Πριονίζοντας τα πόδια του Σλούκα

Eάν ήμουν στη θέση του Κώστα Σλούκα, θα έριχνα μία προσεκτική ματιά στα social media, θα έφτιαχνα τις βαλίτσες ολόκληρης της οικογένειας και θα έπαιρνα δρόμο. Όχι από τον Ολυμπιακό, αλλά από την Ελλάδα. Διότι σε κανέναν αθλητή δεν αξίζει αυτή η τοξικότητα. Το δηλητήριο ξεκινάει από τους υπολογιστές, φτάνει στο γήπεδο, περνάει από τις χαραμάδες των αποδυτηρίων και τρυπώνει στα ντουλαπάκια των αθλητών, ακόμα και αυτών –των ελάχιστων- που καμώνονται ότι αδιαφορούν για όσα λέει η αδηφάγος «κοινή γνώμη».

Πριν από τον Σλούκα ήταν ο Σπανούλης, ο Καλάθης, ο Παπανικολάου, ο Παπαπέτρου, ο Παπαγιάννης, ο Ζήσης, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, ο Γιώργος Μπαρτζώκας επίσης, σχεδόν όλοι οι σύγχρονοι ήρωες του ελληνικού μπάσκετ με εξαίρεση εκείνους που κράτησαν τη σημαία με χέρι αταλάντευτο (Διαμαντίδης, Πρίντεζης). Εάν κάνουμε το λάθος να απλώσουμε τη γκρίζα κουβέρτα για να πιάνει και το ποδόσφαιρο, θα τη δούμε να σκεπάζει με αγκάθια ακόμα και τους 24 τιτάνες που μας έβγαλαν όλους στους δρόμους πριν από 19 χρόνια τέτοιες μέρες.

Εφ’ όσον δεν μπόρεσαν να κατακτήσουν το απυρόβλητο ο Χαριστέας, ο Κατσουράνης, ο Μπασινάς και ο Νικοπολίδης, και ο Ότο Ρεχάγκελ για να μη ξεχνιόμαστε, σε τι ακριβώς να ελπίζουν ο Λαρεντζάκης κιαι ο Αγραβάνης; Οι περισσότεροι κριτές εκεί έξω, άλλωστε, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους αμνούς από τα ερίφια, πόσο μάλλον τον Μήτογλου από τον Μήτρογλου. Ο οχετός με τον οποίο περιλούστηκε για τη χθεσινή –ορθότατη- ανάρτησή του ο Ντέρικ Ουίλιαμς είναι άλλο ένα σύμπτωμα της ίδιας αρρώστιας.

Σταματώ εδώ το τροπάριο, γιατί κουδουνίζει στα αυτιά μου αυτό που μου είπε ο φίλος μου ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης, το βράδυ της εποποιίας του Σλούκα στην Κωνσταντινούπολη: «Μάλλον περνάς πολλές ώρες στο Twitter». Δυστυχώς, το ίδιο κάνουν και οι αθλητές. Όποιος πιστεύει ότι λ.χ. ο Βασίλης Σπανούλης έμεινε ανεπηρέαστος από τις άναρθρες κραυγές των οπαδών (της ίδιας της ομάδας του) που τον ξεφώνιζαν ως «ξοφλημένο», «νταβατζή» και άλλα κακόηχα μάλλον ζει σε άλλον πλανήτη. Πόσο μάλλον ο Σλούκας, που δεν έχει καν το σκληρό πετσί του Σπανούλη.

Αυτή, όμως, είναι η μία μόνο όψη του γεμάτου γωνίες νομίσματος. Ο Σλούκας μπορεί να επηρεάζεται από το οικογενειακό περιβάλλον και να νοσταλγεί οικογενειακώς την ανέφελη πενταετία που έζησε δίπλα στον Ομπράντοβιτς, αλλά ξέρει ότι τοξικότητα –σε ξένη γλώσσα…- υπάρχει και στην Τουρκία, πόσο μάλλον στο Βελιγράδι των χουλιγκάνων και των εθνικισμών. Του αρέσει που αισθάνεται περιζήτητος, με τις σειρήνες να τραγουδούν στα αυτιά του, αλλά θέλει να νιώσει περιζήτητος εντός των τειχών του Πόρτο Λεόνε. Μέσα στον ίδιο τον Ολυμπιακό!

«Η ομάδα είναι δική σου», θέλει να του πουν. Αυτό μεταφράζεται περισσότερο σε άυλα χάδια και σε γλυκόλογα, παρά σε λεπτά συμμετοχής. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας του 2023 είναι κυνικός και δεν πρόκειται να υποσχεθεί τίποτε σε κανέναν ούτε να αναλάβει ξανά το «βάρος» (δική του η λέξη) που φορτώθηκε στους ώμους του όταν είχε να «γηροκομήσει», και σόρι για την έκφραση, τους Σπανούλη, Πρίντεζη.

