Το «επάγγελμα»... νικητής και η «πράσινη» σκληράδα που έφεραν το 2/2!

• «Κόβεις ένα κεφάλι» και φυτρώνουν άλλα δύο!
• Ο Σάσα σε τροχιά MVP και το στοιχείο που ανεβάζει επίπεδο τον Ολυμπιακό
• Νίκη ανυπολόγιστης αξίας
• Η ατομική πρωτοβουλία υπερτέρησε της δημιουργίας

Δεν ξέρω πόσο καιρό έχουμε να καταγράψουμε 4/4 μέσα σε διάστημα 72 ωρών για τις ελληνικές ομάδες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (σε BCL, Eurocup και EL), αλλά ο άκρως καλοδεχούμενος αυτός απολογισμός αποτελεί μία πολύ ενθαρρυντική «κάβα» για την συνέχεια. Πέραν του ότι περνάει ένα θετικό μήνυμα για διεθνή εικόνα του ελληνικού μπάσκετ.

Κι αν ο θόρυβος για τα πεντακάθαρα «διπλά» της ΑΕΚ και του Προμηθέα στην Ιταλία (σε Ρέτζιο Εμίλια και Τρέντο αντίστοιχα) έχει υποχωρήσει, δεν ισχύει το ίδιο για το νικηφόρο σερί του Ολυμπιακού, που καλά κρατεί και διευρύνθηκε (5/5) σε ένα «ύπουλο» ματς, αλλά και για τον «λογαριασμό που άνοιξε» ο Παναθηναϊκός στην Σερβία, βάζοντας τέλος σε μία αρνητική παράδοση 4 ετών και τριών διαδοχικών ηττών.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με την σειρά ξεκινώντας από το πιο πρόσφατο παιχνίδι στο άδειο και κρύο, λόγω τιμωρίας Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας», όπου οι νταμπλούχοι απέφυγαν μαεστρικά τις παγίδες που κρύβει πάντα ένα ματς κεκλεισμένων των θυρών και «καμουφλάροντας» την αμυντική τους υστέρηση, δεν επέτρεψαν στην Ζάλγκιρις να τους απειλήσει.

«Κόβεις ένα κεφάλι» και φυτρώνουν άλλα δύο!

Στο «διπλό» της πρεμιέρας στην Βαρκελώνη, όπου σούταρε με 40% εντός πεδιάς και 100% στις βολές (25/25), η ομάδα του Πειραιά είχε ως παίκτη-κλειδί τον Μπολομπόι στο “5” (12π. & 7ρ.) και ως σημείο αναφοράς το παθητικό των 70 πόντων απέναντι σε μία φύσει επιθετική ομάδα. Ο Λαρεντζάκης (12π. με 4/7 τριπ.) εκτέλεσε 4 τρίποντα στην κατάλληλη στιγμή, ο Σλούκας (7π. & 9ασ.) ήταν δημιουργικός κι αλάνθαστος και το δίδυμο Γουόκαπ-Παπανικολάου έκανε όλη την διαφορά στην άμυνα.

Στην εφετινή «πρώτη» στο άδειο Φαληρικό Στάδιο, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν καλύτερη δημιουργία από το “Palau Blaugrana” (20 έναντι 17 ασίστ) και λιγότερα λάθη, σούταραν με υψηλότερο ποσοστό στα σουτ (46% εντός πεδιάς) και με σχεδόν αψεγάδιαστο από την γραμμή (88,9% με 25/28 βολές), ενώ έπιασαν τους 90 πόντους.

Αν το αήττητο (90-80) εξασφαλίστηκε στο τελευταίο τετράλεπτο, παρ’ ότι ο αντίπαλος είχε χαμηλότερη ποιότητα, αυτό συνέβη γιατί πιέστηκαν περισσότερο στα μετόπισθεν και η άμυνά τους δεν ήταν το ίδιο αποτελεσματική (δυσαναπλήρωτο το κενό του τραυματία Παπανικολάου).

Σε επίπεδο προσώπων, ο Μουσταφά Φαλ (16π., 5ρ. & 2ασ. με 6/9 σουτ) ήταν ο ψηλός που κυριάρχησε, ο Λαρεντζάκης (15π., 2ρ., 2ασ. & 2κλ. με 3/5 τριπ.) συνέχισε από ‘κει που σταμάτησε στην Καταλωνία, ο Γουόκαπ (10π., 3ρ., 6ασ. & 2κλ.) ήταν η γνωστή πληθωρική «μηχανή» και ο Σλούκας (15π. & 6ασ.) «ανέβηκε ταχύτητα».

