Το τέλος του δογματισμού

Xαμένος ανάμεσα στα –κυριολεκτικά και μεταφορικά- θηρία, χθες στο κλειστό των Άνω Λιοσίων, ένιωθα ως ο τελευταίος των δημογερόντων.

Προτελευταίος τέλος πάντων, αφού παραπλεύρως έλαμπε διά της παρουσίας του ο συνάδελφος Τάκης Ευσταθίου, με το αυτοκίνητο του οποίο τρέχαμε για ρεπορτάζ τη νύχτα του τελικού της Γάνδης, το 1988, στα δάση της Φλάνδρας. Αλλά αυτά θα τα διαβάσετε λίαν συντόμως.

Ναι, και ο Παναγιώτης Φασούλας, γεννημένος το 1963, τρία χρόνια πριν από μένα. Και ο Νίκος Σταυρόπουλος, ακόμα μεγαλύτερος, του 1959. Και ο Νίκος Φιλίππου, του 1962. Και ο Φάνης…

Ο Φάνης Χριστοδούλου είδε το πρώτο φως τον Μάιο του 1965, αλλά θα μείνει για πάντα «μπέμπης». Και ας καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, ακόμα και μέσα στο γήπεδο.

Όλοι οι υπόλοιποι, γύρω μας, ήταν «παιδιά μας». Αυτό που συγκάλεσε η Ομοσπονδία μπάσκετ για να ανακοινώσει τη χορηγία του ΟΠΑΠ ήταν η εαρινή σύναξη όχι των αγροφυλάκων, αλλά των θεματοφυλάκων.

Κάθισα σε μια απόμερη γωνιά και απήγγειλα σιωπηλά το προσκλητήριο, με ρίγη ανατριχίλας: Φασούλας, Χριστοδούλου, Φιλίππου, Σταυρόπουλος, Λινάρδος, Παταβούκας, Οικονόμου, Ρεντζιάς, Καλαϊτζής, Σιγάλας, Χατζής, Σούλης, Δ.Παπανικολάου, Παπαλουκάς, Μπουρούσης, Τσαρτσαρής, Ζήσης, Ντικούδης, Σχορτσανίτης, Κωνσταντινίδου, Μάλτση, χώρια οι εν ενεργεία, αγόρια και κορίτσια.

Ποιοι απουσίαζαν, από τους απόμαχους, για να συμπληρωθεί το πάνθεον; Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Καμπούρης, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Αλβέρτης. Καθ’ ένας και για διαφορετικό λόγο. Ή και χωρίς λόγο.

Αλλά τέτοια ομοβροντία, αστέρων που δεν είχαν καμία σχέση με τη χορηγία, αλλά κλήθηκαν και έσπευσαν για να δείξουν συμπόρευση και σύμπνοια, δεν θυμάμαι άλλη φορά.

Οι συναθροίσεις της παλιάς ΕΟΚ ήταν συνήθως «ο Βασιλακόπουλος και η αυλή του», μαζί με τους απολύτως απαραίτητους και τους έχοντες εργασίαν.

Για γραφιάδες της προσκολλήσεως δεν λέω, γιατί τέτοιοι υπήρχαν πριν, υπάρχουν τώρα. Συχνά είναι τα ίδια ακριβώς πρόσωπα, με καινούρια φορεσιά.

Όλοι φορούσαν μάσκες, για τον φόβο του Covid-19. Ακόμα και ο μπουφές είχε ατομικές συσκευασμένες μερίδες, για να αποφεύγεται ο συγχρωτισμός πάνω από τα εδέσματα.

Είχα αποφασίσει να αποφύγω τις χειραψίες, αλλά τι κάνεις όταν απλώνει το χέρι για να σε χαιρετήσει ο Θοδωρής Παπαλουκάς; Ή ο Γιώργος Σιγάλας; Ή ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης, που έχει και βαρύ χέρι; Ή η Άννυ Κωνσταντινίδου;

Έσπευσα να βγάλω φωτογραφία με τον Φάνη, που δεν είχα ποτέ. «Έλα μωρέ, τι τη θέλεις;» «Τι να τη θέλω, για να τη βλέπω και να χαίρομαι τη θέλω». «Εντάξει, ας βγάλουμε». «Ναι, αλλά σκάσε ένα χαμόγελο, βρε παιδί». «Το έχουμε χάσει το χαμόγελο…».

