Παναθηναϊκός: Απέδειξε γιατί στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης!

• Το budget και η ποιότητα – πως να το κάνουμε; – παίζουν ρόλο!
• Τον Παναθηναϊκό δεν τον αφήνεις να βρει ρυθμό!
• Η απόφαση του Αταμάν και η εκτέλεση του Ναν!

Μετά από τόσα χρόνια στο κορυφαίο επάγγελμα που θα μπορούσα να διαλέξω ποτέ, αν υπάρχει κάτι που, φέτος ειδικά, με έχει κάνει να... σιχτιρίζω, αντί να είμαι ενθουσιασμένος με το μπάσκετ που βλέπουμε στους τελικούς, είναι αυτή η απίστευτη πόλωση και τοξικότητα, που χαρακτηρίζει την αντιπαλότητα των δύο κορυφαίων ελληνικών ομάδων από την σεζόν 2008-2009 και μετά (όταν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι αποφάσισαν να ρίξουν πολύ χρήμα για να μπορέσουν να κοιτάξουν στα μάτια, τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς, που βρισκόταν εν μέσω δυναστείας!)...

Και η οποία συνήθως υπερβαίνει τα όρια, κάθε φορά που η ομάδα που έρχεται από κάτω, κάνει ανοδικά βήματα και δείχνει ότι μπορεί να ξαναπάρει τα ηνία. Το ίδιο συνέβη την τριετία 2009-2011, όταν ο Ολυμπιακός πλησίαζε κι έφτασε τελικά να ξεπεράσει τον μέχρι τότε κυρίαρχο, Παναθηναϊκό με την μετεγγραφή του Σπανούλη (2 ευρωπαϊκά τρόπαια κι ένα πρωτάθλημα στα επόμενα δύο χρόνια).

Το ίδιο συνέβη όταν οι «ερυθρόλευκοι» κατέκτησαν δύο συνεχόμενους εγχώριους τίτλους (2015 & 2016) κι έφτασαν σε δυο τελικούς της Euroleague (2015 & 2017) και τους κυνηγούσε ο Παναθηναϊκός...

Στο ίδιο έργο θεατές ήμασταν, όταν οι Πειραιώτες πήραν την απόφαση να αποχωρήσουν από το πρωτάθλημα και να υποβιβαστούν στην Α2 Κατηγορία (2019) και «τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου» συμβαίνουν και από πέρυσι το καλοκαίρι, οπότε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποφάσισε να επανεργοποιηθεί πιο δυναμικά και να επενδύσει όσο ποτέ άλλοτε (το συμβόλαιο του Σλούκα τα λέει όλα), με σκοπό να διακόψει τον φρενήρη ρυθμό πρωταθλητισμού, στον οποίο είχε μπει ο Ολυμπιακός (2 πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα, 2 Super Cup και 3 σερί Final 4)!

Κάπως έτσι, φτάσαμε σε όλα αυτά που βιώσαμε τις τελευταίες μέρες και τα οποία – εν μέσω πρωτοφανούς καύσωνα – δυστυχώς, μας εμπόδισαν να επικεντρωθούμε αποκλειστικά σε όλα αυτά τα θαυμάσια συμβαίνουν μέσα στις τέσσερις γραμμές. Και των τσαμπουκάδων συμπεριλαμβανομένων (Κάνααν-Σλούκα και Λαρεντζάκη-Λεσόρ), γιατί κι αυτοί μέσα στο πρόγραμμα είναι, όταν οι σφυγμοί είναι στα... κόκκινα και το διακύβευμα είναι τόσο μεγάλο (ο τελευταίος τίτλος της χρονιάς)!

Το budget και η ποιότητα – πως να το κάνουμε; – παίζουν ρόλο!

Οι εφετινοί τελικοί μπορεί να ξεκίνησαν με τους πρωταθλητές και Κυπελλούχους Ελλάδας να πιάνουν στον ύπνο (ή στο μεθύσι για την κατάκτηση της Euroleague) τους πρωταθλητές Ευρώπης και παρά την κομβική απουσία του Φαλ (αλλά και του Ράιτ, ο οποίος – αντί του Κάνααν – έμεινε εκτός της λίστας των ξένων για τα play off πριν χτυπήσει ο Γάλλος σέντερ), να κάνουν το break και να προηγούνται με 2-0, φτάνοντας μία ανάσα από ένα 3ο σερί πρωτάθλημα (και νταμπλ)!

