Μότλεϊ στο Gazzetta: «Ευρώπη και πάλι Ευρώπη, εδώ παίζεται σπουδαίο μπάσκετ!»

Αν και γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Χιούστον και έκανε τα πρώτα μπασκετικά βήματα στην εποχή που μεσουρανούσε ο Γιάο-Μινγκ, ο ίδιος δηλώνεις αδιαπραγμάτευτος fan του Ντουάιτ Χάουαρντ, ο οποίος ήταν ο αθλητής στον οποίο πάντα ήθελε να μοιάσει.

Η υποτροφία στο Μπέιλορ και η εξαιρετική τρίτη του σεζόν (μ.ο. 17,3π., 9,9ρ., 2,3ασ & 1,1κοψ.), που του χάρισε το πάλαι ποτέ βραβείο “All American” για τον κορυφαίο power-forward της σεζόν (πλέον λέγεται “Karl Malone”), τα λέει όλα για την προοπτική με την οποία αποφάσισε να δηλώσει συμμετοχή στο draft.

Η συγκεκριμένη διάκριση, άλλωστε, έχει απονεμηθεί σε ονόματα όπως ο Μόντρεζλ Χάρελ (2015), ο Τζορτζ Νιανγκ (2016), ο Ντιάντρε Έϊτον (2018), ο Ζάιον Γουίλιαμσον (2019), ο Όμπι Τόπιν (2020) και ο Κίγκαν Μάρεϊ (2022), που όλοι τους, είτε αποτέλεσαν επιλογές 1ου γύρου, είτε έχουν εδραιωθεί για τα καλά στον «μαγικό κόσμο» του ΝΒΑ.

Ο Τζόναθαν Μότλεϊ, όμως, περί ου ο λόγος δεν άκουσε ποτέ το όνομά του στο draft του 2017. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Gazzetta, παραμονές του αγώνα της Φενέρμπαχτσέ με τον Παναθηναϊκό, ο 27χρονος ψηλός (2,06) εξηγεί γιατί το αμερικανικό μπασκετικό όνειρο δεν... πέτυχε (είχε ένα πέρασμα από τους Μάβερικς και μία διετία με ελάχιστη συμμετοχή στους Κλίπερς).

Ο πρώτος σκόρερ (μ.ο. 15,9π.) και ριμπάουντερ (μ.ο. 6,1ρ.) της Φενέρ, μιλάει για τον καλύτερο συμπαίκτη που είχε ποτέ (Ντιρκ Νοβίτσκι) και ευχαριστεί από καρδιάς τον Εβγένι Πασούτιν και τον συνεργάτη του στην Λοκομοτίβ Κούμπαν για την εφετινή του πρόοδο.

Αυτά και άλλα πολλά τον πετυχημένο “rookie” της εφετινής διοργάνωσης, που στάζει μέλι για το ευρωπαϊκό μπάσκετ και θεωρεί ότι οι τρεις κορυφαίοι εν ενεργεία NBAers γεννήθηκαν στην Γηραιά Ηπειρο.

Πως ήταν τα μπασκετικά παιδικά σου χρόνια στο Χιούστον;

«Μια χαρά, χωρίς όμως να είναι κατά βάση μπασκετικά! Η πρώτη μου επαφή με τον αθλητισμό ήταν μέσω του αμερικάνικου ποδοσφαίρου και στο μπάσκετ το γύρισα στο γυμνάσιο, όταν άρχισα να ψηλώνω αρκετά. Μην φανταστείς ότι είχα κάποιο ταλέντο, απλά ήμουν αθλητικός, μακρύς και ψηλός. Από ένα σημείο και μετά, μου έγινε το απαραίτητο κλικ, το πήρα πιο σοβαρά κι άρχισα να προσπαθώ σκληρά για να βελτιωθώ.»