Σε ένα σύνολο όπου όλοι οι παίκτες είναι από 29 ετών και πάνω, και με τον MVP φευγάτο, το modus operandi θα είναι να μένει ψηλά ο πήχης της ενέργειας και της αθλητικότητας, ώστε να διασφαλίζεται το μίνιμουμ της απόδοσης μέσα από την άμυνα και τα ριμπάουντ. Με τα λεφτά δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο Ολυμπιακός θα προσφέρει περισσότερα από 1+1 χρόνια και ότι ο Σλούκας θα αποδεχθεί μία τέτοιας χρονικής διάρκειας πρόταση. Το ρεπορτάζ βεβαίως μιλάει για 2+1.

Ο Σλούκας φοβάται ότι ο ρόλος του θα αποψιλωθεί λίγο λίγο, αλλά στον πραγματικό κόσμο είναι ουτοπικό να περιμένει κάτι παραπάνω από τα 23 λεπτά συμμετοχής, που στο κάτω κάτω ισοδυναμούσαν φέτος με slot βασικού: Βεζένκοβ 29,2, Παπανικολάου 25,3, Γουόκαπ 25,1, Σλούκας 22,9, Φαλ 22,0, να τη η βασική πεντάδα που συνήθως «έκλεινε» τους αγώνες, με τον ΜακΚίσικ στα 17,2 λεπτά και τον Κάνααν στα 16,1.

Θα βρεθεί ομάδα πρωταθλητισμού να τον εκτοξεύσει στα 28-29 λεπτά σε αυτή την ηλικία, και σε μπάσκετ που δίνει πια προτεραιότητα στην αθλητικότητα, τη δύναμη, τη γρηγοράδα και το ένας εναντίον ενός; Ακούγεται απίθανο, όσο δυσεύρετα και αν είναι σήμερα τα ηγετικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά του Σλούκα. Η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι ο 33χρονος Σλούκας διεκδικεί μία τιμητική συμφωνία στυλ Λάρι Μπερντ, που να τιμά δεόντως τα 7+3 χρόνια και την αστρονομική προσφορά του στον Ολυμπιακό. Με καθαρά όρους μπάσκετ, είναι δύσκολο να δικαιολογηθούν οι φημολογούμενες απαιτήσεις του.

Ωστόσο, η απόσταση από αυτό το εύλογο αίτημα μέχρι τις γελοίες κραυγές περί …αχαριστίας και από το ολυμπιακόμετρο και από τις φλογερές σταυροφορίες των οπαδών που τον ονειρεύονται να καίγεται στην πυρά, είναι χαώδης. Μοναδικός αρμόδιος να αξιολογήσει το ανάστημα του Κώστα Σλούκα, στις πλάτες του οποίου χτίστηκε σε μεγάλο βαθμό το «ερυθρόλευκο» θαύμα των τελευταίων 10-15 χρόνων, είναι ο ίδιος ο Κώστας Σλούκας. Εάν μπορεί να αποδείξει ότι το μέγεθός του είναι μεγαλύτερο από τον σημερινό Ολυμπιακό, ουδείς δικαιούται να του πριονίσει τα πόδια.

Η μοναδική παράμετρος που αλλοιώνει εν μέρει τα δεδομένα τις τελευταίες μέρες είναι η φυγή του Σάσα Βεζένκοβ για το ΝΒΑ. Ο σκληρός ελληνικός πυρήνας του Ολυμπιακού κινδυνεύει να απωλέσει μεμιάς δύο πολύτιμους κρίκους της αλυσίδας, σημαντικούς στο παρκέ, στα αποδυτήρια, παντού. Ο Σλούκας μπορεί να ενσάρκωνε το Σχέδιο Β στο μπλοκάκι του Μπαρτζώκα, αλλά ως επί το πλείστον συνυπήρχε με τους παίκτες της εφεδρικής πεντάδας, την οποία κρατούσε όρθια και συνεκτική με το σκοράρισμα και τις ασίστ του.

Ο Βεζένκοβ μπορεί να αντικατασταθεί με «ίδιο» παίκτη εάν η διοίκηση θρυμματίσει τον κουμπαρά και στρατολογήσει τον Νίκολα Μίροτιτς, αλλά γκαρντ «ίδιο» με τον Σλούκα δεν θα βρει εύκολα. Θέλει όμως να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι ή θα γυρίσει σελίδα, αναζητώντας έναν νέο Γουόκαπ ή έναν νέο Ντόρσεϊ για άγκυρα στο second unit; Στη διαπραγμάτευση με τον Κώστα Σλούκα, το σημαντικότερο πρόσωπο είναι ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Μάλλον έπρεπε να είναι παρών, χθες, ο προπονητής, στα γραφεία της Arcadia.