Μία κόλλα με ελάχιστες μουντζούρες

Τα σημεία αναφοράς του φετινού -oσοδήποτε προχειροφτιαγμένου- Παναθηναϊκού δεν είναι λίγα, αλλά η περίεργη χημεία, οι εύθραυστες ισορροπίες και τα μπες-βγες λόγω τραυματισμών αναγκάζουν τον Εργκίν Αταμάν σε αλχημείες και πειράματα. Απέναντι στο φάντασμα της Βασκόνια, που κατέφτασε στην Αθήνα με 8 ετοιμοπόλεμους παίκτες και με προπονητή που αδειάζει το ντουλαπάκι του, παρουσιάστηκε η χρυσή ευκαιρία για μία πρώτη προβολή από ταινία προσεχώς. Εάν οι «πράσινοι» δεν μπορούν να κερδίσουν τέτοιο ματς και μάλιστα στο σπίτι τους, δεν έχουν επιχειρήματα για να κοιτάζουν ψηλά.

Όμως, όχι. Όσο και αν ζορίστηκε απέναντι στους Βάσκους, ο Παναθηναϊκός φρόντισε να παίξει για πρώτη φορά κανονικό μπάσκετ και να παραδώσει κόλλα χωρίς πολλές μουντζούρες. Όσοι έχουν ξεχαστεί ακόμη κάπου στο ΝΒΑ ή στο Eurocup πέρασαν στο περιθώριο και παρακολούθησαν το ματς με πετσέτα στο χέρι: ο Ερνανγκόμεθ, ο Βιλντόσα, ο Μπαλτσερόφσκι. Ο χρόνος μοιράστηκε ορθολογικά, με μοναδικό 30άρη (ελλείψει Παπαπέτρου) τον Μάριους Γκριγκόνις και οι ρόλοι ακόμη ορθολογικότερα.

Ο Κώστας Σλούκας ήταν ο γνωστός Σλούκας δίχως αντιπαραγωγικό υπερβάλλοντα ζήλο, αλλά και με πρόσθετη ενέργεια που επενδύθηκε στην περιφερειακή άμυνα και στο χαμαλίκι: 7 ασίστ, 4 ριμπάουντ, 2 κλεψίματα, 0 λάθη μέχρι το 35ο λεπτό. Ο Ματίας Λεσόρ έγινε ο Λεσόρ της Παρτίζαν χωρίς το άγχος του ψηλού που νιώθει τα νώτα του ακάλυπτα: 7 αμυντικά και 7 επιθετικά ριμπάουντ, 16 τελειώματα πάρε-βάλε στο ζωγραφιστό, 7 κερδισμένα φάουλ, 7/8 βολές. Ο Τζέριαν Γκραντ μετουσίωσε την άμυνα σε επίθεση, ενώ ο Κάιλ Γκάι έβαλε τα 13 ποντάκια του αφήνοντας το παιχνίδι με έρθει στα χέρια του.

Νομίζω, όμως, ότι ο παίκτης κλειδί που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες της ομάδας προς το καλύτερο είναι ο Ντίνος Μήτογλου. Η παρουσία του κάπου ανάμεσα στο «4» και στο «5» απελευθερώνει τον Λεσόρ και παράλληλα επιτρέπει στον Αταμάν να εξοστρακίσει τον κάπως νερόβραστο Χουάντσο είτε στο «3» που του ταιριάζει καλύτερα είτε και στον πάγκο. Συγγνώμη που σαλπάρω ξαφνικά για μακρινές θάλασσες, αλλά ακόμα δεν έχω ξεπεράσει τη μελαγχολία από τον τραυματισμό του Μήτογλου δύο μέρες πριν το τζάμπολ του Μουντομπάσκετ…

Στα τελευταία 12 λεπτά της αναμέτρησης, από τη μοναδική ισοφάριση της Βασκόνια (63-63) και μετά, ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ πιο κοντά σε αυτό που οραματίζεται το κοινό του και αυτός που υπογράφει τις επιταγές. Βεβαίως, χρειάζεται ακόμη χρόνος για να καθοριστούν με σαφήνεια οι ρόλοι και να ξεχωρίσει η ίρα από το στάρι, ενώ παραμένει βασανιστικό ερωτηματικό η θέση των νεότερων σε ηλικία Ελλήνων παικτών (Μωραΐτης, Μαντζούκας, Κ. Αντετοκούνμπο, Π. Καλαϊτζάκης).

Τουλάχιστον όμως είδαμε κάτι πιο χειροπιαστό, πιο ουσιαστικό, λιγότερο τυχάρπαστο, πιο κοντινό σε μπάσκετ (αυτού) του προπονητή. Όλα ξεκίνησαν από τρεις καλές περιφερειακές άμυνες και ισάριθμα κλεψίματα στη σέντρα μετά το 29ο λεπτό, κάτι σαν Ολυμπιακός στο πιο πράσινο. Στα δικά μου μάτια είναι ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται όχι σκόρερς και ψηλά κορμιά, αλλά έναν σπουδαίο περιφερειακό αμυντικό στο στυλ του Γουόκαπ.

Ο Παναθηναϊκός έφτασε στο 2-3 με αρκετή μεμψιμοιρία και κάμποσα πυκνά σύννεφα στον ορίζοντά του. Και πράγματι, ένα πρόγραμμα με τέσσερα εντός έδρας παιχνίδια πριν φύγει ο Οκτώβρης δημιουργούσε προσδοκίες για καλύτερο απολογισμό. Ωστόσο, οι δύο εντός έδρας ήττες του σημειώθηκαν στην παράταση και θα ήταν νίκες εάν προσγειωνόταν στον στόχο ένα σουτ του Σλούκα (με τον Ολυμπιακό) και στα σωστά χέρια ένα αμυντικό ριμπάουντ από άστοχη βολή (με τη Μακάμπι).

Η μεθεπόμενη μέρα προσφέρει στον Παναθηναϊκό ένα ταξίδι χωρίς «πρέπει» (Βαρκελώνη), ωστόσο προηγείται το τρίτο φετινό ντέρμπι «αιωνίων», τη Δευτέρα στο ΣΕΦ. Εφ’ όσον το δυναμικό σπριντ μετά το τελικό βιράζ του αποψινού αγώνα προσφέρει κεκτημένη ταχύτητα με κατεύθυνση προς το Φάληρο, το ραντεβού με τη θαρραλέα αλλά αποδεκατισμένη Βασκόνια μπορεί να ζυγίζει το βάρος της πράσινης μπάλας σε χρυσάφι.