Το νούμερο που έκανε τη διαφορά

Στις αναλύσεις -επί αναλύσεων- που επιχειρήθηκαν για την αβυσσαλέα πορεία του περυσινού Παναθηναϊκού περνούσε συχνά απαρατήρητη μία υποσημείωση που προσωπικά φρόντιζα να υπάρχει πάντοτε στα κείμενά μου.

Οι άδειες κερκίδες κόστισαν στους «πράσινους» 3-4 νίκες, που υπό άλλες συνθήκες θα κατέληγαν στο δικό τους τσεπάκι.

Προσοχή, δεν το πάω στο πονηρό ούτε στο …μεταφυσικό. Η δύναμη της έδρας έχει πολλές παραμέτρους, οι περισσότερες από τις οποίες έχουν να κάνουν με το ίδιο το παιχνίδι.

Η σαστιμάρα του αντίπαλου παίκτη όταν δεν μπορεί να ακούσει τον διπλανό του, πόσο μάλλον τον προπονητή που στριγγλίζει από απόσταση 10 μέτρων.

Τα φτερά που νιώθει στα πόδια του ένας άπειρος παίκτης των γηπεδούχων, όταν το παρκέ γέρνει («δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο πράγμα», μονολογούσε στο τέλος ο Μέικον).

Το «γαμώτο» που συνοδεύει κάθε ήττα όταν συνοδεύεται από δυσαρεστημένα βλέμματα.

Το ηθικό και το ονόρε της ομάδας που έχει συνηθίσει να κερδίζει περισσότερα ματς από εκείνα που χάνει.

Το «ας είναι, πάμε παρακάτω» του φιλοξενούμενου που μια ζωή φεύγει ηττημένος από αυτό το γήπεδο.

Συχνά, ναι, και η διαιτησία, που στο 50-50 θα προτιμήσει να ακούσει χειροκρότημα παρά αποδοκιμασία, να αποχωρήσει ήσυχη και όχι με κέρματα.

Όχι απόψε, πάντως. Μπορεί ο Σάσα Τζόρτζεβιτς να μίλησε για «αποφάσεις που γύρισαν τον χρόνο πίσω» στον παλιό καιρό, αλλά φρονώ ότι έχει άδικο. Άσχετα αν ο κανονισμός για το αντιαθλητικό φάουλ είναι τραγέλαφος.

Εάν κάποιος ευθύνεται για την ήττα της Φενέρμπαχτσε, αυτοί δεν ήταν οι διαιτητές, αλλά οι παίκτες που φόρεσαν τα κιτρινόμαυρα.

Διότι εκείνοι ήταν που άνοιξαν την πόρτα στον Παναθηναϊκό. Η πίστη των «πρασίνων» τους κράτησε ζωντανούς ως το 40ό λεπτό, αλλά τότε χρειάστηκε μια σειρά από τουρκικά χαρακίρι για να τουμπάρει το ματς.

Ο Νάντο Ντε Κολό δεν ήταν παρών στο Βελιγράδι, αλλά αυτός πρώτος με έκανε να θυμηθώ τον αλησμόνητο ημιτελικό Ελλάδας-Γαλλίας. Και το δικό του «αυτογκόλ» τέσσερα χρόνια αργότερα στην Πολωνία!

Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς βοήθησε πολύ τον Παναθηναϊκό με το ασυνάρτητο rotation, αλλά μη τα ξαναλέμε, ποτέ κανείς δεν θα τον μπερδέψει με τον Ομπράντοβιτς. Τα δώρα, ωστόσο, τα τύλιξαν οι παίκτες του.

* Στο 82-87, και ενώ οι «πράσινοι» έδειχναν έτοιμοι να παραδοθούν, ο Βέσελι μάρκαρε με τα πόδια τον Νέντοβιτς στην περιφέρεια και τον έστειλε στη γραμμή σταματώντας το χρονόμετρο: 2/2 και η διαφορά στους τρεις.

* Στην αμέσως επόμενη επίθεση, που θα κλείδωνε το ματς αν η Φενέρ έβαζε έστω έναν πόντο, ο Ντε Κολό πήγε να δώσει …θέαμα, με πάσα στην πίσω πόρτα της ελληνικής άμυνας. Ο κουρασμένος Βέσελι ήταν αδύνατο να συγκρατήσει τη μπάλα, η οποία έκανε γκελ και κύλησε στα χέρια του Παπαγιάννη (στα 17’’).

* Όταν ο Μέικον ξέφυγε από τον Γκούντουριτς, ο Σέρβος της Φενέρ άπλωσε τα χέρια και έκανε αντιαθλητικό φάουλ, ενώ το δίποντο που θα έβαζε ο Αμερικανός θα ήταν σχεδόν δώρο άδωρο για τον Παναθηναϊκό: 86-87 στα 10’’ και ελληνική κατοχή.

* Ο Νέντοβιτς παραλίγο να πουλήσει τη μπάλα, αλλά αυτή βγήκε έξω από παίκτη της Φενέρ στα 2.9 πριν το φινάλε. Και τότε οι Τούρκοι κατόρθωσαν, διότι περί κατορθώματος πρόκειται, να δώσουν στον Παναθηναϊκό νέο αντιαθλητικό φάουλ, με βάναυση σπρωξιά του Μπούκερ στον Νέντοβιτς: 88-87 και νέα κατοχή για τον Παναθηναϊκό.

* Νέα επαναφορά, νέα τουρκική γκάφα: φάουλ για τρεις βολές του Πιερ στον Παπαπέτρου, ίσα ίσα για να σφραγίσει ο αρχηγός του Παναθηναϊκού το ματς από τη γραμμή με απόλυτη ευστοχία: 91-87. Οποιοδήποτε άλλο σενάριο θα έδινε μισή ελπίδα στη Φενέρ για τα 2.4 δευτερόλεπτα που υπολείπονταν.