Ο Σάσα σε τροχιά MVP και το στοιχείο που ανεβάζει επίπεδο τον Ολυμπιακό

Κοινός παρονομαστής και στα δύο ευρωπαϊκά παιχνίδια, ήταν αδιαμφισβήτητα ο Σάσα Βεζένκοβ, ο οποίος πέρα από το ότι μοιάζει απόλυτα συνδεδεμένος με το καλάθι (και μάλιστα με χαρακτηριστική άνεση), έχει εκτοξεύσει τόσο πολύ το ατομικό του efficiency (28,5), που με το «καλησπέρα» της διοργάνωσης δείχνει ότι έχει όλα τα φόντα να κυνηγήσει τον τίτλο του MVP της κανονικής περιόδου (μ.ο 21,5π. & 11,0ρ.). Ειδικότερα αν η ομάδα του συνεχίσει να κυριαρχεί με χίλιους και δύο τρόπους στο παρκέ.

Αν υπάρχει, λοιπόν, ένα πολύ σημαντικό “takeaway” από την πρώτη εφετινή εντός έδρας νίκη του Ολυμπιακού, αυτό έχει να κάνει με την απόλυτη εξοικείωση των παικτών του Μπαρτζώκα με την επαγγελματική νοοτροπία της νίκης . Είτε αυτή θα έρθει μέσα από την επίθεση (τις συνεργασίες στο μισό γήπεδο, το περιφερειακό σουτ ή το inside game), είτε από την άμυνα και την «αναχαίτιση» του αντιπάλου.

Είτε με τον Φαλ και τον Βεζένκοβ, είτε με τον Σλούκα, τον “Λάρι” και τον ΜακΚίσικ, είτε με τον Πίτερς, τον “Παπ” και τον Γουόκαπ. Και φυσικά με τον Μπολομπόι, τον Μπλακ και όταν έρθει η ώρα του και τον Κάνααν (ήταν πολύ χρήσιμος με την Μπάρτσα). Ο τελευταίος που ήταν άποντος με την ομάδα του Κάζις Μακσβίτις, είναι γνωστό ότι αποκτήθηκε για να καλύψει το «κενό» του Ντόρσεϊ, που προς το φαρόν δεν έχει φανεί.

Το ότι ο 57χρονος τεχνικός δεν μπαίνει καν στην διαδικασία να προβληματιστεί από το γεγονός ότι ο 31χρονος Αμερικανός guard παρουσιάζει σκαμπανεβάσματα από αγώνα σε αγώνα (η αλήθεια είναι ότι στο συγκεκριμένο ματς δεν έμεινε πολύ στο παρκέ λόγω του mismatch με τον Μπραζντέικις), δείχνει πόσο πολύ εμπιστεύεται το ρόστερ που έχει επιλέξει αλλά και το πόσο «γόνιμο» είναι το βάθος που έχει φέτος η ομάδα του.

Εκεί ίσως εντοπίζεται και το μυστικό του εφετινού Ολυμπιακού και το οποίο του επιτρέπει να φοράει τον «επαγγελματικό μανδύα», όταν έχει απουσίες ή όταν υστερεί σε κάποιο κομμάτι του παιχνιδιού. Δεν υπάρχει αμφιβολία, βέβαια ότι είναι ακόμη πολύ νωρίς. Η χρονιά είναι μεγάλη και κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει από τώρα τι θα γίνει τον Μάιο.

Ωστόσο, όσο κι αν τα συστατικά μπορούν ανά πάσα στιγμή να χαλάσουν και να αλλάξουν την γεύση του «γλυκού», αυτό που δύσκολα θα αλλοιωθεί, είναι η νοοτροπία του νικητή με την οποία φαίνεται ότι έχει μπολιαστεί όλο το αγωνιστικό τμήμα του οργανισμού.

Κι αυτό είναι ένα κέρδος με πολλαπλά οφέλη, κυρίως σε περιόδους ντεφορμαρίσματος και προβλημάτων. Εκεί δηλαδή που φαίνονται οι πραγματικά μεγάλες ομάδες!

