Ένα Τελ Αβίβ τρεις δεκαετίες μετά...

Ο Ολυμπιακός έζησε στο Κάουνας ένα καινούριο Τελ Αβίβ, τρεις δεκαετίες μπροστά, πάλι απέναντι σε ισπανική ομάδα, με τον Σέρχι Γιουλ σε ρόλο Κορνέλιους Τόμπσον: αν μη τι άλλο, αυτή τη φορά έχασε από βαρύτατη φανέλα (και όχι πούπουλο όπως εκείνης της Μπανταλόνα) και από παίκτη που, για να μη κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, σε κάνει να χαίρεσαι όταν χάνεις από δαύτον.

Οφείλω να σας ομολογήσω, ότι τα τελευταία δευτερόλεπτα, τα 12 που έστειλαν το τρόπαιο στο Μαδρίτη τα έζησα σε κατάσταση ζεν: Γιουλ εναντίον Παπανικολάου, Έλληνας αρχηγός ενώπιος ενωπίω με Ισπανό καπιτάν, αυτό ποτέ δεν τελειώνει καλά. Το έχω και το έχουμε δει αμέτρητες φορές αυτό το έργο και το ξαναείδαμε και μερικά δευτερόλεπτα νωρίτερα, όταν ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ σηκώθηκε και μείωσε τον τελικό στο πόντο με ένα σουτ που ζύγιζε το βάρος της μπάλας σε χρυσάφι.

Το παιχνίδι των υποθετικών λόγων: εάν αστοχούσε ο Τσάτσο, ο Ολυμπιακός θα πανηγύριζε τώρα τον τέταρτο ευρωπαϊκό τίτλο του και το αεροδρόμιο του Κάουνας θα φλεγόταν από ενθουσιασμό. Δύο πικ-εντ-ρολ, ένα τρίποντο, μία «βομβίτσα», τρεις άμυνες στην οποία οι παίκτες του Ολυμπιακού φοβήθηκαν τον ίσκιο τους, να πώς γράφτηκε το 0-7 του τελευταίου διλέπτου. Λεπτομέρειες των λεπτομερειών. Μία φάση τελειώνει ανάποδα και φεύγει το τρόπαιο για άλλο τόπο.

Αλλά και τι έκανε ο Ολυμπιακός για να αποτρέψει τη συμφορά; Ο συναρπαστικός Κάνααν έγραψε το 78-72 με τζαμπ-σουτ από τη γωνία στα 2:13, αλλά στο τέλος ο Ησαΐας χόρευε μόνος του. Ο Κώστας Σλούκας δοκίμασε τρίποντο και αστόχησε (στα 1:43), ο Σάσα Βεζένκοβ θέλησε να τελειώσει τους Ισπανούς με τον ίδιο τρόπο και βρήκε κι αυτός σίδερο (στα 00:55, ο τεράστιος αλλά λίγος Φαλ βρέθηκε με τη μπάλα στα χέρια και την πέταξε σαν χειροβομβίδα για να αποφύγει την τάπα του Ταβάρες (στα 00:21), οι γερόλυκοι της Ρεάλ χαμογέλασαν σαρδόνια και έκλεψαν το ματς και το τρόπαιο. Το μόνο που θα μπορούσε να το κάνει χειρότερο θα ήταν να βρεθεί στο παρκέ και ο Ρούντι.

Αφού εμφανιστήκαμε ενθουσιώδεις μετά το μικρό έπος της Παρασκευής, δεν ωφελεί να φανούμε επιεικείς τώρα που απαιτείται αυστηρότητα. Στη σκακιέρα του τελικού, ο Ολυμπιακός νικήθηκε από τη Ρεάλ, και τελικά από τον εαυτό του, μολονότι έφτασε στο πρώτο βιράζ με προβάδισμα 12 βημάτων (24-12).

Οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα διάβασαν σωστά τη μάλλον σχολική άμυνα ζώνης της Ρεάλ και την εκτέλεσαν με βροχή από ελεύθερα σουτ (5/12 στην α’ περίοδο), αλλά μέσα του ο Τσους Ματέο γελούσε. Δεν φοβόταν τόσο τα τρίποντα του Ολυμπιακού, που άλλωστε είχε στην περιφέρειά του παίκτες συγκριτικά ακίνδυνους (όπως ο απογοητευτικός Γουόκαπ), όσο τη φθορά του Έντι Ταβάρες.

Ο κολοσσός από το Πράσινο Ακρωτήρι έβγαλε το πρώτο ημίχρονο χωρίς να ιδρώσει καθόλου, με ελάχιστη καταπόνηση, με ένα μόνο φάουλ στο παθητικό του και έτοιμος να παίξει απνευστί το δεύτερο εικοσάλεπτο, όπερ και εγένετο. Η Ρεάλ μετέτρεψε το ματς σε διαγωνισμό τριπόντων, πήγε στα αποδυτήρια ισόπαλη και ξένοιαστη (45-45), πάνω απ’ όλα είχε τον πύργο της προστατευμένο από ρωγμές. Σε ολάκερο το πρώτο μέρος, ο Ταβάρες δεν είδε κόκκινη φανέλα μπροστά στα πόδια του.

