Προσγείωση πριν την απογείωση

Ο Εργκίν Αταμάν είναι το πέμπτο διεθνές ποντάρισμα στην προσπάθεια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να ανακαλύψει ή να δημιουργήσει τον νέο Ομπράντοβιτς από το 2012 και δώθε: Ιβάνοβιτς, Τζόρτζεβιτς, Πασκουάλ, Κάτας, τώρα Αταμάν. Τον Ρικ Πιτίνο –που φόρεσε τα πράσινα σε δύο ξεχωριστές θητείες- τον αφήνω στην άκρη, γιατί ήταν ειδική περίπτωση. Όλοι όσοι προαναφέρθηκαν, με εξαίρεση πάλι τον Πιτίνο, εκπαραθυρώθηκαν πριν την ώρα τους ως αποτυχημένοι ή σχεδόν αποτυχημένοι, όπως και οι Έλληνες που φόρεσαν την πράσινη φόρμα: Πεδουλάκης, Αλβέρτης, Μανωλόπουλος, Πρίφτης, Βόβορας.

Ορισμένοι από αυτούς κατέκτησαν και εγχώριους τίτλους (ακόμα και πριν την προσωρινή αποχώρηση του Ολυμπιακού από το παλκοσένικο), ενώ η παρουσία των «πράσινων» στα πλέι-οφ της Euroleague ήταν αδιάλειπτη μέχρι το 2019, με προοπτική να συνεχιστεί και το 2020. Πρόκριση σε φάιναλ-φορ δεν υπήρξε σε αυτό το διάστημα και οι καλομαθημένοι σε ευρωπαϊκούς θριάμβους και ραμμένα αστέρια οπαδοί έσπευσαν να μιλήσουν για παρακμή. Ο ρεαλισμός έγινε ο χειρότερος εχθρός του συλλόγου, μαζί του και η αυτοκριτική.

Ο Αταμάν με τους δύο ευρωπαϊκούς τίτλους ακούγεται ως το πιο βαρύ από τα ονόματα που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Στην πραγματικότητα μπορεί και να μην είναι σε σύγκριση πχ με τον Τσάβι Πασκουάλ (που θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ο νέος «Ζοτς»…) και σίγουρα δεν είναι σε σύγκριση με τον Πιτίνο. Ωστόσο, ο Αταμάν είπε το «ναι» σε έναν Παναθηναϊκό που βολοδέρνει στο πέλαγος σαν ναυαγός και που τερματίζει σταθερά από τη 13η θέση της Euroleague και κάτω, την ίδια ώρα που ο άσπονδος ανταγωνιστής του απομακρύνεται στον ορίζοντα και που ο ίδιος ο Αταμάν σάρωνε τους τίτλους. Αυτή και μόνο η συγκυρία καθιστά την άφιξή του κοσμογονικό γεγονός. Οι προπονητές τίτλων, τόσο πρόσφατων μάλιστα, δεν πηγαίνουν στον 16ο της βαθμολογίας. Ούτε για όλα τα γρόσια του Αιγαίου.

Προφανώς ο Αταμάν έπιασε το μπράτσο του ασθενούς και εντόπισε σφυγμό. Ο Πάμπλο Λάσο έκανε πως δεν άκουσε τις βραχνιασμένες σειρήνες από την Αθήνα και προτίμησε το Μόναχο, αλλά ο πρωταθλητής του 2022 και του 2021 (που θα μπορούσε να φτάσει ακόμα και στο 4-peat με αφετηρία τη Βιτόρια) μετακόμισε στην Αθήνα μαζί με το ηφαιστειώδες ταμπεραμέντο του. Οι περισσότεροι στη θέση του θα έδιναν στον εαυτό τους μία χρονιά αποσυμπίεσης, sabbatical που λένε και στο Αμέρικα, αλλά ο Αταμάν επέλεξε να αλλάξει πουκάμισο και χρώματα και να ξαναπιάσει δουλειά χωρίς μισή ανάσα ξεκούρασης.

Η συμπεριφορά του μάλιστα προδίδει ανυπομονησία και κάτι σαν ενθουσιασμό, αφού άφησε τα μαντάτα να διαδοθούν προτού ακόμη η σεζόν φτάσει στην τελική ευθεία του. Αυτό δεν ήταν και τόσο καλό σημάδι για να είμαστε ειλικρινείς, μάλιστα στην Κωνσταντινούπολη στράβωσαν άσχημα, αλλά ο θρίαμβος στα εγχώρια πλέι-οφ απάλυνε τον εκνευρισμό και προστάτευσε την υστεροφημία του Αταμάν στο μπλε τεταρτημόριο της Πόλης.

Το αίνιγμα δεν αφορά τον Εργκίν Αταμάν, που στο κάτω κάτω δεν είχε δα το καλύτερο όνομα στην προπονητική πιάτσα πριν μεταμορφώσει τη μισοδιαλυμένη Εφές, αλλά τον ίδιο τον Παναθηναϊκό. Τι ακριβώς ζητάει από τον Τούρκο και –για να δανειστώ ένα ωραίο που άκουσα εσχάτως- τι θέλει να θέλει; Ο Αταμάν δεν είναι προπονητής «μακράς πνοής», δεν είναι δηλαδή από εκείνους που θα ξεκινήσουν από τα θεμέλια για να αναδομήσουν σιγά σιγά μια ομάδα που χειμάζεται. Μετά την πανηγυρική θητεία του στην Εφές, ήρθε στην Ελλάδα για να σαλπίσει σύνθημα πρωταθλητισμού, ευρωπαϊκού και όχι εγχώριου.