Σε αυτήν την “fast track” διαδικασία των τελικών που διεξάγονται ανά δύο και τρεις μέρες, το πιο εντυπωσιακό ήταν ο Γιώργος Μπαρτζώκας είδε την ομάδα του να σκοράρει σχεδόν 86 πόντους στα τρία πρώτα ματς και να παίρνει πολλά από τον Μιλουτίνοφ (μ.ο. 15,3π., 8,3ρ., 2,3ας. & 1,7κοψ. με με 71,4% στα σουτ σε 30,3’), αλλά να μην έχει σημείο αναφοράς την άμυνά της, που δέχτηκε σταθερά πάνω από τους 80 πόντους και είχε μέσο παθητικό 84,3!

Από την στιγμή που ο Ολυμπιακός δεν αξιοποίησε την πνευματική (σε πρώτη φάση) φρεσκάδα, τον ρυθμό και την αυτοπεποίθηση που απέκτησε μετά το 2-0 και «έκρυψε» το κενό του “Μους”, χωρίς να κλείσει την σεζόν με «σκούπα» (από το -16 του 3ου τελικού, βρέθηκε στο +1, με λιγότερο από 5 λεπτά για το τέλος), ήταν «νομοτελειακό» ότι η επέκταση της σειράς, θα ευνοούσε την ομάδα με την μεγαλύτερη αθλητικότητα και ποιότητα! Εκείνη δηλαδή που προερχόταν από την πρόσφατη κατάκτηση της κορυφής στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και που η περηφάνια της, δεν της επέτρεπε να παραδοθεί.

• Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός (Game 4) | H Post Game Εκπομπή

Με αυτά και με εκείνα, λοιπόν, φτάσαμε στον 4ο τελικό του κατάμεστου και «πυρωμένου» ΣΕΦ, όπου οι «ερυθρόλευκοι» ευτύχησαν να μπουν στο ματς, με τον πιο πειστικό τρόπο και πιάνοντας μία απόδοση, που στην επίθεση, είχαν καιρό να παρουσιάσουν. Από που να το πιάσει κανείς; Από την κυκλοφορία της μπάλας, την δημιουργία και τις εξαιρετικές επιλογές ή από τα υψηλότατα ποσοστά εκτέλεσης;

Φαινομενικά, σε κάποιον που δεν παρακολουθεί εκ τους σύνεγγυς την ομάδα του Πειραιά, οι 51 πόντοι του πρώτου 20λεπτου, τα μόλις 2 λάθη σε συνδυασμό με τις 12 ασίστ και το 64,3% εντός πεδιάς, μαζί με το σταθερό προβάδισμα από το 13ο λεπτό κι εντεύθεν (από +6 έως και +11), η διαφορά του ημιχρόνου (51-44), ενδεχομένως να παρείχε μία κάποια ασφάλεια για τον στόχο του 3-1.

Η δική μου ένσταση σε όλο αυτό το κλίμα, είχε να κάνει με τις εξής παραμέτρους: Πρώτον, για 4ο σερί παιχνίδι η άμυνα του Ολυμπιακού δεν ήταν αυτή που τον οδήγησε μακριά σε όλες τις διοργανώσεις. Δεύτερον, οι 44 πόντοι που είχαν πετύχει οι φιλοξενούμενοι, τους είχαν δώσει επιθετικό ρυθμό (61,5% στα σουτ) και τρίτον και σημαντικότερον, η ομάδα του Εργκίν Αταμάν είχε 10 ασίστ (χωρίς ο Σλούκας να έχει ούτε μία τελική) και με τον Ναν να είναι (μέχρι εκείνο το σημείο) “non factor” (6π. με 2/5 σουτ)!

Τον Παναθηναϊκό δεν τον αφήνεις να βρει ρυθμό!

«Διαβάζοντας» το παιχνίδι, το ένστικτό μου έλεγε ότι ο Παναθηναϊκός θα ανακάμψει γιατί η εικόνα του πρώτου μέρους, έδειχνε ότι ο Ολυμπιακός ήταν μπροστά, χάρη στο “step up” του αναπληρωματικού Λαρεντζάκη (10π. με 2/2 τριπ.), την ώθηση του συνήθως ασταθούς Γουίλιαμς-Γκος (9π.) και την πληθωρική βοήθεια του Παπανικολάου!

Τα πιο βαριά «χαρτιά» (Μιλουτίνοφ, Πίτερς, Κάνααν και Γουόκαπ) ήταν σε μέτρια έως κακή βραδιά και αυτό ήταν κάπου και λίγο αναμενόμενο, ειδικότερα για το βαρύ και αργό κορμί του Σέρβου σέντερ, που ανά δύο-τρεις μέρες σήκωνε τεράστιο βάρος και χτυπιόταν με το «τέρας της φύσης» από την Μαρτινίκα της Καραϊβικής! Μετά από 3 διαδοχικές πολύ συνεπείς εμφανίσεις, η off night του φαινόταν προ των πυλών και ίσως να είχε αργήσει...

