Άρης: Η ελλιπής προετοιμασία δεν κρύφτηκε, ούτε και η απουσία σέντερ

Οι τακτικές αλχημείες μαζί με τα ξεσπάσματα συντελούν στη διατήρηση μιας ομάδας σε παιχνίδι. Οι νίκες απαιτούν διάρκεια και στην παρούσα στιγμή ο Άρης δεν τη διαθέτει και δεν θα μπορούσε να την έχει. Γιατί τίποτε απ’ όσα είπε ο Γιάννης Καστρίτης – μετά την ήττα από τη Βενέτσια – δεν απέχει από την πραγματικότητα και σε τελική ανάλυση είναι αδύνατο να νικηθούν οι κανόνες της λογικής. Οι διαδοχικοί τραυματισμοί και το γεγονός της επιστράτευσης των νεαρών παικτών για να συμπληρωθεί δεκάδα για οικογενειακό διπλό στη διάρκεια της προετοιμασίας ήταν δύο από τα στοιχεία που αναδείχθηκαν στη διάρκεια του αγώνα με τους Ιταλούς.

Δύο βασικά στελέχη (σ. σ. Λαζέφσκι, Χοτζ) παραμένουν στο στάδιο της θεραπείας δίχως ξεκάθαρη εκτίμηση για την ημερομηνία επιστροφής τους και είναι δύο παίκτες πάνω στους οποίους θα στηριχθεί το αγωνιστικό οικοδόμημα της χρονιάς που ξεκίνησε. Ο Βασίλης Τολιόπουλος πηγαίνει συντηρητικά λόγω ενοχλήσεων στον λαγονοψοΐτη (σ. σ. ισχίο) ενώ ο Τρέι Γούντμπερι προσπαθεί να βρει αγωνιστικό ρυθμό έπειτα από απουσία (περίπου) δύο μηνών.

Γι’ αυτόν τον λόγο, η αγαπημένη συνήθεια της σύγκρισης της περσινής ομάδας με την αντίστοιχη φετινή, είναι αδύνατο να γίνει στην παρούσα στιγμή. Μπορούν απλά να κατατεθούν συμπεράσματα επί των αγωνιστικών χαρακτηριστικών κάποιων παικτών. Για παράδειγμα, βάζοντας στην ίδια ζυγαριά τον Λάντερς Νόλεϊ με τον Ρόνι Χάρελ, ο πρώτος πλεονεκτεί σε επιθετικά χαρακτηριστικά αλλά υστερεί σε ένταση άμυνας, deflections και ριμπάουντ. Ο Τζος Ρόμπερτς δεν είναι Ίσμαελ Σανόγκο και φαίνεται ότι νιώθει σα να βρίσκεται σε αχαρτογράφητα νερά. Ο Τζέιμς Μπανκς προσπαθεί να μπει στο πετσί ενός ρόλου δίχως πρότερες παραστάσεις και σωστή χρήση του χώρου.

Ο περσινός Άρης δεν είχε παίκτες όπως οι Λευτέρης Μαντζούκας, Τρέι Γούντμπερι ούτε τρίτο σέντερ όπως ο Μάνος Χατζηδάκης. Αν κριτήριο στις συγκρίσεις είναι η ομοιογένεια που χαρακτήρισε την ομάδα από τον χειμώνα του 2023 κι έπειτα, αυτό αδικεί την αντίστοιχη τωρινή γιατί προπόνηση παρουσία όλων δεν έχει γίνει, οπότε μάλλον είναι ουτοπικό να ζητείται υψηλό επίπεδο συνοχής. Κυρίως όμως, είναι φανερή η έλλειψη χημείας στην άμυνα η οποία αποτελεί τον βασικό πυλώνα της αγωνιστικής φιλοσοφίας και τακτικής του Γιάννη Καστρίτη. Αυτό φάνηκε στον αγώνα με τη Βενέτσια όπου οι Ιταλοί έβγαζαν σουτ με χαρακτηριστική ευκολία, με ακόμη μεγαλύτερη περνούσαν μπάλες στη ρακέτα και παράλληλα δεν διαπιστώθηκε έξυπνη χρήση των φάουλ στο transition παιχνίδι των γηπεδούχων.

Θαρρώ ότι εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο ζήτημα για τον Άρη. Στις συνεργασίες που πρέπει να αναπτύξει στην άμυνα μαζί με την έλλειψη όγκου στη ρακέτα παράλληλα της περιορισμένης δυνατότητας στην εξασφάλιση του αμυντικού ριμπάουντ. Αυτό το στοιχείο αξιοποίησε ο Καγκεμπέλε και είχε… γιορτή στις ρακέτες. Παράλληλα φυσικά των διαφορετικών κριτηρίων των διαιτητών οι οποίοι έκλεισαν το μάτι στους Ιταλούς επιτρέποντας τις επαφές με αποτέλεσμα τη χαώδη διαφορά στα φάουλ και στις ελεύθερες βολές.

Χθες, ο Γιάννης Καστρίτης ομολόγησε επίσης ότι διατηρεί το βλέμμα του στην αγορά και εξήγησε την πολυπλοκότητα της τελευταίας σε επίπεδο επιλογών καθότι είναι περιορισμένες. Κι όμως, η αγορά διαμορφώνεται αναλόγως των προθέσεων του αγοραστή. Ο Άρης δεν έχει την πολυτέλεια να δώσει 300+ χιλιάρικα για έναν σέντερ όπως έκανε πρόσφατα άλλη ελληνική ομάδα. Ξέρει όμως ότι δεν θα μπορέσει να δελεάσει παίκτες, οι οποίοι κόβονται από το ΝΒΑ και προωθούνται στην G League με 75.000-80.000 δολάρια, με πέντε-έξι χιλιάρικα περισσότερα. Ένας Αμερικανός μπαίνει σε διαδικασία σκέψης για το υπερατλαντικό ταξίδι όταν (οικονομικά) αξίζει τον κόπο. Κατ’ επέκταση, οι νόμοι της αγοράς θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στην προσπάθεια προσθήκης αυθεντικού σέντερ. Αν αποκτηθεί, έχω την αίσθηση ότι τον μήνα Νοέμβρη, ο Άρης θα είναι αρκετά ανώτερος της περσινής ομάδας υπό την προϋπόθεση επιστροφής των τραυματιών.

Αντί επιλόγου, μια όμορφη φωτογραφία. Αυτώ των φίλων του Άρη στη Βενετία…