Η στεριανή ζάλη του Σλούκα

Στο σχόλιο που ανέβασα για τον Κώστα Σλούκα στις αρχές της εβδομάδας, όταν ο παίκτης βρισκόταν με μισό πόδι στη θάλασσα του Φαλήρου και με ενάμισυ στη στεριά, έγραψα προβοκατόρικα ότι εγώ στη θέση του θα μάζευα την οικοσκευή και θα έφευγα μακριά από την Ελλάδα, ώστε να γλιτώσω διά παντός από την τοξικότητα και την ανθρωποφαγία.

Όπως ήταν αναμενόμενο, στοχοποιήθηκα από τους φανατικούς του Ολυμπιακού, ως …βαλτός που προσπαθούσε να δρομολογήσει φυγή του παίκτη στο εξωτερικό. Όσο συνηθισμένα και είναι τα βουνά στα χιόνια, αυτό που ακολούθησε δεν το περίμενε κανείς, ίσως ούτε ο ίδιος ο Σλούκας. Ένας άνθρωπος τόνων πολύ πιο χαμηλών από λ.χ. τον Σπανούλη ή τον …Πάσπαλι, επέλεξε ολομέτωπο μακροβούτι στην τοξικότητα, την οποία θα λουστεί εκών άκων ξανά και ξανά και ξανά την επόμενη τριετία.

Οι κάνουλες άνοιξαν ήδη και χαρά στην υπομονή του. Τα νερά θα ήταν ήρεμα εάν έμενε στον Πειραιά, ίσως ακόμα πιο ήρεμα εάν επέλεγε τα στενά του Βοσπόρου ή τη συμβολή του Σάβα με τον Δούναβη, αλλά σίγουρα τρικυμιώδη με δηλητηριασμένη φουρτούνα τώρα που ο Σλούκας ακολούθησε τον δυσκολότερο δρόμο που υπάρχει στον ελληνικό -και ίσως στον ευρωπαϊκό- αθλητισμό.

Η στεριανή ζάλη του Κώστα Σλούκα μοιάζει με άγριο μπουρίνι μέσα στο κατακαλόκαιρο. Όπως εύστοχα έγραψε ένας Τούρκος συνάδελφος στο Twitter, o Εργκίν Αταμάν έβαλε αμέτι μουχαμέτι να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα και να επιστρέψει στην πατρίδα του με τις δάφνες εθνικού ήρωα!

Φαίνεται ότι είχαμε όλοι παρερμηνεύσει αυτό που στα μάτια μας έμοιαζε με νηφαλιότητα και μπουνάτσα. Πίσω από το πράο και συνήθως σιωπηλό πρόσωπο του Σλούκα κρύβεται ένας χαρακτήρας ατίθασος, ασυμβίβαστος, πεισματάρης και ηφαιστειώδης. Ακόμα και άνθρωποι που νόμιζαν ότι τον γνωρίζουν καλά, δηλώνουν σήμερα ξαφνιασμένοι. Κρίμα που δεσμεύομαι από το ρημάδι το off the record και δεν μπορώ να σας μεταφέρω έναν εύγλωττο διάλογο που είχα νωρίτερα με μεγαλόσχημο ουδέτερο του στερεώματος….

Πόσοι αθλητές θα έπαιρναν τέτοια εκκωφαντική απόφαση στο όνομα ενός για ψύλλου πήδημα πληγωμένου εγωισμού και μάλιστα σε αυτή τη φάση της καριέρας και της ζωής τους; Ο Σλούκας προφανώς σκεφτόταν τη φυγή επί μήνες, αλλά χρειάστηκε μόλις λίγα λεπτά της ώρας για να αποφασίσει το σάλτο μορτάλε προς την απέναντι όχθη των χαρακωμάτων. Προκειμένου να εκδικηθεί τον Ολυμπιακό που σύσσωμος τον υποτίμησε, έτσι τουλάχιστον το διαβάζει ο ίδιος, διάλεξε να σηκώσει τα λάβαρα του μίσους και να τα ανεμίσει μέσα στα μούτρα του τέως προπονητή του, των τέως εργοδοτών του και των οπαδών που μέχρι πρόσφατα τον αποθέωναν.

Δεν γράφω «μέχρι προχθές», διότι τα κακορέξια του Σλούκα μετά το φινάλε των αγωνιστικών υποχρεώσεων ξεσήκωσαν ένα τσουνάμι δυσαρέσκειας και δυσανεξίας, που στα μάτια του αθλητή άγγιξε τα όρια της ύβρεως. Αντί όμως να ρίξει αυτός μαύρη πέτρα πίσω του, όπως περίμεναν οι πάντες και τ' αδέλφια τους, έριξε ...πράσινη. Και σημάδεψε τον Γιώργο Μπαρτζώκα στο δόξα πατρί...

Τόσο αλάτι έχει λοιπόν μέσα της αυτή η πληγή; Αν ναι, πώς και δεν το καταλάβαμε τόσους μήνες; Ο Ολυμπιακός φρόντιζε να σκεπάζει ερμητικά την κατσαρόλα όποτε αυτή πλησίαζε το σημείο βρασμού, αλλά για το έμπειρο μάτι την είδε να ξεχειλίζει το βράδυ του θριάμβου επί της Φενέρ, όταν δηλαδή ο Σλούκας κρατούσε στην τσέπη του τα κλειδιά της ομάδας και τον τίτλο του MVP στην πορεία της πρόκρισης προς το Κάουνας.

Όταν οι δημοσιογράφοι ρώτησαν ευθέως τον Σλούκα κατά πόσον αισθανόταν ηγέτης αυτής της ομάδας, εκείνος έκανε μεταβολή και έφυγε τρέχοντας, προτού αναγκαστεί να απαντήσει σε ενοχλητικές απορίες. Ήταν η πιο αδέξια ντρίμπλα της χρονιάς.

