Ένα δέντρο χωρίς σκιά

Το «πράσινο» στερέωμα μπορεί να βιώνει κάποιου είδους ευφορία με αφορμή την προβολή του ντοκυμαντέρ για τους Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο, στην πραγματικότητα όμως τα τείχη ραγίζουν και το πάτωμα τρέμει.

«Περασμένα μεγαλεία», θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί η ταινία. Οι εγχώριες επιτυχίες επιτρέπουν να στεγνώνουν γρήγορα τα όποια δάκρυα, αλλά νίκες άνευ αντιπάλου μετράνε για νίκες μόνο στα τυφλά μάτια των φανατικών.

Οι άλλοι «διηγούνε» τα μεγαλεία της εποχής Παύλου και Θανάση, με τα έξι ευρωπαϊκά τρόπαια και, μαντέψτε, κλαίνε.

Τα χειρότερο όλων είναι το περπάτημα στα σύννεφα. Οι ψευδαισθήσεις μεγαλείου. Μία βόλτα στα social media πριν από 2-3 μήνες έφερνε τον επισκέπτη αντιμέτωπο με προφητείες που άγγιζαν τα όρια του εξωφρενικού.

Σύμφωνα με τους πιο αισιόδοξους, ο Παναθηναϊκός θα ξεκινούσε την επόμενη σεζόν με προπονητή τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και με μαέστρο των Μάικ Τζέιμς. Την πεντάδα θα συμπλήρωνε το αχτύπητο κουαρτέτο των Νέντοβιτς, Χέζονια, Παπαπέτρου, Μήτογλου, ενώ μέσα στη τούρλα μπορεί να επέστρεφε και κανένας Ντομινίκ.

Όσοι επιχειρούσαν να προσγειώσουν τους αλλοπαρμένους χαρακτηρίζονταν μεμιάς εχθροί του (πράσινου) λαού. Και εκείνοι που απαξίωναν το ελληνικό πρωτάθλημα στοχοποιούνταν. Αυτό το τελευταίο θα το ξαναβρούμε μπροστά μας.

Ο Ιούνιος ήταν καταστροφικός για τον Παναθηναϊκό ή τουλάχιστον για εκείνους που βαυκαλίζονταν ότι το «ειδικό βάρος» της φανέλας με τα έξι αστέρια αρκεί για να εξωραΐσει τη δυσοίωνη πραγματικότητα.

* Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αγνόησε τις όποιες σειρήνες από την Αθήνα και συμφώνησε –καταπώς φαίνεται- με την πραγματική ομάδα της καρδιάς του, δηλαδή την Παρτίζαν. Εάν πήγαινε σε κανέναν ζάπλουτο μνηστήρα, τύπου ΤΣΣΚΑ ή Μπαρτσελόνα ή Αρμάνι, η συζήτηση θα έκλεινε στα γρήγορα. Αλλά όχι. Ο Ομπράντοβιτς θα δουλέψει με ελάχιστα λεφτά, σε μία ομάδα με την οποία έχει συναισθηματικούς δεσμούς και μόνο τέτοιους. Με τον «Παναθηναϊκό της Σερβίας». Θεωρητικά, θα μπορούσε και ο Παναθηναϊκός να τον δελεάσει. Πώς θα γινόταν αυτό, όμως, μετά τα παρατράγουδα του 2017; Ο Ομπράντοβιτς είναι γκαμήλα και δεν ξεχνάει εύκολα.

* Ο ελεύθερος Ντίνος Μήτογλου ενημέρωσε την ομάδα ότι δεν σκοπεύει να συνεχίσει στο ΟΑΚΑ, αφού θεωρεί την πρόταση της Αρμάνι προτιμότερη. Η νίλα είναι τεράστια, αφού ο Μήτογλου –με τη νεαρή ηλικία και την αστρονομική βελτίωση- αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι του πυρήνα πάνω στον οποίο πόνταρε ο Παναθηναϊκός για τα επόμενα χρόνια. Η απόφασή του προφανώς δεν έχει να κάνει με το οικονομικό, αφού η προσφορά των «πρασίνων» ήταν γενναιόδωρη και συγκρίσιμη με εκείνη των Ιταλών. Με όρους 2021, ο Παναθηναϊκός δεν είναι μεγαλύτερο μέγεθος από την Αρμάνι (που έφτασε ένα σουτ από τον τελικό της Euroleague) ούτε ισάξιο.