Στο πρώτο τετράμηνο της θητείας του, ο Βαγγέλης Λιόλιος τα έκανε σχεδόν όλα λάθος. Από το αλαλούμ στο θέμα των Ομοσπονδιακών προπονητών στα απειλητικά φιρμάνια προς σωματεία, από τα ασυγχώρητο εξώδικο στον ετοιμοθάνατο Καρβέλα στα άγαρμπα «ανοίγματα» προς τον Τύπο και άλλα ουκ ολίγα.

Τις τελευταίες εβδομάδες, όμως, ο νέος πρόεδρος κερδίζει το ένα γαλόνι μετά το άλλο. Και δικαίως καυχιέται.

Διοργάνωσε φάιναλ-φορ, έστω με δρακόντεια μέτρα, χωρίς να ανοίξει μύτη. Έπεισε τους «αιώνιους» να βάλουν την Εθνική ομάδα πάνω από το στενό συμφέρον τους.

Παρέδωσε προς τα έξω εικόνα συστράτευσης –πλην Λακεδαιμονίων, πάντα- με τρανή ένδειξη την παρουσία του Παναγιώτη Φασούλα στη χθεσινή εκδήλωση. Nαι, και τη μυρωδιά από το τσιγάρο του Φάνη.

Και τώρα, ο Λιόλιος φέρνει μία χορηγία, η οποία μπάζει κάποιους αστερίσκους, αλλά φέρνει στα ταμεία της ΕΟΚ υπερδιπλάσια χρήματα σε σχέση με την αντίστοιχη που μόλις εξέπνευσε.

Το χρωστάει φυσικά στην ποιότητα και στο γκελ του προϊόντος: το κολοσσιαίο εμπορικό εκτόπισμα του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι ένα δέλεαρ που εξαργυρώνεται σε ζεστό χρήμα.

Ο ίδιος ΟΠΑΠ, ας μη ξεχνάμε, πληρώνει πάνω από 2 εκατομμύρια ετησίως για το διεθνώς ανυπόληπτο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μόλις τον περασμένο Νοέμβριο, το ντιλ με την ΕΠΟ ανανεώθηκε για 1 χρόνο, παρ’ όλο που η Εθνική Ανδρών αποκλείστηκε πανηγυρικώς από το Μουντιάλ του Κατάρ και μετράει πλέον 8 χρόνια απουσίας από το διεθνές προσκήνιο.

«Ανυπομονώ να ξαναπαίξω στην Εθνική Ελλάδας και να την οδηγήσω σε κάτι μεγάλο», δήλωσε ο Γιάννης στις αρχές της σεζόν.

Και το brand name Αντετοκούνμπο, όμως, κάποιος θα πρέπει να το «πουλήσει» στην αγορά. Η αρτηριοσκλήρωση της προηγούμενης διοίκησης δεν επέτρεπε ελιγμούς ούτε τεχνοκρατισμούς.

Βεβαίως, η νέα συμφωνία προσγειώνει και την ΕΟΚ στην αγκάλη των στοιχηματικών εταιριών, μόλις ένα εξάμηνο μετά την πτώση της διοίκησης Βασιλακόπουλου.

Ο απελθών ισχυρός ανήρ αντιστεκόταν δογματικά, και λυσσαλέα μέχρι ενός σημείου, στον εναγκαλισμό με το στερέωμα του τζόγου. Η «νέα εποχή» στο μπάσκετ έχει ποικίλες παραμέτρους.

Ο νέος μέγας χορηγός των Εθνικών ομάδων μπάσκετ είναι ο ΟΠΑΠ, με συμβόλαιο τριετούς διάρκειας (μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι) και συνολικής αξίας περίπου 4 εκ. ευρώ.

Ο Οργανισμός, που εδώ και μερικά χρόνια ανήκει σε ιδιωτικά συμφέροντα, θα πληρώσει 1,2 εκατομμύρια για το τρέχον έτος, με ορίζοντα το Ευρωμπάσκετ του Σεπτεμβρίου.

Στην ΕΟΚ υπολογίζουν -και σωστά- ότι η παρουσία του Greek Freak θα φέρει την ελληνική ομάδα κοντά στο ευρωπαϊκό βάθρο, σε συνδυασμό με την τελευταία ίσως συμμετοχή της γενιάς των 89-90άρηδων (Καλάθης, Σλούκας, Παπανικολάου κ.α.) και με την επικείμενη πρόσληψη ενός κορυφαίου Έλληνα προπονητή για τα καλοκαίρια.

Η διαπραγμάτευση με την ΤΣΣΚΑ για τον Δημήτρη Ιτούδη δεν φαίνεται να προχωράει, αλλά το διαζύγιο του –επί σειρά ετών Ομοσπονδιακού- Γιάννη Σφαιρόπουλου με τη Μακάμπι προσφέρει μία πρωτοκλασάτη εναλλακτική λύση.

