Παναθηναϊκός: Ένα «ουφ» που χαρίζει χρόνο και φέρνει την ηρεμία

• Είχε ξεχάσει να κερδίζει τέτοια ματς
• Τα λιθουανικά κέρδη και το πολωνικό «πολυεργαλείο»
• Ευκαιρία για ανάκαμψη και νίκες

Κακά τα ψέματα αλλά στα τέσσερα πρώτα ματς της σεζόν ο Παναθηναϊκός δεν βλεπόταν. Τα κολλύρια να ήταν καλά. Πόνεσαν τα μάτια (μας). Και ακόμα πονάνε.

Όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενα κείμενα ήταν και κάπου-κάπου λογικό να συμβαίνει. Βέβαια ξεκαθαρίζω. Απομονώνω την ήττα από τον Άρη. Συγγνώμη, αλλά εκεί δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Απλούστατα στο «Nick Galis Hall» βγήκαν και με το παραπάνω τα (δεδομένα αγωνιστικά) προβλήματα και ήρθε μια ήττα από το πουθενά.

Από εκεί και πέρα ωστόσο ισχύει αυτό που λένε: Είναι μέχρι να γίνει η αρχή. Δεν εννοώ ότι ο Παναθηναϊκός έγινε ομάδα για Final 4 (σ.σ. αυτό έλειπε!) και ούτε ότι θα σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Παρόλα αυτά έγινε η αρχή για την ψυχολογική ανάταση της ομάδας. Αυτό είχε ανάγκη. Την ηρεμία. Να μην υπήρχε (ακόμα) περισσότερη πίεση. Να μην υπήρχε από τον πρώτο μήνα της Euroleague ασήκωτο (ψυχολογικό) βάρος στις πλάτες όλων.

Είχε ξεχάσει να κερδίζει τέτοια ματς

Όχι ότι θα χάλαγε ο κόσμος εάν οι «πράσινοι» έχαναν στο Βελιγράδι, αλλά η πιθανότητα του 0-4 σε τέσσερα συνεχόμενα επίσημα ματς και έχοντας μοναδική νίκη (και αυτή μετά κόπων και βασάνων) απέναντι στον Κολοσσό, ίσως και να έφερνε από πολύ νωρίς τριβές και γκρίνιες. Στην Ελλάδα ζούμε. Όσο εύκολα έρχεται ο ενθουσιασμός, άλλο τόσο εύκολα (μην σας πω και ακόμα πιο εύκολα) έρχεται και η απογοήτευση. Οπότε για φανταστείτε να ήταν σήμερα ο Παναθηναϊκός με «μηδέν» νίκες στο σακούλι του...

Αν έθελξε με την απόδοσή του στο Βελιγράδι; Όχι. Σε καμία περίπτωση. Αν ο Ερυθρός Αστέρας είναι (τη δεδομένη χρονική στιγμή που μιλάμε και χωρίς να τον έχουμε δει με Βιλντόζα και Νέντοβιτς) ανταγωνιστικός για οκτάδα; Όχι. Σε καμία περίπτωση. Όμως οι «πράσινοι» είχαν ξεχάσει να κερδίζουν ακόμα και αυτά τα ματς. Είχαν ξεχάσει να κάνουν τις (επονομαζόμενες) «επαγγελματικές νίκες» με τις οποίες μπορούσαν να «αγοράσουν» χρόνο και ηρεμία σε περιόδους που δεν «ένιωθαν» καλά αγωνιστικά. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει ασυζητητί οι εποχές που είχαν «σίγουρες νίκες» πριν από το τζάμπολ των αγώνων. Πλέον χρειάζεται έξτρα προσπάθεια, είτε βρίσκεται απέναντι η Ρεάλ, είτε βρίσκεται ο Αστέρας, η Άλμπα κ.ο.κ.

• Ερυθρός Αστέρας – Παναθηναϊκός 75-77: Απόδραση από το Βελιγράδι!

Και όταν μιλάμε για μια νέα ομάδα με εννέα αλλαγές στο ρόστερ και νέο προπονητή, όταν μιλάμε για μια ομάδα που δεν έχει δώσει ούτε ένα ματς με τον βασικό της πλέι μέικερ, όταν μιλάμε για μια ομάδα που έχει άλλη μια εκκρεμότητα στο ρόστερ της, όταν μιλάμε για μια ομάδα που παίζει με ένα «τεσσάρι» από το ξεκίνημα της χρονιάς (σ.σ. χωρίς να εξετάζω τα «γιατί» και τα «πώς» αλλά εστιάζοντας μόνο στο γεγονός) είναι δεδομένο ότι ο χρόνος είναι απαραίτητος.