* Ακόμα και ο πολύς Μάριο Χέζονια, τον οποίο έχει ερωτευτεί παράφορα η εξέδρα για λόγους που κατά 90% έχουν να κάνουν με την επικοινωνία, εκτοξεύει τη μπάλα εκεί ακριβώς. Στην εξέδρα. «Θα αποφασίσω κατά τον Αύγουστο», δηλώνει, ανάμεσα στις γνωστές κορώνες για το μεγαλείο του συλλόγου. Πάει να πει, θα προσπαθήσει να αυξήσει το κασέ του μέσω της Εθνικής Κροατίας (που έχει το Προολυμπιακό τουρνουά στο Σπλιτ) και θα μελετήσει τα δεδομένα την ίδια ώρα που οι άλλοι θα ανεβαίνουν στο βουνό. Δεν είναι ακριβώς το φέρσιμο που θα περίμενε κανείς από έναν ερωτευμένο.

Με άλλα λόγια, το σακούλι της καλοκαιρινής συγκομιδής παραμένει άδειο και θα αδειάσει ακόμα περισσότερο αν –όπως φαίνεται- απολυθεί και ο Όντεντ Κάτας.

Η γνώμη μου είναι γνωστή και διατυπωμένη σε αυτή τη στήλη: ο Παναθηναϊκός χρειάζεται προπονητή που να ταιριάζει περισσότερο στη σημερινή του πραγματικότητα και πάντως όχι λεγεωνάριο.

Επιπλέον, προπονητή καλύτερο από τον Κάτας. Η θρυλούμενη πρόσληψη του Δημήτρη Πρίφτη θα είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Θα προχωρήσει όμως;

Το πραγματικό δράμα για τον Παναθηναϊκό θα είναι να χάσει και τον Ιωάννη Παπαπέτρου, ο οποίος είναι ελεύθερος και έχει πληθώρα μνηστήρων να του κάνουν καντάδες.

Τα ποσά που ακούγονται, οι «πράσινοι» δύσκολα θα τα ανταγωνιστούν, αν δεν βρουν τρόπο να ρίξουν τον παίκτη στο φιλότιμο και στο συναίσθημα.

Επισημαίνω, ότι ο Παπαπέτρου προτίμησε να ξεκουράσει το ταλαιπωρημένο γόνατο του παρά να παίξει στην Εθνική ομάδα. Αυτό δεν είναι καλό σημάδι για τον Παναθηναϊκό.

Ταιριάζει μάλλον σε παίκτη που σκοπεύει να ψαχτεί για το μέλλον του (όπως έκανε π.χ. ο Ντόρσεϊ) παρά σε κάποιον που ετοιμάζεται να δέσει τον γάιδαρό του στο γνωστό δέντρο. Αλλά το δέντρο δεν βγάζει φύλλα αυτόν τον καιρό ούτε δίνει σκιά.

Προβληματική είναι η κατάσταση και με τον Νεμάνια Νέντοβιτς, που παραμένει παροπλισμένος εδώ και μήνες μετά την περιπέτεια με τον Covid-19, αλλά αυτόν ας τον αφήσουμε μέχρι νεωτέρας στην άκρη.

Ο Παναθηναϊκός κάνει καίριες κινήσεις για το μέλλον (με τον Μαντζούκα και τώρα με τον Χουγκάζ), αλλά το μέλλον αργεί πολύ και ο οργανισμός έχει μάθει στο παρόν.

Η αβεβαιότητα σε όλα τα επίπεδα ναρκοθετεί τα θεμέλια και η 16η θέση στην Euroleague είναι εκκωφαντικό καμπανάκι συναγερμού. Για την ακρίβεια: θα έπρεπε να είναι καμπανάκι συναγερμού.

«Πάντα θα υπάρχουν οι γκρινιάρηδες», δήλωσε στην απολογιστική συνέντευξή του ο άγνωστος σε μένα πρόεδρος Τριαντόπουλος. Πάντοτε, επίσης, θα υπάρχουν οι αιθεροβάμονες και οι κυνηγοί ανεμομύλων.

Τηρουμένων των αναλογιών, ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει να γίνει Άρης. Και τότε δεν θα μπορεί να τον σώσει κανένα ντοκυμαντέρ, όσα Όσκαρ και αν κερδίσει.