Ο Βασίλης Σπανούλης χρειάστηκε κάμποσα χρόνια και άφθονες επισκέψεις στο λημέρι του όψιμου εχθρού για να διώξει το τρέμουλο από τα χέρια του μετά το κοσμογονικό 2010, αλλά ο 33χρονος Σλούκας δεν έχει τoν χρόνο με το μέρος του. Καλείται εκ των πραγμάτων να δικαιώσει εαυτόν και αλλήλους, από το πρώτο κιόλας βράδυ.

Ο σημερινός ρούμπος θα τροφοδοτήσει -δικαίως- το «εγώ» του Δημήτρη Γιαννακόπουλου εις τους αιώνας των αιώνων, θα ερεθίσει βάναυσα το θυμικό της κερκίδας που άρχισε ήδη να κατασκευάζει μελαχρινά ομοιώματα με χωρίστρα αλφάδι, ωστόσο η πολύκροτη μεταγραφή δεν εδράζεται μοναχά στον πόλεμο των εξοπλισμών. Στο πρόσωπο του Σλούκα, ο Παναθηναϊκός απέκτησε ένα ζωντανό χρυσοποίκιλτο σύμβολο στην προσπάθεια της ολικής επανεκκίνησης, πολύ πιο ηχηρό από όλα τα προηγούμενα μαζί.

Ο Βιλντόσα και ο Λεσόρ είναι αρκετά καλοί παίκτες, οι τρεις ιθαγενείς που αποκτήθηκαν θα ενισχύσουν τον ελληνικό κορμό, αλλά ο Σλούκας των τίτλων και των φάιναλ-φορ μοιάζει με φανάρι που δείχνει το δρόμο του πρωταθλητισμού. Ο Παναθηναϊκός πλήρωσε υπεραξία με φούντες για να τον ντύσει στα πράσινα, αλλά αυτό το βαρίδι είναι υποχρεωμένος να το κουβαλάει μέχρι νεωτέρας. Και μέχρι ο Σλούκας να φέρει τον επόμενο και τον μεθεπόμενο Σλούκα σε τιμές λογικές.

Εάν ήμουν στη θέση π.χ. του Γιώργου Παπαγιάννη, που μέχρι προχθές έμοιαζε ανεπανόρθωτα φευγάτος, θα γινόμουν πιο δεκτικός στην πιθανότητα παραμονής στο ΟΑΚΑ. Με όλη τη συμπάθεια και την εκτίμηση στους παίκτες της περυσινής φουρνιάς, άλλος ο Παναθηναϊκός του Σλούκα, του Μήτογλου και ίσως του Παπαπέτρου, άλλος του Μποχωρίδη, του Αγραβάνη και των Καλαϊτζάκηδων.

Όταν βεβαίως παραμερίσουμε τον κουρνιαχτό των ημερών, κλείσουμε τα αυτιά με βουλοκέρι και ρίξουμε νερό στις εστίες της φωτιάς, θα δούμε όλους τους εμπλεκόμενους να χαμογελούν ικανοποιημένοι. Για την ουσία μιλάμε τώρα και όχι για τα μαλλιοτραβήγματα.

* Ο Ολυμπιακός έδιωξε έναν παίκτη που, παρά την ηγετική στόφα του, δυσκολευόταν να ανταποκριθεί στις ανάγκες μίας ομάδας hi-energy και σιγά σιγά γινόταν ξένο σώμα στα αποδυτήρια. Οι χειρισμοί των «ερυθρολεύκων» ενίσχυσαν -ορθώς- τη θέση του προπονητή και απέτρεψαν τους κλυδωνισμούς στην ιεραρχία της ομάδας. Νομίζω ότι ο αντικαταστάτης του Σλούκα στο λιμάνι θα έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Και δεν θα εκπλαγώ, εάν ο νέος Ολυμπιακός αποδειχθεί ανώτερος του περυσινού.

* Ο Παναθηναϊκός απέκτησε έναν από τους ελάχιστους πρωτοκλασάτους γκαρντ που κυκλοφορούσαν εκεί έξω, μπολιάζοντας την ομάδα με τεχνογνωσία, πείρα, προσωπικότητα, φλόγα. Από κει που ψάρευε σε θολά νερά και διεκδικούσε παίκτες όχι πολύ καλύτερους από τους διωγμένους, ποντάρισε τολμηρά και δικαιώθηκε. Ακόμα και πριν από 2-3 εβδομάδες, τέτοια μεταγραφή -ενός βασικότατου και εμπειρότατου στελέχους της Εθνικής ομάδας- φαινόταν αδιανόητη.

* Ο ίδιος ο Σλούκας, τέλος, βρήκε εύφορο έδαφος για να πετύχει τον στόχο που καρφώθηκε εσχάτως στο μυαλό του και υπέγραψε ένα συμβόλαιο μαμούθ, ακόμα και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, χωρίς να χρειαστεί να ξεσπιτώσει την οικογένειά του. Δεν ξέρω αν ο πανούργος Αταμάν σκοπεύει να του δώσει περισσότερα από 25 λεπτά συμμετοχής, πολύ αμφιβάλλω για να είμαι ειλικρινής, αλλά αυτή η συζήτηση αναβάλλεται για αντιμεθαύριο.

Σε κάθε περίπτωση, οι νύχτες των πολυάριθμων «αιώνιων» ντέρμπι που έρχονται απέκτησαν νέο, καυτό ενδιαφέρον. Εάν παρ’ ελπίδα ο Σλούκας αποφασίσει να παίξει και στην Εθνική του Μουντομπάσκετ, οι εχθροπραξίες του χειμώνα θα ξεκινήσουν Αύγουστο μήνα..