Οι πρώιμες «ενδείξεις» και η επαγγελματική νίκη

• Ολυμπιακός: Το μικρό rotation και η κούραση υπερκάλυψε το έλλειμμα επιθετικής ευχέρειας
• Παναθηναϊκός: Πάντα κάτι χάνεις, αρκεί να κερδίζεις περισσότερα!

Πατάμε στην 8η σεζόν που η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση διεξάγεται με το ισχύον σύστημα διεξαγωγής και η εμπειρία μας έχει διδάξει ότι οι εικόνες του Οκτωβρίου, μόνο για ασφαλή συμπεράσματα δεν προσφέρονται.

Και αυτό γιατί η Euroleague έχει μετατραπεί σε έναν «μαραθώνιο» 6 μηνών, 34 αγωνιστικών και 25 εβδομάδων (και από φέτος εννέα «διαβολοβδομάδων»), εκ των οποίων οι 18 (από τον Οκτώβριο μέχρι και τέλος Φεβρουαρίου) είναι συνεχόμενες, ενώ μεσολαβεί διακοπή μόλις 20 ημερών.

Κοινώς, μιλάμε για μία πολύ δύσκολη διαδρομή, η οποία δεν χρειάζεται πρώιμα «σπριντ», αλλά διάρκεια στην απόδοση και προοδευτική βελτίωση με φόντο το δεύτερο μισό της κανονικής περιόδου.

Επομένως, οι όποιες ενστάσεις μας τριβελίζουν το μυαλό την δεδομένη στιγμή, είναι πολύ πρόωρες και δεν θα πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά και να οδηγούν σε πανικό, από την στιγμή, μάλιστα, που και οι δύο ελληνικές ομάδες μπήκαν στην σεζόν με σημαντικές απουσίες. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επισημαίνουμε όσα βλέπουμε, αρκεί να είμαστε επιφυλακτικοί στις κρίσεις μας και πάντα στην λογική της θετικής προαίρεσης.

Ολυμπιακός: Το μικρό rotation και η κούραση υπερκάλυψε το έλλειμμα επιθετικής ευχέρειας

Το παιχνίδι με την πληρέστατη και γεμάτη σε όλες τις θέσεις, Μπαρτσελόνα (είχε την πολυτέλεια να νικήσει με τον ακριβοπληρωμένο Γουίλι Ερνανγκόμεθ άποντο σε 17'), ήταν ευθύς εξαρχής πολύ δύσκολο. Και γιατί οι Καταλανοί δείχνουν πιο απελευθερωμένοι φέτος και σε μία μεταβατική χρονιά στα οικονομικά τους, φαίνεται να έχουν λιγότερη πίεση, αλλά και γιατί ο ήδη επιβαρυμένος βασικός κορμός των «ερυθρολεύκων» (Γουόκαπ, Παπανικολάου και Μιλουτίνοφ), θα έπρεπε να σηκώσει μεγάλο βάρος σε ένα πολύ απαιτητικό παιχνίδι.

Με βάση τα δεδομένα της αναμέτρησης και τις απουσίες των Γουίλιαμς-Γκος (ήταν ο παίκτης που έλλειψε περισσότερο), ΜακΚίσικ και Σίκμα, η πρώτη εφετινή ήττα (68-77) του Ολυμπιακού ήταν περισσότερο αναμενόμενη πριν γίνει το τζάμπολ και λιγότερο με βάση την έκβαση του αγώνα.

Τι θέλω να πω; Ότι οι γηπεδούχοι μπήκαν στο ματς περισσότεροι χαλαροί από ποτέ στο αμυντικό κομμάτι, με αποτέλεσμα να δεχθούν μέσα από το «ζωγραφιστό» τα 4 από τα πρώτα 5 καλάθια των Καταλανών και συνολικά 35 πόντους πριν συμπληρωθούν 14 λεπτά αγώνα (20-35 στο 13’43”), ενώ τα επτά φτηνά λάθη στα οποία είχαν υποπέσει μέχρι εκείνο το χρονικό σημείο, αποδιοργάνωσαν τελείως την επίθεσή τους.

Αξίζει να σημειωθεί στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου ημιχρόνου, Πίτερς, Μιλουτίνοφ, Γουόκαπ είχαν ελάχιστες επιθετικές αναλαμπές και ο Κάνααν καμία! Παρ’ αυτά, όμως, η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα κατάφερε να ισορροπήσει την κατάσταση και σφίγγοντας πολύ την άμυνά της στο τελευταίο 6λεπτο της 2ης περιόδου (σερί 14-5), να μπει στο 2ο μέρος με κεκτημένη ταχύτητα από την μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλε στα μετόπισθεν.

