Ρουτίνα, αλλά μόνο για έναν

H μία όψη του νομίσματος είναι κατακόκκινη και χαραγμένη με εκκωφαντικούς αριθμούς. Ο Ολυμπιακός μετράει πλέον 12 συνεχόμενες νίκες σε «αιώνια ντέρμπι», με αφετηρία τον Νοέμβριο του 2021, ενώ το ροζ σερί του εντός των εγχώριων τειχών ξεπέρασε τους 50 αγώνες και η κυριαρχία του μοιάζει απόλυτη την τελευταία διετία, με ορίζοντα πλέον όχι την Ελλάδα, αλλά την Ευρώπη. Τα συνεχόμενα διπλά στο ΟΑΚΑ έφτασαν τα 6.

Από αυτή την οπτική γωνία, δεν είδαμε τίποτε παραπάνω παρά μία νίκη ρουτίνας, σε αυτό το παράξενο μεσημεριανό ντέρμπι. «Κακά τα ψέματα, δεν υπήρχε βαθμολογικό αντίκρυσμα, παρά μόνο το γόητρο», υπενθύμισε ο Γιώργος Μπαρτζώκας, σε μία προφανή -αλλά λίγο άτσαλη- προσπάθειά του να αρχειοθετήσει τη μετριότατη εμφάνιση.

«Στρέφουμε την προσοχή μας στην Ευρωλίγκα, για να εξασφαλίσουμε το τόσο σημαντικό πλεονέκτημα έδρας», συμπλήρωσε ο προπονητής του Ολυμπιακού. Κρυμμένη ανάμεσα στις λέξεις ήταν η φράση που δεν απλωνόταν παντού ως υπονοούμενο: «Με τον Παναθηναϊκό θα ασχοληθούμε σοβαρά τον Ιούνιο».

Το νόμισμα όμως έχει και δεύτερη όψη, αυτή που αναμφίβολα συζητούσαν μεταξύ τους οι φίλοι του Παναθηναϊκού αποχωρώντας από το ΟΑΚΑ με λαχτάρα για το ποδοσφαιρικό ντέρμπι που ακολουθούσε. Και οι δύο φετινές αναμετρήσεις με τον Ολυμπιακό για το πρωτάθλημα της Basket League, αυτό δηλαδή που εξαρχής θεωρήθηκε βατός στόχος της σεζόν, κρίθηκαν στο τελευταίο δευτερόλεπτο, με τη μπάλα στα χέρια των «πρασίνων» για το τελευταίο σουτ της ισοφάρισης ή της νίκης: 68-66 στο Φάληρο, 74-76 στην Καλογρέζα.

Ο Ολυμπιακός πήρε και τα δύο παιχνίδια, αλλά όχι χωρίς ιδρώτα, όχι χωρίς άγχος και όχι με τον περίπατο που προδίκαζαν δίκαιοι και άδικοι πριν το σημερινό τζάμπολ. Ήταν μάλιστα γεμάτος προβλήματα ο σημερινός Παναθηναϊκός, με τον Πονίτκα (και τον Αγραβάνη) παροπλισμένο, με τη σύνθεση να αλλάζει συνεχώς, με τον Ντουέιν Μπέικον να παίζει τραυματισμένος και με το φορτίο από τα άσφαιρα πυρά της χρονιάς να βαραίνει τους ώμους.

To σβουριχτό 71-95 του ευρωεμφύλιου πρωτοχρονιάτικου ντέρμπι είναι στην πραγματικότητα το μοναδικό πειστήριο χαοτικής απόστασης από τις μεταξύ των δύο ομάδων αναμετρήσεις, οπότε το σημερινό δείγμα γραφής ήταν ένα χρήσιμο τρέιλερ εν όψει των τελικών της Α1. Όχι ότι θα ξαφνιαστεί κανείς αν ολοκληρωθούν και αυτοί με ένα ξερό 3-0 υπέρ του Ολυμπιακού, όπως οι περυσινοί…

«Και στο τέλος δεν κερδίζει κανένας», έγραφα μετά το ντέρμπι της 5ης Δεκεμβρίου στο ΣΕΦ. Το ίδιο ισχύει λίγο ως πολύ και για το σημερινό μεσημεριανάδικο ντέρμπι. Ο Ολυμπιακός πήρε το ματς, αλλά έφυγε από το γήπεδο ανήσυχος. Ο Παναθηναϊκός έβαλε στις τσέπες σπόρια αισιοδοξίας, αλλά και το κίτρινο φύλλο.

