Ένα ριφιφί βγαλμένο από το μέλλον

O Παναθηναϊκός έζησε απόψε στο αφιλόξενο ΣΕΦ την πρώτη μέρα της επόμενης ζωής του. Εάν το αύριο ξημερώσει με το ίδιο φως που οραματίζονται οι παίκτες του, ο προπονητής του και ο άνθρωπος που υπογράφει τις επιταγές, τότε η νίκη επί του Ολυμπιακού στο Φάληρο ήταν μία εικόνα από το μέλλον και κατέφτασε πάνω που τα γκρίζα σύννεφα απειλούσαν να σκεπάσουν τον ουρανό.

Όπως αποδείχθηκε και από τοι γενναιόψυχο χειροκρότημα των οπαδών, οι «ερυθρόλευκοι» έχουν αποκτήσει το δικαίωμα στην εμπιστοσύνη, στο στραπάτσο και στο «δεν πειράζει». Για τον Παναθηναϊκό του 1-18 όμως, κάθε ήττα πείραζε και παραπείραζε, αφού στένευε τον ορίζοντα και μεγάλωνε τη θάλασσα όπου κολυμπούσε ο αντίπαλος.

Οι «πράσινοι» όχι μόνο άλωσαν το λημέρι του εχθρού, όχι μόνο απομυθοποίησαν τη συνταγή του αντιπάλου και νίκησαν στο μπάσκετ του, αλλά κέρδισαν και το σωστό ματς. Το Super Cup δεν είναι παρά καλαμπούρι, ένα φιλικό ματς με ωραία γιρλάντα. Στην Euroleague, η απόσταση μέχρι τον τερματισμό είναι χαώδης και τα περιθώρια για διορθώσεις απεριόριστα.

Στο ελληνικό πρωτάθλημα, όμως, το πλεονέκτημα έδρας κρίνεται σε 2-3 βραδιές και ο τίτλος κρίνεται συχνά από το πλεονέκτημα έδρας. Δεν ξέρω πόσες απώλειες κρύβει το υπόλοιπο της κανονικής περιόδου για τους δύο «αιωνίους», ξέρω όμως ότι, είτε τον χειμώνα είτε την άνοιξη, το πρωτάθλημα θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό στο ΟΑΚΑ. Και τα κάστανα που ο Ολυμπιακός θα κληθεί να πιάσει με τα δάχτυλά του θα είναι καυτά.

Ομολογώ ότι στο τελευταίο βιράζ, τέλος γ’ περιόδου με το σκορ στο 43-45, πόνταρα σε νίκη του Ολυμπιακού. Πιο σωστά: σε ήττα του Παναθηναϊκού. Το θηριώδες σερί της διετίας που προηγήθηκε είχε πειράξει το μυαλό των «πρασίνων», οι οποίοι έριχναν μια ματιά στον καθρέφτη και λιποθυμούσαν σαν τον Ραν-Ταν-Πλαν, ακόμα και όποτε ο αντίπαλος φαινόταν χλωμός: το ίδιο που πάθαιναν οι «κόκκινοι» στον δικό τους κακό καιρό.

Αυτή τη φορά, ο Παναθηναϊκός εμπιστεύτηκε τον εαυτό του, μπήκε στην τελική ευθεία με σταθερό βηματισμό, πήδηξε τα τελευταία εμπόδια χωρίς να τα ακουμπήσει και αύξησε τη διαφορά, τσεπώνοντας ένα χρήσιμο για την οικονομία της σεζόν +12. «Κερδισμένοι και χαμένοι, όλοι κερδισμένοι», ήταν ο τίτλος αυτής της στήλης μετά από το ευρωπαϊκό ντέρμπι της 6ης Οκτωβρίου στο ΟΑΚΑ΄(78-88 στην παράταση). Οι παντογνώστες του διαδικτύου χλεύασαν το ευφυολόγημα, να όμως που ο αφορισμός αποδείχθηκε σωστός.

Εκείνο το βράδυ, με σύμμαχο το κοινό του έστω, ο ελλιπής Παναθηναϊκός κατάλαβε ότι μπορεί να νικήσει τον προαιώνιο αντίπαλό του. Απόψε, το διέπραξε το ριφιφί και επέστρεψε στο σπίτι περιχαρής για να θυμηθεί τη γεύση της σαμπάνιας. «Μία κόλλα με ελάχιστες μουντζούρες», έγραψα την Παρασκευή μετά τη νίκη επί της Βασκόνια. Σόρι για την περιαυτολογία, αλλά νομίζω ότι τα σημάδια ήταν ορατά διά γυμνού οφθαλμού, για όποιον αρνιόταν να κολλήσει μόνο στα σκουντουφλήματα.