Ήταν τέτοια η ολική επαναφορά στην εικόνα του αγώνα, που για ένα διάστημα σχεδόν 22 λεπτών (21’49” για την ακρίβεια) και μέσω της άμυνάς του, ο Ολυμπιακός έτρεξε ένα σερί 46-24 (στην διάρκεια του οποίου η Μπάρτσα είχε 8/22 σουτ και 13 λάθη), κυριάρχησε απόλυτα στο γήπεδο και έβαλε τις βάσεις για να πάρει μία νίκη, που αρχικά ήταν δύσκολο να στοιχειοθετηθεί.

Το 66-59 του 36ου λεπτού (35’32”) έδινε σαφές προβάδισμα στους Πειραιώτες, που είχαν και το momentum, την εμπειρία αλλά και την ψυχολογία να πετύχουν κάτι, στο οποίο είναι πολύ καλά εκπαιδευμένοι: τις ανατροπές!

Σε εκείνο ακριβώς το κομβικό σημείο, όμως, οι δευτεραθλητές Ευρωπης «πλήρωσαν» πρώτον το μικρό rotation, την κούραση, την φθορά και την σταδιακή επιβάρυνση των παικτών-κλειδιά τους (ο Γουόκαπ έπαιξε 36’, ο Πίτερς 32’, ο Παπανικολάου 30’ και ο Μιλουτίνοφ 28’), οι οποίοι «έσκασαν» από την υπερπροσπάθεια και δεν είχαν επιπλέον δυνάμεις για να συνδυάσουν την τελευταία «πλάτη» στην άμυνα, με την συνέπεια στην επίθεση (στα τελευταία 4’28” είχαν 1/8 σουτ και 2 λάθη)...

Το σερί 0-14 που ακολούθησε και το συνολικά ασύλληπτο 57,7% στα τρίποντα των φιλοξενουμένων (15/26), χάρισε στην rookie Ρουζέ Γκριμάου την πρώτη εκτός έδρας ευρωπαϊκή του νίκη και φανέρωσε τα δύο δυσεπίλυτα προβλήματα που καλείται να διαχειριστεί ο προπονητής των «ερυθρολεύκων» την δεδομένη χρονική.

Πρώτον, η έλλειψη φρεσκάδας και μεγάλου rotation, ειδικότερα όταν μέχρι το βράδυ της επόμενης Κυριακής (22/10), ακολουθούν τέσσερα ματς (με ΑΕΚ εντός, με Αρμάνι εκτός, με Παρτίζαν εντός και με Κολοσσό εκτός).

Και δεύτερον, το εμφανές έλλειμα επιθετικής ευχέρειας που δεν προκύπτει μόνο από την απουσία των σχεδόν 29 πόντων που έδινε πέρυσι το δίδυμο Βεζένκοβ-Σλούκα και πήγαινε τον Ολυμπιακό στους 83 πόντους ανά παιχνίδι (στην Euroleague), αλλά και από τα διαφορετικά συστατικά της εφετινής επιθετικής λειτουργίας, η οποία δεν μπορεί να κριθεί ακόμη εκ τους ασφαλούς.

Χωρίς και τους επιπλέον τους 9 πόντους που έδινε κατά μέσο όρο ο ΜακΚίσικ, οι πρωταθλητές δεν ξεπερνούν τους 71 πόντους (στα 40 λεπτά) και αν συνυπολογίσουμε και τα ματς του Super Cup και της Basket League (όπου πλην του τελικού με τον Παναθηναϊκό, το επίπεδο της αντίστασης ήταν χαμηλότερο), μετά βίας ξεπερνούν τους 76 πόντους (μ.ο. 76,4).

Όλα τα παραπάνω, βέβαια, συνιστούν πολύ πρώιμα και ανασφαλή συμπεράσματα, πολύ απλά γιατί το δείγμα είναι ακόμη πολύ μικρό και η ομάδα δεν έχει ακόμη προπονηθεί και παίξει πλήρης (ο Μπραζντέικις έπαιξε για πρώτη φορά με 4-5 προπονήσεις, ο Φαλ δεν ήταν στο 100%, έλλειπε ο 2ος playmaker και θα λείψουν για 2-4 εβδομάδες ακόμη οι ΜακΚίσικ και Σίκμα αντίστοιχα). Σίγουρα, όμως, αποτελούν τροφή για συζήτηση και διαρκή επανεξέταση, όταν πλέον θα το επιτρέπουν και οι συνθήκες.

Παναθηναϊκός: Πάντα κάτι χάνεις, αρκεί να κερδίζεις περισσότερα!

Δεν σας κρύβω ότι αρχικά, στο άκουσμα της απουσίας του Σλούκα, φοβήθηκα ότι το ματς με την Μπάγερν, θα μπορούσε κάλλιστα να εξελιχθεί σε δεύτερη διαδοχική εντός έδρας του «τριφυλλιού»... Πολύ απλά γιατί οι Βαυαροί παίζουν άμυνα, έχουν μεγάλη έφεση στα ριμπάουντ κι ενδεχομένως να εκμεταλλεύονταν την ψυχολογικά δύσκολη μετάβαση του «τριφυλλιού» (από τις δύο σερί ήττες με τον Ολυμπιακό) στο επόμενο “must win” παιχνίδι της Euroleague.