Οι ουδέτεροι θα ευχαριστήθηκαν το σασπένς, αλλά ο ελληνικός αθλητισμός έχει πάψει προ πολλού να απευθύνεται σε ουδέτερους. Η βαθμολογία δεν επρόκειτο να αλλάξει μορφή ακόμα και αν ο γηπεδούχος κέρδιζε -λέμε τώρα βλακείες για να περνάει η ώρα- με 40 πόντους διαφορά.

Οι «πράσινοι» λαχτάρησαν με τον τραυματισμό του Μπέικον, οι «κόκκινοι» ανησύχησαν με τις ενοχλήσεις του Κώστα Σλούκα, αλλά το πρόγραμμα επιτρέπει να προφυλαχτούν οι δύο παίκτες -και όσοι άλλοι κουβαλάνε προβλήματα- μέχρι τα επόμενα σπουδαία.

Εάν ο Ολυμπιακός κέρδισε κάτι πιο ουσιαστικό από την εκστρατεία του στο ΟΑΚΑ, ήταν η εδραιωμένη πεποίθηση ότι μπορεί πλέον να παίρνει νίκες και με τη φανέλα, με αυτόματο πιλότο αν θέλετε, όπως ο Παναθηναϊκός της εποχής του Ομπράντοβιτς. Ακόμα και όταν οι παίκτες του Χρήστου Σερέλη παρέλαβαν τη μπάλα για το σουτ που μπορούσε να τους βγάλει στον αφρό, οι πάντες και τ’ αδέλφια τους πίστευαν ότι το ματς θα το κέρδιζε νομοτελειακά ο Ολυμπιακός.

Ή μήπως δεν είναι έτσι; Ένα απλούστατο μαν-του-μαν του Μπαρτζώκα υποχρέωσε (με τον βιονικό Ουόκαπ) τον Ντουέιν Μπέικον να ξεφορτωθεί τη μπάλα και έβγαλε στο χαράκωμα τον Ντέρικ Ουίλιαμς, επειδή ακριβώς ο Σερέλης σημάδευε τη χλιαρή άμυνα του Σάσα Βεζένκοβ.

Αλλά ο επίδοξος MVP της Euroleague αποσύρθηκε στον πάγκο για τα τελευταία δευτερόλεπτα, οπότε ο Ουίλιαμς (των 2 πόντων και των 0 σουτ εντός παιδιάς…) είδε να ορθώνεται μπροστά του το θεόρατο τείχος Φαλ μόλις άφησε πίσω του τον Παπανικολάου και πάτησε τη ρακέτα. Ο Παπαγιάννης ζητούσε τη μπάλα, αλλά η λόμπα ήταν αδύνατη σε τόσο μικρό χώρο. Ο Γάλλος σκέπασε τον Αμερικανό και το σουτάκι δεν ήταν παρά μία προσευχή, που δεν εισακούστηκε.

Παρατημένος εδώ και χρόνια από θεούς και ο ανθρώπους, ο Παναθηναϊκός καταδικάστηκε σε ένα ακόμη απόγευμα μελαγχολίας. Μπορεί να έχει βρει περισσότερα κουμπιά του Ολυμπιακού απ’ ότι τα μεγαθήρια της Ευρώπης (0-6 η Ρεάλ, η Μπάρτσα και η Φενέρ, για να μη ξεχνιόμαστε), αλλά τα χέρια τρέμουν όταν τα δάχτυλα πλησιάζουν να πατήσουν τα πλήκτρα για να ανοίξει η πόρτα. «Ό,τι και αν κάνετε, στο τέλος θα χάσετε», μοιάζει να λέει το βλέμμα των παικτών του Μπαρτζώκα πάνω στο τεντωμένο σχοινί των ελληνικών ντέρμπι. Και όχι μόνο αυτών.

