Όταν δουλεύεις και παλεύεις, θα έρθει και η στιγμή της δικαίωσης

Συνήθως στο μπάσκετ, η γλώσσα των αριθμών είναι αμείλικτη και συγχρόνως αφοπλιστική. Στη στατιστική αποτυπώνονται τα πεπραγμένα του καθενός και βάσει αυτών, υπάρχουν φορές που με ευστοχία μπορεί κανείς υποθέσει το τελικό αποτέλεσμα. Χθες για παράδειγμα, στο σύστημα αξιολόγησης των παικτών, το προβάδισμα της Τουρκ Τέλεκομ ήταν συντριπτικά μεγαλύτερο, κατά 20 μονάδες. Περισσότερα ήταν και τα ριμπάουντ με μεγαλύτερη εστίαση στις επιπλέον κατοχές μέσα από τα επιθετικά. Η δε αναλογία ασίστ/λαθών ήταν αρνητική κατά τις τρεις κατοχές για τον Άρη και το αντιστρόφως ανάλογο ίσχυσε για την Τουρκ η οποία παράλληλα είχε τέσσερις επιπλέον κατοχές μέσα από τα εννιά κλεψίματα και επτά παραπάνω πόντους από τη γραμμή της φιλανθρωπίας γιατί έκανε πιο έξυπνη διαχείριση των φάουλ της. Υπολειπόταν κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες στο μακρινό σουτ αλλά και από κοντινή απόσταση. Ε και, νομίζετε ότι αυτές έκαναν τη διαφορά;

Η χθεσινή στατιστική κατατάσσεται στις περιπτώσεις όπου… «η επιστήμη (του μπάσκετ) σηκώνει τα χέρια ψηλά». Η νίκη του Άρη δεν εξηγείται μέσα από τους αριθμούς, τις εξισώσεις και τις αριθμητικές παραστάσεις αλλά από τα στοιχεία που αδυνατεί να καταγράψει ο υπολογιστής και τα οποία αναδεικνύονται μέσα από την εικόνα. Λέγεται ψυχή, αυταπάρνηση, το περιβόητο «ο θάνατός σου, η ζωή μου» γιατί κάτι τέτοιο «φώναξαν» χθες οι παίκτες του Γιάννη Καστρίτη κι ας μην ήταν πολλοί στο παρκέ λόγω των απουσιών. Το ποιόν νίκησε χθες ο Άρης θα φανεί στην πορεία της διοργάνωσης, προς το παρόν όμως είναι η περσινή φιναλίστ του Eurocup, μια ομάδα με πολλαπλάσιο αγωνιστικό προϋπολογισμό και με παίκτες οι οποίοι θεωρούνται - … και είναι – μπαρουτοκαπνισμένοι στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Ομολογώ ότι μέχρι σήμερα (κακώς) δεν είχα δώσει βάση στο κομμάτι της εμπειρίας και το έπραξα γιατί χθες, αν έχανε ο Άρης, ο λόγος (θα) ήταν η απειρία των παικτών του. Οι δύο-τρεις στιγμές όπου είχε το momentum να «τελειώσει» τους Τούρκους σαν το σημείο των έντεκα διαδοχικών πόντων του Βασίλη Τολιόπουλο, μα από βιασύνη, τσαπατσουλιά και υπερβάλλοντα ζήλο στο 55-46 γύρισε ο κόσμος ανάποδα. Ο βραχύσωμος γκαρντ κατατάσσεται στους έμπειρους των ευρωπαϊκών διοργανώσεων μαζί με τους Κατσίβελη, Μποχωρίδη. Με 15 παιχνίδια στα πόδια τους αλλά από υποστηρικτικό έως και δίχως ρόλο, Σλαφτσάκης και Περσίδης, άντε, να μπουν κι αυτοί στη λίστα. Μπλούμπεργκς, Καρ, ΝτεΣόουζα, Γκάλινατ, Χάρελ, Σανόγκο, Φίλλιος και λίαν συντόμως ο Μπάνκστον δεν γνωρίζουν τι εστί EuroCup. Τώρα παίρνουν μια μυρωδιά.

Στην ίδια συνομοταξία κυριαρχεί το όνομα του Γιάννη Καστρίτη καθώς και αυτός παίρνει το βάπτισμα της Ευρώπης, προφανώς θα μεγαλώσει προπονητικά μέσα από τούτη την εμπειρία. Μετά το παιχνίδι είπε κάτι που ο Αρειανός δεν το χωνεύει εύκολα, κάποια στιγμή όμως πρέπει να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα. «Σε κάθε παιχνίδι έχουμε τον τίτλο του αουτσάιντερ αλλά αυτό δεν επηρεάζει ούτε στο ελάχιστο την ευθύνη που νιώθουμε για να νικήσουμε». Μεγάλη κουβέντα, απόλυτα ρεαλιστική.