Γεννήθηκες περίπου έναν μήνα πριν το repeat των Ρόκετς το 1995. Πόσο εξοικειωμένος είσαι με την κουλτούρα των Ρόκετς, την επίδραση που είχε στην πόλη ο Χακίμ Ολάζουον και αργότερα ο Γιάο Μινγκ στην πόλη;

«Να σου πω την αλήθεια, δεν ήμουν ποτέ fan των Ρόκετς. Φυσικά και παρακολουθούσα πολύ ΝΒΑ και μεγαλώνοντας στο Χιούστον, ήξερα τα πάντα για την προσφορά και την κληρονομιά που άφησαν ο Ολάζουον και ο Γιάο στο μπάσκετ της πόλης. Ειδικά τον δεύτερο τον πρόλαβα να παίζει στο prime του! Αλλά ο παίκτης που θαύμαζα από μικρός και προσπαθούσα να μιμηθώ ήταν πάντα ο Ντουάιτ Χάουαρντ. Καταλαβαίνεις ότι όταν υπέγραψε στους Ρόκετς, πέταξα από την χαρά μου και πήγαινα συχνά να τον βλέπω εντός έδρας αγώνες.»

Είναι περίεργο που μετά από τόσο ενδιαφέρουσα καριέρα στο NCAA και στο Μπέϊλορ, δεν επελέγης στο draft του 2017. Γιατί πιστεύεις συνέβη αυτό και αν θεωρείς ότι αυτή η εξέλιξη σου βγήκε σε καλό στην μετέπειτα πορεία σου;

«Ο βασικότερος λόγος για τον οποίο δεν με εμπιστεύτηκε καμία ομάδα στο draft, ήταν ο τραυματισμός μου στο τελευταίο παιχνίδι της κολεγιακής σεζόν. Μοιραία όλα τα scouting reports για μένα συνοδεύονταν από την υποσημείωση ότι προερχόμουν από τραυματισμό και το όνομά μου είχε πάντα δίπλα το σύμβολο της “κόκκινης σημαίας”! Οπότε από 'κει που όλοι με θεωρούσαν κλειδωμένη επιλογή 1ου γύρου, άρχισαν με αντιμετωπίζουν με μεγάλη δυσπιστία και στο τέλος δεν άκουσα ποτέ το όνομά μου.»

Αυτή η ατυχία και η δύσκολη περίοδος που πέρασε, σε βοήθησε να γίνεις πνευματικά πιο δυνατός;

«Αν δεν είχα βιώσει αυτή την κατάσταση, ίσως τώρα να μην ήμουν επαγγελματίας μπασκετμπολίστας και να μην μιλούσα μαζί σου! Το πήρα προσωπικά και παρ' ότι θα μπορούσα να επιστρέψω στο Μπέιλορ για τον 4ο χρόνο, αποφάσισα να δουλέψω πιο σκληρά από ποτέ και να αποδείξω ότι ανήκω στο υψηλότερο επίπεδο. Από τότε απέκτησα αυτό το mindset και πλέον κάθε φορά που πατάω το πόδι μου στο παρκέ, νιώθω ότι πρέπει κάτι να αποδείξω. Αυτός είναι και ο λόγος που βγάζω τόσο συναίσθημα και είμαι τόσο εκδηλωτικός στις αντιδράσεις μου.»

Έπαιξες στους Μάβερικς στην προ Λούκα εποχή, όταν ο Ντιρκ ήταν στα τελευταία του. Πως ήταν η εμπειρία και τι κράτησες από την συνεργασία με τον Νοβίτσκι;

«Τρομερή εμπειρία να είσαι κάθε μέρα με τον Ντιρκ. Να μοιράζεσαι τα ίδια αποδυτήρια και να βλέπεις την καθημερινή του ρουτίνα στην προπόνηση. Σκέψου ότι εγώ τον έζησα σε όλη την προτελευταία σεζόν της καριέρας του, όταν ήταν 39 χρονών και τον είδα δει πολλές φορές να πετυχαίνει πάνω από 40 συνεχόμενα τρίποντα από ντρίπλα. Δηλαδή τι μπορεί να έκανε όταν ήταν 26; Πραγματικά ήταν ένας απίστευτος τύπος που συνδύαζε τις τρομερές ικανότητες που είχε με τον αξιαγάπητο χαρακτήρα του και γι' αυτό έχει αφήσει τόσο έντονο στίγμα στον οργανισμό των Μάβερικς.»