Ο Ολυμπιακός ήταν Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο (με 15 ασίστ, 8/15 τρίποντα, 46 πόντους, δηλαδή …Ολυμπιακάρα) και πολύ λιγότερο Ολυμπιακός στο δεύτερο μισό, όταν η άμυνα του Παναθηναϊκού ανέβασε οκτάνια και έφαγε μόλις 10/29 σουτ και 3/5 βολές.

Ο Λευτέρης Μαντζούκας ξεπέρασε τον κρύο Ουίλιαμς στην ιεραρχία και έκανε άλλη μία «αντρική» (αντί εφηβικής) εμφάνιση, ο Γκουντάιτις βασάνισε από την αρχή τον Φαλ και αξιοποίησε σωστά τα 4 φάουλ που είχε στη διάθεσή του, ενώ ο Λι μπλοκάρισε τη δημιουργία του Ουόκαπ.

Ο Βεζένκοβ έμεινε άποντος μετά το εναρκτήριο δεκάλεπτο, ο Σλούκας νοικοκύρεψε αλλά δεν σκόραρε, ο Παπανικολάου έμεινε στα ρηχά, οπότε χρειάστηκε ο καμικάζι Λαρεντζάκης για να προστατευτούν τα κεκτημένα μετά το 58-59, καθώς και ένα καθοριστικό καλάθι του Σακίλ ΜακΚίσικ στο φινάλε.

Νομίζω, ωστόσο, ότι η φάση που έκοψε τη φόρα του Παναθηναϊκού ήταν η τάπα του Κώστα Παπανικολάου στον Μαντζούκα στο φινάλε του τρίτου δεκαλέπτου, όταν ο νεαρός ετοιμαζόταν να δώσει προβάδισμα στην ομάδα του με χαλαρό κάρφωμα, χωρίς να κοιτάξει στο καθρεφτάκι του. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε την δ’ περίοδο με απανωτά τρίποντα των Λαρεντζάκη, Πίτερς από τις ασίστ του Σλούκα, έφτασε στο 63-71 και υποχρέωσε τους «πρασίνους» να ξεκινήσουν την αντεπίθεση από την αρχή.

Αλλά ο Παναθηναϊκός δεν είναι πια ο κοιμισμένος Παναθηναϊκός του Ράντονιτς και βρήκε τους μπροστάρηδες που χρειαζόταν εκεί που δεν το περίμενε: στον μέχρι πρόσφατα παραγκωνισμένο Γκριγκόνις («καλύτερα να μη σχολιάσω όσα έγιναν με μένα», είπε μετά) και τον Μπέικον, που ουδείς περίμενε να τον ξανασυναντήσει στο παρκέ μετά τον τραυματισμό του 7ου λεπτού. Μετά το σημερινό, ο Αμερικανός θα αργήσει να ξαναδεί τον χαρακτηρισμό «αδιάφορος» δίπλα στο επώνυμό του.

Και στο τέλος; Στο τέλος κερδίζει ο Ολυμπιακός. Το ξέρει ο ίδιος, το ξέρουν και οι αντίπαλοί του. Όταν οι δύο «αιώνιοι» συναντηθούν ξανά, σε λίγες μέρες στο Φάληρο, το διακύβευμα θα είναι η μέτρηση της απόστασης που τους χωρίζει.

Μπορεί, όμως, η εικόνα περιστασιακής ισοδυναμίας (όπως σήμερα) να αποδειχθεί απατηλή. Για τους Πειραιώτες, ο Μάρτιος δεν είναι εποχή φορτσαρίσματος ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη. Για τους «πράσινους» κάθε ματς αποτελεί πρόβα τελικών πρωταθλήματος, αλλά και διαρκή οντισιόν των παικτών στα μάτια του νέου προπονητή. «Του επόμενου», είπατε; Του Σερέλη, λέω εγώ.