Όλα τα μωρά στην πίστα

Το έχω γράψει αμέτρητες φορές σε αυτήν εδώ τη στήλη, το λέω και με τους φίλους μου κάθε φορά που βλέπω τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να καλπάζει ρημάζοντας τις αντίπαλες άμυνες. Τρέμει το φυλλοκάρδι μου, έτσι όπως ορμάει με ταχύτητα τούρμπο, απογειώνεται σαν γεράκι, τρακάρει σε κορμιά που θυμίζουν δέντρα και προσγειώνεται μέσα σε ένα δάσος από πόδια.

Συχνά κλείνω τα μάτια και δεν τα ξανανοίγω μέχρι να βεβαιωθώ ότι όλα πήγαν καλά κατά την προσεδάφιση. Η στιγμή του τραυματισμού του στους περυσινούς τελικούς της Ανατολής του ΝΒΑ με την Ατλάντα ήταν ένας εφιάλτης ακόμα χειρότερος, αφού προήλθε από΄την προσγείωση τρίτου (του Κλιντ Καπελά) πάνω στο δικό του πόδι.

Απόψε, στο βαθμολογικά αδιάφορο ματσάκι της Εθνικής με την Εσθονία, μου ερχόταν να χυμήξω στο παρκέ, να φορέσω το κοστούμι του Δημήτρη Ιτούδη και να τον κάνω αλλαγή. «Έλα έξω λεβέντη μου να προφυλαχτείς πριν σε φάει λάχανο κανένας ατζαμής ξυλοκόπος και άσε τον Ντόντσιτς και τα ρεκόρ».

Ο Γιάννης δεν είναι από εκείνους που θα κάνουν κράτει. Η πέμπτη είναι η μοναδική ταχύτητα που υπάρχει στην πυρηνοκίνητη μηχανή του. Έκλεισα λοιπόν τα μάτια, βούλωσα τ’ αυτιά, μουρμούριζα ακατάληπτα λόγια και περίμενα να τελειώσει το καταραμένο το ματς, για να αναπνεύσω ξένοιαστος.

Ώσπου, έγινε αυτό που φοβόμουν. Σήκωσα το βλέμμα και είδα τον φυσιοθεραπευτή και τον γιατρό σκυμμένους πάνω από το χρυσό αγόρι. Δεν πρόλαβα βέβαια να πανικοβληθώ. Για καλή μου τύχη, καθόμουν σε απόσταση 10 μέτρων από τον ελληνικό πάγκο και με θέα ανεμπόδιστη. Δεν άκουγα τι έλεγαν, αλλά έβλεπα καθαρά. Προνομιούχος, σου λέει ο άλλος.

Είδα ότι δεν υπήρξε συναγερμός ούτε παγωμάρα ούτε μορφασμοί πόνου. Ο Γιάννης δεν χρειάστηκε να πάει στα αποδυτήρια ή στο ιατρείο. Μετά από λίγες ασκήσεις, άραξε ανενόχλητος πια ανάμεσα στους συμπαίκτες του και μάλιστα πεταγόταν συνεχώς όρθιος, για να πανηγυρίσει π.χ. το τρίποντο του Θανάση ή για να ενθαρρύνει τον Κωστάκη.

Ακόμα και όταν επιστρατεύτηκε η συνήθης παγοκολώνα, δεν ήταν για τον αστράγαλο ή για το πέλμα του Γιάννη, αλλά για τη μέση του, που θα θυμάστε ότι τον ταλαιπώρησε πρόσφατα. «Δεν μου φάνηκε να έχει κάτι ανησυχητικό ο αδελφός μου», μου εκμυστηρεύτηκε με τρόπο ο Θανάσης στη μικτή ζώνη.

