Ένα καταπράσινο ιπτάμενο χαλί

Εάν ο Κέντρικ Ναν του 4ου τελικού ήταν κάτι σαν «μαύρος Γκάλης» στο καθαγιασμένο από το 1987 παρκέ του ΣΕΦ, ο Κώστας Σλούκας θύμισε απόψε όχι Γκάλη ή Γιαννάκη, αλλά τον μακαριστό Τζέρι Γουέστ. Δώδεκα λεπτά ακροβασίας ανάμεσα στη ζώνη του λυκόφωτος και στη ζώνη του μεταφυσικού άφησαν τον αρχηγό του Παναθηναϊκού στους 25 πόντους, με 5/5 δίποντα, 4/5 τρίποντα, 3/3 βολές: γενέθλια και γιορτή μαζί. Να το βλέπεις και να μη πιστεύεις στα μάτια σου. Να τσιμπιέσαι και να μη ξυπνάς.

Ο ΜακΚίσικ ήταν ο πρώτος που ζέστανε τον Σλούκα με τη χλιαρή άμυνά του (και με ένα φτηνό φάουλ που τον έστειλε στη γραμμή χωρίς κόπο), αλλά ουχί ο μοναδικός. Στη σκυταλοδρομία που ακολούθησε νικήθηκαν ο Λαρεντζάκης, ο Γουόκαπ, ο Μιλουτίνοφ όταν η δράση μεταφερόταν στους αιθέρες.

Όλα αυτά τα μαγικά συνέβησαν στο ματς που ο ίδιος ο Σλούκας είχε σημαδέψει στα όνειρά του και περίμενε περισσότερο και από τον τελικό του Βερολίνου. Όσο οργίαζε, είμαι βέβαιος ότι σχεδίαζε τις βουτηγμένες στο δηλητήριο δηλώσεις που θα έκανε στην επινίκια συνέντευξη τύπου. Και ας ήταν ακόμη τόσο νωρίς.

Το αρχικό 4-15 έγινε 48-37 χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια από τον Ναν (και με τον Μήτογλου στο «5» για να παίρνει ανάσες ο φορτωμένος με 2 γρήγορα φάουλ Λεσόρ) και ήταν πια φανερό, ότι ο πλους προς την αίθουσα του θρόνου έμοιαζε με κρουαζιέρα. Στα μάτια αυτών που γεννήθηκαν προχθές, τουλάχιστον.

«Ας μην πανικοβληθούμε, μπορούμε να το γυρίσουμε, το έχουμε ξανακάνει, πάμε υπομονετικά φάση με φάση», είπε ο Γιώργος Μπαρτζώκας στους παίκτες του -και στο μικρόφωνο της ΕΡΤ- στην ανάπαυλα. Ισως να μη περίμενε ούτε ο ίδιος τόσο γρήγορη αντίδραση και τέτοια μεθοδικότητα: 50-50 στο 24ο λεπτό από 48-37, με τον Αταμάν να σπαταλάει άλλο ένα γρήγορο τάιμ-άουτ (όπως και στο πρώτο ημίχρονο) και να να επιστρατεύει τον Σλούκα νωρίτερα απ’ ότι θα ήθελε, με κίνδυνο να του αδειάσει το ντεπόζιτο.

Ο Ολυμπιακός προσπέρασε και έδειχνε κυρίαρχος του παιχνιδιού στο 61-64, αλλά το εκκωφαντικό κάρφωμα του Τζέριαν Γκραντ μπροστά στον Παπανικολάου αφύπνισε την ομάδα του, την εξέδρα του, όποιον φορούσε πράσινα. Πού θα βρισκόταν αλήθεια ο φετινός Παναθηναϊκός αν δεν είχε πιάσει τον λήγοντα σε αυτό το αινιγματικό λαχείο;

Για δεύτερη φορά μέσα σ’ ένα πενθήμερο, ο Ολυμπιακός άφησε να ξεγλιστρήσουν τα κεκτημένα μέσα από τα δάχτυλά του. Οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν ένα σωρό ευκαιρίες για να αυξήσουν τη διαφορά μετά το 59-61 και να μεταβιβάσουν το άγχος στην απέναντι όχθη. Ο Παπανικολάου αστόχησε σε μακρινό σουτ, ο Γουόκαπ τον μιμήθηκε. Ο Πίτερς βρήκε σίδερο από κοντά όχι μία, αλλά δύο φορές. Ο Μιλουτίνοφ είχε καθαρό φόλοου αλλά το αχρήστευσε. Ο Παναθηναϊκός χτύπησε με επιθετικά ριμπάουντ τα χαμηλά σχήματα του Μπαρτζώκα και πήρε πολύτιμες αναπνοές.

