην τσέπη εκείνου που τους τελευταίους μήνες χτυπάει το ντέφι…

Ο Ολυμπιακός ανέβηκε στην κορυφή του λόχου αγκομαχώντας, ποντάροντας σε λίγα ψήγματα συντεταγμένου μπάσκετ στην τελική ευθεία. Οι δύο ασίστ του Κώστα Σλούκα στον σπουδαίο Μουσταφά Φαλ, αλλά και το τρίποντο που ο ίδιος πέτυχε δευτερόλεπτα νωρίτερα, έγραψαν το 65-59 και στρογγυλοκάθισαν τους Πειραιώτες στη θέση του οδηγού.

Οι αυτοματισμοί καμουφλάρουν τη συσσωρευμένη κόπωση, αλλά και η κόπωση κάνει τη δική της ζημιά σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός, όπως το τετ-α-τετ του Σλούκα με τον Πάρις Λη που κατέληξε σε στεγνό κλέψιμο και λέι-απ του Αμερικανού (65-63 στα 20 δευτερόλεπτα).

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είδε τους αγχωμένους παίκτες του να χάνουν ελεύθερες βολές για πρώτη φορά μετά από καιρό (6 συνολικά), ρίσκαρε με έναν παίκτη που προερχόταν από μία ώρα απραξίας, αλλά πήγε να πάθει ζημιά, αφού ο κρύος Άλεκ Πίτερς σημάδεψε και αυτός σίδερο. Εάν ο αγώνας τελείωνε με διπλό, ο Ολυμπιακός θα είχε να θυμάται την άστοχη βολή του Αμερικανού στα 4’’, όπως θυμάται τις 0/2 του Σλούκα απέναντι στη Βαλένθια. Αλλά με πολύ χειρότερη γεύση στα χείλη.

Όμως, ο Μπέικον αστόχησε υπό την πίεση του προσεκτικού Ουόκαπ, το «πράσινο» ριφιφί έμεινε ημιτελές και το 8-0 έγινε 9-0 και το πλήθος χαιρέτισε τη νίκη με ζητωκραυγές μάλλον ανακούφισης, παρά χαράς. Ο παίκτης που μοιάζει ικανός να αλλάξει τη ρότα του φετινού Παναθηναϊκού πέτυχε 13 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, ένα στρογγυλό κουλουράκι από το 21ο μέχρι το 39ο λεπτό και άλλους 7 στο φινάλε!

Η άμυνα του Ολυμπιακού κατάπιε μετά την ανάπαυλα τόσο τον Μπέικον, όσο και τον Ντέρικ Ουίλιαμς. Τα 0/5 σουτ του τελευταίου πόνεσαν πολύ τον Παναθηναϊκό, αφού το σερί με τις 20άρες σταμάτησε τη λάθος στιγμή. Τη σωστή, για όποιον διαβάσει την εξίσωση ανάποδα.

Ο Μπαρτζώκας ομολόγησε ότι οι παίκτες του έπαιξαν με χέρια που έτρεμαν από τη νευρικότητα, «ενώ ο Παναθηναϊκός δεν είχε τίποτε να χάσει». Κάποιες λεπτομέρειες της στατιστικής δεν γίνεται να εξηγηθούν από το άγχος: το -9 στα ριμπάουντ, οι μόλις 5 πόντοι των παικτών που πλαισιώνουν τους 5+1 βασικούς, οι επιπολαιότητες στον αιφνιδιασμό.

Ο Ολυμπιακός πήρε το ματς χάρη στην αμυντική του επίδοση (με εξαίρεση τη β’ περίοδο), αλλά δεν ήταν ο καλός, ούτε καν ο καλούτσικος Ολυμπιακός της Εuroleague. Πότε ξαναείδε από τον πάγκο ο Λαρεντζάκης ολόκληρο δεύτερο ημίχρονο; Ποιο ήταν το φάντασμα που φορούσε τη φανέλα του Μπολομπόι; Πότε σκόραρε για τελευταία φορά εντός παιδιάς ο Παπανικολάου;

Τα τρία μακρινά σουτ του Τόμας Ουόκαπ και ορισμένα καλάθια στο ανοιχτό γήπεδο μετά από κλεψίματα κράτησαν το οχυρό όρθιο μέχρι να πάρει τη μπαγκέτα στα χέρια του ο Σλούκας. Ο Παναθηναϊκός αναζητούσε μάταια τον δικό του «X-factor» για να κρατήσει τον Ολυμπιακό στα νώτα του, αλλά ήταν και αυτός γεμάτος με μαύρες τρύπες: Καλαϊτζάκης 0, Καλαϊτζάκης 0, Πονίτκα 4, Μποχωρίδης 0, Γκουντάιτις 1, Γκριγκόνις με πολιτικά, ένας πάγκος δίχως πυρομαχικά.

Τα 13άρια των Ουόλτερς, Λι μπάλωσαν κάπως το κενό του άσφαιρου Ουίλιαμς και του νικημένου για ένα ημίχρονο Μπέικον, ωστόσο το ντέρμπι χρειαζόταν έναν ήρωα για να αναποδογυρίσει. Ο Ντέγιαν Ράντονιτς κέρδισε πόντους στην αόρατη σκακιέρα των πάγκων και στην αδυσώπητη αρένα των social media, αλλά στο φινάλε δεν μιλιόταν. Ήξερε καλά ότι απόψε έχασε τη μεγαλύτερη ευκαιρία του και ότι το πολύτιμο για το μέλλον dvd του αγώνα δεν αρκεί για παρηγοριά.

Για τον Ολυμπιακό, η νίκη επί του «αιωνίου αντιπάλου», μπροστά στο δικό του κοινό, ήταν το απόλυτο μίνιμουμ, το μοναδικό κέρδος μίας βραδιάς όπου δυσκολεύεται κανείς να βρει νικητή. Έστω με ποσοστό 39 τοις εκατό εντός παιδιάς, έστω με σκορ που θύμιζε τις μάχες του Ιωαννίδη με τον Μάλκοβιτς. Η εικόνα του αποψινού ντέρμπι δεν επιτρέπει ιδιαίτερη ευφορία, αλλά -όπως και στην Ευρώπη- η βαθμολογία αρκεί για να κλείσει τα στόματα των γκρινιάρηδων.

Ο Παναθηναϊκός, από την πλευρά του, δείχνει να αφήνει πίσω τις δύσκολες μέρες του πρώτου διμήνου, αλλά έμεινε με άδεια χέρια σε ματς που θα μπορούσε να τον λούσει στη λιακάδα και να αναδείξει την όποια προσωπικότητα αυτής της ομάδας. Η επόμενη «πρασινοκόκκινη» αναμέτρηση που καταφτάνει ολοταχώς, λίγο πριν τη δύση του έτους στο ΟΑΚΑ, ίσως να αποτελέσει ακριβέστερο δείγμα γραφής για την πρόοδο των δύο «αιωνίων».