Νίκη ανυπολόγιστης αξίας

Όλοι όσοι έχουν μελετήσει το πρόγραμμα του Παναθηναϊκού στις πρώτες εννέα αγωνιστικές της Euroleague και λαμβάνοντας υπ' όψιν και το 0/3 που προηγήθηκε του ταξιδιού στο Βελιγράδι, μπορούν να καταλάβουν εύκολα γιατί το παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα ήταν πολύ σημαντικό.

Και ως τέτοιο το αντιμετώπισαν οι «πράσινοι», που τηρουμένων όλων των δυσκολιών (η απουσία Ουόλτερς και η ταλαιπωρία του Γουίλιαμς, ο οποίος αγωνίστηκε άυπνος) αλλά και των ειδικών συνθηκών που υπάρχουν πάντα σε μία εντελώς καινούρια ομάδα, πήραν άριστα στην διαχείριση και την αντίδραση που είχαν σε ένα κλειστό ματς σε «εχθρικό» περιβάλλον.

Αυτό το πρώτο ευρωπαϊκό «διπλό», λοιπόν, που ήρθε σε μία έδρα που είχαν να κερδίσουν σχεδόν 4 χρόνια και μετρούσαν τρεις διαδοχικές ήττες (εκ των οποίων η περυσινή ήταν η μεγαλύτερη εκτός έδρας αποτυχία στην ευρωπαϊκή τους ιστορία), παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία γιατί η σερβική πρωτεύουσα δεν θα είναι εύκολο πέρασμα, όταν επιστρέψει ο τραυματίας Νέντοβιτς και ενσωματωθεί ο νεοαποκτηθείς Βιλντόζα.

Πιο πολύ, όμως, γιατί ανεξάρτητα με το αν την Κυριακή (16/10, 16.00) με το Λαύριο θα βγάλει – λίγο ή πολύ – τα «σπασμένα» της ήττας από τον Άρη στην πρεμιέρα της Basket League, ο «εξάστερος» το χρειαζόταν για να τονώσει την αυτοπεποίθηση των παικτών, να στηρίξει την σκληρή προσπάθεια που κάνουν, να «αναπνεύσει» ψυχολογικά και φυσικά να περάσει κι ένα πρώτο μήνυμα αισιοδοξίας στο απαιτητικό φίλαθλο κοινό του.

Άλλωστε, η ευρωπαϊκή συνέχεια είναι δύσκολη και πριν καλά-καλά συμπληρωθεί διψήφιος αριθμός αγώνων, η ομάδα του Ντέγιαν Ράντονιτς θα έχει προλάβει να ανέβει έναν... «Γολγοθά» (ακολουθεί η απρόσμενα δυνατή Άλμπα εκτός, η Μονακό εντός, η Μακάμπι εκτός, η Παρτίζαν και η Μπασκόνια εντός, η Φενερμπαχτσέ εκτός και η Βίρτους εντός)...

Ας επιχειρήσουμε, όμως, να αναλύσουμε πως οι δευτεραθλητές Ελλάδας και φιναλίσ του περυσινού Κυπέλλου, έφτασαν σε αυτό το 77-75 επί των πρωταθλητών Σερβίας αλλά και τι προσαρμογές είχαν στην διάρκεια του αγώνα και ποια ήταν τα συν και τα πλην σε σύγκριση με τα προηγούμενα παιχνίδια.

Η ατομική πρωτοβουλία υπερτέρησε της δημιουργίας

Το ματς άρχισε με τον Μαυροβούνιο τεχνικό, ο οποίος τιμήθηκε και αποθεώθηκε για την προσφορά του στους «ερυθρόλευκους» του Βελιγραδίου (κατέκτησε συνολικά 15 τίτλους σε μία 6ετία), να τροφοδοτεί τον Παπαγιάννη για να σκοράρει μέσα στο ζωγραφιστό. Αν και ο “Big Papa” δεν μπήκε «ζεστός» στο παιχνίδι, οι «πράσινοι» βρήκαν επιθετικές λύσεις περισσότερο χάρη σε ατομικές ενέργειες και λιγότερο σε συνεργασίες.

Εκεί που όμως, η επίθεση «δούλευε» ικανοποιητικά, ο δυσάρεστος οιωνός ερχόταν από την τριπλάσια διαφορά των γηπεδούχων στις ασίστ (6-2), η οποία προκάλεσε το +6 και το παθητικό των 24 πόντων στην 1η περίοδο, που ήταν το υψηλότερο εφετινό.

