Πεντέμιση λεπτούλια δρόμος...

Ακούγεται βαρύ και ασήκωτο για μια ομάδα με τόσα αστέρια, τόσους τίτλους, τέτοιες φιλοδοξίες και τόσο πιστό κοινό, αλλά είναι αλήθεια. Στις 18 Φεβρουαρίου 2023, η διαφορά ανάμεσα στον ασταμάτητο Ολυμπιακό και στον ασυνάρτητο Παναθηναϊκό είναι πέντε λεπτών δουλειά. Βαριά βαριά, πεντέμιση.

Μέσα σε ένα αγωνιστικό πεντάλεπτο, οι «πράσινοι» είδαν να ξεγλιστράει από τα δάχτυλά τους η προσπάθεια, και η ελπίδα, ενός ολάκερου τετραμήνου. Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός έπαιξε απόψε στο Ηράκλειο την καλύτερη ζαριά που είχε στα χέρια του μέσα σ’ αυτή την απογοητευτική σεζόν. Έφερε «τριάρες», αλλά όχι «εξάρες»: κανένας δεν κέρδισε ποτέ ημιτελικό με μπάσκετ ενός ημιχρόνου, κανένας Δαυίδ δεν έριξε ποτέ νοκ-άουτ έναν Γολιάθ με μισή πετριά.

Οι «κόκκινοι» επέστρεψαν από τα αποδυτήρια με ύφος πεινασμένης γάτας, πλησίασαν το ξέθαρρο ποντίκι με βλέμμα που γυάλιζε και το κατάπιαν με μια χαψιά, γελώντας σαρδόνια. Έστηνες αυτί και σχεδόν μπορούσες να το ακούσεις, το σαρδόνιο γέλιο του Ολυμπιακού όσο μπουμπούνιζαν σερί τα τρίποντα (από τρία) ο Παπανικολάου και ο Κάνααν, μετά από το 35-40 της ανάπαυλας.

Τον ρυθμό, φυσικά, τον έδωσε η άμυνα. Σαράντα πόντοι παθητικό σε ένα ημίχρονο παραήταν πολλοί για τον φετινό Ολυμπιακό, νούμερο που εγκυμονούσε κινδύνους, ιδίως όταν έμπαινε στην εξίσωση η αφλογιστία του Ντουέιν Μπέικον. Αλλά ο Αμερικανός πήγε από το κακό στο κάκιστο, η άμυνα του Ολυμπιακού έγινε άμυνα Ολυμπιακού και ο Παναθηναϊκός παραδόθηκε στο ριζικό του.

Ο Κώστας Παπανικολάου έβαλε 15 πόντους με πέντε σουτ όλα κι όλα, ο Τόμας Ουόκαπ έμεινε άσφαιρος αλλά σταμάτησε τον Μπέικον, τα τρίποντα έφτασαν 9/20 (από τα 5/17 του πρώτου μέρους), όλοι πρόσθεσαν το κατιτίς τους. Είχε ο Παναθηναϊκός Παπανικολάου; Είχε Ουόκαπ; Είχε Κάνααν; Είχε, έστω, Λαρεντζάκη;

Έντεκα-μηδέν σερί, είπατε; Σε δεκαπέντε μήνες; Ορθογραφημένο και δίκαιο, αλλά ταυτόχρονα παράδοξο, για δύο ομάδες αυτής της δυναμικότητας. Το Περιστέρι, που περιμένει τον Ολυμπιακό στον αυριανό τελικό έφτασε πολύ πιο κοντά σε ένα νοκ-άουτ επί των νταμπλούχων (πρόσφατα, στο «Α. Παπανδρέου») από ότι ο Παναθηναϊκός του Ντέγιαν Ράντονιτς ή του Κάτας ή... - ούτε θυμάμαι πια ποιος άλλος έχει καθίσει στον πάγκο του «τριφυλλιού» σε αυτό το διάστημα.

