Ολυμπιακός: Με τέτοιον «Παπ» κερδίζεις πριν το τελευταίο σουτ

• Τα στατιστικά και η «αλήθεια» στο παρκέ
• Με τέτοιον ΠΑΠ δεν ψάχνεις το τελευταίο σουτ
• Το πρώτο σκαλί της επιτυχίας

Στα ομαδικά αθλήματα υπάρχει το περίφημο «το πήρε μόνος του». Δεν ισχύει ποτέ, γιατί παίζουν άλλοι δέκα, τέσσερις, πέντε ή έξι (ανάλογα με το άθλημα) την ίδια στιγμή μέσα στο γήπεδο. Αλλά είναι μια υπέροχη υπερβολή που δείχνει πόσο επιδραστικοί είναι αυτοί οι παίκτες που παίρνουν την ομάδα από το χέρι και της δείχνουν το δρόμο για τη νίκη. Το «πήρε μόνος του», μια φράση που αφορά μ ια ιδιαίτερη κατηγορία πρωταγωνιστών. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να μην το πούμε π.χ για τον Νίκο Γκάλη. Δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων να μην υποκλιθούμε σε αυτούς που έχουν το ταλέντο, την ψυχή, την πνευματική προσήλωση για να το κάνουν αυτό. Όχι απλά μια φορά επειδή είναι η «βραδιά» τους, αλλά κατ’ εξακολούθηση. Είναι μάλιστα εντυπωσιακό ότι, παρ ότι στον αθλητισμό οι ταχύτητες, η ένταση και οι απαιτήσεις αλλάζουν, άρα απαιτείται η ενέργεια ακόμα περισσότερων παικτών, πάντα θα ευδοκιμούν αυτοί που μπαίνουν σε αυτό το κλειστό γκρουπ. Άξιοι λοιπόν…

Υπάρχει όμως μια επισήμανση. Η οποία δεν μειώνει στο ελάχιστο την αξία αυτών των αθλητών αλλά, αν την αποδεχτούμε (υπάρχουν και αρκετά υποκειμενικά κριτήρια) διαμορφώνεται και μια άλλη κατηγορία. Αυτή του «ατόφιου» ηγέτη. Βλέπετε, στα μάτια μου, οι «το πήρε μόνος του» δεν είναι όλοι ή δεν είναι απαραίτητα, ηγέτες. Μπορεί να είναι και ο… «τρελός του χωριού». Αυτός που μπορεί να τραβήξει και την ομάδα στην ήττα, όταν δεν πάνε τα πράγματα όπως πρέπει (γι αυτόν) αλλά συνεχίζει να επιμένει ότι μπορεί να κάνει μόνος του τη δουλειά (σημείωση: Όχι ο Γκάλης δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία!) . Ο ηγέτης όμως είναι κάτι περισσότερο από τους πόντους, τα στατιστικά του και την ικανότητα του στο τελευταίο σουτ.

• Ολυμπιακός: Και στο τέλος επιβιώνουν οι πιο σκληροί

Στη σειρά των κοπιαστικών και ακραία απαιτητικών (σωματικά και πνευματικά) αγώνων του Ολυμπιακού με τη Φενέρ, αυτός που μου είχε λείψει όταν οι Ερυθρόλευκοι βρέθηκαν στο καναβάτσο, ήταν ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου. Το είχα πει αρκετές φορές στην live εκπομπή στο youtube του Gazzetta, που ακολούθησε καθένα από τα τέσσερα παιχνίδια, μέχρι τον τελικό της Τρίτης. Ακόμα και όταν ο άλλος…υπερΚώστας ο Σλούκας βγήκε μπροστά για να σφραγίσει το 2-1 και να κρατήσει όρθιο τον Ολυμπιακό ακόμα και μέσα από τις δηλώσεις τους, ο ίδιος και οι συμπαίκτες του έψαχναν μια βραδιά με όλους τους πολεμιστές στο παρκέ. Και είμαι σίγουρος ότι, το ίδιο διάστημα, ο αρχηγός απαιτούσε από τον εαυτό του να δώσει στην ομάδα την πληθωρική παρουσία του για να την πάρει από το χέρι, μέχρι την πρόκριση. Όχι στη λογική «να το πάρει μόνος του». Ο Παπανικολάου ανήκει στην άλλη κατηγορία. Του ηγέτη που με τη δικιά του παρουσία και εμφάνιση πείθει τον δικό του λόχο, ότι αυτή η βραδιά είναι δικιά τους και πρέπει να παλέψουν σκληρά. Με τη πίστη ότι είναι οι καλύτεροι και με την ηρεμία πως, ότι και να γίνει, αυτοί θα φύγουν νικητές. Η εικόνα του πέμπτου ματς.

