Ένα χαμόγελο μες στη μαυρίλα

Ο Παναθηναϊκός του ενός ημιχρόνου και της συστηματικής αυτοχειρίας βρήκε, επιτέλους, τρόπο για να παίξει καλά επί 40 λεπτά και για να ξορκίσει τον κακό εαυτό του. Το αρνητικό σερί σταμάτησε στο «6» και η περίεργη τραμπάλα αυτής της διαβολοβδομάδας σταμάτησε στο «πάνω».

Οι «πράσινοι» είχαν μείνει 35 μέρες χωρίς νίκη, αλλά απέχουν μόλις τρία βήματα από τη γραμμή των πλέι-οφ. Σε αυτή την παράξενη Euroleague του 2022-23, ένας καλός μήνας μπορεί να εκτοξεύσει μία ομάδα όσο μπορεί να την καταβαραθρώσει ένας κακός. Είναι τελείως λάθος να ξεγράψει από τώρα τη χρονιά ο Παναθηναϊκός.

Το σασπένς ήταν αντάξιο του παλιού καλού καιρού, αλλά οι πιουρίστες με τη γερή μνήμη θα μελαγχόλησαν με τις αναμνήσεις. Το αποψινό μπάσκετ, με τις επιθέσεις της μίας ή της καμίας πάσας, και με την προπονητική αταξία δεν θύμιζε σε τίποτε τα ραντεβού των τίτλων.

Τελικός 2000 στη Θεσσαλονίκη, τελικός Σουπρολίγκας 2001 στο Παρίσι, ημιτελικός 2002 στη Μπολόνια όπου επιστρέφει ο Παναθηναϊκός την Πέμπτη, ημιτελικός 2005 στη Μόσχα, τελικός του έκτου αστεριού το 2011 στη Βαρκελώνη, ακόμα και η συναρπαστική σειρά του 2012 με Ομπράντοβιτς εναντίον Μπλατ (3-2).

Σημεία των καιρών, θα πείτε. Το «μπάσκετ του προπονητή» έχει περάσει σε δεύτερο πλάνο και οι Μπέικον αυτού του κόσμου κρατούν τη μπαγκέτα στα χέρια τους. Ωστόσο, ήταν γραφτό να κριθεί το ματς από το καθαρό μυαλό ενός παίκτη που θα ταίριαζε μια χαρά στη φιλοσοφία του «Ζοτς».

Ο Νέιτ Ουόλτερς είχε μπροστά του μισάνοιχτο ορίζοντα στην τελευταία κατοχή του Παναθηναϊκού, τα δευτερόλεπτα κυλούσαν στο ρολόι σαν βαρίδια, αλλά το κομπιούτερ μέσα του αρνήθηκε να βραχυκυκλώσει. Η πάσα του Αμερικανού όχι μόνο βρήκε τον Ντέρικ Ουίλιαμς ελεύθερο, αλλά έβαλε και θεμέλιο νίκης, αφού το καλάθι που σημειώθηκε ήταν για 3 πόντους και όχι για 2.

Με το σκορ στο 88-86, η άμυνα των τελευταίων 7 δευτερολέπτων είχε ποικίλες επιλογές και ο φόβος του «μπαμ και κάτω» μετριάστηκε. Ο Ουέιντ Μπόλντγουιν παρέλαβε τη μπάλα στο τρίποντο με το 1/21 των τελευταίων πέντε αγώνων να του δένει τα χέρια.

Οι «πράσινοι» ταμπουρώθηκαν και είδαν σχετικά ήσυχοι τον Αμερικανό να επιχειρεί από τα 6 μέτρα, μετά την προσποίηση που τσάκισε τους αστραγάλους του Ουόλτερς και τον σώριασε στο πάτωμα. Ακόμα και αν το έβαζε ο Μπόλντγουιν, το σουτ της ισοφάρισης (και όχι του προσπεράσματος) υπήρχε η δικλίδα της παράτασης.

«Με τι καρδιά θα ξανάμπαινε ο Παναθηναϊκός στο γήπεδο», θα αναρωτηθείτε. Και πράγματι, δεν αντέχεται εύκολα να χάνεις δύο νίκες μέσα από τα χέρια σου μέσα σ’ ένα τριήμερο…

Το καυτό δίλεπτο του Ντουέιν Μπέικον στο «έμπα» του τελευταίου πενταλέπτου, με τους 10 πόντους που έφεραν τον Παναθηναϊκό από το -1 στο +9, ήταν ασφαλώς εκ των ων ουκ άνευ για να κερδίσουν οι «πράσινοι». Ωστόσο ο Αμερικανός μάρκαρε τον Μπόνζι Κόλσον με τα μάτια και τον ώθησε σε ρεκόρ καριέρας (31 π.), ενώ είχε και ισχυρά στηρίγματα στο πλευρό του. Το «Bacon-ball» δεν ήταν το Α και το Ω του αποψινού Παναθηναϊκού.

Ο Πάρις Λι πήρε αυτοπεποίθηση από τα μυριάδες «ντιφλέξια» που προκάλεσε (απέναντι σε αντιπάλους επιπέδου Λορέντζο Μπράουν) και τη μετουσίωσε σε σημαντικά καλάθια, ο Ντέρικ Ουίλιαμς είδε γνώριμα πρόσωπα και είπε να κάνει το κομμάτι του με κορύφωση το νικητήριο σουτ, ενώ ο Γιώργος Παπαγιάννης πέτυχε την καλύτερη φετινή του επίδοση: 19+21+17+16 πόντοι, από τους τέσσερις σωματοφύλακες, ιδανικό κουαρτέτο για να καμουφλαριστεί η αφλογιστία όλων των «πλάγιων».

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί το όψιμο αμυντικό τρικ του Ντέγιαν Ράντονιτς, που απόψε τράβηξε πιο μέσα τον Παπαγιάννη για να μπλοκάρει το mid-range παιχνίδι των Μπράουν, Μπόλντγουιν και δεν τον άφησε να βολοδέρνει αβοήθητος έξω στο τρίποντο, με εξαίρεση 1-2 φάσεις προς το τέλος όπου σχεδόν όλοι άργησαν να επιστρέψουν.

Ο ψηλός αισθάνθηκε σιγουριά στην άμυνα “drop”, ενώ για μια φορά τροφοδοτήθηκε επαρκώς και αξιοποίησε το τάισμα. Τον είδαμε να σουτάρει (και να βάζει) τρίποντο χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, αλλά και να εκτελεί βολή τεχνικής ποινής, λες και ήταν ο Μπρουκ Λόπεζ...

Η Μακάμπι, βέβαια, είναι αδύναμη εκτός Τελ Αβίβ (2-10) και ασήμαντη προπονητικά, αφού στηρίζεται περισσότερο στην πρωτοβουλία και το ένστικτο των περιφερειακών παικτών της, και στην αθλητικότητα, παρά στο μπλοκάκι του Όντεντ Κάτας. Να, όμως, που αυτό το ασυνάρτητο μπάσκετ την κρατάει μέσα στην προνομιούχο οχτάδα ή πάνω στη γραμμή της.

Πόσο καλύτερος θα ήταν ο Παναθηναϊκός, αν είχε έναν δυναμικό γκαρντ με κάθετο παιχνίδι και κορμί όπως του Μπόλντγουιν; Ας μη συνεχίσουμε όμως αυτή τη κουβέντα, γιατί θα πρέπει να ρίξουμε στο τραπέζι τα μηδενικά των συμβολαίων, θα θυμηθούμε και το χρυσοπληρωμένο αίνιγμα Γκριγκόνις και θα καταλήξουμε στο «πάλι καλά».