Ακούει ο άλλος για μια ρουμανική Κλουζ και δεν ξέρει ότι τούτοι ξόδεψαν τα μαλλιά της κεφαλής τους και πήραν Ευρωλιγκαίους παίκτες. Ακούει Μπουργκ, ψάχνει να δει τις επιτυχίες της και δεν θα βρει τίποτε, αλλά οι Γάλλοι επένδυσαν ένα σωρό χρήματα. Ακούει μια Ουλμ και το μυαλό του πάει στο παλιό κουπόνι του στοιχήματος παρέα με την Ουντερχάχινγκ και την Ομπερχάουζεν – που είχε πει κάποτε και μια ψυχή – αλλά δεν γνωρίζει ότι οι Γερμανοί πέρυσι ταπείνωσαν τις Άλμπα, Μπάγερν και πήραν το Πρωτάθλημα.

Δεν ξέρω αν το επίπεδο της διοργάνωσης είναι ίδιο μ’ αυτό που ήταν στην προηγούμενη παρουσία του Άρη αν και είναι ευνόητο ότι η ποιότητα μοιράστηκε με το BCL, αλλά ο Άρης έχει βουτήξει στα βαθιά της Μεσογείου, του Ατλαντικού και της Βαλτικής και τώρα κολυμπάει δίχως να σηκώσει κεφάλι μπας και δει τον προορισμό, αλλά για να ζήσει κάτι όμορφο που καθ’ όπως φαίνεται έχει προσφέρει όραμα και στον κόσμο. Πέντε χιλιάδες νοματαίοι ήταν και χθες στο Αλεξάνδρειο. Εκεί θα είναι και με τον Καρδίτσα. Και πηγαίνουν γιατί τους γεμίζει αυτό που βλέπουν. Τις βουτιές για μια μπάλα (σ. σ. τέσσερα τζάμπολ έκανε χθες Λότερμόζερ από χαμένες κατοχές οι οποίες μέσα από την αυταπάρνηση έγιναν διεκδικήσιμες μπάλες), το πείσμα στην άμυνα, τη αγαλλίαση της ψυχής μετά από ένα καλάθι, το μάτι που γυαλίζει και τον πόθο για διάκριση. Βλέπει μια ομάδα που δουλεύει, παλεύει, κάποια στιγμή θα έρθει και η δικαίωση.

Αυτή ομάδα παραμένει στο κυνήγι της συνοχής. Δεν έχει ομοιογένεια αλλά συνεχίζει να κατευθύνεται από την ατομική ποιότητα και 3-4 πραγματάκια που κάνει καλά στο γήπεδο. Το υποδηλώνουν οι μόλις έντεκα τελικές πάσες καθώς δείχνουν τον χαμηλό βαθμό επικοινωνίας. Και δεν θα μπορούσε να είχε αποκτήσει γιατί όλοι μαζί δεν έχουν βρεθεί ακόμη στο παρκέ. Λογικά, η πρώτη προπόνηση παρουσία όλων των παικτών θα γίνει την ερχόμενη εβδομάδα. Ο Γιάννης Καστρίτης κάνει τον σταυρό του μην τον βρει άλλο κακό.

Αντί επιλόγου. Καλά θα κάνουν οι Έλληνες διαιτητές που σφυρίζουν στην Basketleague να δουν καρέ-καρέ το χθεσινό παιχνίδι μπας και αλλάξουν φιλοσοφία και μάθουν πώς πρέπει να λειτουργούν στο παρκέ. Και δεν σφύριξαν τίποτε τυχάρπαστοι αλλά κοτζαμάν Λότεμοζερ ο οποίος «καθάριζε» τις φάσεις με τέτοια προσωπικότητα που ούτε που διανοήθηκε κάποιος από τους παίκτες να πει το παραμικρό. Ας δουν το παιχνίδι μπας και αλλάξουν για να συμβάλλουν στην ομαλή διεξαγωγή των παιχνιδιών, να γίνουν κοινωνοί μιας προσπάθειας. Προς το παρόν, τα τινάζουν στον αέρα, κρίνοντας και από τα «θαύματα» που έγιναν στον πρόσφατο αγώνα στην Πάτρα όπου ούτε με τη βοήθεια του instant replay δεν είδαν εμπρόθεσμα καλάθια και αντιαθλητικά φάουλ.