Τα στατιστικά και η «αλήθεια» στο παρκέ

Αν πιάσει κάποιος του αριθμούς, με το χθεσινό του παιχνίδι, ο ΠΑΠ απλά έπιασε (στον μέσο όρο των πέντε αγώνων στα play-offs) τα νούμερα που είχε στην κανονική περίοδο. Καμία σχέση με την πραγματικότητα. Για τον απλούστατο λόγο ότι κάνει ένα τεράστιο άλμα από τη φυματική παρουσία του, στα ματς 2 και 4 στην επέλαση του ματς 5, δίνοντας με τους δέκα πόντους της πρώτης περιόδου το σαφέστατο μήνυμα ότι «απόψε η Φενέρ δεν καθαρίζει». Και δεν ήταν μόνο αυτό. Γιατί -και πάλι- αν σταθούμε απλά στους αριθμούς, πρόσθεσε άλλους τέσσερις πόντους στο ενεργητικό του, στο υπόλοιπο διάστημα. Αλλά ήταν και τα έντεκα ριμπάουντ που τον έφεραν (με 5.2 μ.ο) δεύτερο στη σχετική λίστα, μαζί με τον Βεζένκοβ και πίσω μόνο από τον Φάλ (7.2), ήταν ακόμα και η μία ασίστ στο σημείο που δόθηκε (στον Βεζένκοβ) σε μια επίθεση γεμάτη μυαλό για τον Ολυμπιακό, το μπλοκ στον αφηνιασμένο Γκούντουριτς στο «κλείσιμο» μιας φάση με άμυνα σεμινάριο. Αλλά ήταν κυρίως αυτά που δεν γράφει η στατιστική. Το πως βάζεις το κορμί σου για να χαλάσεις την αντίπαλη επίθεση, τη γλώσσα του σώματος και το ύφος όταν κατεβάζεις το ριμπάουντ, την…διμαεσολάβηση όταν με καθαρό μυαλό τραβάς τον Βεζένκοβ μακριά από περιπέτειες και τσαμπουκάδες. Όλα αυτά έδωσαν το σύνθημα το βράδυ της Τρίτης.

• Ολυμπιακός: Ο ηγέτης Σλούκας, ο αρχηγός Παπανικολάου και το ταξίδι στον χρόνο

Ήταν σαφές ότι όλοι πήραν αυτό που έπρεπε βλέποντας τον Παπανικολάου να εμφανίζεται καταλυτικά στο γήπεδο. Ο αρχηγός ήταν αθόρυβος στα ματς 1 και 3, αλλά ήταν εκεί με 5 ριμπάουντ και 4 άσιστ στο πρώτο και άλλα 5 «σκουπίδια» στο τρίτο. Και πάντα με την προσπάθεια του στην άμυνα. Παίρνοντας από τον Μπαρτζώκα από 33 λεπτά σε κάθε ένα από αυτά τα ματς. Λίγο πιο κάτω (σε χρόνο) από τα 35’ του πέμπτου αγώνα. Αλλά, ναι, ο Ολυμπιακός στα ζόρια του χρειάζεται έναν… θορυβώδη Παπανικολάου και προς τα έξω και προς τα μέσα (στην ομάδα). Έχω την αίσθηση μάλιστα πως, με όσα καντάρια εμπειρίας και αξίας έχει στην πλάτη του ο έτερος Κώστας (ο Σλούκας), ακόμα και το δικό του κουμπί «ηρεμίας» βρήκε ο αρχηγός την Τρίτη για να φτάσει να κάνει όσα υπέροχα ξεδίπλωσε (εκ νέου) στη σκηνή του ΣΕΦ.