Πως θα χαρακτήριζες την διετία στο Λος Άντζελες και τους Κλίπερς; Γενικά τι ήταν αυτό που έμαθες στο ΝΒΑ και σε ώθησε να αναζητήσεις την τύχη σου στην Ευρώπη;

«Είναι μία λίγκα με πολλούς παίκτες εξαιρετικού επιπέδου, αλλά με λιγότερες θέσεις εργασίας για να χωρέσουν όλοι! Επίσης είναι μία λίγκα στην οποία κάνουν κουμάντο οι superstars κάθε ομάδας. Αυτό αυτομάτως δυσκολεύει τον εκάστοτε προπονητή στο κομμάτι της εμπιστοσύνης στους ταλαντούχους νέους παίκτες που εισέρχονται από το draft. Κάτι που σημαίνει ότι αν δεν είσαι επιλογή 1ου γύρου, δεν έχεις μεγάλη πίστωση χρόνου και πολλές ευκαιρίες. Αυτό συνέβη λίγο-πολύ με μένα στους Κλίπερς. Η εμπειρία μου, όμως, είχε και πολλά θετικά “takeaways” από την συνεργασία μου με τον Καουάϊ (σ.σ.: Λέοναρντ) και τον Πολ Τζορτζ αλλά και βετεράνους όπως ο Χάρελ, ο Μπεβερλι και ο Λου Γουίλιαμς. Τα κράτησα όλα στο μυαλό μου και πίστεψέ με, μου έχουν αποβεί πολύ χρήσιμα...»

Πως ήταν οι περίπου 6 μήνες που πέρασες στην Ρωσία; Μπασκετικά η ομάδα ήταν καλή, τα πήγαινε καλά τόσο στην VTB League, όσο και στο Eurocup, αλλά η εισβολή στην Ουκρανία υποθέτω ότι σε ώθησε να φύγεις πρόωρα; Πως το έζησες;

«Δεν έφυγα ποτέ από το Κράσνονταρ. Πρέπει να ήμουν από τους λίγους Αμερικανούς που έμειναν στην Ρωσία για όλο το διάστημα του συμβολαίου μου, παρά την εισβολή στην Ουκρανία. Πέρασα 10 πολύ όμορφους μήνες στην “Λόκο” και είχα τρομερή συνεργασία με τον coach Πασούτιν και τον συνεργάτη του τον Μαξ, που είναι δύο άνθρωποι που με βοήθησαν πολύ να φτάσω εδώ που βρίσκομαι τώρα. Διέκριναν τα κομμάτια στα οποία είμαι καλός, με πίεσαν να τα αναπτύξω περισσότερο και μου έμαθαν πολλά μικρά μυστικά για τον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού. Τους οφείλω πολλά και πολύ πρόσφατα που μίλησα τηλεφωνικά, τα είπα και στους ίδιους!»

Φεύγοντας για την Αμερική, πως είχες αποφασίσει να κυλήσει η επόμενη σεζόν. Ήθελες ΝΒΑ ή στόχευες στην Euroleague για να προετοιμάσεις το έδαφος για την επιστροφή στην Αμερική με καλύτερους όρους;

«Δεν σκέφτηκα καθόλου το ΝΒΑ, γιατί δεν πέρασα καλά όσο ήμουν εκεί! Είχα κάποια καλά διαστήματα στην G League, αλλά στην ουσία όταν γυρνούσα στους Μάβερικς και τους Κλίπερς, απλά καθόμουν στον πάγκο και είχε την καλύτερη θέση που θα μπορούσε να έχει ένας “θεατής” στα γήπεδα. Δεν πήρα ποτέ ουσιαστικές ευκαιρίες να δείξω τι μπορώ να κάνω με συνέπεια, οπότε η Euroleague έγινε ο επόμενος στόχος μου. Το Eurocup και η Λοκομοτίβ Κούμπαν αποτέλεσαν τον ενδιάμεσο σταθμό. Πλέον είμαι εκεί που πιστεύω ότι ανήκω και ο στόχος μου είναι σε πρώτη φάση να εδραιωθώ, σε δεύτερη να διακριθώ και σε τρίτη να κατακτήσω τίτλους με την ομάδα μου.»