Κι αυτό φάνηκε από την τελική υπεροχή τους στην συλλογή των «σκουπιδιών» (+2), από τις περισσότερες κατοχές και τις συνολικά 19 περισσότερες επιθέσεις που επιχείρησαν, αλλά και από την σχετικά χαμηλή παραγωγικότητα στην οποία κρατούσαν τον Παναθηναϊκό μέχρι τα τέλη της 3ης περιόδου (με εξαίρεση το πρώτο δεκάλεπτο στο οποίο οι «πράσινοι» πετούσαν... φωτιές)...

O λόγος που οι φόβοι μου δεν επιβεβαιώθηκαν, είχαν να κάνουν με την διαφορετική ενέργεια με την οποία μπήκαν στο παρκέ οι παίκτες του Αταμάν στα μετόπισθεν και με τα σχήματα, που (απόντος του αρχηγού της ομάδας) προσέδωσαν μεγαλύτερη αμυντική ευχέρεια κι επέτρεψαν στον «εξάστερο» να ξεφύγει με +16, δεχόμενος μόλις μόλις 14 πόντους σε ισάριθμα λεπτά του 1ου μέρους.

Το ότι οι γηπεδούχοι ξέφυγαν με τόσο μεγάλη διαφορά στο στο ξεκίνημα του αγώνα, ήταν βάλσαμο από πλευράς ψυχολογίας κι έδωσε ώθηση για την συνέχεια. Έστω κι αν προϊόντος του χρόνου, η άμυνα του Παναθηναϊκού ήταν λογικό να εξασθενήσει (το παθητικό των 11 πόντων στην 1η περίοδο, έγινε 19, 18 και 23 πόντους αντίστοιχα στα υπόλοιπα τρία δεκάλεπτα), το εναρκτήριο προβάδισμα και η εξαιρετική δουλειά που έγινε πάνω στο μαρκάρισμα των Έντουαρντς (0/7 σουτ), Ομπστ (7π. με 3/8 σουτ) και Φρανσίσκο (8π. με 3/7), οι οποίοι είχαν συνολικά 15πόντους με 6/22 σουτ, ήταν τα στοιχεία που έβαλαν τα θεμέλια για την πρώτη εφετινή νίκη (78-71) στην Euroleague.

Τόσο ο Γκραντ (κατά κύριο λόγο), όσο και οι Βιλντόζα και Γκριγκόνις έκαναν καλή δουλειά αμυντικά στην περιφέρεια και όταν ήρθαν τα δύσκολα και η ομάδα του Λάσο πλησίασε στο καλάθι (50-48 στο 28’, 59-55 στο 32’ και 64-59 στο 35’), ο Αμερικανός guard (14π., 3ρ. & 4ασ.), o Λιθουανός και ο ηρωικός Παπαπέτρου (8π. & 4ρ. με 3/5 σουτ), ήταν εκείνοι που έδειξαν την εμπειρία τους και πήραν πάνω τους δύσκολες καταστάσεις.

Η νίκη δεν θα ήταν εφικτή, αν ο Λεσόρ (16π. & 6ρ. με 7/10 σουτ) δεν ήταν συνεπής και δεν θύμιζε τον σέντερ των φιλικών προετοιμασίας, αν ο Ερνανγκόμεθ (10π. & 6ρ. με 2/3 τριπ.) δεν ήταν και πάλι σταθερή αξία και ειδικότερα αν ο Λευτέρης Μαντζούκας (9π. με 3/3 τριπ.) δεν αποδείκνυε ότι αξίζει μεγαλύτερης προσοχής. Και περισσότερης δουλειάς για να μην βασίζεται μόνο στο spot up σουτ.

Γενικά τόσο οι παίκτες της ομάδας, όσο και ο Εργκίν Αταμάν (ήταν πιο ενεργητικός από ποτέ στο κοουτσάρισμα) δούλεψαν σκληρά για τη νίκη μέσα σε συνθήκες πίεσης και θα ήταν άδικο αν δεν έφευγαν από το γήπεδο με το χαμόγελο.

Σίγουρα υπήρξαν ανορθογραφίες (όπως η χαμηλή δημιουργία ελλείψει Σλούκα, το σκοράρισμα από πολλές ατομικές ενέργειες και ο Βιλντόζα που ακόμη ψάχνεται), τα συστατικά της νίκης, όμως, επιτρέπουν τα χαμόγελα αισιοδοξίας για την επόμενη μέρα μίας ομάδας, που ακόμη είναι στο χτίσιμο...