Βέβαια όσο απαραίτητος είναι ο χρόνος, αλλά τόσο απαραίτητες είναι και οι νίκες. Και γι' αυτόν τον λόγο αναφέρω συνέχεια ότι «ζητούμενο» για τον Παναθηναϊκό στο ξεκίνημα της χρονιάς είναι οι (όσο το δυνατόν περισσότερες) νίκες στο σακούλι του. Και ας μην παίζει ακόμα καλό μπάσκετ. Είναι ανέφικτο να παίξει άμεσα καλό μπάσκετ και να γίνει θελκτικός για τον κόσμο. Αν θα γίνει στο μέλλον; Κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά ωστόσο είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Και η νίκη στο Βελιγράδι, και ειδικά με τον τρόπο που ήρθε, ίσως να αποτελέσει την αφετηρία για (αυτό το) κάτι καλύτερο στη συνέχεια. Προς το παρόν ο Ράντονιτς και οι παίκτες του κέρδισαν χρόνο και ηρεμία που καλούνται να εκμεταλλευτούν ενόψει της «διαβολοβδομάδας» και των δύο αγώνων με Άλμπα (εκτός) και Μονακό (εντός).

Τα λιθουανικά κέρδη και το πολωνικό «πολυεργαλείο»

Κέρδος για τον Παναθηναϊκό δεν ήταν μόνο η νίκη, αλλά και η απόδοση του Μάριους Γκριγκόνις. Από το ξεκίνημα της σεζόν, ο Λιθουανός γκαρντ/φόργουορντ έχει στρέψει τους περισσότερους προβολείς πάνω του. Και όχι άδικα. Αποτελεί την πιο ποιοτική προσθήκη της ομάδας, ενώ και ο ίδιος γνωρίζει ότι έχει «μεγάλο βάρος» να σηκώσει στις πλάτες του. Θέλετε το άγχος από το «πρέπει»; Θέλετε η ανετοιμότητά του; Θέλετε το νέο περιβάλλον στο οποίο βρέθηκε; Το σίγουρο είναι ότι ο Λιθουανός έψαχνε αλλά δεν... έβρισκε τα πατήματά του. Και αν κάποιος είχε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον ένα καλό ματς, αυτός δεν ήταν άλλος από τον Γκριγκόνις.

Στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια είχε μόλις 9/37 σουτ εκ των οποίων 6/26 τρίποντα και 3/11 δίποντα. Απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα βρέθηκε να έχει 5/6 εντός παιδιάς, εκ των οποίων 3/4 τρίποντα! Αν «ξεμπούκωσε» ή όχι θα φανεί στο άμεσο μέλλον. Το σίγουρο είναι ότι «ανέβηκε» ψυχολογικά, κάτι που έψαχνε, επιδίωκε αλλά δεν το κατάφερνε . Άλλωστε και το τρίποντο από τα 9 μέτρα στη λήξη των 24'' της επίθεσης, έδειξε από μόνο του την... αλλαγή στην ψυχολογία. του. Το θέμα είναι να «πατήσει» σε αυτό την την εμφάνιση ο Λιθουανός και να παρουσιάζεται ολοένα και (αν όχι καλύτερος, αλλά) πιο σταθερός στην απόδοσή του.

• Ράντονιτς: «Κάναμε λάθη, όμως στο τέλος ήταν μια κατοχή, μια απόφαση και κερδίσαμε»

Εκείνος που έκλεψε την παράσταση ήταν ο Αρτούρας Γκουντάιτις. Ο Ράντονιτς είδε ότι ο Παπαγιάννης δεν είχε βρεθεί και στην καλύτερη δυνατή βραδιά του (σ.σ. όχι ότι δεν βοήθησε ο Έλληνας παίκτης, έτσι;) και αποφάσισε να εμπιστευτεί τον Λιθουανό σέντερ. Και καλά έκανε. Έδωσε πολλές μάχες και στις δύο ρακέτες και ήταν από τους παίκτες-κλειδιά στο τέλος. Τόσο με το «γκολ φάουλ» για το 73-71 με το οποίο άρχισε να γυρίζει τον διακόπτη, όσο φυσικά και με τις άμυνές του, βγαίνοντας με επιτυχία να μαρκάρει ψηλά στις τελευταίες φάσεις. Όσο ανεβαίνει ο «Γκούντα» άλλο τόσο δεν θα φαίνεται το «κενό» του Παπαγιάννη στις μέτριες βραδιές του, ενώ αποδεικνύεται το πόσο συμπληρώνει ο ένας τον άλλον.