Μέχρι τώρα, πάντως, μόνο rookie δεν δείχνεις με την απόδοσή σου; Πρώτος σκόρερ και ριμπάουντερ στην ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ, πως εξηγείται αυτό;

«Δεν σκέφτομαι καν ότι παίζω για πρώτη φορά στην Euroleague. Μπαίνω στο γήπεδο απλά για να κάνω το παιχνίδι μου και να βοηθήσω την ομάδα. Από 'κει και πέρα με έχει βοηθήσει ότι ήμουν εξοικειωμένος με την φιλοσοφία και στο σύστημα του coach Ιτούδη, γιατί πέρυσι τον αντιμετωπίσαμε 6 ή 7 φορές την ΤΣΣΚΑ με την “Λόκο”. Τον γνώρισα καλύτερα το καλοκαίρι, οπότε και μιλήσαμε αρκετές φορές τηλεφωνικά και διαδικτυακά και τρέφω μεγάλο σεβασμό για την καριέρα που έχει κάνει και τους τίτλους που έχει κατακτήσει. Έχει συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους παίκτες στην Ευρώπη και ξέρει ποια είναι η συνταγή της επιτυχίας. Με πιέζει πολύ και ασχολείται πολύ μαζί μου για να βελτιωθώ και το εκτιμώ πολύ αυτό.»

Πέρα από Έλληνα προπονητή έχεις και Έλληνα point-guard, που τυγχάνει να είναι ο κορυφαίος πασέρ στην ιστορία της Euroleague...

«O Νικ (σ.σ.: Καλάθης) είναι τρομερός και πριν καλά-καλά κινηθώ ξέρει που θα πάω για να μου δώσει όπως πρέπει την μπάλα. Είναι φορές που συνειδητοποιώ ότι ξέρει την κατάληξη της εκάστοτε φάσης, πολύ απλά επειδή εκείνος την ορίζει, οπότε το μόνο που έχω να κάνω εγώ, είναι απλά να καρφώσω την μπάλα. Είναι εξαιρετικό να τον έχω συμπαίκτη.»

Τι ξέρεις για τον επόμενο αντίπαλό σας, τον Παναθηναϊκό;

«Μεγάλος σύλλογος με σπουδαία παράδοση και σίγουρα η προσθήκη του Μπέϊκον θα τον βοηθήσει πολύ. Ξέρω τον Παπαγιάννη από το πέρασμά του στο ΝΒΑ και τον Γκριγκόνις που ήταν πέρυσι στην ΤΣΣΚΑ.»

Δυσκολότερος αντίπαλος που έχεις αντιμετωπίσει ποτέ;

«Σε ατομικό επίπεδο στην Ευρώπη, θα έλεγα ο συμπαίκτης μου, Τόνι Ζεκιρί, πέρυσι στα ματς Λοκομοτίβ-Ούνικς. Χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι φέτος θα παίζουμε στην ίδια ομάδα. Στο ΝΒΑ μακράν ο Γιόκιτς. Ο τύπος είναι τεράστιος και πολύ δυνατός και έχει έναν δικό του μοναδικό τρόπο να επιδρά στο παιχνίδι. »

Κορυφαίος παίκτης του κόσμου αυτή τη στιγμή;

«Είμαι στο 50%-50% μεταξύ Λούκα και Γιάννη! Όπως καταλαβαίνεις και από την κυριαρχία τόσων ευρωπαίων στο ΝΒΑ, στην Ευρώπη παίζεται πραγματικά σπουδαίο μπάσκετ.»