Φτου ξελευτερία και δρόμο

Όλα όσα χρειάζεται να μάθει κανείς για το αποψινό ματσάκι του Παναθηναϊκού στη Μαδρίτη τα βρίσκει συμπυκνωμένα αν σταματήσει το ρολόι 6:37 πριν το τέλος της πρώτης περιόδου.

Το ταμπλό έγραφε 14-3 υπέρ της Ρεάλ και ο Δημήτρης Πρίφτης έριχνε στο παιχνίδι τον αμούστακο Μαντζούκα και τον Μποχωρίδη που δεν χρησιμοποιείται σχεδόν ποτέ.

Η είσοδος των δύο Λευτέρηδων, τόσο νωρίς, αντί των σχεδόν αναντικατάστατων Παπαπέτρου και Σαντ-Ρόος, έμοιαζε με «φτου ξελευτερία», αν όχι με λευκή σημαία.

Παραήταν βεβαίως νωρίς για παράδοση άνευ όρων, αλλά ήταν φανερό ότι οι «πράσινοι» βρίσκονταν νοερά με το ένα πόδι στο αεροπλάνο της επιστροφής.

Η παραπανίσια μέρα ξεκούρασης σε σχέση με τους «λευκούς» της Καστίλλης (και ουσιαστικά χωρίς ταξίδι) δεν ωφέλησε σε τίποτε, αφού ο Παναθηναϊκός δεν πίστεψε ποτέ ότι είχε πιθανότητες νίκης.

Είναι λίγο θλιβερή αυτή η εικόνα για μία ομάδα που έχει καλομάθει το κοινό της σε εξωχώριους θριάμβους (αν και συμπληρώθηκε δεκαετία από τον τελευταίο), ταυτόχρονα όμως προδίδει ρεαλισμό και κυνισμό.

Σε αυτό το ταξίδι της διαβολοβδομάδας, ο Παναθηναϊκός είχε πιθανότητες νίκης μόνο στον πρώτο σταθμό και αφιέρωσε όλες τις δυνάμεις του εκεί.

Εάν έβγαζε διπλό στη Βιτόρια, με το κορώνα γράμματα σουτ του Παπαπέτρου, μπορεί και να μη κατέβαινε καθόλου στο «Παλάθιο ντε Ντεπόρτες», που λέει ο λόγος.

Σε κάθε περίπτωση, η αναμέτρηση με τη Ρεάλ αντιμετωπίστηκε ως τυπική υποχρέωση και ολοκληρώθηκε με σκορ τυπικής υποχρέωσης: 88-65.

Μόλις στα τελευταία λεπτά πήρε διαστάσεις η διαφορά, αλλά η εικόνα του αγώνα δεν άφηνε ψευδαισθήσεις.

Οι ομάδες θα μπορούσαν να παίζουν μέχρι το πρωί, χωρίς να κλείσει ποτέ η ψαλίδα περισσότερο από τους 8-9 πόντους.

Πέρα από τα υπόλοιπα, ο Παναθηναϊκός δεν είναι σε θέση να κερδίσει τέτοιο ματς με τον Παπαπέτρου κολλημένο στους 7 πόντους και με τον Νέντοβιτς φάντασμα του υγιούς εαυτού του.

Ο Πρίφτης ζήτησε από τους παίκτες του να σκυλιάσουν στην άμυνα για να δώσουν στον εαυτό τους δικαίωμα στην ελπίδα, αλλά τα λόγια του πήγαν στον βρόντο.

Πώς να νικηθεί η Ρεάλ, κλασσική ομάδα ρυθμού και με 11-12 ετοιμοπόλεμους παίκτες, από αντίπαλο που της δίνει 30 πόντους (με 7/11, 4/6, 4/6) στο εναρκτήριο δεκάλεπτο;

Η αμυντική συμπεριφορά του Παναθηναϊκού βελτιώθηκε στη β’ περίοδο και τον βοήθησε να βρει ψήγματα αυτοπεποίθησης στην άλλη άκρη, αλλά και πάλι η στατιστική του ήταν γεμάτη πασατέμπους και στραγάλια.

Στο ημίχρονο, το κοντέρ έγραφε 5/19 δίποντα, 2/15 αν εξαιρεθεί ο Παπαγιάννης. Με δύο στα δεκαπέντε δίποντα από έντεκα παίκτες, πάλι καλά που το σκορ έμεινε στο αξιοπρεπές 42-30.

Όπως έγραφα και μετά τον αγώνα της με τον Ολυμπιακό, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η περιφέρεια γραμμή της Ρεάλ είναι επιπέδου φάιναλ-φορ και ευρωπαϊκού τίτλου.

