Οι πύργοι του απόλυτου τρόμου

Εάν από κάποια διαστροφή παρακολουθείτε προσεκτικά όσα γράφει αυτή η στήλη, θα θυμάστε αυτό που έγραψα και ξανάγραψα και ξανάγραψα τις τελευταίες μέρες. Ο ακρογωνιαίος λίθος στην προσπάθεια του Δημήτρη Ιτούδη να ρίξει στην αρένα του Ευρωμπάσκετ έναν γαλάζιο «χαμαιλέοντα της άμυνας» (δική του η έκφραση) είναι η συνύπαρξη του Γιώργου Παπαγιάννη και του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο παρκέ. Ιδίως για την άμυνα.

Ο τραυματισμός του πρώτου καθυστέρησε την εφαρμογή του σχεδίου, ενώ η αναποδιά με τον Κωστάκη Αντετοκούνμπο αφαίρεσε τη δυνατότητα δοκιμών με υποκατάστατο. Η έγκαιρη επάνοδος του Παπαγιάννη συνοδεύτηκε από χαμόγελα βουτηγμένα στην αισιοδοξία. Αυτό που απέμενε, μετά τους αγώνες με την Ιταλία και τη Βρετανία, ήταν να δοκιμάσει ο ψηλός τη θερμοκρασία του πολέμου, όχι σε ρηχά νερά, αλλά στα ζόρια ενός αγώνα που στραβώνει για τα καλά.

«Είμαι καλά, δεν πονάω», είπε ο Παπαγιάννης μετά το χθεσινό ματσάκι, όπου έπαιξε 19,5 λεπτά και έβαλε 17 πόντους. Ποιος περίμενε να τον δει σε back-to-back αναμετρήσεις στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου, αυτό τον γίγαντα με το βαρύ κορμί που μέσα Αυγούστου ήταν σχεδόν ξεγραμμένος;

«Θα μπούμε μέσα και θα τους φάμε ζωντανούς», ήταν ο όρκος νίκης στην ανάπαυλα. Ο Ιτούδης βγήκε από το αποδυτήριο συγκινημένος και απλά έδωσε το σύνθημα για να πέσουν όλοι άσοι στο τραπέζι. «Παπαγιάννης και Γιάννης μαζί», ήταν η εντολή του. Δίπλα σε δύο άλλους μετρ της άμυνας (Καλάθη, Παπανικολάου) και στον ξεκούραστο Ντόρσεϊ, που είδε το πρώτο ημίχρονο από τον πάγκο λόγω φάουλ. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Αυτό που ακολούθησε άγγιζε τα όρια του μακελειού. Κάθε φορά που τα μαρκαρίσματα άλλαζαν στην ελληνική άμυνα, ο δυστυχής Ουκρανός γκαρντ που επιχειρούσε διείσδυση έβλεπε να τον σκεπάζουν δύο τέρατα, το ένα πίσω από το άλλο. Το καλάθι εξαφανίστηκε από τα μάτια τους και σχεδόν όλα τα σουτ ήταν «πετάμε τη μπάλα και προσευχόμαστε».

Όποιος κατόρθωνε να προσπεράσει τον Παπαγιάννη με τη γρηγοράδα των ποδιών έβλεπε έκπληκτος τα χέρια του ψηλού να τον ακολουθούν, όπως τα μάτια του Τζέιμς Μποντ. Ο Γιάννης ερχόταν για βοήθεια μαζί με τον Παπανικολάου και ο ορίζοντας σκοτείνιαζε. Η στατιστική που δίνει στην αποψινή Εθνική μόνο 1 τάπα είναι το ψέμα της χρονιάς, αφού σχεδόν όλα τα σουτ των Ουκρανών αλλοιώθηκαν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.

Αλλά τα οφέλη της συνύπαρξης των «δίδυμων πύργων» (2,12 μ. και 2,19 μ., για να μη ξεχνιόμαστε, χώρια τα χέρια-πλοκάμια), δεν τελείωναν εκεί. Η παρουσία του Παπαγιάννη στα μετόπισθεν επέτρεπε στον Γιάννη και στον Ντόρσεϊ να ξεχύνονται στον αιφνιδιασμό χωρίς να ανησυχούν ιδιαίτερα για το αμυντικό ριμπάουντ. Συχνά το γράπωνε ο Παπανικολάου (6) ή και ο Καλάθης (5), που παραλάμβανε τη μπάλα και μοίραζε τα δώρα (7 ασίστ) λες και ήταν ο αη-Βασίλης.