Αλλά αυτό χρειάζεται ο Παναθηναϊκός; Να φτιάξει με πακτωλό χρημάτων μία ομάδα μίας (πολλαπλής) χρήσης για να διεκδικήσει τίτλους; Είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Προσωπικά πιστεύω ότι προέχει να ισχυροποιηθούν τα ξεχαρβαλωμένα θεμέλια, αφού είναι περίπου αδύνατο να χτιστεί ένας «Ολυμπιακός» σε άμμο κινούμενη. Εάν το πλάνο του Γιαννακόπουλου αφορά σταδιακο rebuilding, που αμφιβάλλω, τότε το αφεντικό πήρε λάθος προπονητή. Ο Εργκίν Αταμάν του 2023 είναι προπονητής του «εδώ και τώρα».

Ωστόσο, ο Παναθηναϊκός έχει ξεμείνει χωρίς ισχυρό ελληνικό κορμό, ενώ οι παλινωδίες της τελευταίας δεκαετίας με το ατέρμονο πήγαινε-έλα προπονητών και παικτών (αλλά και με τον πολυετή πόλεμο με τη διοργανώτρια αρχή και τις απανωτές τιμωρίες) έχουν ξεφτίσει το καλό όνομα που είχε στην πιάτσα των μανατζαραίων. Τα αποτελέσματα είναι αυτά που βίωσε η διοίκηση τις τελευταίες εβδομάδες, με τις γενναιόδωρες προτάσεις που αγνοήθηκαν επιδεικτικά από τους free agents της αγοράς.

Εκεί που έφτασε, ο Παναθηναϊκός θα υποχρεωθεί να πληρώσει τρελές υπεραξίες για να στελεχώσει την ομάδα που ονειρεύονται οι οπαδοί του και ο (οπαδός και ο ίδιος) ιδιοκτήτης της. Δεν είναι κάθε μέρα του αη-Βασίλη για να προσγειωθεί στην αγκαλιά του Αταμάν ένας Μίτσιτς ούτε του αγίου Θωμά και του προφήτη Μουσταφά για να εμφανιστούν ταυτόχρονα στο ράφι ένας Γουόκαπ και ένας Φαλ.

Τα τελευταία χρόνια, ο Παναθηναϊκός έχασε μία σειρά από Έλληνες παίκτες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον σκληρό πυρήνα του για χρόνια και χρόνια, αλλά έφυγαν επειδή η ομάδα δεν κάλυπτε τις φιλοδοξίες τους και το περιβάλλον έμοιαζε τοξικό: Καλάθης, Μήτογλου, Θ. Αντετοκούνμπο, Παπαπέτρου και ίσως να έχει σειρά ο Παπαγιάννης. Κατά την ταπεινή γνώμη μου, που μπορεί κάλλιστα να είναι λανθασμένη, θα είναι καταστροφικό για τον Παναθηναϊκό να μείνει χωρίς έμπειρους διεθνείς Έλληνες στο δυναμικό της.

Ο Αταμάν κατόρθωσε να κατασκευάσει στον Βόσπορο ένα υπερωκεάνιο με πανάκριβους λεγεωνάριους, αλλά πολλοί από αυτούς είχαν ευρωπαϊκό μπαρούτι στο κορμί τους πέρα από τον υψηλότατο δείκτη ποιότητας και πάντως βρίσκονται έξω από το βαλάντιο του «τριφυλλιού». Ο Παναθηναϊκός του 2023-4 δεν πρόκειται να ντύσει στα πράσινα τον Κλάιμπερν, τον Μίτσιτς και τον Λάρκιν και δεν πρόκειται να προκριθεί στο φάιναλ-φορ με πρώτα βιολιά τον Βιλδόσα, τον Πάντερ και τον Λεσόρ.

Προσπαθώ να πω ότι, ακόμα και με τον πολυνίκη Αταμάν στο τιμόνι, ακόμα και με διπλασιασμένο τον προϋπολογισμό, ακόμα και με δικό του γήπεδο, ακόμα και με ενισχυμένο υλικό, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να πατήσει γερά στη γη πριν απογειωθεί. Οι πτήσεις στα σύννεφα με μισοάδειο ντεπόζιτο δεν ευνόησαν ποτέ κανέναν. Εάν ο Αταμάν φορτωθεί με ουτοπικές προσδοκίες επειδή κατέφτασε στην Αθήνα με διπλό στέμμα στο κεφάλι, εάν βρεθεί αντιμέτωπος με κύματα γκρίνιας στο πρώτο χαμένο ντέρμπι και στο πρώτο ευρωπαϊκό στραβοπάτημα μπορεί να έχει και αυτός την τύχη των προκατόχων του. Και αυτή θα είναι η μεγαλύτερη ήττα του Παναθηναϊκού.