Ομάδα μαθημένη να σκαρφαλώνει στις πλάτες ενός μεγάλου γκαρντ στα εύκολα και στα δύσκολα, όπως όλα τα δημιουργήματα του Αταμάν ο Παναθηναϊκός έπαψε να παίζει μπάσκετ στο τελευταίο πεντάλεπτο, από τη στιγμή που το κοντέρ έγραψε 72-66. Ήταν η ώρα για Nunn-ball! O Αμερικανός είχε χάσει τρία δόντια, αλλά μετά το τρίποντο που έφερε την ομάδα του στο +9 έχασε και το μυαλό του.

Ο Ολυμπιακός τον έπιασε από το λαιμό και έφτασε μισό βήμα πριν την ανατροπή: 81-80 με καλάθι του Σακίλ ΜακΚίσικ στο «έμπα» του τελευταίου λεπτού. Ο Τόμας Γουόκαπ γράπωσε τη μπάλα μέσα από τα χέρια του Ναν και ξαφνικά το σκηνικό ήταν στημένο για τη μεγάλη απόδραση του Ολυμπιακού.

Ωστόσο, ο Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος είναι ο μετρ των χαμένων πέναλτι. Το ψηλοκρεμαστό σουτ που ο ίδιος δημιούργησε για τον εαυτό του 13 δευτερόλεπτα πριν το φινάλε σταμάτησε στο σίδερο αν και έγινε χωρίς πίεση ενώ η επαναφορά της μπάλας μετά το 85-82 (όταν ο Ολυμπιακός έψαχνε τρίποντο με πεντάδα δίχως τρίποντους) δεν ολοκληρώθηκε ποτέ από τα χέρια του. Σίγουρος για το άστρο του, ο Εργκίν Αταμάν ρίσκαρε να δώσει τις βολές του τραυματία Χουάντσο στον Ντίνο Μήτογλου, ο οποίος μπορεί να είχε 64% μέσα στη σεζόν αλλά απόψε έβαλε 4/4 ισορροπώντας στο τεντωμένο σχοινί και αποτελείωσε τη δουλειά.

Συνολικά, οι «πράσινοι» σούταραν 10/10 από τη γραμμή στην δ’ περίοδο και μάζεψαν υπερδιπλάσια ριμπάουντ (12-5), απέναντι στο σχήμα-καμικάζι του Γιώργου Μπαρτζώκα. Τη διαρροή φαιάς ουσίας την υποκατέστησαν και την αποκατέστησαν με τίμιο ιδρώτα και με Ολύμπια ψυχραιμία.

Εν τέλει, μέτρησε πάνω απ’ όλα η προσωπικότητα των δύο μεγάλων γκαρντ που μοιράστηκαν το καπέλο του καπετάνιου στον Παναθηναϊκό. Όταν ο Ολυμπιακός χρειάστηκε έναν στρατηγό, όχι μόνο στον πέμπτο αλλά και στον τέταρτο και στον τρίτο τελικό, είχε μόνο αξιωματικούς. Ο Μπαρτζώκας δεν γινόταν να μπει μέσα να σουτάρει τρίποντα ή βολές. Και ας ήταν ικανός σκόρερ στα νιάτα του.

Κάπως έτσι, ο Παναθηναικός έκλεισε τη χρονιά με ένα διπλό σάλτο που τον τράβηξε από τον βυθό και τον ανέβασε στην κορυφή μεμιάς. Θύμισε εκείνους τους παράτολμους ορειβάτες που αποφασίζουν να κατακτήσουν το Έβερεστ με μία ανάσα, αυθημερόν, δίχως εγκλιματισμό, δίχως ενδιάμεσες στάσεις για ανάσες, δίχως τίποτε. Εδωσε 7 αγώνες από αυτούς που δεν είχε την πολυτέλεια να χάσει και τους κέρδισε όλους: δύο με τη Μακάμπι, δύο στο Βερολίνο, δύο μετά το 0-2 στους ελληνικούς τελικούς.

Το ιπτάμενο χαλί απογειώθηκε στα μέσα του Δεκέμβρη από το Μόντε Κάρλο, είδε τη μπίλια του καζίνο να κάθεται στο πράσινο με εκείνο το νικητήριο τρίποντο του Γκριγκόνις, ανασκουμπώθηκε μετά την ανώμαλη προσγείωση του Ηρακλείου και κατέκτησε τους αιθέρες στο τελευταίο πεντάμηνο της σεζόν, χωρίς να χαμπαριάζει από κενά αέρος και αναταράξεις.

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία των «πρασίνων» και να τους κόψει τη χαρά; Ουδείς, απολύτως ουδείς. Δεν χωράει καν συνωμοσιολογία, σε αυτό το επίτευγμα. H χρονιά ανήκει εξ ολοκλήρου στην πράσινη αρμάδα που ήρθε από το πουθενά και έφτασε στο παντού. Το βλέμμα της, πλέον, είναι στραμμένο στο μέλλον. Και παράλληλα, στο ένδοξο παρελθόν.