Σε αυτό το οργιαστικό δεκάλεπτο του απόλυτου τρόμου για τον αντίπαλο -τον αποψινό και τους προσεχείς- η Εθνική μας πέτυχε 32 πόντους και δέχθηκε μόνο 11. Έβαλε 9/11 δίποντα, 2/6 τρίποντα και 8/10 βολές. Κράτησε τον αντίπαλο στο 30 τοις εκατό (5/16 σουτ, 0 βολές) και τον υποχρέωσε σε 5 λάθη. Κοντολογίς, εξαφάνισε τη μπάλα.

Για εμάς τους τυχερούς που καθόμασταν πίσω από το καλάθι όπου σούταρε η ελληνική ομάδα, τίποτε από τα παραπάνω δεν αποτελεί είδηση. Όποιος είδε το άσπρο του ματιού του Γιάννη στο ξεκίνημα της γ’ περιόδου κατάλαβε ότι αυτό το ευλογημένο παιδί ήταν αληθινό ρομπότ με σάρκα και οστά. Για να το πω λαϊκά, το πήρε προσωπικά και ανακάλυψε ότι η μηχανή έχει και έκτη ταχύτητα και έβδομη και όγδοη.

Σαρανταένας πόντοι, λέει, και ρεκόρ καριέρας με την Εθνική ομάδα. Οι περισσότεροι που έχει σκοράρει οποιοσδήποτε σε Ευρωμπάσκετ, μετά από μία 43άρα του Ντιρκ Νοβίτσκι το 2003. Πρώτος σκόρερ του τουρνουά, και με διαφορά, ο Greek Freak.

Ωραία, αλλά εγώ θα αρκεστώ να επισημάνω ένα άλλο στατιστικό, που καταδεικνύει ότι ο Γιάννης βρισκόταν στη ζώνη του λυκόφωτος: 18/21 βολές. Έντεκα συνεχόμενες εύστοχες. Θυμάστε τι συνέβη την τελευταία φορά που τις έβαζε με κλειστά μάτια από τη γραμμή, έτσι; Είμαι βέβαιος, ότι αυτό συζητούσαν νοσταλγικά στην κερκίδα των προσκεκλημένων ο Κρις Μίντλετον με τον Τζον Χορστ και τον Άλεξ Λάσρι.

Το σχέδιο των Ουκρανών, για τους οποίους σας είχα προειδοποιήσει κατ’ επανάληψη ότι είναι επικίνδυνοι, ξεκινούσε από μπάσκετ και κατέληγε σε κατς. Σχεδόν όλα τα φάουλ που έκαναν στον Γιάννη ήταν στα όρια του αντιαθλητικού και πάντως εσκεμμένα. Κάποια στιγμή φοβήθηκα ότι οι Αμερικανοί θα τον έβαζαν στο ιδιωτικό τους ελικόπτερο και θα έφευγαν κατ’ ευθείαν για το Μιλγουόκι.

Αυτή η τακτική, όμως, έχει και βαρύ τίμημα. Ο Γιάννης προκάλεσε τεράστια φθορά σε μία ήδη κουρασμένη ομάδα, κέρδισε πάνω από 20 βολές και τις αξιοποίησε, έστειλε κόσμο στον πάγκο με φάουλ, εκνεύρισε αντί να εκνευριστεί, πτόησε αντί να πτοηθεί, ήπιε αίμα αντί να αιμορραγήσει. Δεν κέρδισε μόνος του, κάθε άλλο, έδωσε όμως το σύνθημα: «Εγώ απόψε δεν πρόκειται να χάσω».

Κάπως έτσι, η Εθνική κέρδισε ένα ματς που στα μισά του φαινόταν ιδιαίτερα στριφνό, υπενθύμισε ότι λύση είναι η άμυνα και όχι τα τρίποντα (7 στα 20 απόψε, πρώτη φορά μονοψήφιο νούμερο), διατήρησε το αήττητό της και σφράγισε μία υπερήφανη πρωτιά, που δεν ήταν δα εκ των ων ουκ άνευ. Εάν κάνετε τους υπολογισμούς, θα δείτε ότι το μονοπάτι του 2ου προς τα ημιτελικά είναι σχεδόν όμοιο με αυτό του 1ου .

Υπάρχει, ωστόσο, το πνευματικό σκέλος. Πέντε μέρες μετά το τζάμπολ του Μιλάνου, η Εθνική νιώθει άτρωτη, παρ’ όλο που δεν έφτασε ακόμα ούτε το 70 τοις εκατό της δυναμικότητάς της. Την Κυριακή θα παίξει τον πρώτο νοκ άουτ αγώνα της, απέναντι (καταπώς υπολογίζω) σε μία από τις Τσεχία, Πολωνία. Για μια φορά, είναι αυτή που σκορπίζει τον φόβο. Και όχι εκείνη που τον νιώθει.