Με τέτοιον ΠΑΠ δεν ψάχνεις το τελευταίο σουτ

Το γνωρίζω ότι σε μια σαφέστατα ομαδική βραδιά, όπου η καλύτερη ομάδα νίκησε κατά κράτος τον κλεφτοπόλεμο του αντιπάλου (γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να γίνει η δουλειά για τη Φενέρ) μπορεί να μοιάζει άδικο για το σύνολο να επικεντρώνομαι σε έναν παίκτη. Αλλά αυτός ο «ένας παίκτης» είναι φανερά η συγκολλητική ουσία που έχουν ανάγκη ομάδες όπως ο Ολυμπιακός για να κάνουν το παιχνίδι τους. Η ασφάλεια και η εμπιστοσύνη που προσφέρουν παίκτες όπως ο Παπανικολάου στην πληθωρική βραδιά τους, είναι το καύσιμο της νίκης. Όσο και αν πιστεύετε ότι υπερβάλλω η άποψη μου είναι ότι σε αγώνες με τέτοιο ΠΑΠ οι Ερυθρόλευκοι είναι σχεδόν ανίκητοι. Και αυτό είναι πέρα από αριθμούς και στατιστικά και το αν ο ίδιος θα πάρει το τελευταίο σουτ. Γιατί σε τέτοιες βραδιές (του) το πιθανότερο είναι ότι η ομάδα του δεν θα χρειαστεί το τελευταίο σουτ για να νικήσει.

Από εκεί και πέρα, τα είπαμε και στην εκπομπή μετά το ματς και ήταν ευδιάκριτο 100% μέσα στο γήπεδο. Η καλύτερη ομάδα νίκησε, η καλύτερη ομάδα πέρασε. Γιατί, πατώντας στην πληρότητα και στην προσωπικότητα των παικτών της, βρήκε λύσεις στο «ιδιαίτερο» παιχνίδι που έστησε ο Ιτούδης κάνοντας του παίκτες πολύ πιο εργάτες και «παλαιστές» απ’ ότι πίστευαν και οι ίδιοι ότι είναι. Έπαιξε το χαρτί του αλλά η…μπλόφα δεν βγήκε μέχρι τέλους. Είναι μάλιστα εντυπωσιακή η ηρεμία και η συγκέντρωση με την οποία αντιμετώπισαν όλοι στον Ολυμπιακό τον «τελικό» μέσα σε ένα γήπεδο που κόχλαζε και αφήνοντας στην άκρη τα βαρίδια του άγχους. Πέρα από την πρόκριση ήταν το τέλειο test event δέκα μέρες πριν από τον ημιτελικό στο Κάουνας. Και με τον Γιώργο Μπαρτζώκα να ξανασυναντάει τον εξαιρετικό εαυτό του σε μια σειρά που τον παίδεψε πολύ και σίγουρα του έμαθε ακόμα περισσότερα.

Το πρώτο σκαλί της επιτυχίας

Όσον αφορά τέλος την κουβέντα για τον Δημήτρη Ιτούδη, περίμενε αλήθεια κάποιος να χειριστεί κάπως διαφορετικά το τελευταίο του χαρτί και αγωνιστικά αλλά και όσον αφορά τις αντιδράσεις του; Ασφαλώς και θα έτσι θα συμπεριφερόταν, ασφαλώς και θα προσπαθούσε να παίξει με το μυαλό των αντιπάλων είτε ήταν στον πάγκο τους, είτε στην εξέδρα. Θεμιτό ή όχι, τίποτα πάντως δεν δικαιολογεί να την πληρώνει η μητέρα του με υβριστικά συνθήματα. Τα έχουμε πει αυτά. Ας σκεφτούμε ότι στη στιγμή που παίζεις το μέλλον σου στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση, δεν σκέφτεσαι ούτε αν είσαι ομοσπονδιακός τεχνικός, ούτε αν αντιμετωπίζεις πάνω στο παρκέ παίκτες με τους οποίους αύριο θα φορέσεις τα ίδια χρώματα, στην εθνική. Από εκεί και πέρα, στο τέλος της ημέρας, όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Ο Ολυμπιακός άξια και εμφατικά είναι σε ακόμα ένα final 4. Ο αποκλεισμός θα ήταν αποτυχία μετά από τέτοια σεζόν, στην κανονική περίοδο. Η πρόκριση κάνει τη χρονιά επιτυχημένη με τον στόχο βέβαια να είναι η κούπα. Αλλά εκεί πάντα θα αποδέχομαι το «κλισέ» των final 4. Ο καθένας έχει από 25% πιθανότητες. Περισσότερα όταν μάθουμε αντίπαλο.