Εάν η Φενέρ είχε ακόμη προπονητή τον Ομπράντοβιτς, ή πρόεδρο τον Γιαννακόπουλο για να μη πηγαίνουμε μακριά, οι παίκτες της θα επέστρεφαν στην Κωνσταντινούπολη με λεωφορείο μετά την κωμωδία των τελευταίων 40 δευτερολέπτων…

Είναι ωστόσο άδικο για τον Παναθηναϊκό, να επικεντρωθεί η κριτική στην αυτοχειρία των χρυσοπληρωμένων παικτών του Τζόρτζεβιτς.

Οι «πράσινοι» πίστεψαν στην ανατροπή μέχρι το τέλος και ανταμείφθηκαν, μολονότι κράτησαν το προβάδισμα για λιγότερο από 1,5 λεπτό συνολικά στον αγώνα μετά το πρώτο πεντάλεπτο.

Βρέθηκαν στο -9 και ξανά στο -8, είδαν τον αντίπαλο να βρίσκει απαντήσεις σε κάθε ερώτημα, αλλά δεν πτοήθηκαν.

Τα 5.800 εισιτήρια μπορεί να είναι η σημαντικότερη στατιστική της βραδιάς, το νούμερο που έκανε τη διαφορά, αλλά τα εύσημα ανήκουν στους παίκτες και στον προπονητή.

Ο Δημήτρης Πρίφτης δοκίμασε αμέτρητα σχήματα και συστήματα, έψαχνε «με απόγνωση» ένα καλό αμυντικό δεκάλεπτο (όπως δήλωσε στο ημίχρονο) και τελικά έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στους παίκτες που μπορούσαν να ακολουθήσουν τη Φενέρ στους 90 πόντους, παρά να την κατεβάσουν στους 75.

Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, το δίδυμο Μέικον, Νέντοβιτς περιόρισε σε ρόλο κομπάρσου τον Ντε Κολό, τον Χένρι και τον Γκούντουριτς μετά την ανάπαυλα.

Οι δυό τους πέτυχαν τους 21 από τους 27 πόντους του Παναθηναϊκού στην δ’ περίοδο, ενώ όταν πήγαν στη γραμμή υπενθύμισαν πόσο μεγάλη αξία έχει η ευστοχία στις βολές: 11/11 ο ένας, 7/8 ο άλλος.

Τι κι αν είχαν μαζί 1/9 τρίποντα; Οι επιλογές τους ήταν σχεδόν πάντα σωστές και η αυτοπεποίθησή τους μεταδοτική.

Ο Οκάρο Ουάιτ χρειάστηκε λιγότερο από 18 λεπτά για να πετύχει το συνηθισμένο 12+9, αλλά η άμυνα του Παναθηναϊκού ζορίστηκε πολύ μετά την ανάπαυλα, όταν ο Τζόρτζεβιτς κατέβησε τον ΝτεΣον Πιερ σε ρόλο πόιντ-φόργουορντ (α λα Αντετοκούνμπο), δίπλα στους σχεδόν ανίκητους στο low post Μπούκερ και Βέσελι.

Οι τρεις τελευταίοι πέτυχαν σχεδόν όλους τους πόντους της Φενέρ μετά την ανάπαυλα, συνήθως από απόσταση επαφής, αλλά αυτή η τακτική έβγαλε εκτός παιχνιδιού τον Χένρι και τον Ντε Κολό.

Σε τέτοια παιχνίδια, τις νίκες τις δίνει το καθαρό μυαλό και η μαεστρία. Όχι τα μούσκουλα ούτε ο χορός των δεινοσαύρων. Ο Βέσελι (18+10+5) είδε να τον μαρκάρει ακόμα και ο Μαντζούκας.

Ο Παναθηναϊκός πανηγύρισε με αναστεναγμούς ανακούφισης, αφού είδε να εξανεμίζεται ο φόβος του 0-4 (για να μη πω 0-6 βάσει προγράμματος).

Είδα, όμως, και κάποια χαμόγελα αισιοδοξίας στο ΟΑΚΑ. Για πρώτη φορά μετά από καιρό.

Μπορεί να απέχει πολύ η εικόνα από αυτό που οραματίζεται ο Πρίφτης, αλλά απόψε εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο περυσινός Νέντοβιτς, υπενθύμισε τις ικανότητές του ο αίφνης παγκίτης Πέρι, έγινε παίκτης Euroleague o Μέικον ενώ έδωσαν πραγματάκια και οι αθλητικοί παίκτες από τους οποίους θα κριθεί εν πολλοίς η αποτελεσματικότητα της συνταγής: Ουάιτ, Φλόιντ, Έβανς, Σαντ-Ρόος.

Η μάχη των αιθέρων έβγαλε ισοπαλία (31-31 ριμπάουντ, 2-2 τάπες), τα λάθη ήταν περιορισμένα και λιγότερο κραυγαλέα, ο βαθμός αυτοσυγκέντρωσης βελτιωμένος.

Η ομαδική άμυνα έπασχε από έλλειψη συντονισμού και χημείας, αλλά έδωσε κλεψίματα που έγιναν εύκολα καλάθια σε κρίσιμα σημεία (στο 39-45, στο 60-64).

Και τέλος πάντων, ο Παναθηναϊκός άρπαξε μία νίκη μέσα από τα σαγόνια της ήττας. Τους τελευταίους μήνες συνέβαινε συνήθως το αντίθετο.

Αλλά τους τελευταίους μήνες οι «πράσινοι» δεν είχαν τον κόσμο τους στο πλευρό τους.