Βέβαια θεωρώ ότι ο πιο κομβικός παίκτης στην τελευταία περίοδο ήταν ο Πονίτκα. Βάζει δυνατά το κορμί του στην άμυνα, δεν φοβάται κανέναν, ενώ με την οξυδέρκειά του και το καλό διάβασμα του παιχνιδιού «δημιουργεί» καταστάσεις για την ομάδα του. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τελευταία περίοδο σημείωσε 8 από τους 10 πόντους του (σ.σ. κάτι λιγότερους από τους μισούς του Παναθηναϊκού σε αυτό το διάστημα), είχε 2 κλεψίματα, 1 τάπα και 1 ασίστ. Και κλεψίματα τα οποία μετατράπηκαν σε πόντους στο transition και με το δεύτερο να είναι το πιο κομβικό καλάθι του αγώνα καθώς ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε με 73-75 στα 24'' πριν από το τέλος.

Ακούμε συνέχεια τους παίκτες να κάνουν την εξής δήλωση: «Θα κάνω ό,τι μου ζητήσει ο προπονητής μου. Αν μου πει να σκοράρω, θα σκοράρω. Αν μου πει να πασάρω, θα πασάρω. Αν μου πει να παίξω άμυνα, θα παίξω άμυνα». Τετριμμένη. Την ακούμε συνέχεια. Λίγοι ωστόσο την «πιστεύουν» και την ακολουθούν πιστά. Ε, ένας από αυτούς είναι και ο Πολωνός. Ο ορισμός του «unselfish» παίκτη. Και όσο περνάει ο καιρός και προσαρμόζεται περισσότερο, άλλο τόσο θα μπορεί να «λύνεται» μέσα στο παρκέ. Πάντα με τις καλές και τις άσχημες βραδιές του. Όπως (θα) συμβαίνει με όλους.

Ευκαιρία για ανάκαμψη και νίκες

Το θέμα έχει να κάνει με την «επόμενη ημέρα» και το «από εδώ και στο εξής» στον Παναθηναϊκό. Κρατάνε την ψυχολογική ανάταση και το γεγονός ότι ένιωσαν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, αλλά ό,τι έγινε στο Βελιγράδι... έμεινε στο Βελιγράδι. Και οι «πράσινοι» έχουν μια καλή ευκαιρία να εξαργυρώσουν αυτή τη νίκη χάρη στο βατό πρόγραμμα που έχουν την «διαβολοβδομάδα» που ακολουθεί.

• Πονίτκα: Στο νοσοκομείο του Βελιγραδίου μετά το χτύπημα του Μάρτιν

Βέβαια προηγείται το ματς της Κυριακής (16/10) με το Λαύριο στο ΟΑΚΑ αλλά θαρρώ ότι σε αυτό το παιχνίδι θα δούμε περισσότερο τους παίκτες που δεν αγωνίστηκαν πολύ (ή και καθόλου) με τον Ερυθρό Αστέρα. Μετά την αναμέτρηση για την 2η αγωνιστική της Basket League ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του δύο ματς τα οποία -θεωρητικά πάντα- μπορεί να πάρει όπως είναι αυτό με την Άλμπα στο Βερολίνο και την (πολύ δυνατή) Μονακό στο ΟΑΚΑ. Δεν... θέλει και πολύ να γυρίσει το τσιπάκι. Μπορεί η απογοήτευση από την απώλεια του Super Cup, η γλυκόπικρη «γεύση» από το ματς με τη Ρεάλ και το κάκιστο πρόσωπο απέναντι στον Άρη να ξεχαστούν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα.

Αρκεί ο Παναθηναϊκός να στέκεται στο ύψος του και να μην πετάει στα σκουπίδια τις ευκαιρίες που θα του παρουσιάζονται. Και είναι ένα καλό timing για τους «πράσινους» να γεμίσουν το «σακούλι» τους με νίκες. Και ας μην παίζουν ακόμα καλά...