Εθνική Ελλάδας: Να ψάλουμε τον εθνικό ύμνο

Έβλεπα τον Βασίλη Σπανούλη, χθες στο ΣΕΦ, και αναρωτιόμουν πώς την παλεύει κάποιος όταν αισθάνεται διχασμένο κορμί. Το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου του είναι αφοσιωμένο στα πλέι-οφ του ελληνικού πρωταθλήματος και στις αναμετρήσεις με τον Ολυμπιακό, τις οποίες ο Μπίλης θεωρεί (ή θεωρούσε πριν το χθεσινό τζάμπολ) μεγάλη ευκαιρία διάκρισης για το Περιστέρι. Γνωρίζει καλά, βλέπετε, ότι ένα ευρωπαϊκό Final-4 δημιουργεί παράξενους ανέμους, τόσο για μία ομάδα που επιστρέφει στη βάση της τροπαιούχος, όσο και για εκείνη που γυρίζει με άδεια χέρια. Ο Σπανούλης δεν πρόκειται να το ομολογήσει δημόσια, αλλά, πιστέψτε με, βαθιά μέσα του ελπίζει στην κατάκτηση του τίτλου.

Δεν θα τον κατακτήσει, βέβαια. Ας είμαστε ρεαλιστές. Ακόμα και αν το Περιστέρι βρει τρόπο να νικήσει μέσα-έξω τον ελλιπή και κατάκοπο Ολυμπιακό, θα πρέπει στη συνέχεια να βγάλει τα κάστανα μέσα από την (όχι fee, αλλά) feu verte του φλογισμένου ΟΑΚΑ, απέναντι στον πρωταθλητή Ευρώπης. Εκτός απροόπτου, οι τελικοί θα είναι και φέτος «πρασινοκόκκινοι». Ο Άρης θα ιδρώσει, αλλά δύσκολα θα πετύχει νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό.

Το οποίο, στο μυαλό του Σπανούλη, μας στέλνει κατ’ ευθείαν στην κουρτίνα υπ' αριθμόν 2, στην «Ευχή Β», αυτή που έρχεται από το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου του, για να ταιριάζει με την rive droite του Σηκουάνα όπου βρίσκεται το Μπερσί: να τελειώσει το ρημαδοπρωτάθλημα όσο νωρίτερα γίνεται. «Να τα ξαναπούμε το συντομότερο δυνατό και να φοράμε μπλε», έμοιαζε να λέει στους διεθνείς, σε κάθε αγκαλιά όπως αυτή της φωτογραφίας.

Εάν οι δύο ημιτελικοί ολοκληρωθούν με σκορ 2-0, πράγμα πολύ πιθανό, η αυλαία τους θα πέσει την Κυριακή. Το συγκεκριμένο σενάριο στήνει τους Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό στην αφετηρία των τελικών την ερχόμενη Τετάρτη, 5 του μήνα. Το άγραφο σχέδιο του ΕΣΑΚΕ, με τη συνυπογραφή υποθέτω των εμπλεκόμενων ομάδων, προβλέπει τη διεξαγωγή αγώνων κάθε δύο μέρες, με ...μισή μόνο εξαίρεση. Ας πούμε λοιπόν, Τετάρτη, Παρασκευή, Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή, εφ’ όσον φτάσουμε στα πέντε.

Την περί ης ο λόγος Παρασκευή, το ημερολόγιο θα γράφει 14 Ιουνίου, μεγάλη η χάρη της. Ακριβώς δεκαεννέα μέρες πριν το τζάμπολ του Προολυμπιακού τουρνουά και μία εβδομάδα πριν τον πρώτο φιλικό αγώνα της Εθνικής (21/6 με την Πολωνία, σε άγνωστο γήπεδο). Και ανήμερα της άχαστης συναυλίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου, για την οποία έχω εισιτήριο. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Εφ' όσον κάποιος από τους δύο ημιτελικούς της Basket League πάει σε τρίτο ματς, που δεν αποκλείεται, και οι τελικοί σε πέμπτο, αυτό και αν δεν αποκλείεται, η απονομή του εγχώριου τίτλου θα γίνει στις 15 του μήνα, την οποία οι πάντες και τ’ αδέλφια του πλασάρουν ως καταληκτική ημερομηνία. Στο μαγαζί του Λιόλιου λένε κάτι περίεργα για να δείξουν ότι είναι άτεγκτοι (ότι τάχα μετά τις 15/6 δεν πρόκειται να προχωρήσουν σε ορισμό διαιτητών), ενώ ο μικρός τελικός, λησμόνησα να σας πω, θα παιχτεί φέτος σε …ένα ματς.

