Κόντρα στο βουβό κύμα

Το ραντεβού της Παρασκευής ήταν για τον Ολυμπιακό ύπουλο: ξένοιαστος αντίπαλος με καλή παράδοση στο ΣΕΦ, άδειες κερκίδες, μία απουσία που υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποδειχθεί κομβική, κλίμα πένθιμο και παράξενο μετά την τραγική απώλεια του αγαπημένου Αλέξανδρου Νικολαΐδη, ένα βουβό κύμα που δεν διακρίνεται εύκολα με γυμνό μάτι.

Σαν να ήθελαν να πολλαπλασιάσουν το ποντάρισμα, οι «ερυθρόλευκοι» μπήκαν στο γήπεδο μαχμουρλήδες και βρέθηκαν να χάνουν με 7 πόντους στο ξεκίνημα. Καλό για τον ουδέτερο θεατή, ανησυχητικό για όποιον έχει ξεμείνει στο 2018. Έπειτα, τα αστεία τελείωσαν. Ο Ολυμπιακός πάτησε το γκάζι όσο χρειαζόταν για να κρατήσει αποστάσεις και έφτασε στη νίκη δίχως να ζοριστεί.

Ακόμα και όταν η Ζαλγκίρις βάλθηκε να γαυγίζει απειλητικά, με το 74-70 του 35ου λεπτού, ουδείς της έδωσε σημασία. Οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα έδιναν την εντύπωση ότι κινδύνευαν όσο η γάτα από το ποντικάκι. Δηλαδή, καθόλου.

Το ύπουλο της εξίσωσης ήταν ότι στην άμυνα του Ολυμπιακού έχασκε ώρες ώρες μία τρύπα διαστάσεων Παπανικολάου. Αυτή επέτρεψε στον θαυμάσιο Μπραζντέικις να ζήσει βραδιά Βερολίνου, αυτή άφησε κενά που εκμεταλλεύτηκαν άλλοι Λιθουανοί στο πέντε εναντίον πέντε ή και στο ανοιχτό γήπεδο. Οι 80 πόντοι είναι μάλλον πολλοί για μία ομάδα με την αταλαντοσύνη και την απειρία της Ζαλγκίρις.

Ο Μπαρτζώκας έβγαλε το ζουμί του Τόμας Ουόκαπ επί 32-33 λεπτά, αλλά στη συνέχεια έβαλε καινούριο στοίχημα με τους παίκτες του: «Μπορείτε να πάρετε το ματς χωρίς Ουόκαπ και Παπανικολάου, με πλεονέκτημα 4-5 πόντων;» Ε, δεν ήταν δα mission impossible, να φτάσει ο Ολυμπιακός στους 90 πόντους, όσα φαντάσματα και αν κουβαλούσε στην επιθετική λειτουργία του.

Η παροιμιωδώς καλή κυκλοφορία της μπάλας καμουφλάρισε τα όποια προβλήματα και ο Ολυμπιακός βρήκε τους πόντους που χρειαζόταν χωρίς να έχει λαθρεπιβάτες στο σκοράρισμα: ο ασταμάτητος Φαλ το 72-62, ο Σλούκας με το σταθερό χέρι το 74-67, ο παθιασμένος Λαρεντζάκης το 76-70, ο πολύς Βεζένκοφ το 79-70, ο ξεκούραστος ΜακΚίσικ το 81-70, ένα λιθαράκι από τον καθέναν.

Έτσι, πέρασαν απαρατήρητα τα κουλουράκια του Κάνααν, του Μπολομπόι και του Μπλακ, που πρόφτασε ο αθεόφοβος να κάνει 5 φάουλ σε 2:02 συμμετοχής. Ακόμα και ο αίφνης πενταδάτος στη θέση "3" (και κάπως αγχωμένος) Άλεκ Πίτερς χρειάστηκε ενάμισυ ημίχρονο για να ζεστάνει τα χέρια του.

Το ματς κερδήθηκε δίχως ιδιαίτερη αγωνία, αλλά αν οι κερκίδες είχαν κόσμο θα ψιθύριζαν κατ’ επανάληψη του όνομα του Ντόρσεϊ. Το ψάχνει άραγε ο Ολυμπιακός; Υποψιάζομαι ότι θα του χρειαστεί στην πορεία το απρόβλεπτο του φιλαράκου μας του Τάιλερ. Και ας είναι αναξιόπιστος αμυντικός.

Για να μη το πολυψειρίζουμε, ο Ολυμπιακός της Παρασκευής 14 Οκτωβρίου ήταν ο Ολυμπιακός του 2021-22 αλλά σε ρυθμό ρελαντί. Το ρελαντί δεν αλλοιώνει τους δείκτες της υπεροχής και της ποιότητας: 20 ασίστ έναντι 11 λαθών, 25/28 βολές, 52% στα δίποντα, 9 κλεψίματα.

Ο μοναδικός που μάτωσε ήταν ο καμικάζι Ουόκαπ, αφού χρειάστηκε να επωμιστεί και τη χαμαλοδουλειά του «Παπ». Η τάπα του στον Ντίμσα στο α’ ημίχρονο θα βρει θέση σε άφθονα φιλμάκια με χαϊλάιτ, αλλά στην οικονομία του αγώνα μέτρησαν περισσότερο οι 4 ασίστ του στο ξεκίνημα του αγώνα, όταν η μηχανή χρειαζόταν λάδι, τα 2 κλεψίματα, καθώς και οι 10 πόντοι του.

Χθες που είδα τον Βαγγέλη Λιόλιο σκόπευα να του ξεκινήσω καμπάνια για την ελληνοποίηση του Ουόκαπ, αλλά δυστυχώς το λησμόνησα. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο απαιτούσε η λαϊκή σοφία, περισσότερο ακόμα και από τον Σάσα Βεζένκοφ που πετάει ακάθεκτος προς την πανευρωπαϊκή καταξίωση (23+14 απόψε), η Εθνική μας χρειαζόταν έναν παίκτη σαν τον Ουόκαπ στο Ευρωμπάσκετ. Δηλαδή έναν γκαρντ προσηλωμένο στην άμυνα και βγαλμένο, θαρρείς, από την ελληνική σχολή, με πρόσθετη, made in USA, αθλητικότητα.

Ο καθένας με τον καημό του, θα πείτε, και θα έχετε δίκαιο. Άλλος όμως είναι ο καημός μου σήμερα, βαρύς και αβάσταχτος. Και δεν έχει σχέση με το μπάσκετ. Θα σας τον εξομολογηθώ μέσα στο Σαββατοκύριακο, αν και νομίζω ότι τον υποψιάζεστε.