Τα λόγια είναι περιττά

Ομάδος πεσούσης πας αντίπαλος ξυλεύεται. Αντίπαλος όμως ε; Είτε με καλοπροαίρετη καζούρα είτε με δηλητηριώδη κακεντρεχή σχόλια, ο αντίπαλος παραμένει αντίπαλος. Εμείς από την άλλη οι «πρασινοφρουροί», τι νόημα έχει να κάνουμε τους μετά Χριστόν προφήτες; Ό,τι είχαμε να πούμε το είπαμε πριν αρχίσουν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις, τώρα στηρίζουμε.

Στηρίζουμε τη δημιουργία μιας ομάδας που θα είναι πρωταθλήτρια στην ανταγωνιστική διάθεση ακόμα κι αν υστερεί σε ταλέντο και προσωπικότητα. Υποστηρίζουμε ένα σύνολο που θα σέβεται τον εαυτό του, την ιστορία του και τους χιλιάδες φίλους του. Αυτό φαντάζομαι είναι το νόημα του «όλοι μαζί» που επαναλαμβάνει τακτικά ο coach Πρίφτης.

Δεν νομίζω ότι στεναχωριέται κάποιος περισσότερο από τους Αλβέρτη και Διαμαντίδη, δεν πιέζεται κανείς περισσότερο από τον προπονητή και το staff, δεν δικαιούμαστε αυτή τη στιγμή να κουνάμε το δάχτυλο ή να λέμε «τα ‘λεγα εγώ», ακόμα και αν τα λέγαμε ή τα γράφαμε. Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να σχολιάσω αστειότητες περί αντικαταστάσεων, απολύσεων, σχετικών και ασχέτων.

Ο Πέρι δεν είναι ίσως επιπέδου Euroleague ως point guard ή για να ακριβολογούμε δεν είναι ακόμα επιπέδου Euroleague. Δεν είναι όμως ο τόσο κακός και αντιπαραγωγικός επιθετικά παίκτης, όσο είδαμε χτες. Το τρακ του πρωτάρη; Θα βελτιωθεί σε μια εβδομάδα, σε ένα μήνα, σε τρεις μήνες; Συγχωρέστε με, δεν μπορώ να ξέρω. Το προπονητικό team ξέρει σίγουρα καλύτερα.

Ο Νέντοβιτς είναι τόσο άστοχος όσο ήταν χτες, είναι τόσο κακός επιθετικά; Ξέρουμε ακριβώς πως και πότε και αν θα συνέλθει; Δυστυχώς όχι. Να λυθεί το συμβόλαιό του χτες; Εγώ νομίζω αξίζει το ρίσκο να τον περιμένουμε.

Δεν θα σταματήσω να πιστεύω ότι η ομάδα χρειαζόταν και χρειάζεται point guard δίπλα στον Κέντρικ Πέρι θυσιάζοντας αν χρειαστεί ξένο ψηλό. Με έναν ψηλό μείον έχουμε πρόβλημα, χωρίς point guard αυτοκτονούμε. Ο Παναθηναϊκός του Δημήτρη Πρίφτη δεν είναι τόσο κακή ομάδα όσο παρουσιάστηκε χτες, δεν είμαστε και για να κάνουμε όνειρα ανοιξιάτικης νυκτός προφανώς.

Τα λόγια είναι περιττά και για τον Βασίλη Σπανούλη, για να πάμε στα πιο ευχάριστα. «Πιο ευχάριστα το λιβάνισμα στον εχθρό;» θα αναρωτηθεί κάποιος. Επειδή ζούμε έτσι κι αλλιώς σε εποχές πολωμένες, σε κλίμα εμφυλιακό και καλός λόγος δεν περισσεύει για κανέναν, ας προσπαθήσουμε να το ανατρέψουμε. Παρακολουθώντας χτες βράδυ τη συνέντευξη του Βασίλη Σπανούλη στον ερυθρόλευκο Νίκο Χατζηνικολάου, ίσως κανείς μπασκετικός δεν άκουσε τίποτα καινούργιο σε σχέση με τα αφιερώματα, τις συνεντεύξεις και την προβολή του V Span.

Οι εμβόλιμες δηλώσεις για τον Βασιλάρα του Δημήτρη Διαμαντίδη και τα σχόλια του Θοδωρή Παπαλουκά ήταν μια μεταξύ τους φυσιολογική κατάσταση, για τους τρίτους ένα μάθημα σχέσεων αθλητών και ανθρώπων. Το πόσο ανέμελα αστειεύεται ο 3D για το «τελευταίο τρίποντο» της καριέρας του, που το σκόραρε άλλος όμως, είναι το υγιές πρόσωπο της μπασκετικής αντιπαλότητας και του αμοιβαίου σεβασμού. Ξέρετε, όλων αυτών που λείπουν από το ελληνικό μπάσκετ με τα γνωστά αποτελέσματα σε επίπεδο συλλόγων και Εθνικής Ομάδας.

Μια διατύπωση του Βασίλη Σπανούλη μου θύμισε πόσο μοιάζει ο συγκεκριμένος τύπος στον Νίκο Γκάλη. «Θα περιμένω να εξετάσω κάθε πρόταση που θα μου γίνει», απάντησε σε ερωτήσεις περί προπονητικής ή παραγοντικής καριέρας. Όχι Βασίλη μου, μην το κάνεις αυτό κι εσύ, γιατί μπορεί αυτή η πρόταση πολύ εύκολα να σου γίνει στην 7η δεκαετία της ζωής σου για μια διακοσμητική θέση.

Καλύτερα να κυνηγήσεις αυτό που θες, αυτό που έχεις στο μυαλό σου, είτε λέγεται πάγκος της Εθνικής Ομάδας είτε είναι το front office του αγαπημένου σου Ολυμπιακού. Οι Έλληνες παράγοντες και ιδιοκτήτες δεν μας έχουν συνηθίσει σε δείγματα οξυδέρκειας, για να μην μιλήσω για το Υπερ-Εγώ του καθενός.