Ο Ντίνος Μήτογλου επέστρεψε από τον τραυματισμό του για να αλλάξει τα πάντα στη γραμμή κρούσης του Παναθηναϊκού. Δίπλα του, ο Ματίας Λεσόρ νιώθει λιγότερο κοντός και λιγότερο ευάλωτος, ενώ δεν πολυφοβάται τα φάουλ. Ο Χουάντσο, που δεν είναι «τεσσάρι» ευρωπαϊκού τύπου, βγαίνει παραέξω για να γίνει απειλητικός και ταυτόχρονα επιτρέπει να στηθούν σχήματα με τρία κορμιά.

Ο ίδιος ο Ντίνος προσφέρει σκορ, σουτ, ριμπάουντ, άμυνα, τάπες, μούσκουλα, φαιά ουσία. Καταλάβατε τώρα γιατί κλαίγαμε γοερά μόλις είδαμε το θρυμματισμένο του δάχτυλο στη Μανίλα; Το 20+10+4 του Μήτογλου σε ματς 66 πόντων, όπου μάλιστα ο ίδιος ήταν άποντος μέχρι το 18ο λεπτό, είναι ένα κατόρθωμα εκκωφαντικό.

Ο Κώστας Σλούκας ένιωσε ότι είχε στο πλευρό του αντάξιο υπολοχαγό και κράτησε τη μπακέτα με σταθερό χέρι στην τελική ευθεία του αγώνα, μολονότι φλεγόταν από τη διακαή επιθυμία να γίνει ήρωας. Το +/- του Σλούκα στο πρώτο πράσινο πρασινοκόκκινο ντέρμπι της ζωής του είναι ένα θαυμάσιο γαλόνι: +18 σε 23:27 συμμετοχής, καλύτερο από όλων των συμπαικτών και όλων των αντιπάλων του.

Πιστεύω, ωστόσο, ότι ο παίκτης κλειδί του Παναθηναϊκού ήταν ο Κάιλ Γκάι, βασικός αν και πολλοί τον είχαν για ταμείο ανεργίας, ζεστός στο σουτ που ανέκαθεν έβαζε παντεσπάνι στο τραπέζι του, πάνω απ’ όλα προσηλωμένος αμυντικός καμικάζι πάνω στον Γουόκαπ. Ο Αμερικανοέλληνας γκαρντ του Ολυμπιακού, ολοφάνερα καταπονημένος από την υπερφόρτωση του τελευταίου τριμήνου, έδινε δύο πάσες στα χέρια των αντιπάλων για κάθε ασίστ, επτά άστοχα σουτ για κάθε εύστοχο.

Ο Γουόκαπ προσπάθησε να καλύψει με χαμαλίκι την επιθετική ανημπόρια του, αλλά τα 8 ριμπάουντ και οι 2 τάπες αποτελούσαν ασήμαντη προσθήκη στην οικονομία του ντέρμπι. Το σκοράρισμά του και τη δημιουργία του χρειάζεται η κόκκινη μηχανή για να λειτουργήσει, όχι τον τίμιο ιδρώτα του.

Ο Εργκίν Αταμάν έγινε ο πρώτος, ίσως, προπονητής που αντιμετωπίζει τον Γουόκαπ με τον προσήκοντα σεβασμό στα μετόπισθεν. Η ασυνάρτητη εικόνα του Παναθηναϊκού στις πρώτες εβδομάδες της περιόδου, σε συνδυασμό με την κάπως αλλόκοτη γλώσσα του σώματος του Τούρκου μας έκαναν να ξεχάσουμε μία πολύ σημαντική «λεπτομέρεια»: ο Εργκίν Αταμάν είναι ένας πολύ σπουδαίος προπονητής.

Ο Ολυμπιακός καλείται να ξορκίσει την εσωστρέφεια που συχνά καραδοκεί στο λιμάνι και να αποδείξει στην πράξη αυτό που στη θεωρία πρεσβεύει: εμπιστοσύνη στη μέθοδο και στη συνταγή. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι μαζί του, θα πρέπει να θυμίζουμε σε κάθε στροφή τις κομβικές απώλειες των Βεζένκοβ, Σλούκα, καθώς και τη σωρεία των τραυματισμών του φθινοπώρου.

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν δομικά προβλήματα που δεν λύνονται εύκολα. Το «54» του αποψινού κοντέρ και το μηδενικό κλάσμα ασίστ/λαθών (12-12) είναι ένα καρφί για κάθε μάτι. Ομάδα που χάνει με 12 πόντους ένα ντέρμπι στο οποίο κρατάει τον αντίπαλο στους 66 με 37% ευστοχία είναι υποχρεωμένη να προβληματιστεί.

Περισσότερα, όμως, θα πούμε αύριο μαζί με τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη, στο παλαιάς σχολής («Old School») vidcast, που θα προσγειωθεί στους υπολογιστές και στα κινητά σας το απομεσήμερο της Τρίτης. Μη ξεχαστείτε, θα σας περιμένουμε. Κερνάμε και φοντανάκι παλαιάς σχολής.