Δεν παύει όμως να είναι μία λευκή Λερναία Ύδρα, με πέντε παίκτες που μπορούν να κάνουν ζημιές και ξέρουν να αξιοποιούν τους τυραννόσαυρους της μπροστινής γραμμής.

Ο Αμπάλδε έπαιξε ελάχιστα στο Φάληρο, αλλά απόψε ήταν ο κινητήριος μοχλός της Ρεάλ. Είναι ο ταύρος που αφηνιάζει όταν βλέπει πράσινο πανί.

Αυτός δεν ήταν που πέτυχε 19 πόντους και νικητήρια καλάθια στο περυσινό θρίλερ του ΟΑΚΑ με τις δύο παρατάσεις;

Πριν αναζητήσετε το ζύγι για να μετρήσετε τις ισορροπίες, σημειώστε μία λεπτομέρεια: η Ρεάλ έδωσε 1,5 εκατομμύρια ευρώ για να πάρει τον Αμπάλδε από τη Βαλένθια.

Ο Παναθηναϊκός, από την άλλη, είναι αναγκασμένος να ψαρεύει σε θολά νερά, μπας και του πέσει στην απόχη του κανένα αποπροσανατολισμένο λαβράκι τύπου Χέζονια ή κάποιο ξεχασμένο μαργαριτάρι σαν τον Φέρελ.

Τυχερός είναι που τους βρήκε και αυτούς, τώρα που κυκλοφορεί με μισοάδειο πορτοφόλι. Και ας αποδείχθηκε βαρίδι ο όχι και τόσο σούπερ Μάριο.

«Ο Παπαπέτρου είναι αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας τώρα που αποχώρησε από αυτήν ο Καλάθης, ενώ ο Πρίφτης οδήγησε την Ούνιξ στην κατάκτηση του Eurocup», έλεγε ο σπήκερ της Euroleague TV, προσθέτοντας μία τριπλή ένεση υπαρκτού σουρεαλισμού στον καμβά της βραδιάς.

Πότε έγιναν καλέ αυτά και δεν πήρα είδηση; Πόσους μήνες κοιμάμαι; Από πότε είναι αυτή η εφημερίδα;

Μεθαύριο δεν θα το θυμάται κανείς το αποψινό ματς και δικαίως. Ήδη κοντεύω να ξεχάσω ποιοι έπαιζαν. Από κάποιο σημείο και μετά, έβλεπα τένις και ίσως, πράγματι, να αποκοιμήθηκα.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ο Παναθηναϊκός καλείται να αναδομήσει από την αρχή την όποια χημεία του, με έναν παίκτη που μπορεί να είναι ανώτερος από τους υπάρχοντες (Πέρι και Μέικον), αλλά παίζει ίδιο μπάσκετ με αυτούς.

Ο Φέρελ ανεβάζει τον πήχη της ποιότητας αλλά δεν είναι οργανωτής ούτε στρατηγός του παρκέ. Δεν ξέρω αν μπορεί να περιμένει από αυτόν ο Παπαγιάννης τις πάσες που δεν έρχονται ποτέ.

Αλήθεια, ποιος λεβέντης θα χάσει λεπτά συμμετοχής τώρα που καταφτάνει ο κοντορεβυθούλης Γιόγκι;

Κανονικά, ο λαθρεπιβάτης είναι ο Νέντοβιτς, που -το ξαναγράφω γιατί μου άρεσε- μοιάζει περισσότερο με εγχειρίδιο υπέρ του εμβολιασμού παρά με μπασκετμπολίστα.

Ωστόσο, ο αγώνας με τη Φενέρ έδειξε ότι ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να πάρει μεγάλα ματς χωρίς καλό «Νέντο», ή τουλάχιστον θα δυσκολευτεί πολύ.

Στην Euroleague, άλλωστε, των περιορισμένων περιορισμών, χωράνε όλοι οι καλοί, μαζί και μερικοί κακοί. Στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι που καλείται ο Πρίφτης να στείλει κάποιον στην κερκίδα.

Θεωρητικά εκεί υπάρχει η πολυτέλεια να παίξουν στην ίδια πεντάδα δύο κοντοπίθαροι ή τρεις ανέτοιμοι ή τέσσερις ανεμβολίαστοι, αλλά το Αλεξάνδρειο έκανε ζημιά σε όλα τα επίπεδα.

Όσο νωρίς και αν είναι, ο Παναθηναϊκός φαίνεται ότι θα χρειαστεί το πλεονέκτημα της έδρας, αν σχεδιάζει να κοιτάξει κατάματα τον κατακόρυφα βελτιωμένο Ολυμπιακό εντός των συνόρων.