Μεταφράζω τα παραπάνω για να μη σας κουράζω με υπολογισμούς και ημερολόγια. Οι διεθνείς του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού θα έχουν στη διάθεσή τους βαριά βαριά μία εβδομάδα για να πάρουν ανάσα. Σε τι ακριβώς θα ωφελήσουν 7-8 ημέρες ξεκούρασης αθλητές «προχωρημένης» ηλικίας που έχουν στις πλάτες τους μία επίπονη σεζόν δέκα μηνών –χώρια οι τραυματισμοί- και καλούνται να παίξουν απνευστί Προολυμπιακό τουρνουά και Ολυμπιακούς Αγώνες (μέχρι τις 11 Αυγούστου) πριν ξαναπέσουν στο χειμωνιάτικο μαγγανοπήγαδο, θα ήθελα να μου το εξηγήσει κάποιος.

Εάν όλα πάνε καλά, ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου θα κλείσει τα 34 στο Παρίσι ή τέλος πάντων στη Λιλ όπου εξορίστηκαν από τους Γάλλους οι αγώνες της α' φάσης του Ολυμπιακού τουρνουά.. Ο Κώστας Σλούκας και ο Νικ Καλάθης, που βέβαια δεν έπαιξαν στο Μουντομπάσκετ, είναι και αυτοί 34-35 ετών. Ο Τόμας Γουόκαπ πάει στα 32. Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης στα 31. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου πάτησε τα 30. Τον Θανάση Αντετοκούνμπο (32) τον χάσαμε ήδη με φριχτό τραυματισμό. Πόσο ν’ αντέξει ένα κορμί και πόσο ν’ αντέξει ένα μυαλό; Με τι καρδιά θα ανάψουν πράσινο φως στην Ομοσπονδία οι εργοδότες των παραπάνω αθλητών;

Λησμόνησα να σας πω, ότι οι τουρκικοί τελικοί μπορεί να τραβήξουν μέχρι τις 24 Ιουνίου, παραμονή του «Ακρόπολις», με σχεδόν βέβαιη τη συμμετοχή του Καλάθη, του Γιώργου Παπαγιάννη και, ας μην τον ξεχνάμε, του Τάιλερ Ντόρσεϊ. Οι Τούρκοι δεν παίζουν σε Προολυμπιακό τουρνουά, οπότε σκασίλα τους ο καημός του Σπανούλη.

Στους δε «αιώνιους» του ελληνικού μπάσκετ ανήκει και …όλη η υπόλοιπη Εθνική Ανδρών: Μήτογλου, Καλαϊτζάκης, Κώστας Αντετοκούνμπο, Ναζ Μήτρου-Λονγκ, Λούντζης, Μωραΐτης, μαζεμένοι όλοι τις προάλλες στο Βερολίνο. Αυτούς έχουμε και άλλοι δεν υπάρχουν, με εύφημο μνεία στους Ρογκαβόπουλο, Τολιόπουλο, Χαραλαμπόπουλο, Κουζέλογλου και ίσως 1-2 άλλους για ώρα ανάγκης (Ελάιτζα Μήτρου-Λονγκ).

Ξεχάσατε ότι ο Μιχάλης Λούντζης και ο Νίκος Ρογκαβόπουλος ήταν πενταδάτοι στη Μανίλα, με τον Δημήτρη Μωραΐτη πρώτη αλλαγή στα γκαρντ; Με τι θράσος μωρέ ζητούσαμε διάκριση από αυτή την κουτσουρεμένη ομάδα; Έπαινο άξιζαν τα παιδιά και ο Ιτούδης για την προσπάθεια και για τα αποτελέσματα που έφεραν, όχι ικριώματα.

Γι’ αυτό σας λέω, ο Βασίλης Σπανούλης είναι αυτές τις μέρες διχασμένο κορμί και διχοτομημένο θυμικό. Το ιδανικό για την Εθνική σενάριο απαιτεί σφύριγμα λήξης του ελληνικού πρωταθλήματος στις 9 Ιουνίου, του δε τουρκικού στις 12, επιστημονική φαντασία αμφότερα και τα δύο. Η διαίσθησή μου λέει ότι ο Ομοσπονδιακός προπονητής θα προτιμήσει για τα τέσσερα ματς του Προολυμπιακού τουρνουά μία ομάδα με 8-9 καμικάζι έτοιμους για όλα, παρά κορμιά ταλαιπωρημένα και μυαλά άδεια.