Κατά συνέπεια, τα περισσότερα λεπτά (15’), που ο “Μίλου» κάθισε στον πάγκο σε αυτήν την σειρά των τελικών, αποτέλεσαν «βούτυρο στο ψωμί» του Αταμάν και κατ’ επέκταση στου Ματίας Λεσόρ, τον οποίο ο Τούρκος «διέταξε» τους παίκτες του να τροφοδοτήσουν! Απέναντι στον Πετρούσεφ, ο 28χρονος Γάλλος σέντερ που είναι πιο ώριμος από ποτέ στους τελικούς (μ.ο. 13,7π., 6,0ρ., 2,0κλ. & 1,7κοψ. με 84,8% στα σουτ) έκανε party! Οι 6 σερί πόντοι του πρώην παίκτη της Παρτίζαν, ήταν εκείνοι που έδωσαν στην ομάδα του το προβάδισμα (61-62 στο 28’54”).

Νωρίτερα, βέβαια και στα πιο δύσκολα, τον «επτάστερο» είχε «κουβαλήσει» ο συγκλονιστικός Τζέριαν Γκραντ (15π., 4ασ. & 3κλ. σε 31’). Ο έμπειρος Αμερικανός guard με την άνω των προσδοκιών και του συμβολαίου του, συνεισφορά στην ομάδα, σκόραρε όλους τους πόντους του «τριφυλλιού» (για την ακρίβεια εννέα, αρχίζοντας με τρίποντο από την σέντρα στην εκπνοή του ημιχρόνου) από το 19ο έως το 25ο λεπτό, όντας κατά κύριο λόγο υπεύθυνος για το επιμέρους σκορ 3-9 κόντρα στους γηπεδούχους!

Πριν καταπιαστούμε, όμως, με τον Κέντρικ Ναν, που αξίζει όλο το credit του κόσμου, νομίζω ότι ιδιαίτερης μνείας αξίζει ο πιο υποτιμημένος παίκτης του εφετινού Παναθηναϊκού. Ο λόγος για τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ (7π., 7ρ. & 2κοψ. με 3/4 σουτ σε 27’), που ήταν κομβικός στο Game 5 κόντρα στην Μακάμπι (παρ’ ότι δεν είχε παίξει στα τρία προηγούμενα παιχνίδια και είχε νοσηλευτεί στην Ισπανία) και πολύ βοηθητικός στον τελικό με την Ρεάλ!

Ο 28χρονος Ισπανός διεθνής power forward είχε εκπληκτική αμυντική απόδοση στην 3η περίοδο (2π., 5ρ. & 1κοψ.) και με το μεγάλο του κορμί, συνέβαλε τα μέγιστα στο να «κρύψει» το καλάθι της ομάδας του από τους παίκτες του Ολυμπιακού.

Η απόφαση του Αταμάν και η εκτέλεση του Ναν!

Και φτάνουμε στον κορυφαίο σκόρερ που αγωνίζεται στα ευρωπαϊκά γήπεδα! Από την στιγμή που οι πρωταθλητές Ευρώπης είχαν σταματήσει την επίθεση των γηπεδούχων στο 3ο δεκάλεπτο και μπήκαν στην 4η περίοδο με το σκορ στα ίσα (θα μπορούσαν ακόμη και να προηγούνταν, αν ο Κάνααν δεν είχε στάξει εκείνο το τρίποντο στην εκπνοή), ο 28χρονος πρώην NBAer είχε αρχίσει να ζεσταίνεται (10π. με 3/6 τριπ.) και που από το κέντρο της «ερυθρόλευκης» ρακέτας έλλειπε το τεράστιο και γρήγορο για το μέγεθός του, «σκιάχτρο» που λέγεται Μουστάφα Φαλ (ή ο πολύ αθλητικός και εκρηκτικός Ράιτ), ο Αταμάν πολύ σωστά έδωσε εντολή για isolation (απομόνωση)!