Μεθαύριο μπορεί να φορέσει την πράσινη φόρμα ο Τζανμάρκο Ποτσέκο, μία ακόμη μπαταριά στα τυφλά, στην αλυσίδα των πειραμάτων. Πώς να ένιωσε άραγε ο Ράντονιτς, μαθαίνοντας τα περί Ποτσέκο την ώρα που ο ίδιος εργαζόταν σκληρά για το κρισιμότερο ραντεβού της σεζόν; Δεν ξέρω αν θα είναι καλύτερα ή χειρότερα για τον οργανισμό και για την εξέδρα, να αποδειχθεί ράδιο αρβύλα η φήμη για προχωρημένες επαφές με τον τρελούτσικο Ιταλό…

Όταν το όχημα τσούλησε και ξεκόλλησε από τη λάσπη, ο Ολυμπιακός ήταν ο Ολυμπιακός: η ομάδα που δεν πανικοβάλλεται, που έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο σχέδιό της, που πιστεύει στον εαυτό της, που δεν φοβάται κανέναν, που μοιάζει να έχει απάντηση σε οποιοδήποτε αίνιγμα βρεθεί στο διάβα της. Ο Ολυμπιακός του Σάσα Βεζένκοφ, που γράφει 22+10+4 και δεν στοιχειοθετεί καν είδηση.

Ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα είναι η ομάδα που δεν σε αφήνει να αναλύσεις αυτό που παραδίδει στο παρκέ, διότι οι τρύπες που εμφανίζονται στο πλάνο της είναι αδιόρατες και εξαφανίζονται γρήγορα. Θυμάστε τι έγραψα τον Νοέμβριο, μετά από εκείνο το διπλό διπλό επί ισπανικού εδάφους, Μαδρίτη και Βιτόρια; «Έκπληξη θα είναι, όταν ο Ολυμπιακός χάνει». Ισχύει έκτοτε και στην Ευρώπη, πόσο μάλλον εντός των τειχών, όπου το σερί του έφτασε το 47-0.

Θα ήταν έκπληξη αν ο αποψινός ημιτελικός τελείωνε με ήττα του Ολυμπιακού, θα είναι έκπληξη εάν αύριο το Περιστέρι κατακτήσει το τρόπαιο, θα αγγίξει τα όρια του θαύματος πιθανή αποτυχία του Ολυμπιακού στους τελικούς της Basket League. Όταν ο αντίπαλος δεν συγκαταλέγεται στα μεγαθήρια της Euroleague, ο Ολυμπιακός χάνει μόνο από τον εαυτό του. Το νιώθει ο ίδιος, το νιώθουν και όσοι παρατάσσονται απέναντι του.

Για να είμαστε τίμιοι, ο Παναθηναϊκός ήταν προπονητικά ανώτερος στο πρώτο ημίχρονο και πλησίασε το ταβάνι του, με την προφανή υποσημείωση της αστοχίας του Μπέικον. Έδωσε στον Ολυμπιακό τα σουτ που έπρεπε να του δώσει (στους Ουόκαπ, ΜακΚίσικ, που σούταραν 0/11), αξιοποίησε τον ορεξάτο Παπαγιάννη, πάσχισε πολύ στην άμυνα και στα ριμπάουντ (+2), περιόρισε τα λάθη (6), έφτασε στο 40-35 με σερί 7-0 στο τέλος και έσπευσε στα αποδυτήρια ανυπόμονος για τη συνέχεια.

Είπαμε, όμως, η απόσταση ανάμεσα στις δύο ομάδες, ανάμεσα στην αισιοδοξία και στη μεμψιμοιρία του υποψήφιου θύματος, είναι πλέον πέντε λεπτά δρόμος. «Ο αγώνας του Πανιωνίου με την ΑΕΚ μας θύμισε ότι σε έναν αγώνα μπορεί να συμβεί οτιδήποτε», τόνισε στο τέλος ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης. Το ίδιο, είμαι βέβαιος, συζητούν αυτή την ώρα στο στρατηγείο του Περιστερίου εν όψει του αυριανού τελικού.

Όταν ο Βασίλης Σπανούλης ρωτήθηκε για την πρόκληση που έχει στα χέρια του με το Περιστέρι, μίλησε για «εγχείρηση εγκεφάλου». Η ομάδα του διαθέτει ταλέντο, θυμάται και εκείνο το πρόσφατο ματσάκι με τον Ολυμπιακό, αλλά είναι αδύνατο να αποκτήσει το ειδικό βάρος και το μέταλλο του προπονητή της μέσα σε μερικούς μήνες.

Για μια φορά, απόψε, ο Σπανούλης θυμήθηκε την προ του 2010 εποχή και ξανάγινε φανατικός υποστηρικτής του Παναθηναϊκού. Εάν ολοκλήρωνε την υπέρβαση η παρέα του Μπέικον κόντρα στην «κόκκινη» αρμάδα, μπορεί να είχαμε μπροστά μας τώρα έναν τελικό με πολύ διαφορετικό ορίζοντα. Και με καλύτερη ισορροπία στο ζύγι.