Η ομάδα που αδικεί τον εαυτό της

Θυμάστε τι έγραφα τις προάλλες; Η Ιστορία γράφεται με υπερβάσεις. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να απογοητεύει εαυτόν και αλλήλους με τη φθινοπωρινή εικόνα του, μπορεί να αντιμετωπίζει προβλήματα και να χρειάζεται διορθωτικές κινήσεις (τύπου Ντουέιν Μπέικον), αλλά δίνει στον εαυτό του τεχνητές αναπνοές, δημιουργεί ευκαιρίες νίκης και τις σπαταλάει σχεδόν αβασάνιστα, λες και θα βρεθεί κάποιος Ρομπέν των καλαθιών να του δώσει πίσω τους χαμένους βαθμούς.

Ο απολογισμός των τεσσάρων αγωνιστικών τον φέρνει στο 1-3 και στο γνώριμο πλέον υπόγειο, αλλά μόνο μία από αυτές τις τρεις ήττες ήταν ξερή και σβουριχτή: η (σχεδόν) 30άρα του Βερολίνου. Εάν οι «πράσινοι» είχαν νικήσει τη Ρεάλ και τη Μονακό, τη 2η και την 5η ομάδα της περυσινής βαθμολογίας, θα έβλεπαν τώρα τον ήλιο πιο καθαρά, με πολύ λιγότερα σύννεφα στον ουρανό τους.

Τι να τα κάνεις τα «εάν», όταν βλέπεις καμιά 15αριά ομάδες να σε κοιτάζουν αφ’ υψηλού; Και δεν βάζω καν στην εξίσωση τη σκασίλα για την αήττητη πορεία του «αιώνιου εχθρού».

Ο Παναθηναϊκός έχασε ένα παιχνίδι που, παρακολουθώντας το βίντεο, θα το χαρακτηρίσει «δικό του»: διότι επέστρεψε από το 18 του 10ου λεπτού, διότι έφτασε να προηγείται στο ξεκίνημα της δ’ περιόδου, διότι είχε τη δύναμη της έδρας, διότι εγκλώβισε τον αντίπαλό του σε νερά ρηχά.

Κάπως έτσι δεν κύλησε και η πρεμιέρα με τη Ρεάλ; Μισό λεπτό, να συμβουλευτώ το τετραδιάκι όπου κρατάω σημειώσεις από όλα τα ματς για να τις έχω μαζεμένες: 65-64 τότε, 61-60 απόψε. Δυόμιση κρίσιμα λεπτά αφλογιστίας στην τελική ευθεία απέναντι στους Καστιγιάνους, δυόμιση κόντρα στους Μονεγάσκους. Ίδια και η διαφορά όταν μοιράστηκε ο λογαριασμός: τρεις πόντοι.

Ο πράσινος αριθμητής των δύο εξισώσεων ήταν κοινός: μηδέν οξέα και χαμηλά λιπαρά όταν χρειαζόταν μπάσκετ χέβι μέταλ. Αν κάτι άλλαξε από τις 6 Οκτωβρίου μέχρι τις 21, αυτό ήταν ο παρονομαστής. Η Ρεάλ νίκησε στο ΟΑΚΑ με ένα τυχερό τρίποντο του Σέρχιο Γιουλ, που ωστόσο τέτοια σουτ τα έχει στο συμβόλαιό του με τους θεούς του μπάσκετ, ενώ η Μονακό κέρδισε με ένα καλάθι που έφερε ανάγλυφη την προπονητική σφραγίδα.

Στην καθοριστική φάση όπου όλος ο Παναθηναϊκός περίμενε σόλο του Μάικ Τζέιμς (στο 74-76), ο Σάσα Ομπράντοβιτς έστειλε στο παρκέ τρεις γκαρντ, με εντολή να μη περάσει καθόλου η μπάλα από τα χέρια του Αμερικανού!

Ο Τζέιμς έπαιξε ρόλο δολώματος, ο Έλι Οκόμπο με τον Τζόρνταν Λόιντ έστησαν το κολπάκι τους στην καρδιά της ελληνικής άμυνας και ο Ντόντα Χολ υποδέχθηκε τη μπάλα ανενόχλητος για το (ουσιαστικά νικητήριο) καλάθι, 27 δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Θέλει αρετή και τόλμη, το διπλό σε ένα τέτοιο γήπεδο. Ναι, ακόμα και με αντίπαλο τον προβληματικό Παναθηναϊκό του Οκτωβρίου.