Κατά την ταπεινή εκτίμησή μου, το αποψινό α’ ημίχρονο του Ολυμπιακού ήταν χειρότερο από το προχθεσινό, τόσο στην επίθεση όσο και -κυρίως- στα μετόπισθεν. Το πλάνο του νικήθηκε και ώρες ώρες με έκανε να αναρωτιέμαι ποιες ακριβώς ήταν οι συντεταγμένες του. Και με τους Ισπανούς, δεν μπλέκεις σε παιχνίδι μια σου και μια μου. Αυτοί είναι χειρούργοι, όχι μαθητευόμενοι μάγοι.

Εκτός των άλλων, εξαφανίστηκαν από την εξίσωση παίκτες που συνήθως δίνουν πολύτιμες ανάσες (Πίτερς, Λαρεντζάκης, Μπλακ), άλλοι έπαιξαν μέχρις εξαντλήσεως (Βεζένκοβ 39:26), οι κομβικοί Γουόκαπ και Φαλ έμειναν στο μηδέν, η περιφερειακή άμυνα έμοιαζε ασυνήθιστα ευάλωτη και επιρρεπής στο λάθος.

Τα τρίποντα του Κοζέρ στην δ’ περίοδο -ιδίως το πρώτο- προήλθαν από λανθασμένες βοήθειες (ΜακΚίσικ), ο σπουδαίος Ροντρίγκεθ έβαλε 15 πόντους σε 28 λεπτά λες και έχουμε 2010, τα κλεψίματα του Ολυμπιακού ήταν ακριβώς 1, οι απειλές για το αντίπαλο καλάθι μόλις 5, τα δίποντα της Ρεάλ 58 τοις εκατό, τα ριμπάουντ -7. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι οι «ερυθρόλευκοι» έπαιξαν καλά απόψε, αλλά είναι προτιμότερο να ψηλαφίσουμε τον τύπον των ήλων.

Η Ρεάλ μπορεί να άρπαξε τη νίκη μέσα από τα δόντια της ήττας, αλλά το δικό της σχέδιο δούλεψε καλύτερα, έφερε στον πόντο έναν τελικό θεωρητικά άνισο και έκανε τον Ολυμπιακό να αρπάξει την ήττα μέσα από τα δόντια της νίκης. Εάν δεν το προσέξατε, η Ρεάλ παρατάχθηκε χωρίς τους Ντεκ, Γιαμπουσέλ, Πουαριέ, κουβάλησε το φάντασμα του Ράντολφ, βρήκε έναν ήρωα από τη ναφθαλίνη (Κοζέρ) και πόνταρε πολλά στο τρίο που έχει συνολική ηλικία κοντά στα 120 χρόνια.

Ήταν γραφτό, να τελειώσει τη δουλειά ο παίκτης που την ξεκίνησε, με εκείνη την προβοκάτσια στον δεύτερο αγώνα με την Παρτιζάν. Όταν σταματήσει το μπάσκετ ο Σέρχι Γιουλ, οι Ισπανοί θα πρέπει να τον βαλσαμώσουν και να μας τον κουνάνε στα μούτρα για να μας φοβερίζουν.

Ναι, ξέρω. Εάν ο Σλούκας ευστοχούσε -πάλι- στην εκπνοή, θα μιλούσαμε όχι για Τελ Αβίβ, αλλά για νέα Κωνσταντινούπολη. Έτσι είναι τα φάιναλ-φορ και οι τελικοί, πινακοθήκη ωραίων και μοιραίων. Η Ιστορία θα γράψει ωστόσο ότι ο Ολυμπιακός της διετίας 2021-3 έχασε δύο χρυσές ευκαιρίες από ισάριθμα εκκωφαντικά σουτ και, φέτος που ήταν ανώτερος όλων, δεν κατόρθωσε να καβαλήσει το κύμα που θα τον έστελνε από τον ποταμό Νεμούνας του Κάουνας μέχρι το Λευκό Όρος του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Η ευκαιρία που χάθηκε ήταν ουρανομήκης και πολύ φοβάμαι ότι το επίθετο «τελευταία» θα έρθει να κολλήσει στο ξεκίνημα της φράσης. Θα ξαναδούμε αυτή τη βερσιόν του Ολυμπιακού σε ευρωπαϊκό γήπεδο ή μήπως το Κάουνας ήταν ο αποχαιρετιστήριος χορός της;

Ο Σάσα Βεζένκοβ -ζεστό, κρύο, ζεστό απόψε- μπορεί να γίνει κάτοικος Καλιφόρνια, ο Κώστας Σλούκας -κρύο, ζεστό, κρύο- μένει ελεύθερος και μοιάζει να το σκέφτεται, ο παινεμένος πυρήνας μπορεί να σκορπίσει. Η επόμενη μέρα μπορεί να μην είναι τόσο ανέφελη όσο έμοιαζε γύρω στις 21:50 της παράξενης αποψινής βραδιάς.