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα, κατέφτασε το ανεπίσημο ανακοινωθέν που περιμέναμε για να ανακουφιστούμε: «Ο Γιάννης δεν έχει τίποτε». Mάλιστα ο Ιτούδης ισχυρίστηκε ότι τον έβγαλε επειδή είχε φτάσει η στιγμή της απόσυρσης. «Δεν επρόκειτο να ξαναμπεί στο παιχνίδι, οπότε έκανε τη ρουτίνα της αποθεραπείας του». Τον έβγαλε όχι επειδή τον είδε τραυματία, αλλά εξαιτίας του 3ου προσωπικού φάουλ στο οποίο υπέπεσε.

Η τελική εκτίμηση μιλάει για ελαφρύ διάστρεμμα, που φυσικά απαιτεί παρακολούθηση, αφού το μεγάλο ραντεβού είναι σε λιγότερο από 72 ώρες.. Όχι ότι υπάρχει πιθανότητα να χάσει ο παθιασμένος Γιάννης το ματς με τους Τσέχους, αλλά τον χρειαζόμαστε στο 100 τοις εκατό. Με την ομάδα υγιή και πλήρη, δεν πρόκειται να χάσουμε από καμία Τσεχία. Ελπίζω.

Τον απολογισμό της πρώτης φάσης θα τον επιχειρήσω στο διήμερο που ακολουθεί, όταν με το καλό προσγειωθεί το αεροπλάνο στο Βερολίνο. Σήμερα καταθέτω μόνο τη χαρά μου για την επιστροφή του Κώστα Αντετοκούνμπο, πάει να πει όλα τα μωρά στην πίστα για πρώτη φορά, έτσι, για να δει επιτέλους ο Δημήτρης Ιτούδης την ομάδα -ανέτοιμη ακόμη- όπως την ονειρεύτηκε και τη σχεδίασε.

Με διακριτούς ρόλους, με τους παίκτες στη σωστή τους θέση, με λύσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της δωδεκάδα, με πείρα και προσωπικότητα, με Γιάνναρο σε ημιαγρία κατάσταση, με «supporting cast» που ξέρει τι κάνει, με άψογη προπονητική καθοδήγηση. Μια ομάδα για χρυσό μετάλλιο. Δεν λέω ότι θα το πάρει, λέω ότι μπορεί.

Βεβαίως ο Κωστάκης δεν θα έχει πια τον ίδιο ρόλο που χρεώθηκε υπηρεσιακά στους αγώνες προετοιμασίας, αφού ο Γιώργος Παπαγιάννης επέστρεψε για να γίνει θεόρατο τείχος μέσα στις ρακέτες. Ο Ιτούδης έκανε απόψε αυτό που υποψιαζόμουν εξαρχής: έριξε τον Παπαγιάννη δίπλα στον Γιάννη, σχηματίζοντας μία πολυπλόκαμη πεντάδα όπου ο αντίπαλος φαντάζεται το καλάθι, αλλά δεν το βλέπει.

Απέναντι στους Τσέχους (και στους Γερμανούς) με τα βαριά και δυναμικά κορμιά, η γεμάτη ρακέτα μπορεί να εξελιχθεί σε εχέγγυο επιτυχίας. Οι επιδόσεις στα τρίποντα (37% με μ.ο. 10 εύστοχα) και στις βολές (79%) είναι απρόσμενα καλές, αλλά τις προκρίσεις θα τις δώσει η χαμαιλεόντεια άμυνα.

Ομάδα με 10/24 τρίποντα μπορεί να ηττηθεί, εάν ο αντίπαλος έχει γενέθλια και τα βάζει από παντού, αλλά ομάδα με 15 κλεψίματα και 7 τάπες και 27 κερδισμένες βολές δεν χάνει ποτέ και από κανέναν. Ελάτε τώρα να σας πω ένα μυστικό, θαμμένο κάτω από έναν σωρό από νούμερα: η Εθνική μας είναι 1η στο Ευρωμπάσκετ και στις τρεις νευραλγικές κατηγορίες: κλεψίματα, τάπες, κερδισμένες βολές. Πώς να μην ταξιδεύει αισιόδοξη για το Βερολίνο;