Λίγο η βελτίωση στα μετόπισθεν και αρκετά το επιθετικό ξύπνημα του Γκριγκόνις, που σε καίριες στιγμές έδωσε επιθετικές ανάσες, βοήθησαν τον Παναθηναϊκό να ισορροπήσει το ματς, να ανακτήσει τον έλεγχο και το κυριότερο να πάει στα αποδυτήρια, πιστέψει ότι μπορεί να το διατηρήσει στα μέτρα του και να το κερδίσει.

Σε αυτό συνέβαλε η κυριαρχία του στα ριμπάουντ με συλλογική προσπάθεια (1ος ριμπάουντερ ήταν ο Παπαγιάννης με 7) αλλά τα καλά ποσοστά ευστοχίας του (50% εντός πεδιάς), με αποκορύφωμα την πρωτόγνωρα αλάνθαστη απόδοσή του από την γραμμή των ελευθέρων βολών (8/8)!

Αν η ολική επαναφορά της 2ης περιόδου, έδωσε πάτημα σε όλη την ομάδα να πιστέψει στη νίκη, ακόμη μεγαλύτερης μνείας χρήζει η αντίδραση των φιλοξενουμένων στα μισά της 4ης περιόδου, όταν ο Ερυθρός Αστέρας αξιοποίησε τα τέσσερα λάθη που έκαναν οι παίκτες του Ράντονιτς μέσα σε διάστημα 3'07”. Εκεί, δηλαδή, που το ματς φάνηκε να τους ξεφεύγει από τα χέρια και οι γηπεδούχοι προηγήθηκαν τρεις διαφορετικές φορές με +5 (68-63 στο 34'18”, 71-66 στο 36'17” και 73-68 στο 37'37”).

Το σερί 2-9 που ακολούθησε και το γεγονός ότι παρά την πίεση της έδρας, οι «πράσινοι» δεν δέχτηκαν καλάθι στα τελευταία 3'43” της αναμέτρησης, αποτελούν αποτελέσματα της θέλησης του συνόλου αλλά και της προσωπικότητας που έβγαλαν ο Πολωνός Ματέους Πονίτκα (10π., 4ρ., 3ασ. & 2κλ.) και οι Λιθουανοί Γκριγκόνις (17π. & 3ασ. με 5/6 σουτ) και Γκουντάιτις (12π. & 4ρ. με 4/5 σουτ σε 17'), οι οποίοι σκόραραν τους 15 από τους 20 πόντους της ομάδας του στην 4η περίοδο.

Συμπερασματικά, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός σκλήρυνε αρκετά μέσα στην εξέλιξη του ματς στο Βελιγράδι, είχε σταθερά καλή απόδοση στην άμυνα και βελτιωμένη στην επίθεση και στηρίχθηκε περισσότερο στο ατομικό του ταλέντο και λιγότερο στην συνολική λειτουργία, για να πετύχει μία νίκη που έπρεπε πάση θυσία να πάρει.

Όχι μόνο γιατί έπαιζε με έναν αντίπαλο που την δεδομένη στιγμή έχει πολύ χαμηλή ποιότητα και καλύτερο παίκτη τον προ διετίας ρολίστα του, Μπεν Μπέντιλ (18π., 6ρ. & 3κλ.)... Αλλά κυρίως γιατί την χρειαζόταν για να πατήσει σταθερά στα πόδια του και να «εισπράξει» μία πρώτη μίνι-απόσβεση της δουλειάς που γίνεται στο στην προπόνηση.

Υγ.1: Δεν ξέρω αν αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά πραγματικά δεν έχω ξαναδεί παίκτη να αποβάλλεται με 5 φάουλ σε 2’02”, όπως ο Μπλακ.

Υγ.2: Ο συνδυασμός νίκη με 17 λάθη (high season), το σχήμα με τον Πονίτκα σαν 2ο (αλλά στην ουσία σαν πρώτο) point-guard, αλλά και το 75% στις βολές με το 40% στα τρίποντα, μετά από μία 4άδα παιχνιδιών με 58,8% και 29,7% αντίστοιχα, σίγουρα επιτρέπει κάποια χαμόγελα.