Ιδανικά, στο πηδάλιο αυτής της ομάδας θα κάθεται ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, πλαισιωμένος από συνοδοιπόρους που θα ταιριάζουν στο παιχνίδι του και θα το γνωρίζουν καλά. Η εξωστρέφεια με την οποία κινείται ο Greek Freak τις τελευταίες μέρες (το άκρο αντίθετο της περυσινής συμπεριφοράς του) με κάνει να θεωρώ σχεδόν βέβαιη συμμετοχή του στη φετινή προσπάθεια της Εθνικής. Ο τραυματισμός του ήταν αρκετά σοβαρός, αλλά και οι εβδομάδες της αποθεραπείας πολλές, το δε κίνητρο ισχυρό.

«Ο Γιάννης θα παίξει στο Προολυμπιακό βρέξει χιονίσει, Αρκεί Να Είναι Υγιής», μου έλεγαν οι άνθρωποι της αυλής του στις αρχές της σεζόν. Ο αστερίσκος, αν δεν το προσέξατε, είναι τονισμένος με κεφαλαία αρχιγράμματα. Το «υγιής» για έναν σούπερ σταρ του ΝΒΑ, είναι μία έννοια πολύ διαφορετική από το «υγιής» του Γουόκαπ ή του Μήτογλου.

Οι υπολογισμοί που μόλις διαβάσατε προϋποθέτουν ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά στους τελικούς της Basket League, χωρίς απειλές για μποϊκοτάζ της Εθνικής, χωρίς μπουχτισμένα μυαλά, χωρίς τραυματισμούς υπαρκτούς ή μουσαντένιους. Που πολύ αμφιβάλλω, για να είμαι ειλικρινής μαζί σας. Η τοξικότητα θα χτυπήσει κόκκινο (και πράσινο), μόλις ξαναβγούν οι μονομάχοι στα μαρμαρένια αλώνια. Το Βερολίνο δεν έκανε πολλά για να την απαλείψει. Μόνο το Περιστέρι-Άρης θα είναι ήσυχο. Ίσως. Το Προμηθέας-Άρης τελείωσε με μηνύσεις.

Σε τι λοιπόν χρησίμευε η γελοία καινοτομία του …τρίτου γύρου στο φετινό πρωτάθλημα; Και για ποιο λόγο διακόπηκε το πρωτάθλημα τόσες μέρες πριν το Final-4; Δεν γνώριζαν οι Γαλατσόπουλοι και οι συνυπογράφοντες ότι φέτος έχει Προολυμπιακό τουρνουά και Ολυμπιακούς Αγώνες; Γιατί πρέπει τώρα να τρέχουν όλοι πανικόβλητοι; Ποιος θα πληρώσει τη νύφη και τον γαμπρό αν έχουμε στην Εθνική τραυματισμούς κόπωσης, όπως αυτός που παρόπλισε τον Φαλ; Τι θα κάνουμε τότε; Θα ψάλουμε τον εθνικό ύμνο και «Τη Υπερμάχω», για να τονωθεί το φρόνημα;

Στο μεταξύ, βέβαια, ο παίκτης που αποτελεί το Α, το Ω και πολλά από τα ενδιάμεσα γράμματα της Εθνικής Σλοβενίας ετοιμάζεται για μακροβούτι στους τελικούς του ΝΒΑ, οι οποίοι θα ολοκληρωθούν –εάν κριθούν σε 7ο ματς- τα ξημερώματα της 23ης Ιουνίου. Θα παίξει ο Ντόντσιτς στο Προολυμπιακό τουρνουά στο Φάληρο; Πιστεύω πώς ναι, αλλά αποκλείεται να εμφανιστεί σε καλή κατάσταση. Οι Κροάτες έχασαν με σοβαρό τραυματισμό τον αναντικατάστατο Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς, ενώ ο σταρ της Δομινικανής Δημοκρατίας Καρλ Άντονι-Τάουνς τελείωσε μόλις σήμερα τις υποχρεώσεις του με τη Μινεσότα.

Οι υπόλοιποι, ωστόσο, θα εμφανιστούν στο Φάληρο φρέσκοι, ξεκούραστοι και χωρίς βαριά από Final-4 ποδάρια, με το βλέμμα καρφωμένο στο μονάκριβο εισιτήριο για (τη Λιλ και) το Παρίσι. Το πλεονέκτημα της έδρας, ίσως, τελικά, να αποδειχθεί ιδανικός σύμμαχος για την Εθνική μας. Και ας μας κοστίσει τον κούκο αηδόνι, αυτό που τον Σεπτέμβριο ονόμασα εμπόριο της ελπίδας.