Κώστας Παπανικολάου: Για πάντα στην υπηρεσία της Ηδονής

Από τα πρόσωπα που κουβαλούν τις ένδοξες θύμησες του παρελθόντος δεν θα βρεις πολλά στο λιμάνι. Γιώργος Μπαρτζώκας, Γιώργος Πρίντεζης, Κώστας Παπανικολάου. Μαζί και ο Κώστας Σλούκας. Αυτή είναι η παλιά φρουρά της ομάδας. Ο «Πρι» πλέον αρχηγός, ο Σλούκας στον ρόλο του ηγέτη και ο «Παπ» πάντα πιστός στρατιώτης.

Ο Έλληνας φόργουορντ αυτή την ιδιότητα είχε πάντοτε. Να ανήκει στο σώμα των επίλεκτων. Χωρίς να τον νοιάζει να ξεχωρίσει. Να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Παλαιάς Φρουράς, η χρήση του όρου σε παραπομπή εκείνης του Ναπολέοντα. Να είναι πάντα παίκτης ομάδας. Παίκτης από εκείνους που χαίρονται να έχουν στο ρόστερ τους οι προπονητές γιατί κάνει αδιαμαρτύρητα, χωρίς να τον νοιάζει το pir, χωρίς να στοχεύει στην πεντάδα, χωρίς να φέρνει εντάσεις, ό,τι του πει ο coach.

Ο Παπ ξέρει το ειδικό βάρος της ερυθρόλευκης φανέλας. Σαν προορισμένος να αγωνιστεί μονάχα γι' αυτή. Έχει καταπιεί όλον τον μαγικό ζωμό εκείνης της refuse to lose ομάδας που κατέκτησε τους back to back τίτλους στην Euroleague. Αγωνίζεται με παροιμιώδη συνέπεια και προσήλωση στο αγωνιστικό πλάνο. Και θα τον δεις στο καλύτερο και το χειρότερο βράδυ του στο παρκέ να μην παρατάει ούτε μια μπάλα.

Είτε ο Ολυμπιακός προελαύνει, είτε βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, αν ο Παπ είναι στον αγωνιστικό χώρο σε κάνει να πιστεύεις πως κρίνονται τα πάντα, όλο το ματς, σε ένα κλέψιμο. Σε μια άμυνα. Σε μια κατοχή. Αυτή η νοοτροπία του: όταν κάνω μία λανθασμένη επιλογή και κοστίσει στην ομάδα, τότε προσπαθώ 2 φορές παραπάνω στις φάσεις που θα ακολουθήσουν. Κυλά στο αίμα του το DNA του Ολυμπιακού της περασμένης δεκαετίας, που έχει βρει τη θέση του στον Ολυμπιακό της νέας εποχής. Μόνο η παλιά φρουρά το γνωρίζει αυτό.

Το βράδυ της Παρασκευής (5/11) οι Πειραιώτες δεν ξεκίνησαν καλά στο πρώτο δεκάλεπτο κόντρα στη Μονακό στο ΣΕΦ. Και ο πρώτος που «μίλησε» για να ξεκινήσει η αντεπίθεση ήταν ο Παπ. Αυτός «στραγγάλισε» με την άμυνά του τον βιονικό Μάικ Τζέιμς που έμεινε πολύ μακριά από τον καλό του εαυτό (πήρε μόλις 7 σουτ). Αυτός έπεσε πάνω και στους Ντανίλο Άντζουσιτς και Άλφα Ντιαλό και σε όποιον άλλο χρειάστηκε. Και έπειτα ακολούθησαν όλοι άψογα την αμυντική τακτική του Γιώργου Μπαρτζώκα.

Αυτός κράτησε στην αρχή με τα σουτ την ομάδα όταν «φλέρταρε» να χάσει το μυαλό της χορεύοντας στο τέμπο των Γάλλων και μετά από ένα σερί τεσσάρων αποτυχημένων προσπαθειών «πυροβόλησε» ξανά από τα 6,75 και η κραυγή του στο παρκέ, εικόνα οικεία στις κερκίδες του ΣΕΦ, θύμισε τον διάσημο πίνακα του Έντβαρτ Μουνκ.

Ο Παπ έμεινε εκτός παρκέ για περίπου 10 μήνες. Από τις 23 Δεκεμβρίου του περασμένου έτους και το παιχνίδι κόντρα στη Φενέρ, παλεύοντας με έναν σοβαρό τραυματισμό στον αυχένα που τον οδήγησε μέχρι την πόρτα του χειρουργείου. Το χρονικό διάστημα της απουσίας του γνώριζε καλά, ότι η ομάδα τον έχει ανάγκη. Ότι χρειάζεται την ενέργειά του, το πάθος του. Πέρασε δύσκολα, όσο δεν μπορούσε να προσφέρει.

Όταν ανάρρωσε κι έθεσε εαυτόν στις υπηρεσίες της ομάδας, παρά την πολύμηνη αποχή, δεν μπορούσε κανείς να διακρίνει ούτε ίχνος φόβου στο βλέμμα του. Ούτε μια σκιά, παρά το ευαίσθητο σημείο του τραυματισμού. Και δεν είναι μόνο το «διψασμένο» και έτοιμο να ριχτεί στη φωτιά πνεύμα. Παράλληλα, στο comeback του ο διεθνής φόργουορντ βρίσκεται στην καλύτερη σωματική κατάσταση που έχει βρεθεί ποτέ, με το ποσοστό λίπους μειωμένο, δείγμα της δουλειάς που κάνει μόνος, αθόρυβα, εκτός ομαδικής προπόνησης.

Φέτος παίζει κατά μέσο όρο σε 21:30 λεπτά έχοντας 7,5 πόντους ανά παιχνίδι. Έχει 60% στο δίποντο, 43,4% στο τρίποντο, 2,8 ριμπάουντ, 1,3 ασίστ και μεγάλη ακόμα συνεισφορά που δεν αποδίδεται στην στατιστική. Πώς να αποδοθούν οι σφιγμένες γροθιές, οι κραυγές, οι φλέβες στον λαιμό, το πείσμα και η ψυχή; Όλα αυτά που χρειάζονται για να τεθείς στην υπηρεσία της Ηδονής.