Τα χρήματα του ΟΠΑΠ αναμφίβολα θα διευκολύνουν τις κινήσεις του Λιόλιου. Στα «παράθυρα», πάντως, θα κοουτσάρει την Εθνική μέχρι νεωτέρας ο Σωτήρης Μανωλόπουλος. «Είναι λίγο περίεργη η συγκυρία», μου έλεγε χθες, ντυμένος στα μπλε.

Η χορηγία της Εurobank κλειδώθηκε στο χρονοντούλαπο τον περασμένο μήνα, μετά από αγαστή συμπόρευση 21 ετών και 35 εκατομμυρίων ευρώ! Ήταν, ίσως, η «αρχαιότερη» σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μάζεψα, η τράπεζα δεν ήταν διατεθειμένη να ξεπεράσει για φέτος το πλαφόν των 550.000 ευρώ.

Το ποσό αυγάτισε πέρυσι και έφτασε τις 670-680 χιλιάδες στο όνομα της καλής πολυετούς συνεργασίας, αλλά συνολικά είχε μείνει στάσιμο τα τελευταία χρόνια. Η φετινή πρόταση της τράπεζας ήταν για μονοετή συμφωνία.

Οι μοναδικές εταιρίες που έχουν την ευχέρεια και τη διάθεση να προσφέρουν περισσότερα χρήματα σε αθλητικές χορηγίες είναι οι στοιχηματικές. Άνθρωπος της πιάτσας όσο λίγοι, ο Λιόλιος γνώριζε ότι θα έβρισκε στην ελεύθερη αγορά επταψήφιο ποσό.

Η λύση της συνεργασίας με την τράπεζα υπήρξε συναινετική και αγαπησιάρικη, με εκατέρωθεν δημόσιες ευχαριστίες.

«Νιώθουμε εκατό τοις εκατό δικαιωμένοι από τα αποτελέσματα αυτής της χορηγίας», μου έλεγε υψηλόβαθμο στέλεχος της Eurοbank, μετρώντας τα παράπλευρα οφέλη.

«Συνδεθήκαμε με ένα άθλημα υψηλού κύρους και με τις μεγάλες επιτυχίες της Εθνικής Ανδρών στη διετία 2005-06. Δυστυχώς, τα τελευταία 13 χρόνια δεν υπήρξε άλλη διάκριση. Καλώς ή κακώς, μοναδικό ζητούμενο στη σημερινή συγκυρία είναι η κερδοφορία».

Η νέα διοίκηση δεν έχει αλλεργία στο στοίχημα, όπως ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Και ο τελευταίος, ωστόσο, είχε συζητήσει με άλλη εταιρία του αθλητικού τζόγου το 2017 (πριν ανανεώσει το συμβόλαιο με τη Eurobank), ωστόσο η πιθανή συμφωνία προσέκρουσε σε αστάθμητο παράγοντα.

Σε πολλές από τις χώρες όπου αγωνίζονται οι Εθνικές ομάδες μπάσκετ, και ειδικά η Ανδρών που έχει τη μεγαλύτερη προβολή, απαγορεύεται να διαφημίζονται στοιχηματικές εταιρίες στις φανέλες και στα γήπεδα: Τουρκία, Σερβία και αλλού.

Υπάρχουν, φυσικά, λογής λογής «παραθυράκια», τα οποία μελετήθηκαν ενδελεχώς στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, πριν αρχίσουν οι χαιρετούρες με τον ΟΠΑΠ. Στο Ευρωμπάσκετ 2022 η ελληνική ομάδα έχει κληρωθεί στον Όμιλο του Μιλάνου, ενώ τα τελικά θα γίνουν στο Βερολίνο.

Η τελική φάση του Μουντομπάσκετ 2023 έχει οριστεί να διεξαχθεί στην «άγονη γραμμή» του μπάσκετ, γόνιμη ωστόσο για τους παίκτες του απανταχού στοιχήματος: Ινδονησία, Ιαπωνία, Φιλιππίνες.

Ας προκριθούμε, όμως, και βλέπουμε. Οι αγώνες του ερχόμενου τετραημέρου με την Τουρκία ίσως αποδειχθούν κομβικής σημασίας, ενώ στα δύο καλοκαιρινά «παράθυρα» ελπίζεται ότι η Εθνική θα παρουσιαστεί σχεδόν πλήρης, ακόμα και με τον Τάιλερ Ντόρσεϊ στη σύνθεσή της.

Τη δική του περίπτωση όμως την αφήνω για άλλο, ξεχωριστό σημείωμα.