To πλάνο ήταν απλό και ήθελε τον Ναν (25π., 4ρ. & 4ασ. με 10/18 σουτ σε 32’) να παίζει ένας εναντίον με όποιον προσωπικό αντίπαλο βρισκόταν μπροστά του (κανένας δεν μπορούσε να τον μαρκάρει) και είτε να τον πάει μέχρι μέσα, είτε να επιχειρήσει midrange. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο! O σούτινγκ γκαρντ από το Σικάγο έκανε ό,τι ήθελε σκοράροντας τους 15 από τους 24 πόντους του Παναθηναϊκού στην 4η περίοδο και στο συγκεκριμένο σχέδιο, οφείλεται το γεγονός ότι οι «φιλοξενούμενοι» επιχείρησαν μόλις 4 τρίποντα στο 2ο μέρος! Είχαν 8/13 στο πρώτο 20λεπτο και τελείωσαν με 9/17 (1/4 μετά το διάλειμμα)!

Όταν, λοιπόν, μία ομάδα έχει τόσο ποιοτικό σύνολο (απόρροια του budget της και των επιλογών της) και διαθέτει την πολυτέλεια να συνδυάζει Γκραντ, Λεσόρ, Ερνανγκόμεθ και Ναν και στο τέλος να κερδίζει χωρίς ο MVP του Final 4 (ο Σλούκας ήταν πολύ καλός επιθετικά στο πρώτο μέρος) να σκοράρει εντός πεδιάς μετά το 18ο λεπτό, σε μία σειρά παιχνιδιών, ο υποδεέστερος αντίπαλος (με βάση και τις απουσίες του), δεν πρέπει να την αφήσει να βρει ρυθμό. Μόνο έτσι θα μπορούσε να την αναχαιτίσει.

Τώρα που ο Παναθηναϊκός ξαναμπήκε στις εργοστασιακές του ρυθμίσεις κι έκανε το 2-2 (88-85), είναι δύσκολο να τον εκτρέψεις από την πορεία του! Γιατί οι προσωπικότητες, η ενέργεια, το μέγεθος, η αθλητικότητα και το «δολοφονικό» ένστικτο του Ναν, αποτελούν τα σημαντικά στοιχεία στα οποία υπερέχουν οι «πράσινοι» και τώρα που φτάσαμε στο τελευταίο ματς της σεζόν, φτάνουν και περισσεύουν για την επίτευξη της δεύτερης, ιστορικά, ολικής επαναφοράς από το 0-2 στους τελικούς (η πρώτη είχε «θύμα» και πάλι τον Ολυμπιακό, με θύτη την ΑΕΚ το 2002)!

Δεν ξέρω πόσα σωματικά, ψυχικά και πνευματικά αποθέματα έχουν οι παίκτες των «ερυθρολεύκων» (θα φανεί σε λίγες ώρες), αλλά αυτό που καλούνται να κάνουν έχει πλέον τεράστιο βαθμό δυσκολίας. Η αλήθεια είναι ότι διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις για να έχουν δύο ευκαιρίες! Αλλά το παρκέ είναι αδιάψευστος μάρτυρας και χωρίς τον "go to guy" (Βεζένκοφ) αλλά και τον πιο κομβικό παίκτη που άλλαξε τις ισορροπίες στις «αιώνιες μάχες» της τελευταίας τριετίας (Φαλ), αν ο Ολυμπιακός πάρει το εφετινό πρωτάθλημα, απέναντι σε σε αυτόν τον Παναθηναϊκό, θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της σύγχρονης ιστορίας του...

Υγ.1: Όταν μία ομάδα σουτάρει υπερδιπλάσιες βολές (35 έναντι 17, εκ των οποίων οι τέσσερις τελευταίες, λίγο πριν το τέλος), έχει 7 περισσότερα επιθετικά ριμπάουντ, βρίσκει 2 ελεύθερα τρίποντα για την ισοφάριση, έχει 2/5 από την γραμμή στα τελευταία 9 δευτερόλεπτα και στο τέλος χάνει με 85-88, παρ’ ότι είχε βρεθεί ακόμη και στο +11, τότε είναι ξεκάθαρο ότι έχει μείνει από δυνάμεις και αυτοπεποίθηση, αλλά και ότι ο αντίπαλος είναι καλύτερος.

Υγ.2: Ενδεικτικά της καθίζησης της ομάδας του Μπαρτζώκα στο 2ο μέρος και της αντίστοιχης εκτόξευσης του Παναθηναϊκού, είναι τα νούμερα του 2ου εικοσάλεπτου: 10/31 σουτ και 13/24 βολές, με 1 κλέψιμο και μηδέν κοψίματα για τους γηπεδούχους και αντίστοιχα 17/28 σουτ, 9/13 βολές με 4 κλεψίματα και 6 κοψίματα για τους φιλοξενούμενους.