Οι «πράσινοι» έχουν κάποιες αρετές, ενισχυμένοι θα κάνουν και μεγάλες νίκες όταν όλα πάνε δεξιά, αλλά, ιδίως με τον Νέιτ Ουόλτερς παροπλισμένο, δεν έχουν τον μπροστάρη που θα σαλπίσει το σύνθημα μίας μεγάλης νίκης. Τέτοιος δεν είναι καν ο Ντέγιαν Ράντονιτς, που ακόμη μοιάζει με ξένο σώμα στην εξίσωση της ομάδας.

Ο Πάρις Λι έχει μάθει να είναι δεύτερος (πίσω από τον Τζέιμς, μέχρι το καλοκαίρι), ο Μάριους Γκριγκόνις και ο Ματέους Πονίτκα λειτουργούν καλύτερα ως γρανάζια στο πλαίσιο μίας καλής ομάδας, οι άλλοι γκαρντ έχουν γαλουχηθεί ως ρολίστες, ο Ντέρικ Ουίλιαμς δεν έχει δική του μπάλα για να δημιουργήσει το δικό του σουτ, οι σέντερ είναι φυσικά ετερόφωτοι.

Ο καλύτερος περιφερειακός του αποψινού Παναθηναϊκού ήταν απόψε ο Λευτέρης Μποχωρίδης, αλλά είναι άδικο να του ζητηθεί ηγετική στόφα στα 28 του. Ο φευγάτος αρχηγός Παπαπέτρου δεν μένει πια εδώ και κάποιοι άρχισαν ήδη να τον αναπολούν, έστω αυτό το φάντασμα που βλέπουμε το τελευταίο δίμηνο. Ορισμένες φορές, η δουλειά του ηγέτη γίνεται όχι στο παρκέ, αλλά στα αποδυτήρια.

Ο Παναθηναϊκός αδίκησε τον εαυτό του στο πρώτο δεκάλεπτο, όταν εμφανίστηκε στο παιχνίδι φορτωμένος με τη μαϊμού του Βερολίνου. Η Μονακό σημάδεψε στην καρωτίδα με πίεση στην περιφερειακή γραμμή και έκλεβε τις μπάλες σαν να είχε απέναντί του πεντάδα αόμματων. Τα περισσότερα από τα 12 λάθη του «τριφυλλιού» στο πρώτο 15λεπτο έγιναν κάπου στη σέντρα και πρόσφεραν στη Μονακό εύκολα καλάθια στον αιφνιδιασμό.

Υποψιάζομαι ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού αφυπνίστηκαν μόλις αφουγκράστηκαν την αγανάκτηση των φιλάθλων, ακόμα και οι ξένοι που δεν μπορούν να καταλάβουν τα απειλητικά συνθήματα περί «βαριάς φανέλας».

Το κρεσέντο του Ντέρικ Ουίλιαμς, που αν και τραυματίας έβαλε 20 πόντους σερί σε 6 λεπτά και μετέτρεψε το 30-39 σε 50-50, ήταν μουσική για τα μάτια του μπασκετόφιλου και πιστοποίηση ποιότητας του Αμερικανού σκόρερ. Αλλά η βραδιά καριέρας του Ουίλιαμς θα έπεφτε στο κενό αν δεν είχε στο μεταξύ σοβαρευτεί όλη η ομάδα: καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας, δυναμική άμυνα, κυριαρχία στα ριμπάουντ (39-30 στον τελικό απολογισμό), ευστοχία στις βολές, καλύτερες επιλογές στην επίθεση.

Η Μονακό στάθηκε όρθια χάρη στον γνώριμο οίστρο του Μάικ Τζέιμς, αλλά ο Τζέιμς στάθηκε όρθιος επειδή τον βοήθησε ο προπονητής του. Ο Ομπράντοβιτς έστειλε το αστέρι του χαμηλά στο ποστ, όπου ο αθλητικός Τζέιμς σκόραρε με ευκολία πάνω από το κεφάλι του βραχύσωμου Πάρις Λι, αφού έλειπε και ο πολύτιμη εναέρια βοήθεια του Παπαγιάννη. Οι 10-12 πόντοι που πέτυχε με αυτόν τον τρόπο ο ηγέτης της Μονακό κράτησαν τον ίδιο ζεστό και τελικά έκαναν τη διαφορά στην οικονομία του αγώνα.